ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΟΓΙΑ

«In the end, we will remember not the words of our enemies, but the silence of our friends» (Martin Luther King)

(Τελικά, δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας)

Πάνε, περίπου, δέκα χρόνια πολιτικής – ιδεολογικής με πάνω από χίλια κείμενά μου, κατ’ εξοχήν, αντιμνημονιακής, αντιευρωπαϊκής, αντιφασιστικής και αντιναζιστικής σχολιογραφίας.

Ξεκίνησα με κάποιες μικρές έντυπες μπροσούρες για διάφορα επιμέρους και παράπλευρα θέματα, πρόδρομα της οικονομικής κρίσης και αποκαλυπτικά της πολιτικής ρεμούλας και του κομματικού αυταρχισμού και η συγκυρία της ευρωπαϊκής μνημονιακής βαρβαρότητας, που χαρακτηρίστηκε ως «σωτηρία», έδωσε απόλυτο προσανατολισμό της σχολιογραφίας μου στην _{αντιμνημονιακή} στροφή, τον αντιευρωπαϊσμό και τον συνώνυμο με αυτόν οικονομικό αντιφασισμό και αντιναζισμό, όντας, ίσως ο πρώτος που χαρακτήρισα ευθέως από 2010 εν τη γενέσει του το, σχεδόν, δεκάχρονο σήμερα καθεστώς της χώρας μας και γενικότερα της ΕΕ, αυτής στην οποία άλλοι διέβλεπαν, απλώς, ένα δημοκρατικό έλλειμμα, ως οικονομική χούντα και τραπεζοφασισμό.

Φίλος μου, προγραμματιστής Η/Υ, θέλοντας να οργανώσει το υλικό της σχολιογραφίας μου, κατασκεύασε στο δεύτερο μισό 2010 μια ηλεκτρονική ιστοσελίδα (athadim.blogspot.com), στην οποία καταχωρούσα σε συγκροτημένη και συγκεντρωμένη μορφή τα, αρχικώς, διάσπαρτα σχόλιά μου.

Τον Δεκέμβριο του 2014 η θλίψη μου για την απώλεια της Claudine με οδήγησε στη διακοπή της σχολιογραφικής ενημέρωσης της ιστοσελίδας μου με ελάχιστες ειδικές και δικαιολογημένες εξαιρέσεις και στη συνέχεια η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 με τη φημολογούμενη αριστερά ιδεολογία του, που γρήγορα αποαριστεροποιήθηκε με τους ανιστόρητους ιδεολογικούς συμβιβασμούς και τις παρά φύση πολιτικές συνεργασίες του, δεν επέτρεπε το χέρι μου να κινηθεί συγγραφικά σε μια μαζική διαδικτυακή σχολιογραφική, έστω και κατ’ επίφαση, «αδελφοκτονία» και έτσι περιορίστηκα στην αποστολή των σχολίων μου, μόνο, σε μια ομάδα φίλων ή κάποιων που θεωρούσα φίλους, τακτική που συνεχίστηκε, ακόμα, και όταν, πλέον, διαπιστώθηκε, ότι δεν κυλούσε στις φλέβες του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου αδελφικό ιδεολογικό αίμα, γιατί η εξουσιαστική μανία (εξουσιολαγνεία) της ακροδεξιάς, πλέον, φιλοευρωπαϊκής πολιτικής του με την ίδια αντιλαϊκή βαρβαρότητα των προκατόχων του προσέκρουε στον αντιεξουσιασμό και τον αντιευρωπαϊσμό μου.

Δέκα χρόνια, λοιπόν, ιδεολογικής σχολιογραφίας ήταν, επιπροσθέτως, για μένα μια άσκηση Μαρξισμού, ώστε να αναθερμάνω τις νεανικές εμπειρίες και γνώσεις στον διαλεκτικό υλισμό, όπως αυτός αποσοβιετοποιήθηκε και διαμορφώθηκε στην παρισινή κουλτούρα, εμπειρίες και γνώσεις που είχαν παραγκωνιστεί και, σχεδόν, ξεχαστεί από την πολυάσχολη  επαγγελματική, διδακτική και συγγραφική, δραστηριότητά μου σε σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, που έπρεπε πια να αποδομήσω.

Εδώ, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η σχολιογραφία μου, μπορεί να έδινε την εντύπωση ότι χτυπούσε πολιτικά κόμματα, πάντα, σε μια σχέση ίσων αποστάσεων, δεν ήταν, όμως, κομματική, αλλά ιδεολογική, γιατί τελικός στόχος μου δεν ήταν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκα απέναντί τους, αλλά η ιδεολογία του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, που αυτά τα κόμματα με ευλάβεια και υποτακτικά διακόνησαν.

