Ελευθερία ή να το συζητήσουμε, ρε παιδιά;

Από το ιστολόγιο “AntiNews”
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Χρόνια Πολλά στη Πατρίδα, αδέρφια. Κι ελπίζω να μην τον φάγατε όλο το μπακαλιάρο. Κρατείστε ένα κομμάτι για να το σουβλίσετε το Πάσχα.
Θα μπορούσε να είναι το Athens Gay Pride. Τρία τετράγωνα από το Σύνταγμα χαμπάρι δεν έπαιρνες. Απόλυτη σιγή εις τους αιθέρες. Τα τεθωρακισμένα γυαλισμένα και στοιχισμένα στους όρχους. Τσουρούτικος εορτασμός. Με το άλλοθι της εξοικονόμησης χιλιάδων λίτρων καυσίμου και την «μη καταπόνηση του προσωπικού» είχαμε τον πιο κακομοίρικο «εορτασμό» της νεότερης Ιστορίας, ένα βήμα πριν από την οριστική κατάργηση.
Φίλος δε σοβαρός, μου είπε κάτι που εγώ δεν πήρα χαμπάρι. Όταν περνούσαν τα ΟΥΚ, και πήγαν να φωνάξουν σύνθημα, κουστουμάτος τις, που φαινόταν ότι έκανε κουμάντο, τους φώναξε «σιωπή» κι έκαναν μόκο. Στα μουγκά, λοιπόν; Αν είναι ψέματα, αν κάτι μου μετέφεραν λάθος, απολογούμαι αλλά, αν είναι αλήθεια, όποιον τον φουντάρει τον κουστουμάτο στο Σκαραμαγκά, τον υπερασπίζομαι αμισθί στο Ναυτοδικείο.
Πάντα πάω για να δω την μονάδα μου, την 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, και πάντα φεύγω με την ικανοποίηση ότι ήταν η καλύτερη, όπως και οι άλλοι συνάδελφοι των Ειδικών Δυνάμεων. Καμία σχέση με το βαριεστημένο κοπάδι που πάει σκόρδο – κρεμμύδι. Πάντα τα κομάντα και οι Στρατιωτικές Σχολές θυμίζουν, μόνοι, ότι περνάει Στρατός κι όχι «οι φίλοι του Γουίλιαμ Λώσον» σε εκδρομή. Με σεβασμό βλέπω πάντα να περνά και το αρχαιότερο Σχολείο της χώρας, η Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων. Το Σχολείο του Αίματος και της Τιμής. Φρικιούν στη φράση μου οι καθεστωτικές κλώσες, που ζεσταίνουν τα κλούβια αυγά του εθνομηδενισμού, αλλά τι να κάνουμε, αδέρφια, οι Ευέλπιδες, και όχι μόνο, σκορπίσανε τα κοκαλάκια τους στα μήκη και τα πλάτη του ορίζοντα για την Πατρίδα. Δεν έχουν φθάσει ακόμα το μέγεθος της προσφοράς των λιακοτέτοιων και του Ιμπν Αλ Ραγκούσ αλλά δεν πειράζει. Αυτοί θα τιμηθούν αργότερα σε ειδική τελετή στο Καράτσι και την Ισλαμαμπάντ στα πλαίσια του Κουρμπάν Μπαϊράμ. «Ελευθερία ή να το συζητήσουμε, ρε παιδιά», θα ‘λεγαν οι ανακυκλωμένοι καλύτεροι φίλοι του πακιστανού.
Θα ‘ρθει άραγε κάποτε η μέρα της αποκατάστασης της Αλήθειας; Τότε θα υψώσουμε μνημείο στα Δερβενάκια για τα αδικοχαμένα αδέρφια μας, που υπερασπίζονταν την Οθωμανική Πολυπολιτισμικότητα. Στην Τριπολιτσά, στα Δολιανά, κατόπιν μολύνσεως του μιλλιέτ των Ρουμ από τον βάκιλλον του Ελληνικού Εθνικισμού, οι δυνάμεις του διεθνισμού, του πολυπολιτισμού και της παγκόσμιας αδερφοσύνης φάγανε μολύβι και σίδερο. Δακρύζω μαζί με όλες τις παχιές – παχιές ΜΚΟ, τον Αλέξη και το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα για τον αδικοχαμένο Χουρσίτ Πασά.
