ΕΝ ΛΕΥΚΩ, Φεβρουάριος 2007

Σημείωση: Σε αυτό το “Εν Λευκώ” μπορείτε να διαβάσατε μία από τις δεκάδες προτάσεις που κάναμε για την λειτουργία της Safetrack A.E στην οποία οι (παλιές) Τεχνικές Εκδόσεις είχαν επενδύσει απίστευτο χρόνο και κεφάλαια (πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ). Όμως, η πρώτη Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης στην Ελλάδα δεν άρεσε στα κομματόσκυλα που έδωσαν όλα τα κεφάλαια της Ε.Ε που προορίζονταν για την μετεκπαίδευση οδηγών στα δικά τους παιδιά. Ούστ αλήτες._Κ.Κ.

Ο μήνας που πέρασε…

Από τους καλύτερους των ετών! Καλύτερος από ανάγνωση Γιάλομ στην παραλία της Καρπάθου, ακόμα και από παρακολούθηση δέκα δελτίων «ειδήσεων» στο STAR, βοήθησε να βρω τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση, η οποία είχε κλονιστεί από έλλειψη των κατάλληλων ερεθισμάτων. Αποδείχτηκε ότι οι πτήσεις με F-16 και Τ2, τα zoom στα 87.000 πόδια με MiG-25 και οι ελιγμοί cobra των 6,5 g με Sukhoi 27 δε σημαίνουν ότι ο γράφων κουβαλάει (ακόμα) μεγάλη τρέλα και όρεξη, αλλά ακριβώς το αντίθετο: ότι έχει παραιτηθεί απ’ τη ζωή και ότι αυτός, που κάθε σαββατοκύριακο πετά με ανεμόπτερα, αεροπλάνα και ελικόπτερα (δείτε στη συνέχεια) και οδηγεί τα αυτοκίνητα που έχουμε για δοκιμή στα 11/10, παρουσιάζει φαινόμενα «παραίτησης και απαισιοδοξίας». Έχουν δίκιο. Αντί να κάνω ό,τι κάνουν πολλοί εκδότες και δημοσιογράφοι, αντί να παριστάνω την ομιλούσα κεφαλή στα παράθυρα της τηλεόρασης και να σώζω (κάθε βράδυ) τη χώρα, αντί, βρε αδελφέ, να κάνω διακοπές στο Mάουι και στο Γκστάαντ και να συναγελάζομαι με την πλέον γελοία κοινωνική τάξη της Νέας και Παλαιάς Ευρώπης (τους Nεοέλληνες νεόπλουτους), περνώ τις μέρες και τις ώρες κάνοντας τα ίδια που έκανα απ’ τα 16 μου. Τέτοια κατάντια και παραίτηση απ’ τη ζωή δύσκολα συναντά κανείς τη σήμερον ημέρα.

Για να θεραπεύσω τους φόβους των καλών μου φίλων, αποφάσισα να αλλάξω τρόπο ζωής. Τα αποτελέσματα ελπίζω να τα δείτε στα περιοδικά που ασχολούνται με το lifestyle και τα celebrities, γιατί τι σκατά επώνυμος είσαι, αν δεν παρουσιάζεσαι στον Τύπο που ασχολείται με τον Πολιτισμό;

Κι ενώ όλα πήγαιναν according to plan, δύο προσκλήσεις σε πάρτι νεόπλουτων ήταν αρκετές για να προσβληθώ από ναυτία βαριάς μορφής. Το γεγονός συνέβη στην εκδήλωση για τα δέκα χρόνια του «Woman’s Lib», όπου είδα συγκεντρωμένα όλα (σχεδόν) τα είδη της ελληνικής βλαχο-χολιγουντιανο-λιβανο-μπουρτζο-πανίδας που ανθεί στο χώρο του βαλκανικού lifestyle. Το γεγονός ότι στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις με δυσκολία διέκρινα γυναίκες και άνδρες κρίνεται ασήμαντο, μια και η συγκεκριμένη κοινωνική τάξη των επιφανών μηδενικών είναι, έτσι κι αλλιώς, πολιτικά και κοινωνικά gay.

Λυπάμαι που μέχρι την 4η παράγραφο χάλασα τη νέα μου «εικόνα». Η παλιά μου ειδικότητα (εξωτερικές ειδήσεις) και η μανία μου να συνδυάζω το χαμόγελο της υπουργού Εξωτερικών με τις δηλώσεις του Γκιούλ για τη Δυτική Θράκη δε μ’ αφήνει ν’ αγιάσω.

