Η αλήθεια είναι ότι άργησα να καταλάβω ότι ζω σε μία χώρα που βρίσκεται εδώ και χρόνια στον 21ο αιώνα. Λίγο η κοινωνική μου θέση (αν και δικηγόρος ο πατέρας πέθανε πτωχός και η μητέρα δεν πήγε ποτέ στο Μιλάνο για ψώνια), λίγο το γεγονός ότι ποτέ δεν ήπια πρωινό (ή απογευματινό) καφέ με την εξουσία (πολιτική και οικονομική) συν το ότι γίνομαι «τούρκος» όταν βλέπω τη βρόμα να καλύπτει τους τοίχους των δημόσιων νοσοκομείων, αλλά και το γεγονός ότι δεν καπνίζω Κοχίμπα και, το σοβαρότερο, δεν οδηγώ Ρέιντζ Ρόβερ με έχουν κάνει δύσκολο και «γκρινιάρη». Και είναι αυτή η πλευρά του εαυτού μου που με εμποδίζει να «δω» τα άλματα που έχει κάνει η χώρα και να γίνω σαλπιγκτής της Νέας Εποχής. Πιο απλά αντί να βλέπω το Ελσίνκι σαν μία μεγάλη επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αντιμετωπίζω τις εξελίξεις με καχυποψία επειδή τη στιγμή που η Τουρκία δηλώνει πίστη και υποταγή στις «αρχές» της Ενωμένης Ευρώπης (όπως αυτές εκφράστηκαν με την επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας) αγοράζει 1000 άρματα μάχης προφανώς για να τα χρησιμοποιήσει στο πόλεμο εναντίον των ….Η.Π.Α) ενώ συγχρόνως παραβιάζει (λίγο, μέχρι τη Σκύρο και την Εύβοια) τον «εθνικό» εναέριο χώρο. Βάζω τη λέξη «εθνικός» σε παρένθεση για να μη προκαλέσω τη μήνη των «προοδευτικών» γραφίδων αν τύχει να διαβάσουν (αυτή τη χιλιετία) τη στήλη μου στο Net Daily). Ακόμα, αντί να περάσω το καλοκαίρι δίνοντας εντολές στον προσωπικό μου χρηματιστή να «επενδύσει» σε μετοχές των εμπορικών, εισαγωγικών και, γενικώς, των μεταπρατικών εταιριών που συνωθούνται στο ταμπλό (και στην είσοδο) της Σοφοκλέους παρατηρούσα από μακριά το «πάρτι» όντας σίγουρος ότι πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις οι «επενδυτές» θα χύσουν μαύρο δάκρυ καθώς η αγορά θα φέρει τη Σοφοκλέους στη πραγματική της διάσταση (αυτή που παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες). «Πάνω από 60% έχασαν οι μικροεπενδυτές» γράφουν οι εφημερίδες «αλλά, το 2000 αναμένεται ανάκαμψη». Προφανώς, οι οικονομικοί εγκέφαλοι γνωρίζουν κάτι που δεν γνωρίζω εγώ, ίσως το γεγονός μετά το Ρέντη και το Παγκράτι η Village Road Show προγραμματίζει amusement parks στο Ηράκλειο, στη Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη και στη Τρίπολη γιατί, όπως είναι γνωστό, καμία χώρα δεν πήγε μπροστά χωρίς Τρουσάρντι, Αρμάνι, Τίμπερλαντ, Χάρλι Ντέιβιντσον, Καβασάκι και Γιαμάχα, για να μην αναφερθώ στις Μερτσέντες, στις BMW και στις Μαζεράτι. Βέβαια, η ανάκαμψη δεν αποκλείεται να επέλθει με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, αλλά και γι’ αυτό έχω αμφιβολίες επειδή η ελληνική βιομηχανία αυτοκινήτων, υπολογιστών, λογισμικού, αλλά και οι μεγάλες πετροχημικές και λοιπές παραγωγικές μονάδες ΕΑΒ, ΕΛΒΟ, Ολυμπιακή κλπ) που λειτουργούν στη χώρα δεν βρίσκονται στα καλύτερα τους. Μετά με ανησυχούν και οι «κινητοποιήσεις των μαθητών και των καθηγητών που «πρόσκεινται» στο κόμμα της Μαντάμ Τισό. Όπως διαβάζω στις εφημερίδες στα σχολεία δημιουργήθηκαν δύο ακόμα μέτωπα: α. των μαθητών που θέλουν να μπουν στις τάξεις εναντίον μαθητών που δεν θέλουν β: καθηγητών που θέλουν να πάρουν απουσίες εναντίον καθηγητών που δεν θέλουν. Τα «μέτωπο» των «προοδευτικών» καθηγητών ενισχύθηκε, λένε οι εφημερίδες, από τη στάση της ΟΛΜΕ που παρέχει «κάλυψη» (κηρύσσοντας τρίωρες στάσεις εργασίας) σ’ εκείνους που δεν τηρούν απουσιολόγιο. Όπως καταλαβαίνετε αυτές και άλλες εξελίξεις συν το γεγονός ότι στα «Λιπάσματα» θα γίνει το επόμενο μεγάλο φαγοπότι με τη δημιουργία χώρων αναψυχής και διασκέδασης, είναι που με κάνουν να «γκρινιάζω» για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά προφανώς έχω άδικο. Και έχω άδικο διότι δεν καταλαβαίνω τα τεράστια επενδυτικά και τεχνολογικά άλματα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας έχοντας μείνει πίσω και έξω από το μεγάλο φαγοπότι που επιχειρείται σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής από τους μεγάλους και ισχυρούς που πραγματικά κυβερνούν το τόπο. Νάμαι λοιπόν 10 μέρες πριν το Μιλένιουμ να γράφω απαισιόδοξα ενώ θα έπρεπε να πετάω απ’ τη χαρά μου. Όπως όμως έχω πει και άλλη φορά για τη κατάσταση μου αυτή φταινε οι μακαρίτες οι γονείς μου που δεν με έστειλαν στο Κολέγιο και στο Μπέρκλι ώστε να βρω κι εγώ μία δουλειά σαλπιγκτή της Νέας Τάξης Πραγμάτων._Κ.Κ.
RSS - Posts