Σήμερα, που, τουλάχιστον, για το άτομό μου, όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την ελευθερία, δε βλέπω άλλη προοπτική της ελπίδας της, παρά μόνο στην εναπόθεση της τέφρας μου σε μια χώρα εκτός της ΕΕ, που εύχομαι να είναι το ΗΒ, ώστε να «απολαύσω» στην αιωνιότητα αυτό που δεν μπόρεσα να δοκιμάσω, όσο θα ήθελα, στη ζωή, μια ελευθερία δηλαδή, που δε θα ερίζεται έγκλειστη στα ίδια ευρωναζιστικά «όνειρα», που κράτησαν δέσμιο και τον πατέρα μου στα ανάλογα κέντρα του γερμανικού πολιτισμού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που σήμερα, απλώς, εξευρωπαΐστηκαν και άλλαξαν ονόματα, άλλοτε ως Κομισιόν, άλλοτε ως ΕΚΤ, αλλοτε ως Eurogroup, κλπ, κλπ, δεν έχω λόγο περαιτέρω σχολιογραφικής δραστηριότητας, γιατί, στο κάτω κάτω, βαρέθηκα να βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν ξεχασμένο μοναχικό και αξύριστο αντάρτη στα βουνά της Πίνδου, ανάμεσα στα ακέφαλα και ανεγκέφαλα κοστουμάκια, με ή χωρίς γραβάτα, της ΕΕ.   

«Βέβαια, η ζωή έχει ένα τέλος, η θλίψη όχι» («La vie a une fin, le chagrin n’en a pas»), όπως έγραψε ο Charles Baudelaire, ένας εκ των «poètes maudits» (καταραμένων ποιητών) και αγαπητός σε μένα τον καταραμένο, δήθεν, Ευρωπαίο  πολίτη, αλλά μένει πάντα η απορία του Albert Camus, ότι «το τέλος δικαιώνει τα μέσα – ακόμα και αυτά που με λεκτική επιθετικότητα χρησιμοποίησα κατά των ιδεολογικών αντιπάλων μου, αλλά όχι εχθρών μου -, αλλά τί είναι αυτό που θα δικαιώσει το τέλος;» («la fin justifie les moyens. Mais qu’est-ce qui justifiera la fin?»).

Ίσως, τελικά, να είναι αυτό που αναφέρει ο Γερμανός φιλόσοφος του θανάτου του Θεού, του υπερανθρώπου, της ατέρμονης επιστροφής και του προοπτικισμού, ο Friedrich Nietzsche, αν, δηλαδή, «… κάποιος σαν τον σκορπιό γυρίζει εναντίον του το δηλητηριασμένο τσίπμημα» («… wendet man gleich dem Skorpione den vergifteten Stachel gegen sich»).    

ΥΓ

Αγαπητός φίλος μου έγραψε, προχθές, από τις ΗΠΑ μια παραγνωρισμένη και παρεξηγημένη και από μένα τον ίδιο ιδιότητά μου, που νόμιζα ότι γράφοντας θα μπορούσα να αλλάξω, όχι τον κόσμο, αλλά τον τόπο μας, που πολιτικά συμπεριφέρεται σαν ένα εκκρεμές ενός ατέρμονα παλιμπαιδισμού:

«Δημήτρη… νομίζω, όμως, αντί για κομμουνιστής, να δηλώνεις καλύτερα “αθεράπευτος ιδεαλιστής”» και η απάντηση προς τον φίλο μου ήταν και προς όλους είναι:

«Μα είμαι, ούτως ή άλλως, Κομμουνιστής μόνο της ιδεολογίας και όχι της πράξης, αφού δε συμμετέχω σε καμία δραστηριότητα. Θεωρητικός του Κομμουνισμού, όπως λέμε, δηλαδή, θεωρητικός των καθαρών μαθηματικών, θεωρητικός της φυσικής των υψηλών ενεργειών, κλπ», αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να απαντήσω σαν τον φημισμένο μαθηματικό Godfrey Harold Hardy στην απολογία του («A Mathematician’s Apology»), που δήλωνε ικανοποιημένος που εργάζεται σε έναν τομέα, τα θεωρητικά – καθαρά μαθηματικά, που δεν έχουν καμία εφαρμογή στην πραγματική ζωή και δεν έχουν αποτελέσματα στον πόλεμο («… real mathematics has no effects on war»)*, γιατί, αντίθετα, οι κοινωνικοοικονομικές θεωρίες και ιδεολογίες αφορούν, πρωτίστως, την πραγματική ζωή και η επιβολή ή η ανατροπή τους γίνεται, συνήθως, μόνο με συγκρούσεις και όχι με συμβιβασμούς.

* Βέβαια, η άποψη αυτή του Godfrey Harold Hardy, που διατυπώθηκε το 1940 σύντομα διαψεύσθηκε, όπως εύχομαι να διαψευσθεί και η δική μου που εκφράζεται στο τέλος αυτού του ΥΓ του  απολογισμού και της απολογίας μου.