Για να το κάνω λιανά, εκεί που πάω να «ξεφαντώσω» σε κοσμικό τζέρτζελο, ανοίγω την τηλεόραση και ακούω (τον Υπουργό Άμυνας) να δηλώνει πως, προκειμένου να συλλάβει αξιωματικό που έκλεβε ή παραποιούσε στοιχεία στο Στρατολογικό Γραφείο, «προσέλαβε ιδιωτική εταιρεία security, γιατί, αν το ανέθετε στις υπηρεσίες του στρατού, θα το μάθαινε και η “κουτσή Μαρία”»! Και, σαν αυτό να μην ήταν αρκετό, λίγες ημέρες αργότερα, όταν οι μυστικές υπηρεσίες έριξαν ένα προϊστορικό RPG στην τουαλέτα της αμερικανικής πρεσβείας (που δεν εξερράγη), άκουσα στην τηλεόραση ότι «όπου υπάρχει λάμψη υπάρχει άνθρωπος», ο οποίος άνθρωπος «… ήταν όρθιος». Ακόμα, από τα γατόνια του τηλεοπτικού ρεπορτάζ πληροφορήθηκα ότι «… μια ανησυχία της αστυνομίας είναι ότι ο εκτοξευτήρας βρίσκεται ακόμα στα χέρια των δραστών…»!

Με αυτά θέλω να πω ότι η ζωή σε αυτήν τη χώρα δε σ’ αφήνει να πλήξεις ούτε για ένα λεπτό.

Για λόγους που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που μεγάλωσα και τις αναβαθμίσεις του Λογισμικού, οι στόχοι που έβαζα και ακόμα βάζω στη ζωή μου κινούνταν από το περίεργο μέχρι το ακατόρθωτο, ακόμα και το φανταστικό, με αποτέλεσμα να μην τα καταφέρω καλά σε κανένα. Στα 10 ήθελα να γίνω εξερευνητής, στα 15 πιλότος, στα 18 οδηγός αγώνων, στα 20 μηχανικός, μετά αστροναύτης, ύστερα δημοσιογράφος και στα 40 εκδότης. Όπως τα ’φερε η ζωή, τα έκανα όλα, ίσως όχι με την επιτυχία που θα ήθελα, αλλά, σίγουρα, με ισχυρές δόσεις αποφασιστικότητας και χιούμορ, αφού, μόνο αν διαθέτεις και αυτό το χάρισμα, μπορείς να αντιμετωπίσεις τη μερική ή ολική αποτυχία. Οι προσπάθειες των κηδεμόνων μου να με βάλουν στο «σωστό δρόμο» απέτυχαν, αφού ούτε καλός μαθητής έγινα ούτε να τελειώσω τις σπουδές μου κατάφερα, ίσως και επειδή δε θέλησα να εξευτελιστώ, αντιγράφοντας ή αγοράζοντας το πτυχίο μου, όπως έκαναν/κάνουν χιλιάδες λουλούδια στην Ελλάδα. Με τέτοια μυαλά, ήταν/είναι φυσικό να έχω «τα πάνω και τα κάτω μου», πράγμα που φαίνεται κάθε μήνα στα γραπτά μου, που είναι περισσότερο γράμματα προς τους αναγνώστες, παρά δημοσιογραφικά κείμενα, με την έννοια ότι περιέχουν ειδήσεις που επηρεάζουν το μέλλον τους ή το μέλλον της χώρας, αν και, όπως δε χάνετε την ευκαιρία να λέτε, πολλοί από σας κάνατε ό,τι κάνατε διαβάζοντας τα κείμενά μου. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι στη Γη των Αναγνωστών μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι με ίδια μυαλά που, τελικά, μπορεί και να μην είναι τόσο κακό! Δεν κατάφερα να γίνω πιλότος στην Πολιτική ή την Πολεμική Aεροπορία, αλλά, με άγρια (για την εποχή) αποφασιστικότητα, βρήκα τρόπο να μάθω να πετάω. Ακόμα με… θυμάμαι στα 16 μου, να στέκομαι στο σταθμό, κρατώντας σφιχτά τη βαλίτσα και περιμένοντας το τρένο για την Τρίπολη και το Αεραθλητικό Κέντρο που λειτουργούσε στο αεροδρόμιο. Η ανάμνηση είναι ακόμα τόσο γλυκιά, που κολλάει όπως η άχνη σε εργοστάσιο γλυκισμάτων. Έγινα ερασιτέχνης πιλότος, κάτι που μου χάρισε γνώσεις, εμπειρίες και συγκινήσεις, μου άνοιξε δρόμους και με έφερε σε επαφή με ανθρώπους που, όπως έγραψα σε πρόσφατο «Εν Λευκώ», με έκαναν ό,τι είμαι σήμερα – αν είμαι κάτι. Βλέπετε το πρόβλημα που αντιμετωπίζω; Αν γράψω για τους (παλιούς) αγώνες, θα κατηγορηθώ ότι «λέω τα ίδια και τα ίδια». Αν μιλήσω για τις πτήσεις με κάπου 20 τύπους πολεμικών αεροπλάνων, θα πουν «φτάνει πια, το εμπεδώσαμε». Αν, όμως, σας πω τι έγινε μια Δευτέρα του μήνα που πέρασε, τι θα πείτε;

Με παίρνει ο φίλος (κι εκπαιδευτής μου σε ό,τι πετάει) Ηλίας Σοφιανός και ρωτάει αν θέλω να πάω για μάθημα με το R44, το 4θέσιο ελικόπτερο στο οποίο πήρα type rating πριν από ένα χρόνο.

«Πότε;», ρωτάω. «Το απόγευμα». «Η Δευτέρα είναι εργάσιμη». «Και η εκπαίδευση εργασία είναι» απαντά και στις 4 το απόγευμα φτάνω στο ελικοδρόμιο στα Κιούρκα, όπου, εκτός απ’ τον Ηλία, περιμένει ο Κώστας Μακεδόνας, που, εκτός από καταπληκτικός τραγουδιστής, είναι και επαγγελματίας χειριστής ελικοπτέρων! Στις 4 και κάτι απογειωνόμαστε με προορισμό το σπίτι του Ηλία στην Άνω Μερά στη Μύκονο, με ενδιάμεσες απο-προσγειώσεις σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων και σε δυο, τρεις «δύσκολους» χώρους που ένας χειριστής ελικοπτέρου θα «έπιανε» σε περίπτωση ανάγκης. Έτσι, προσγειωνόμαστε στην Κύθνο, την Άνδρο, τη Σύρο, την Τήνο, την Πάρο και τη Νάξο, για να φτάσουμε, λίγα λεπτά πριν κλείσουν τα VFR, στην Άνω Μερά.

Κάθε προσέγγιση, προσγείωση και απογείωση, ένα μάθημα υψηλού επαγγελματισμού προς τον Κώστα Μακεδόνα, με το γράφοντα να παρακολουθεί κάθε κίνηση ή ενέργεια από το πίσω κάθισμα. Το απόγευμα ήταν σχεδόν μαγικό, με το χειμωνιάτικο καλοκαίρι να έχει μεταβάλει το Αιγαίο σε λίμνη, πράγμα που έκανε δύσκολη την αυτοπεριστροφή (auto rotation), αφού, λόγω του καθρέφτη, είναι δύσκολο να υπολογίσεις το ύψος. Στα αεροδρόμια, όμως, και στα ελικοδρόμια τα πράγματα ήταν ονειρικά. Κυκλοφορία δεν υπήρχε, μόνο μία, δύο «Oλυμπιακές» που προσέγγιζαν ή αναχωρούσαν από κάπου, και οι -ευγενέστατοι- ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας μας βοήθησαν ώστε η εκπαίδευση να πάει καλά.

Στο υπέροχο του πράγματος μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ικανότητα του Κώστα να μιμείται τους πάντες, αλλά, κυρίως, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη!

Λίγο έλειψε να αναφέρει στον πύργο της Μυκόνου μιμούμενος τη φωνή του Επιτίμου:

― Μύκονος, ελικόπτερο GLTW. Μόλις βγήκα από την εντατική, αλλά, με αυτούς που έχω μπλέξει, λέω να ξαναμπώ!

Είδαμε και πάθαμε να τον συγκρατήσουμε, γιατί ήταν η ημέρα που ο πρόεδρος της ΝΔ είχε μπει για εγχείρηση μπαϊ-πας, από την οποία βγήκε καλύτερος απ’ ό,τι μπήκε.

Ήπιαμε καφέ, βάλαμε φάρμακο στο γατάκι που είχε τραυματίσει σοβαρά ένας σκύλος, ακούσαμε τις ειδήσεις για τους φυγόστρατους φλώρους που την κοπανάνε απ’ τον στρατό επειδή έχουν «λεφτά», μέσο, βύσμα ή επειδή τον παίρνουν ή τον δίνουν σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στα ΜΜΕ, στην κυβέρνηση ή στο στράτευμα και μετά κατεβήκαμε στην πόλη για δείπνο.

