To άρθρο μου αναρτήθηκε τον Μάρτιο του 2000, στην διαδικτυακή μου στήλη Cyber View. Η αναδημοσίευση του έχει δύο σκοπούς α. να θυμίσει πως, όταν οι Τεχνικές Εκδόσεις ήταν στο Ίντερνετ οι άλλοι ήταν ακόμα στα δέντρα β. να θυμίσει στον κ. Μάκη πως για 14 μήνες έγραφα στην εφημερίδα του 1ο ΘΕΜΑ χωρίς αμοιβή μετά από παράκληση του ίδιου και του συνεταίρου του Θέμου Αναστασιάδη.
Λίγα λόγια υπεράσπισης για τον δημοσιογράφο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο σε μια ηλεκτρονική «εφημερίδα» σαν το NetDaily δεν έχουν και μεγάλη σημασία γι’ αυτόν λόγω της μικρής, και απόλυτα ειδικής «κυκλοφορίας» της. Το πολύ-πολύ κάποιος συνάδελφος που τη διαβάζει να του πει «ξέρεις, ο Καββαθάς γράφει κάτι για σένα». Παρά τα όποια μειονεκτήματα του μέσου (σε λίγα χρόνια οι περισσότεροι αναγνώστες θα διαβάζουν «εφημερίδες» στις οθόνες τους) αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο πράγματα, κύρια για να μη το έχω βάρος στη (δημοσιογραφική) συνείδηση μου. Και πρώτα απ’ όλα να πω ότι όσο περισσότεροι ηθικολόγοι, συγκαμένοι, ξενέρωτοι και πολιτικά ορθοί ζητούν τη κεφαλή του επί πινάκι τόσο πείθομαι ότι ο κ. Τριανταφυλλόπουλος κάνει καλά τη δουλειά του. Αφορμή για να γράψω κυριακάτικα αυτό το σημείωμα ήταν συζήτηση με κυρία που ανήκει σε ένα από τους επτά εσωτερικούς κύκλους της (παρα)εξουσίας. Η εν λόγω επιτέθηκε εναντίον του δημοσιογράφου διότι, όπως είπε, χρησιμοποίησε «χαφιέδικες» μεθόδους για να αποκαλύψει τις σεξουαλικές δραστηριότητες γνωστού καλλιτέχνη. Όταν τη ρώτησα ποιες μεθόδους πρέπει να χρησιμοποιήσει ένας ρεπόρτερ για να αποκαλύψει τις παράνομες «ενασχολήσεις» ενός επωνύμου πολιτικού, καλλιτέχνη, δημοσιογράφου κλπ που εκμεταλλεύεται τη θέση του για να παρασύρει σε ακολασία ανήλικα η κυρία απάντησε: τις …κανονικές! Και όταν τη ρώτησα ποιες κατά τη γνώμη της είναι οι «κανονικές» διαδικασίες για την αποκάλυψη του σκανδάλου Προφιούμο-Κίλερ (για τους νέους Άγγλος υπουργός και γνωστή πόρνη της δεκαετίας του 60), Γουοτεργκέιτ, Ιρανγκέιτ η κυρία τήρησε σιγή ιχθύος προφανώς επειδή δεν γνώριζε κανένα από τα εν λόγω σκάνδαλα. Αλλά και αυτοί που τα γνωρίζουν φαίνεται να έχουν την ίδια άποψη με τη κυρία του 7ου Κύκλου. Πριν λίγες ημέρες άκουγα τον Νάσο Αθανασίου να κατηγορεί (και αυτός!) τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο ότι χρησιμοποιεί «μεθόδους χαφιέ» και ήταν τότε που, για μία ακόμα φορά αισθάνθηκα, για να παραφράσω τον Σαίξπηρ, ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Τζουτζίας». Σαν δημοσιογράφος μπορεί να μη συμφωνώ με όλες τις επιλογές του Μ.Τ. Η περίπτωση του (υπερτιμημένου για τις σχεδιαστικές του ικανότητες) Μιχάλη Ασλάνη είναι χαρακτηριστική μια και οι προσωπικές του επιλογές μόνο τη θλίψη μπορούν να προξενήσουν όμως παλαιότερες αποκαλύψεις του δημοσιογράφου (ιερωμένους να κλέβουν το παγκάρι, κορίτσια που βιάστηκαν από τον πατέρα τους, υπόθεση Κορκολή και, όπως φαίνεται ακόμα μία που έχει σχέση με, κατά την άποψη του Μπάρμπα Γιώργου. «πολιτευόμενους» και κατά την άποψη κάποιων που είδαν τις κασέτες πολιτικούς. Ίσως κάποιος πει: εδώ ο μισός κόσμος χρηματίζει, σοδομίζει, βιάζει, βομβαρδίζει τον άλλο μισό κι’ εσύ νοιάζεσαι για τις προτιμήσεις ενός τραγουδιστή; Θα έλεγα πως ναι γιατί, η περίπτωση Κορκολή είναι η πιο αθώα! Αν δεν υπήρχαν οι (καλοί) δημοσιογράφοι, οι επαγγελματίες που βάζουν, όπως τραγουδάει ο Σαββόπουλος στους Αχαρνείς, το κεφάλι τους στο ντορβά, που διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να αποκαλύψουν κάθε λογής εγκληματίες, ο κόσμος θα ήταν 1000 φορές χειρότερος. Για όσο και ότι «μετράει» η μικρή μου παρέμβαση αισθάνομαι την υποχρέωση να υπερασπιστώ, αν όχι τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, την ιδέα του ρεπόρτερ-ερευνητή που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, που αποκαλύπτει τη σαπίλα που υπάρχει κάτω από τον απαστράπτοντα κόσμο του γκλάμουρ, της μόδας και των κάθε μορφής ειδώλων. Θα θυμάστε ότι πριν ένα περίπου μήνα ο πιο σοβαρός δημοσιογραφικός οργανισμός στο κόσμο, το BBC αποκάλυψε τη βρομιά που κρύβει ο «λαμπερός» κόσμος της υψηλής μόδας._Κ.Κ
RSS - Posts
