Πηγή: Deutsche Welle, Έθνος (μέσω Ινφογνώμων)
Στο ναδίρ έχει φθάσει η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού στη χώρα μας, όπως προκύπτει από την έκθεση του ΟΟΣΑ για τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα, στην οποία οι αναλυτές υπογραμμίζουν τι δεν λειτουργεί στη δημόσια διοίκηση και τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις.
Η μελέτη παρουσιάζεται στο πρωτοσέλιδο της Die Welt, όπου αναφέρονται τα βασικά πορίσματα της:
«Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα και η λειτουργία του ‘κυβερνητικού μηχανισμού’ έχει φθάσει στο ναδίρ της αδράνειας. Σε αυτό το βασικό πόρισμα κατέληξαν οι ειδικοί επιστήμονες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) σε συνεργασία με 200μελές επιτελείο του ελληνικού υπουργείου Εσωτερικών.
Οι ειδικοί εξέτασαν και τα 14 υπουργεία και διαπίστωσαν σε όλα ελλείμματα στην καταγραφή στοιχείων, σε γνώσεις για την επεξεργασία τους, σε οργάνωση για την πρακτική τους αξιολόγηση, αλλά και στην απαραίτητη συνεργασία (τμημάτων και υπουργείων) μεταξύ τους.
‘Ο κεντρικός κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει μέχρι τώρα ούτε τις δομές, ούτε τις ικανότητες για μεγάλες μεταρρυθμίσεις’, δήλωσε η Καρολάιν Βάρλεϊ, διευθύντρια του τμήματος αξιολόγησης των κυβερνήσεων στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ, και συμπλήρωσε ότι ‘πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση που για πρώτη φορά καταδεικνύει τι δεν λειτουργεί στη διοίκηση και τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις’»
«Μόνον δύο φορές το χρόνο για μερικές ώρες ελέγχονται από την κυβέρνηση τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων. ‘Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την εξουσία, αλλά ούτε τις κατάλληλες μεθόδους για να αναγκάσει τα νευραλγικά υπουργεία να ακολουθήσουν ενιαία πολιτική’, λένε οι ειδικοί του ΟΟΣΑ. Οι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι έχουν ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους τους σε άλλα υπουργεία ή ακόμη και με εκείνους του ίδιου υπουργείου. Σε όλα τα υπουργεία υπάρχει έλλειψη συστημάτων καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων και συστημάτων αρχειοθέτησης».
«Εκτός ελέγχου» ο μηχανισμός
«Η εξουσία των υπουργείων είναι κατακερματισμένη όχι μόνον επειδή και τα 14 είναι διασπαρμένα σε εκατοντάδες κτήρια στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και γιατί απουσιάζει σχεδόν παντελώς οποιαδήποτε επαφή. (…) Έτσι ερμηνεύεται ίσως το γιατί τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων».
«Οι ειδικοί επιστήμονες του ΟΟΣΑ διαπίστωσαν ότι τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων. Ένας υπουργός με μεγάλη εμπειρία σε διαφορετικά υπουργεία δήλωσε μάλιστα ότι χρειαζόταν κάθε φορά πάνω από ένα χρόνο για να βρει άκρη στα νέα του καθήκοντα.
Καθόλου απίθανο, εφ’ όσον κάθε υπουργείο διαθέτει κατά μέσον όρο 439 διαφορετικά τμήματα. Πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο οι σοσιαλιστές, όσο και οι συντηρητικοί αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους και γι’ αυτό δημιουργούσαν νέα τμήματα, νέα ινστιτούτα ή και νέες σχολές.
Στα υπουργεία υπάρχουν πολλοί διευθυντές και υψηλόβαθμα στελέχη. Υπάρχει όμως έλλειψη απλών υπαλλήλων. Τα περισσότερα τμήματα διαθέτουν το πολύ τρεις απλούς υπαλλήλους. Το 1/5 των υπουργείων αποτελείται μόνον από διευθυντές τμημάτων. Επιπλέον ο κρατικός μηχανισμός πάσχει από γήρανση και από απροθυμία για απόδοση».
«Συνολικά η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν διαθέτει τα πρακτικά εργαλεία, την κουλτούρα και την ικανότητα να σχεδιάσει, να εκτελέσει και να ελέγξει την εφαρμογή μιας παραγωγικής πολιτικής’, υποστηρίζει η κ. Βάρλεϊ και επισημαίνει: ‘Έτσι οι μεμονωμένες μεταρρυθμίσεις δεν επαρκούν για να ανατρέψουν τη δυσλειτουργία δεκαετιών του ελληνικού κρατικού μηχανισμού (….). Μέχρι τώρα το κέντρο της διακυβέρνησης ήταν ιδιαίτερα αδύναμο. Παράλληλα όμως η Ελλάδα έχει πια ελάχιστο χρόνο για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ο χρόνος πιέζει».