Ποια πόλη, όμως, που όλα ήταν κλειστά, εκτός από το εστιατόριο στην παραλία (δεν πρόσεξα το όνομά του), το οποίο, όμως, είχε καταπληκτικό φαγητό και ακόμα καλύτερη μουσική (αν ο ιδιοκτήτης του διαβάσει το σημείωμα, παρακαλώ να μου στείλει μια κάρτα για να το γράψω).

Στις 12 φύγαμε για το σπίτι, όπου πέσαμε για ύπνο «ξεροί» απ’ την κούραση.

Η νύχτα πέρασε χωρίς εκπλήξεις (ή σχεδόν) και το πρωί οι μαθητές Καββαθάς Κωνσταντίνος και Μακεδόνας Κωνσταντίνος σηκώθηκαν, ήπιαν καφέ που είχε ήδη ετοιμάσει ο εκπαιδευτής τους και, αφού έδωσαν αντιβιοτικό στη γάτα του κι έβαλαν «μπεταντίν» στις πληγές, μπήκαν στο R44 και απογειώθηκαν με προορισμό πρώτα τα Κιούρκα και μετά το γραφείο (εγώ).

Όμως, άλλες οι βουλές του ανθρώπου και άλλα η τύχη κελεύει, γιατί, μόλις απογειώθηκα (πετούσα εγώ), χτύπησε το κινητό και στην άλλη γραμμή ήταν ο Πάνος, ο οποίος, με το δικό του 44, πετούσε από Αθήνα προς Κύθνο, με επιβάτη, ας πούμε, τον Άρη.

― Ραντεβού σε 20 στου Σούμα, είπε ο Πάνος.

― Ποίος ο κύριος, ρώτησα.

― Θα δεις, είπε ο Ηλίας. Πορεία 280. Προσγειώσου πίσω απ’ το λόφο εμπρός.

Kάτι το οποίο έκανα, για να βρεθώ σε μια από τις ωραιότερες παραλίες της Κύθνου, την Αγία Ειρήνη, όπου βασιλεύει ο αδελφός του Πάνου κι έχει ταβέρνα η κυρία (ας πούμε) Μαρία ή Αρχόντισσα. Δεν πέρασαν 20 λεπτά και το τραπέζι είχε γεμίσει με ξιδάτο χταπόδι, σουπιές, φάβα, σταμναγκάθι και καταπληκτικό τυρί, για να μην πω τίποτα για τις δίπλες, τις τηγανίτες και τα όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Ήλθε και ο καπετάνιος, έφερε αστακούς και άλλα ψάρια, τα οποία πήρε ο Πάνος και ο Άρης, αλλά όχι εγώ ή ο Ηλίας και…

Μετά την κραιπάλη, απογειωθήκαμε, σε σχηματισμό 1+1, όπως λένε στην αεροπορική γλώσσα, και, αφού αναφέραμε στο Athina Information και στους σταθμούς της διαδρομής, συρθήκαμε μέχρι το Μαραθώνα στα 500 πόδια, για να μην ενοχλήσουμε το «Βενιζέλο», μετά 1.500 στο Κοτρώνι και τέλος στα Κιούρκα, όπου προσγειωθήκαμε στις 13:00.

Στις 13:50 ήμουν στο γραφείο, στο Κορωπί, μην έχοντας καταλάβει τι ακριβώς είχα κάνει, γιατί ήταν, αν όχι η πρώτη, η δεύτερη φορά στη ζωή μου που έφευγα απ’ τη δουλειά καθημερινή.

Αν μου άρεσε;

Εμένα ναι. Εσάς;

Τα Κέντρα Οδικής Ασφάλειας που δεν έγιναν και ο τρόπος που δουλεύει το σύστημα

Το θέμα που ακολουθεί μπορεί να σας κουράσει, αλλά, λόγω της σοβαρότητας που έχει για την Τεχνικές Εκδόσεις, τη Safetrack, τους συνεργάτες μου κι εμένα τον ίδιο, φοβάμαι ότι πρέπει να το υποστείτε. Μπορείτε να το παραλείψετε, αλλά εγώ πρέπει να το δημοσιεύσω, γιατί τα γραπτά μένουν.