Αδέρφια, ο φίλος Μάριος Ευρυβιάδης τα ‘πε όλα με μια φράση: «δεν μπορεί να υπάρξει νεοοθωμανισμός χωρίς νεοραγιαδισμό». Αφιερωμένη εξαιρετικά η φράση στην υπνώτουσσα «σοσιαλιστική» ηγεσία, που τώρα λέει σχεδιάζει θητεία 6 μήνες με μισθό, ενώ σε λίγο τα μεμέτια θα κάνουν νηοψίες στο Μικρολίμανο, αποκαθιστώντας την παλαιά του ονομασία σε Τουρκολίμανο. Έχω δε και μια καλύτερη ιδέα. Να υπερίπτανται τουρκικά αεροπλάνα των ελληνικών πεζοπόρων τμημάτων. Έτσι θα ξοδεύουν αυτοί καύσιμα και θα τρέχουν αυτοί μετά στα Δ.Ν.Τ. Θα ήταν ακόμη πιο προχωρημένο τα ελληνικά πεζοπόρα τμήματα να ακολουθούνται από τουρκικά τεθωρακισμένα αλλά προφανώς ο Ιμπν Αλ Ραγκούσ, η μαμά, ο Νίκος και ο Αλαβάνος δεν έχουν ακόμη την τόλμη να φτάσουμε τόσο μπροστά στο μέλλον.
Ο πρόεδρας και οι χρυσές εφεδρείες, ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης
Είπα Δ.Ν.Τ. και θυμήθηκα το πιο ευλύγιστο κορμί της ελληνικής πολιτικής. Αυτό το θαύμα, που στο πληθωρικό σώμα του κρύβει την ψυχή μιας Κομανέτσι και κάνει τέτοιες θεαματικές «κωλοτούμπες» επί της καθεστωτικής δοκού που μένεις άφωνος. Με το ‘να φρύδι τσαλακωμένο ο πρόεδρος της Μπουμπουλίνας, γνωστής και ως Τζαβέλλα, και παρά λίγο πρόεδρος του Ψινάκη, ο ηγέτης του καταδρομέα, βατραχανθρώπου και ακρίτα Αϊβαλιώτη, είδε λέει και τον Σημίτη. Ξέρετε αυτόν με το μπεμπέ παλτουδάκι, με τις ελιές ντε, που ευχαρίστησε τους αμερικάνους, εγκατέστησε τους S-300 στην …Κρήτη, σήκωσε το δαχτυλάκι κι έδειξε τον παλιοκούρδο.
Ελάτε ρε, που δεν θυμάστε. Για τον φίλο του Γιάννου, λέω, τότε που σας λέγανε να επενδύσετε στον δείκτη υγείας της οικονομίας, στο Χ.Α.Α. Ακόμη κλαίει ο παππούς το εφάπαξ. Ζήτησε λοιπόν ο πρόεδρας να αξιοποιηθεί αυτή η χρυσή εφεδρεία. Μάϊστα. Πριν, ως «οπισθοφυλακή» του μητσοτακισμού, είδε την εμπροσθοφυλακή αυτοπροσώπως, τον ίδιο τον 92άχρονο μπαμπά της κόρης του, ο οποίος μας είπε προσφάτως ότι πρέπει να γίνουμε φτωχότεροι, να ζούμε πιο λιτά. Σαν αυτόν δηλαδή. Ο ευλύγιστος Πρόεδρος πήρε κι εύσημα προσφάτως, ως «υπεύθυνη δύναμη» από τον Γιώργο. Προέκρινε δε ως καλή λύση το Δ.Ν.Τ., τα κοράκια, που όπου εγκαταστάθηκαν δεν φύτρωσε χορτάρι. Λοιπόν, είναι αξιοθαύμαστος, έτσι; Μ’ έχει προβληματίσει λίγο η περίπτωση του. Αλλά ένα βράδυ που ‘βλεπα μια παλιά ελληνική ταινία, κατάλαβα τι θέλει. Αυτό που ‘λεγε ο Βουτσάς: να τρουπώσει. Θα τρουπώσω, σου λέει, στο σύστημα και μετά δεν με κουνάει κανένας. Το δε σύστημα βολεύεται κι αυτό. Γιατί βολεύει τον Χατζημινέρβα τον βουτυράτο και τον Γιαννάκη τον μπουκαλορίχτη στα ελληνοτουρκικά, στο θέμα της λαθρομετανάστευσης κλπ να βγάζουν ως αντίθετη άποψη μόνο την καρατζαφέρεια. Το σύστημα αδέρφια, έτσι θέλει τον πατριωτισμό, γκροτέσκο, με ξυρισμένο κεφάλι, φυλετικές «τρίχες», στο πέντε τα εκατό. Είναι πολύ βολικό. Ορθά η Εθνική Ελλάδος που πήγε στις Βρυξέλλες να βάλει πλάτη για την Πατρίδα, ο Αντώνης, απαξιεί να τον καταστήσει συνομιλητή. Γιατί μέσα από την κρίση και το παιχνίδι που παίζεται και θα γίνει πιο έντονο στις άγριες μέρες που έρχονται, ο πονηρός που τρούπωσε, σιγά – σιγά, με τούτα και με τ’ άλλα θα μείνει μόνος, με όσους του ταιριάζουν και μέρα με τη μέρα κάθε σοβαρή ικμάδα σκέψης και δύναμης που υπάρχει στο κόμμα του, θα πλαισιώσει την σημαία του Αντώνη και της ΝΔ.
«Ωραία, Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιόν πρέπει να πάρω τηλέφωνο;»
Αυτές δε τις μέρες βλέπετε και το ξεβράκωμα της Ευρώπης. Ο μακαρίτης φίλος μου, ο Αντώνης Τρίτσης, έλεγε από τα τέλη του ’80 ότι η Ευρώπη εσφαλμένα προτάσσει την οικονομική στην πολιτική ενοποίηση. Πίστευε, ορθά, ότι πρώτα έπρεπε να φτιάξουμε ενοποιητικούς πολιτικούς θεσμούς κι ύστερα να ενώσουμε τις οικονομίες. Να υπάρχει Σύνταγμα, εκλεγμένη κυβέρνηση, αληθινό κοινοβούλιο, σύνορα, στρατός, σημαία. Αντί για μια Ευρωπαϊκή Πατρίδα φτιάξαμε ένα πολυκατάστημα γεμάτο σαράφηδες και γραφιάδες με σημαία σαν αυτές που κυματίζουν στις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων. Όπως είπε κι η αλεπού ο Κίσσιγκερ, χλευάζοντας την Ενωμένη Ευρώπη, το έλλειμμα πολιτικού βάρους και ηγεσίας: «Ωραία, Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποιόν πρέπει να πάρω τηλέφωνο;».
Η Ευρωπαϊκή Πατρίδα για να οικοδομηθεί χρειάζεται μια ιδεολογική βάση στηριγμένη αυτονόητα στους δυο ιστορικούς – πολιτισμικούς πυλώνες της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας: τον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό και την Χριστιανοσύνη. Αυτά είναι τα κοινά μας κι όχι το ότι είμαστε καταναλωτές και δανειολήπτες. Μόνο έτσι θα γινόμασταν Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με σημαία για την οποία θα μπορούσαν να ζήσουν ή και να πεθάνουν οι πολίτες της, με εγγυημένα σύνορα απέναντι στον ισλαμοφασιμό και την αμερικανική ηγεμονία. Ο μεγαλύτερος των Ευρωπαίων Ηγετών, ο Ντε Γκωλ μιλούσε για ενωμένη Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, γιατί η Ρωσία μπορεί να εισφέρει πρώτες ύλες και στρατό, η Γερμανία κεφάλαια και όλη η Ευρώπη δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς και πλούτο πολιτισμών. Άφηνε εκτός την πουτάνα των Αμερικανών, την Αγγλία. Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να γίνουμε υπερδύναμη. Τώρα ο καθένας έχει την ατζέντα του.