Και η Die Welt καταλήγει με τη στάση της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων: «Μπορεί η ελληνική βουλή να ψήφισε τα δραστικά μέτρα που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2012, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει ότι εάν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία μετά τις εκλογές θα ανακαλέσει τις εγκριθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. την αύξηση της φορολογίας.
Τέλος δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμπαράσταση των συνδικάτων, την οποία ο ΟΟΣΑ εκτιμά ως απολύτως απαραίτητη. Τα συνδικάτα ανακοίνωσαν ήδη περαιτέρω κινητοποιήσεις και απεργίες κατά της αναδόμησης του βολικού γι’ αυτά πελατειακού κράτους».
4 Comments
Όταν το έλεγα εγώ ήμουν “γκρινιάρης”, “απαισιόδοξος”, “”καταστροφολόγος”, άνθρωπος που δεν βλέπει το μεγαλείο της ισχυρρής Ελλάδας” (του Γκόλουμ), της “επανίδρυσης του Κράτους (του Ραφηνάτου), της “άλλης πολιτικής” (του πρώην προέδρου του …Παναθηναϊκού). Ήμουν ακόμα ολίγον “εθνίκι”, λίαν “τουρκοφοβικός”, “αναρχικός”, μέλος (σύμφωνα με τον Χατζηγάκη) της “εξωκοινουβευτικής αριστεράς”, αλλά και “παράξενος”, “μονόχνωτος”, “περίεργος” και χίλια δυό άλλα…
Εγώ ο έρημος ήμουν ένας φτωχός …Ιρλανδός που νοιαζόταν να γίνει στην …χώρα ένα εργοστάσιο, μία βιοτεχνία, ένα κάτι που να παράγει ένα κάποιο να δουλεύουν 10 άνθρωποι και να μη ψάχνουν στα σκουπίδια όπως τώρα μ’ αυτά τα σούργελα…
Δάσκαλε, όπως είπαμε λίγοι Ιρλανδοί κατοικούν σε αυτη την χώρα εδω και πολυυυύ καιρό…
Τα συνδικάτα όντως αντί για καλύτερες συνθήκες εργασίας, βελτίωση ωραρίου και δημιουργική απασχόληση ασχολήθηκαν μόνο με τις αποδοχές και τα επιδόματα. Οι δυσανάλογα υψηλές αποδοχές σε σύγκριση με την παράγωγη της χώρας κατέστρεψαν όχι μόνο το δημόσιο αλλά και ίδια την παράγωγη προς όφελος των εισαγωγέων και των εμπόρων. Αυτό έχει γίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως την αγαπημένη μας cupotea και ωφέλησε τις εξαγωγές των χωρών σαν αυτή που από την οποία προέρχεται το επικριτικό άρθρο. Ποιο θα ήταν όμως το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν θα αποχαύνωνε τον ελληνικό παραγωγικό πληθυσμό; Μήπως η αναβολή της πρόχειρης ενοποίησης των ανομοιόμορφων οικονομιών της Ευρώπης; Ποιος θα είχε όφελος; Γιατί επιδοτήθηκε με χρήμα και αφηρημένες ιδέες η συγκάλυψη της έλλειψης ανταγωνιστικότητας κάποιων χωρών σε σύγκριση με τις δυνατές οικονομίες της Ευρώπης; Δεν υπερασπίζομαι την έλλειψη οργάνωσης και επαγγελματισμού στη διοίκηση αλλά πιστεύω πως το αρχικό πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε κάποιος ρεαλιστικός στόχος για το ελληνικό κράτος και θεωρώ ότι είτε ελλειπής είναι η παρουσίαση της έρευνας είτε εξυπηρετεί σκοπιμότητες δίνοντας μια ακόμα δικαιολογία στους εταίρους να εισχωρήσουν περισσότερο στην οργάνωση της χώρας. Απορώ ποιος θα είναι ο στόχος της νέας οργάνωσης ώστε αυτή να πετύχει; Ποιος θα είχε τις κοχόνες κατά την προσφιλή σας έκφραση να πει πως υπάρχει και καλώς εννοούμενη λιτότητα, η οποία θα επιτευχθεί με λιτό μεν αλλά αξιοπρεπή τρόπο ζωής, με ισοκατανομή του πλούτου, με ισοκατανομή της χαμηλής ανάγκης για απασχόληση βάση των παραγωγικών δομών και των ελλειμματικών πόρων; Σίγουρα όχι κάποιος από αυτούς που θέλουν να συνεχίσουν να πουλάνε προϊόντα και υποδομές στη Ελλάδα με αντάλλαγμα τον πλούτο της και καταστροφικό αποτέλεσμα τη διεύρυνση των ανισοτήτων και την ενίσχυση της διαφθοράς.
Γιά αυτό λοιπόν ”πωλείται όπως είναι επιπλωμένο”, καί επιπροσθέτως, ”επανιδρυμένο”, καί ”εκσυγχρονισμένο”..
Προ’ι’δρυτικός