Ήταν τέλη του 2000, όταν άνοιξαν οι στρόφιγγες του Γ΄ ΚΠΣ, που, μεταξύ των άλλων, θα προωθούσε το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Σιδηρόδρομοι, Αεροδρόμια, Αστικές Συγκοινωνίες» (ΣΑΑΣ) για το Υπουργείο Μεταφορών. Το σύνολο των κονδυλίων που αφορούσαν το παραπάνω πρόγραμμα είχε οριστεί σε 3 δισ. ευρώ (1 τρισ. δραχμές), ποσό που θα διαχειριζόταν το ΥΜΕΤ, προκειμένου να αλλάξει συνολικά την εικόνα των πάσης φύσεως μεταφορών.

Ξεφυλλίζοντας τις δεκάδες σελίδες του, ανακάλυπτε κανείς και τον Άξονα 6, που αφορούσε την Οδική ασφάλεια και την Τεχνική βοήθεια, με προϋπολογισμό που άγγιζε τα 32 εκατ. ευρώ. Από αυτά, ποσοστό 45,46%, δηλαδή 14,546 εκατ. θα επενδυόνταν στο μέτρο 6.1 με τίτλο «Δράσεις για την προώθηση της Οδικής Ασφάλειας».

Το Μέτρο 6.1 προέβλεπε την «κατασκευή και τον εξοπλισμό κέντρων εκπαίδευσης και εξέτασης υποψήφιων και τακτικών οδηγών. Τα ανωτέρω κέντρα προορίζονται να παράσχουν την απαιτούμενη υποδομή για την υλοποίηση προγραμμάτων εκπαίδευσης των οδηγών και γενικότερα ενημέρωσης των χρηστών της οδικής υποδομής σε θέματα οδικής ασφάλειας. Το Μέτρο συμπληρώνεται με δράσεις για την υλοποίηση προγράμματος ευαισθητοποίησης των οδηγών και των εν γένει χρηστών της οδικής υποδομής σε θέματα οδικής ασφάλειας».

Στις επόμενες σελίδες υπήρχε ο παρακάτω πίνακας, που έκανε σαφές πως επρόκειτο για τη δημιουργία 8 κέντρων έως και το 2006 με συγκεκριμένους στόχους και αποτελέσματα, σε ό,τι αφορά όχι μόνο τη βελτίωση δεικτών των τροχαίων, αλλά και επιπλέον θέσεις εργασίας.

ΠΟΣΟΤΙΚOΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ 6.1

Α. ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ   ΤΙΜΗ ΒΑΣΗΣ    ΣΤΟΧΟΣ 2003*  ΣΤΟΧΟΣ 2006

Χωροθέτηση κέντρων εκπαίδευσης, εξέτασης και επανεκπαίδευσης οδηγών (τεμ.)     –

8    8

Κατασκευή κέντρων εκπαίδευσης, εξέτασης και επανεκπαίδευσης οδηγών (τεμ.)     –

0    8

Εξοπλισμός κέντρων (τεμ.)    –    0    8

Β. ΔΕΙΚΤΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Ποσοστό εκπαιδευόμενων, εξεταζόμενων και επανεκπαιδευόμενων οδηγών στα κέντρα, σε σχέση με τη χωρητικότητά τους

–

–

100%

Μείωση νεκρών από τροχαία ατυχήματα ανά έτος (1)     –    –    5%

Προσωρινά μικτά ανθρωποέτη εργασίας   –    125  248

Γ. ΔΕΙΚΤΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ

Νέες μόνιμες καθαρές θέσεις απασχόλησης    –    –    40

Στην Τεχνικές Εκδόσεις η αισιοδοξία έτρεχε από τους τοίχους. Επιτέλους, λέγαμε. Το πρόγραμμα ίσως μπορέσει να φανεί χρήσιμο και σ’ εμάς, αφού είχε ήδη ξεκινήσει η λειτουργία του κέντρου μετεκπαίδευσης οδηγών (4Τ Safetrack), ενώ ταυτόχρονα είχαμε εκταμιεύσει μισό δισ. δραχμές για την αγορά 125 στρεμμάτων δίπλα στον κόμβο της Ριτσώνας. Εκεί θα κατασκευάζαμε το δικό μας κέντρο εκπαίδευσης/μετεκπαίδευσης οδηγών, με βάση τα πρότυπα ανάλογων κέντρων που λειτουργούσαν ήδη από το 1990 στην Ευρώπη.

Πολύ σύντομα η χαρά μετετράπη σε συγκρατημένη απογοήτευση, αφού σε ένα ραντεβού με την προϊσταμένη της Διαχειριστικής Αρχής, την κ. Ελένη Γιώτη, ανακαλύψαμε πως η σχεδίαση και η εν συνεχεία χρηματοδότηση των κέντρων αυτών δεν προέβλεπε ιδιωτική πρωτοβουλία ή, μάλλον, την προέβλεπε… επικουρικά.