Οι Γερμανοί, τηρώντας τις παραδόσεις τους, θέλουν να μας «εκτελέσουν» για παραδειγματισμό και στην ουσία θέλουν ένα «ευρωμάρκο», μια μαζεμένη ευρωζώνη, όπου θα κουμαντάρουν αυτοί κι όποιος δεν ακολουθεί να τον τρώει το ΔΝΤ. Η ανυπαρξία ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αποδεικνύει την αποτυχία της Ευρώπης, το τεράστιο πολιτικό – ιδεολογικό έλλειμμα της. Το κίνημα για μια Ευρωπαϊκή Πατρίδα με την παραπάνω ιδεολογική, πολιτισμική βάση, με σεβασμό στην εθνική ταυτότητα των λαών και με αληθινούς ενιαίους δημοκρατικούς κυβερνητικούς θεσμούς κι εγγυημένα σύνορα, δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από εκεί που ξεκινήσανε όλα: από δω, την μάνα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά μπορεί και πρέπει να είναι ο πρώτος λαμπαδηδρόμος. Αν σκεφτούμε όχι με αιώνες, έστω με δεκαετίες, αυτή είναι η Μεγάλη Πολιτική, το σχέδιο για τον 21ο Αιώνα. Σε κάθε δε περίπτωση, για να υπάρχουμε αν έρθει ποτέ αυτή η ώρα, αυτό που χρειάζεται είναι να αντιληφθούμε πως το μόνο που σίγουρα έχουμε, είναι ο εαυτός μας, η εθνική μας ταυτότητα, οι ίδιες δυνάμεις. Αν δεν αποκαταστήσουμε την παραγωγική βάση της χώρας, αν δεν παράγουμε την τροφή μας και άλλο πλούτο, ακόμη κι αν δανειστούμε με μηδέν τοις εκατό, αν δεν διατηρήσουμε την ταυτότητα και την περηφάνεια μας, πάλι θα φθίνουμε μέρα τη μέρα, ώσπου τελικά και τα πεζοπόρα τμήματα στην Λεωφόρο Αμαλίας θα είναι Τούρκοι.
Μόνο πένθος κι οργή μπορεί να νοιώθεις έτσι που ‘μαστε και μας κατάντησαν. Απ’ τον Ιούλη του ’74 ως και σήμερα. Γι’ αυτό ποτέ δεν μ’ άρεσε το ντιριντάχτα κι η αφασιακή μας «διασκέδαση», το βοθροκάναλα και το life style, η αισθητική του όλο φρου φρου κι αρώματα. Νυν και αεί θα ‘ναι αγαπημένο μου χρώμα το μαύρο, του πένθους, γιατί το φορούσαν στο Δραγατσάνι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και οι γενναίοι του. Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, όπως απέδειξε ο μονόχειρας Πρίγκιπας, το μαύρο του πένθους κρύβει μέσα του και την αναγέννηση. Αν είχαν ελπίδα στο Μεσολόγγι, αν είχε ελπίδα ο φθισικός Γιος της Καλογρηάς, που εκστράτευε με θέρμες φτύνοντας αίμα, ε, ας μην λιγοψυχούμε εμείς στα 2010. Και να το θυμάστε: θα ‘ρθει η ώρα που θα λογαριαστούμε και με τους «τούρκους» ανάμεσα μας.
Χρόνια Πολλά Έλληνες!