Όσοι εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι, ο Μη Ευλογημένος και “αόρατος” δημοσιογράφος είχε την ικανότητα να …προβλέπει το μέλλον παραθέτω ένα σημερινό (22.06.15) άρθρο που, λίο-πολύ, λέει ότι έγραφα το 2011 για την αγορά ομολόγων “σκουπιδιών” και την αντικατάσταση τους με φρέσκο, πληθωρικό χρήμα
Επειδή έχω αναδημοσιεύσει το άρθρο μου από το “1ο ΘΕΜΑ” πολλές φορές όσοι ενδιαφέρονται δεν έχουν παρά να το αναζητήσουν σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο
Και κάτι ακόμα…
Σκοπεύω να γίνω ιδιαίτερα ενοχλητικός και, όπως λένε κάποιοι, “γραφικός” επαναλαμβάνοντας αυτό και άλλα άρθρα που, με κάθε λεπτομέρεια πρόβλεπαν και περιέγραφαν τι πρόκειται να συμβεί
Τώρα… Γιατί δεν έγινα Υπουργός Οικονομικών ίσως οφείλεται στο ότι, τα σακάκια με τα κόκκινα σιρίτια στον γιακά που έραβα την δεκαετία του ’50 δεν μου ταιριάζουν πια μια και πήρα (πολλά) κιλά
Μία ελπίδα που είχα εναποθέσει για να με προσέξει ο Πρωθυπουργός (οι δύο μου μοτοσικλέτες R1200R & Κ1200S) “έφαγε χώμα” προφανώς επειδή δεν είμαι παντρεμένος με θυγατέρα μεγαλοβιομηχάνου
Όπως λένε όμως οι παλιοί η Ελπίδα Πεθαίνει Τελευταία
p.s Η επανάληψη του εν λόγω άρθρου γίνεται μόνο για λόγους πλάκας και τίποτα άλλο
Απόφαση – «βόμβα» διευκολύνει τη χρεοκοπία.
RSS - Posts
10 Comments
Δηλαδή θεωρείτε ότι ένας από τους λογους επιλογής του Βαρουφάκη ήταν οτι η συζυγός του είναι κόρη μεγαλοβιομηχάνου ;;;;
Όχι αλλά, θεωρώ ότι, μάλλον χρειάζεστε “εκπαίδευση” στο χιούμορ
Συνεχίζοντας την εκπαίδευση (αρμοδιότητας του αλήστου μνήμης “δια βίου μάθησης” υπουργείου) στο χιούμορ, θα συμπλήρωνα πως ένας ακόμα λόγος που δεν έγινες υπουργός οικονομικών ΚΚ είναι που συνεχίζεις να γράφεις το Καββαθάς με δύο β.
Όσο για την απόφαση του ΔΕΕ θωρακίζει τους πιστωτές, προσφέροντας προστασία, ίσως προσωρινή, στα μελλοντικά τους θύματα.
Τελικά, η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.
Έχει μάτια που τα ανοίγει οπότε και όταν χρειάζεται, στο σωστό timing και στην περίπτωσή αυτή αφαιρεί από τη χώρα μας την τελευταία στιγμή ένα απειλητικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Να παρασύρει τους αδύνατους κρίκους της ΕΕ μαζί της.
θεωρώ ότι δεν φταίει η κόρη, αλλά το timing που φόρεσες το σακκάκι άντε και που απέκτησες τις motos.
…και το “τέλους ζωής χιούμορ” -ελπίζω
Δάσκαλε, όταν γράφεις στο τέλος ότι “η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”, το γράφεις για να παντρευτείς κόρη μεγαλοβιομηχάνου;;;;;;; ΣΟΦΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, το σκουπόξυλο…
ΣΟΦΙΑ: Το βράδυ ο κύριος να κοιμηθεί στο πατάκι παρακαλώ, με το σκύλο!
Λοιπόν αδέρφια, για μαζευτείτε λίγο να κάνουμε μία νέα σύσκεψη, υπό την επήρεια του γλυκάνισου, και να καταλήξουμε στο plan c που μπορεί να πληρώσει και σε μνες.
Λαμβάνει το τετράποδο της Λάρισας, over.
@mitsoglou
Νομίζω είναι (πάλι) καιρός να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Όπως έχω πει, στους παλαιούς επιβάτες (του τρένου που δεν οδηγεί πουθενά) και, όπως έλεγαν οι παλαιοί, “κάθε πράγμα στον καιρό του κι’ ο κολιός τον Αύγουστο”
Ο δικός μου “Αύγουστος” υπήρξε πριν πολλές δεκαετίες. Από το 2006 ζω σε διαρκή “χειμώνα” μια και, τα χτυπήματα που δέχτηκα, προξένησαν αυτό που αποκαλούμε “ανήκεστο βλάβη” για την οποία μία μόνο θεραπεία υπάρχει: η μετάβαση και παραμονή για ένα χρόνο στον …Διεθνή
Διαστημικό Σταθμό! Επειδή όμως εκεί πάνε μόνο άτομα σχετικά νεαρής ηλικίας, με καλή υγεία και άριστη εκπαίδευση η πιθανότητα να κάνω switch off κοιτώντας τους γαλαξίες είναι μηδενική και, το μόνο που μένει είναι να “ταξιδεύω” στα όνειρα μου ή παρ’ τ’ αυγό και κούρευτο
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Απλά ότι, στη ζωή του έκανε τόσο πολλά λάθη που, και να ήθελε, είναι πλέον αργά να το διορθώσει
Αλλά, και να μπορούσε δεν το θέλει διότι, οι φυσικές λειτουργίες τον εγκατέλειψαν και μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως Boson de Higgs ή, σαν υποατομικό σωματίδιο που υπάρχει μόνο όταν το κοιτάς και δεν όταν κλείνεις τα μάτια
Αν, τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα δεν πειράζει κανένα εκτός απ’ τον γράφοντα ο οποίος, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τις επιλογές που τον κατάντησαν όπως τον κατάντησαν αλλά, και το γεγονός ότι δεν κατάφερε να γίνει μέλος της Λέσχης των Ιδιοτελών Καθαρμάτων για να εξασφαλίσει θέση Διευθύνοντος Συμβούλου ή Προέδρου σε (παρα)κρατικό οργανισμό, να κάνει Ίδρυμα Οδικής Ασφάλειας, να πάρει εκπομπή σε (παρα)κρατικό ρ/δ ή τηλεόραση και, γενικά, να περάσει 30-40 χρόνια παριστάνοντας ότι εργάζεται
Αν, στα παραπάνω προσθέσετε και την απουσία απογόνων (το ζεύγος έβγαζε περιοδικά και φρόντιζε να γεννιούνται, μεγαλώνουν και σπουδάζουν τα παιδιά των εργαζόμενων στις παλαιές Τ.Ε), έχετε την εικόνα ενός εντελώς αποτυχημένου νεοέλληνα
Αυτά λοιπόν αγαπητέ Θανάση και μην αναζητάς καταφύγιο σε “μαζώξεις”…
Αγαπητέ ΚΚ
Επειδή έτυχε να μεγαλώσω και να σπουδάσω κι εγώ πολλά παιδιά εργαζομένων και οικονομικά αδύναμων οικογενειών, αλλά ταυτόχρονα και το δικό μου, θα πρέπει να συνομολογήσω μαζί σου και να επικυρώσω τα γραφόμενά σου.
Ύστερα από τόσα χρόνια δημιουργίας, αισθάνομαι περιττός μέσα σε μια χώρα, που κρίνει ανελέητα τι δεν έκανες και όχι τι έκανες ή ακόμα που βλέπει μόνο τα λάθη μας και όχι τα σωστά μας.
Κατά καιρούς οδηγήθηκα στην άρνηση, αποφασίζοντας να σταματήσω κι αυτή ακόμα τη σχολιογραφική δραστηριότητα, που έχω πια περιορίσει μόνο στις σελίδες του ιστολογίου σου (στο δικό μου έχω διακόψει), ως ένας λαθρεπιβάτης του τρένου που δεν θα φτάσει πουθενά.
Συχνά, σε στιγμές διαλογισμού και αυτοκριτικής προσπαθώ να ανασυντάξω στη μνήμη μου το παρελθόν και πέφτω πάντα πάνω στο ίδιο λάθος. Την επιστροφή μου στην Ελλάδα ύστερα από αποφάσεις μου να μην ξαναγυρίσω πότε.
Ήταν αυτό το πανάρχαιο πάθος, ο νόστος, που είμαι βέβαιος πως δεν θα μπορέσει να μου φέρει πίσω από το μεγάλο ταξίδι.
Αυτές τις μέρες του Ιούνη παλιοί μαθητές μου και συνεργάτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό με τιμούν καλώντας μου ως μέλος επιτροπών εξετάσεων και βρισκόμενος ανάμεσά τους, αναδύεται μέσα μου ο Δωρικός λόγος του Σεφέρη:
“Εγώ τέλειωσα· να γινότανε τουλάχιστο να αρχίσει κάποιος άλλος από κει που τελείωσα εγώ. Είναι ώρες που έχω την εντύπωση πως έφτασα στο τέρμα, πως όλα είναι στη θέση τους, έτοιμα να τραγουδήσουν συνταιριασμένα. Η μηχανή στο σημείο να ξεκινήσει. Μπορώ μάλιστα να τη φανταστώ σε κίνηση, ζωντανή, σαν κάτι ανυποψίαστα καινούργιο. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα· ένα απειροελάχιστο εμπόδιο, ένα σπυρί της άμμου, που μικραίνει, μικραίνει χωρίς να είναι δυνατό να εκμηδενιστεί. Δεν ξέρω τι πρέπει να πω ή τι πρέπει να κάνω. Το εμπόδιο αυτό μου παρουσιάζεται κάποτε σαν ένας κόμπος δάκρυ χωμένος σε κάποια κλείδωση της ορχήστρας που θα την κρατά βουβή ώσπου να διαλυθεί. Κι έχω το ασήκωτο συναίσθημα πως ολόκληρη η ζωή που μου απομένει δε θα ‘ναι αρκετή για να καταλύσει αυτή τη στάλα μέσα στην ψυχή μου. Και με καταδιώκει η σκέψη πως αν μ’έκαιγαν ζωντανό αυτή η επίμονη στιγμή θα παραδινότανε τελευταία”.
Και όμως στο πατάκι με το σκύλο απολαμβάνεις τον καλύτερο ύπνο.
Η συγκεκριμένη απόφαση θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά και για εμάς, αν τηρούσαμε τους κανόνες. Φοβάμαι όμως ότι είναι πολύ αργά…