Το σχήμα που είχε κατατεθεί στην ΕΕ για τη δημιουργία των Κέντρων Οδικής Ασφάλειας, των ΚΟΑ, όπως έγιναν στη συνέχεια γνωστά, ήταν σε γενικές γραμμές ως εξής:

– ιδιοκτήτης της γης, η τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής όπου θα δημιουργούνταν το κέντρο,

– φορέας υλοποίησης των προγραμμάτων εκπαίδευσης/μετεκπαίδευσης, οι τοπικές αναγνωρισμένες σχολές οδηγών, σε συνδυασμό με υπαλλήλους του ΥΜET, και

– ιδιώτης επενδυτής, που θα προσδοκούσε -φυσικά- κέρδη από την όποια επένδυσή του στο ανωτέρω σχήμα.

Ούτε λόγος, βέβαια, σε σχέση με τις δικές μας προθέσεις και δυνατότητες, που, όντας έτοιμοι να δημιουργήσουμε από το μηδέν το δικό μας ΚΟΑ, το μόνο που ζητούσαμε ήταν να ενταχθούμε -εφόσον καλύπταμε τις λειτουργικές απαιτήσεις του προγράμματος- στο αναλογούν τμήμα (1/8) της χρηματοδότησης για την υλοποίηση του προαναφερθέντος μέτρου 6.1.

Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια (η πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής παρακολούθησης του «ΣΑΑΣ» έγινε στις 21/6/01 με πρόεδρο τον τότε ΓΓ ΥΜΕΤ, κ. Γιάννη Μανιάτη), είδαμε και ακούσαμε πολλούς, ανάμεσα στους οποίους και τον τέως Yπουργό Μεταφορών, κ. Βερελή, ενώ παράλληλα ήμασταν συνεχώς σε στενή επαφή με τον καθηγητή του ΑΠΘ κ. Γ. Μίντση, το συγκοινωνιολόγο που ως υπεύθυνος ερευνητικής ομάδας είχε, έπειτα από χρόνια μελέτης και σκληρής δουλειάς, προδιαγράψει τα ελληνικά ΚΟΑ και ως επιστημονικός συνεργάτης του υπουργείου περίμενε την ανάθεση της δημιουργίας σχετικής προκήρυξης, προκειμένου να ξεκινήσει η απορρόφηση κοινοτικών πόρων και, κατ’ επέκταση, η κατασκευή.

Στο μεταξύ, αρχές του 2004, άλλαξε η κυβέρνηση και υπουργός ΥΜΕΤ έγινε ο κ. Μ. Λιάπης, ο οποίος έδειξε να καταλαβαίνει την αδυναμία λειτουργίας του προαναφερόμενου σχήματος (τοπική αυτοδιοίκηση, σχολές εκπαιδευτών, ιδιώτης επενδυτής) ανάπτυξης των ΚΟΑ και ζήτησε την προδιαγραφή ενός άλλου σχήματος, που προέβλεπε εξ ολοκλήρου ιδιωτική πρωτοβουλία για την κατασκευή των κέντρων αυτών, με βάση, πάντα, τις αρχικές προδιαγραφές.

Στο μεταξύ και από τις αρχές του 2004 το μέτρο 6.1 είχε μετονομαστεί σε 4.4 «Δράσεις για την προώθηση της Οδικής Ασφάλειας», με σύνολο προϋπολογισμού σχεδόν 21 εκατ. ευρώ, μέρος των οποίων προοριζόταν για την κατασκευή μόλις πέντε (5) κέντρων εκπαίδευσης, εξέτασης και οδικής ασφάλειας για υποψήφιους και τακτικούς οδηγούς (ΚΕΕΥΟ).

Πολύ σύντομα, το ΑΠΘ ως επιστημονικός συνεργάτης και η Δ/νση Οδικής Ασφάλειας του υπουργείου συνέταξαν το νέο καθεστώς με βάση το οποίο θα δρομολογούνταν, τελικά, η κατασκευή των μυθικών, πλέον, κέντρων, αλλά…

Έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι:

– Ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός Μεταφορών προσυπέγραψε την τροποποίηση.

– Το ίδιο έκανε και το Υπουργείο Οικονομικών, που θα χρηματοδοτούσε το 50% του όλου εγχειρήματος από εθνικούς πόρους. Όμως…

Η υπόθεση κόλλησε στο ΥΠΕΧΩΔΕ (αρμόδιο για τη χωροθέτηση και μόνο των κέντρων), καθώς ο επικεφαλής πολιτικός δεν επείσθη -λένε οι πληροφορίες- για τη… χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα της «δράσης».

Κάπου εκεί και πέντε χρόνια μετά έρχεται η έκτη συνεδρίαση (15/6/06) της επιτροπής παρακολούθησης του ΕΠ ΣΑΑΣ, υπό την προεδρία του ΓΓ ΥΜΕΤ, κ. Δ. Σταμάτη, η οποία διαπιστώνει ότι:

«Ο ισχύων προϋπολογισμός του Μέτρου ανέρχεται σε 20.941.482 ευρώ, από τα οποία έχουν ενταχθεί και συμβασιοποιηθεί 153.990 ευρώ (0,7%). Οι απορροφήσεις του Μέτρου παραμένουν μηδενικές».

Και στη συνέχεια αποφασίζει πως:

«Με βάση τα παραπάνω, προτείνεται περικοπή πόρων στο Μέτρο κατά 7.241.482 ευρώ. Κατά συνέπεια, ο τελικός προϋπολογισμός του Μέτρου διαμορφώνεται σε 13.700.000 ευρώ».

Στο μεταξύ, οι προθεσμίες τρέχουν και η εκπνοή για την υποβολή φακέλων πρότασης έργου για την κατασκευή ΚΕΕΥΟ πρόκειται να λήξει στις 31/7/06, ενώ η προκήρυξη θα πρέπει να περαιωθεί έως τις 31/12/06, προκειμένου να απελευθερωθούν τα προβλεπόμενα στο Γ΄ ΚΠΣ κονδύλια.

Όντας έτοιμες για την υλοποίηση του δικού τους κέντρου και πιστεύοντας ότι η ανησυχία για τη μη απορρόφηση κονδυλίων στο εν λόγω πρόγραμμα είναι ειλικρινής, η «Τεχνικές Εκδόσεις ΑΕ» και η «Safetrack ΑΕ» έστειλαν στις 29/6/06 την παρακάτω επιστολή προς τη διαχειριστική αρχή (υπόψη κας Γιώτη), που κοινοποιήθηκε στο πολιτικό γραφείο του Πρωθυπουργού, στον ΥΜΕΤ, στον πρόεδρο της ΔΑ αλλά και στον αρμόδιο κοινοτικό επίτροπο, κ. W. Sluijters:

Αξιότιμη κυρία Γιώτη,

Η ανησυχία μας σχετικά με τη μηδενική έως τώρα απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων του Γ’ ΚΠΣ που αφορούν την οδική ασφάλεια και τις ανύπαρκτες επενδύσεις σε Κέντρα Οδικής Aσφάλειας μας οδήγησε στην επίσπευση των επιχειρησιακών μας σχεδίων που αφορούν την άμεση κατασκευή ενός ανάλογου κέντρου.

Η εταιρεία μας είναι σε θέση να υποβάλει έως τις 31/7/06  φάκελο πρότασης έργου για την κατασκευή «Κέντρου εκπαίδευσης, εξέτασης και οδικής ασφάλειας για υποψήφιους και τακτικούς οδηγούς», προκειμένου να ενταχθεί στον άξονα προτεραιότητας 4, μέτρο 4.4, για την προώθηση της οδικής ασφάλειας στο πλαίσιο του Γ’ ΚΠΣ, αρμοδιότητας του ΣΑΑΣ.

Ως εκ τούτου, ζητάμε να μας ενημερώσετε, σε εύλογο χρονικό διάστημα, σχετικά με τη δυνατότητά σας να αποδεχθείτε το φάκελο της εταιρείας μας και να επεξεργαστείτε τα στοιχεία του, ώστε να έχουμε την τελική απόφαση έγκρισης ή μη από την επιτροπή σας έως τις 31/12/06, προκειμένου να λάβουμε γνώση αν μπορεί η προσπάθειά μας να υποστηριχθεί από το Γ’ ΚΠΣ.

Θα παρακαλούσαμε να έχουμε την απάντησή σας -ει δυνατόν- έως τις 15/7/06, ώστε να έχουμε τον απαραίτητο χρόνο και να τηρήσουμε το χρονοδιάγραμμα.

Συνημμένο: Εταιρικό/λειτουργικό προφίλ και σχέδιο πρότασης της Safetrack AE

Με εκτίμηση

Κ. Καββαθάς

Πρόεδρος Δ.Σ.

