Εκτός από τις άγιες έρχονται και γελοίες μέρες…

Τριάντα επτά χιλιάδες επισκέψεις και 83.000 σελιδοπροβολές έχει μέχρι σήμερα αυτό το ιστολόγιο πράγμα που δείχνει τι παθαίνει κανείς αν δεν έχει α. εκπομπή στη ττηλεόραση β. συνεταίρο ιδιοκτήτη τηλεοπτικού καναλιού γ. διασυνδέσεις με μεγαλοεκδότες δ. ροζ dvd ε. inside information από μυστικές υπηρεσίες και άλλα “προσόντα” που διαθέτουν όσοι δημοσιογράφοι έχουν περιουσία άνω των 15  εκατομμυρίων ευρώ. Δεν ξέρω αν είναι λίγες ή πολλές, ικανοποιητικές ή έτσι κι’ έτσι. Αυτό που ξέρω είναι 37.000 άνθρωποι μου έκαναν τη τιμή να διαβάσουν τα κείμενα μου και τις απόψεις των συνταξιδιωτών σε ένα ταξίδι που άρχισε το 1970 και θα συνεχιστεί μέχρι την ημέρα (ή έστω μία πριν) που θα πεθάνω.
Κάτω από κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είμαι κάθε μέρα παρών γράφοντας για όσα απίστευτα συμβαίνουν σ’ αυτή τη κακόμοιρη χώρα. Για τους διαχρονικούς ντενεκέδες που την κυβέρνησαν και, με τις πράξεις και παραλείψεις τους δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Για τους λαϊκιστές καραγκιόζηδες που ρίχνει ο ένας το κρίμα στον άλλον μέχρι το πρώτο “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” του Χαριλάου Τρικούπη το 1885 μέχρι το “κινδυνεύει η εθνική μας ανεξαρτησία” του Πρωθυπουργού της Κληρονομικής Οικογενειοκρατίας Γεωργίου του Α Παπανδρέου του Β (που λέει και ο φίλος ο Στάθης στον “Ναυτίλο”).
Θα πείτε… Ποιος είσαι εσύ που μπορείς να κρίνεις τα όσα έχουν συμβεί στο κρατίδιο και θα έχετε, λίγο, δίκιο αν ΄πίσω μου δεν υπήρχαν 50 χρόνια στη δημοσιογραφία και 40 στις εκδόσεις.
Παρ’ όλο ότι προσπαθώ δεν το καταφέρνω γιατί, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, περνάω περισσότερες ώρες σε δικηγορικά γραφεία απ’ ότι στο γραφείο ή στο σπίτι.
Ό λόγος έχει αναφερθεί και σε αυτό εδώ το ιστολόγιο δυστυχώς χωρίς να προκαλέσει (μέχρι σήμερα) το ενδιαφέρον  κανενός δημοσιογράφου, πράγμα απόλυτα φυσικό σε μία εποχή που dog eats dog, γιάπηδες και Μέσα Μαζικής Λοβοτομής τρώνε (ζωντανούς) τους ανθρώπους παράδειγμα η Τσέκου, τα παιδιά του ταμία της Ζίμενς και κάθε Έλληνας που δεν έχει μπάρμπα στη Κορώνη των διαπλεκόμενων δεινοσαύρων.
Τους τρεις τελευταίοτς μήνες αντίπαλος είναι η …εταιρία μου! Αυτή που, πριν 40 χρόνια, δημιούργησα με την γυναίκα μου Σοφία και, που όπως ίσως γνωρίζετε, ανήκει σε μας μόνο το 32.6%. του μετοχικού της κεφαλαίου (το υπόλοιπο χάθηκε στη καταβόθρα που άνοιξε η ατυχής συμμετοχή  σε “επένδυση” υπό τον τίτλο Αλφα Πρες). Σας φαίνεται παράξενο; Μην. Όλα είναι πιθανά σε αυτή τη χώρα. Σε αυτή τη φάση δεν θα γράψω περισσότερα αλλά, αν ο βαθμός γελοιότητας υπερβεί την …κόκκινη γραμμή, σας υπόσχομαι πως θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι!