Εμείς καλέσαμε το ΔΝΤ και τώρα του ασκούμε κριτική…

Από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ

Ουάσιγκτον: Μιχάλης Ιγνατίου
Μερικές φορές σ’ αυτή τη χώρα δρούμε και αντιδρούμε ως οι πλέον αθώοι άνθρωποι του πλανήτη, ως να πέσαμε με αλεξίπτωτο στην Ελλάδα. Και αντιμετωπίζουμε με… αθώα έκπληξη όλα όσα συμβαίνουν ως να είμαστε αμέτοχοι στα εγκλήματα που διαπράχθησαν εναντίον της πατρίδας μας.
Ευρισκόμενος στην Ελλάδα είχα την ευκαιρία να συζητήσω και να συγκρουστώ με φίλους και συναδέλφους, οι οποίοι ομιλούν για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας έχοντας ως δεδομένο ότι ξεκίνησε με την προσφυγή της κυβέρνησης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι γνωρίζουν πως ψεύδονται, αλλά με ενοχλεί και με εκνευρίζει ότι επιμένουν σε θέσεις και απόψεις που είναι απόλυτα λανθασμένες σε σημείο που να ξεπερνούν τα όρια της βλακείας.
Τα πράγματα είναι απλά. Η Ελλάδα βρίσκεται σε θλιβερή οικονομική κατάσταση για την οποία ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι Ελληνες πέσαμε στην παγίδα των πολιτικών, που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, μετατραπήκαμε σε πελάτες, παίξαμε το παιχνίδι τους για ένα διορισμό και συμβάλαμε στην καταστροφή της οικονομίας. Οταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε» δεν έχει βέβαια δίκιο, ούτε πρόκειται για τη μισή αλήθεια.
Και ο κ. Πάγκαλος και οι συνάδελφοί του πολιτικοί όλων των κομμάτων -εκτός ίσως του ΚΚΕ- λειτούργησαν και λειτουργούν στοχεύοντας στην ικανοποίηση της «πελατείας» αναδεικνύοντας τους εαυτούς τους σε κομματάρχες-δυνάστες. Μιλώντας με ένα υπάλληλο του ΔΝΤ πληροφορήθηκα ότι η ολέθρια σχέση των πολιτικών με τους ψηφοφόρους-πελάτες, εντοπίζεται πλέον μόνο σε υποανάπτυκτες χώρες…
Δυστυχώς, στην Ελλάδα ξεχνάμε. Και ξεχνάμε πολύ εύκολα. Ξεχάσαμε ποιος οδήγησε τη χώρα μας στην καταστροφή. Φωνάζουμε και βρίζουμε τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, τους οποίους επαναλαμβάνω ότι εμείς προσκαλέσαμε στο σαλόνι μας, και δεν θυμόμαστε τα σκάνδαλα, τις μίζες, τις λάθος αποφάσεις των πρωθυπουργών και των υπουργών τους.
Συζητούμε στα κρυφά πια τις υποθέσεις της Siemens, του Βατοπεδίου, των υποκλοπών, του C4I, της φοροδιαφυγής και των άλλων σκανδάλων και ξυπνάμε μόνο όταν κτυπούν το καμπανάκι οι «κακοί» της τρόικας.
Μα είναι δυνατόν να φωνάζουν περισσότερο από εμάς οι Ευρωπαίοι και το Ταμείο για τη φοροδιαφυγή και την ανάγκη να πληρώσουν όσοι πόνεσαν το λαό; Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος στην κυβέρνηση που να έχει το θάρρος να τα βάλει με όλους αυτούς που έκλεψαν και δημιούργησαν το τεράστιο έλλειμμα; Και γιατί δεν υλοποιήθηκε η υπόσχεση του πρωθυπουργού προς τον Ντομινίκ Στρος Καν ότι μέχρι το τέλος Αυγούστου θα είχαν βρεθεί ενώπιον του εισαγγελέα τέσσερις συγκεκριμένοι πολιτικοί, οι οποίοι εισήλθαν πάφτωχοι στην πολιτική και εξήλθαν με περιουσία εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί η κυβέρνηση αρνείται (μέχρι της στιγμής) να ετοιμάσει τον κατάλογο με το «πόθεν έσχες» των πολιτικών από την πρώτη ημέρα της ενασχόλησής τους με τα κοινά μέχρι σήμερα;
Με τα παραπάνω δεδομένα, εύκολα μπορεί ο καθένας από εμάς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κριτική εναντίον της Τρόικας αποτελεί υποκρισία. Εχει δίκιο ο κ. Στρος Καν που φωνάζει πως «δεν ευθυνόμαστε εμείς για την τραγική κατάσταση της οικονομίας σας». Δεν έχει άδικο όταν λέει πως «εσείς μας καλέσατε»… Εχει δίκιο όταν υποστηρίζει πως «είστε καλύτερα μαζί μας»… Για να σωθεί η χώρα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδεχθούμε τις ευθύνες μας, στη συνέχεια πρέπει να απαιτήσουμε την τιμωρία των ενόχων και στο τέλος πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια. Αξίζει η Ελλάδα, όχι οι πολιτικοί της, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόδωσαν τον λαό.