Η επιστολή επιδόθηκε επισήμως σε όλους τους αποδέκτες κι έλαβε τους σχετικούς αριθμούς πρωτοκόλλου, αλλά ποτέ δεν έτυχε απάντησης, τόσο από το βασικό αποδέκτη όσο και από αυτούς στους οποίους κοινοποιήθηκε.

Πρόσφατα, και συγκεκριμένα στις 2/1/07 (αφού έχουν εκπνεύσει όλες οι προθεσμίες για την κατασκευή των κέντρων οδικής ασφάλειας μέσω του Γ΄ ΚΠΣ), ακούσαμε τις δηλώσεις του υφυπουργού Oικονομικών κ. Φώλια, πως δε χάθηκε ούτε ένα ευρώ από τις κοινοτικές επιχορηγήσεις και χαμογελάσαμε πικρά.

Όχι γιατί δε φτιάξαμε το δικό μας Κέντρο Οδικής Ασφάλειας (που σε δύο μήνες ξεκινά να κατασκευάζεται έτσι κι αλλιώς), αλλά γιατί σε αυτήν τη χώρα δεν είμαστε ικανοί ούτε τα παιδιά μας να σώσουμε (μόλις 14% η μείωση των τροχαίων την τελευταία 5ετία, την ώρα που, π.χ., η Γαλλία έχει στο ίδιο διάστημα καταφέρει μείωση της τάξης του 37%, ξεκινώντας, φυσικά, από πολύ καλύτερους δείκτες), εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που μας δίνει η ένταξή μας στον πολιτισμένο κόσμο, στα ταμεία του οποίου παραμένουν περισσότερα από 10 εκατ. ευρώ, που προορίζονταν για τη δημιουργία των κέντρων του θέματος.

Ως κωμικοτραγικό επιμύθιο, το ΥΜΕΤ, και συγκεκριμένα η Γενική Δ/νση Μεταφορών, Δ/νση Οδικής Ασφάλειας & Περιβάλλοντος, Τμήμα Οδικής Ασφάλειας, κυκλοφόρησε ως ΕΠΕΙΓΟΝ (οι απαντήσεις έπρεπε να δοθούν έως τις 15/7/06…) το από 26/6/06 έγγραφο υπ’ αρ. πρωτ. 21865/2548, με το οποίο ζητά από τις νομαρχίες της χώρας να βρουν ιδιόκτητους ή παραχωρημένους για τουλάχιστον 20 χρόνια χώρους περίπου 7,5 στρεμμάτων, προκειμένου να κατασκευαστούν «... ειδικοί εξεταστικοί χώροι (πίστες εξέτασης) στους οποίους θα πραγματοποιούνται εξετάσεις της οδηγητικής ικανότητας υποψήφιων οδηγών, με σκοπό τη διαφάνεια, αξιοπιστία και αντικειμενικότητά τους. Η κατασκευή του χώρου γίνεται με ευθύνη της Δ/νσης Τεχν. Υπηρεσιών της Ν.Α. Το έργο δύναται να χρηματοδοτηθεί από το ΕΠ του ΥΜΕΤ ΣΑΑΣ..».

Με άλλα λόγια, βλέποντας το κονδύλι να κάνει φτερά και μαζί με αυτό τις όποιες προμήθειες, οι αρμόδιοι προσπάθησαν, με ντρίπλα επιπέδου αλάνας, να παραπλανήσουν την Πρέμιερ Λιγκ των Βρυξελών, απορροφώντας ό,τι μπορέσουν να προλάβουν.

Μόνο που υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο, αφού οι νομαρχίες (τουλάχιστον οι περισσότερες από τις προσκληθείσες) απάντησαν αρνητικά στην ύπαρξη χώρου και, έτσι, τα ΚΟΑ, ή ΚΕΕΥΟ, ή ΚΕΥΟ, ή όπως αλλιώς διάολο θα λέγονταν δεν έγιναν ποτέ.

Τι είπατε, κ. Φώλια; Ούτε ένα ευρώ δεν έμεινε αχρησιμοποίητο στα κοινοτικά ταμεία;

Εμείς σας λέμε πως ούτε ένας Έλληνας δε θα μείνει ζωντανός, αν συνεχίζουν όλες οι κυβερνήσεις να χειρίζονται με τόση… μαεστρία τα θέματα οδικής ασφάλειας…

Με πλήρη απογοήτευση

Κώστας Καββαθάς

Νίκος Τσάδαρης

Βουλγαρία, μωρέ άγριοι!

Ασύλληπτοι είμαστε. Με συμπεριφορά μιμητικών ζώων (κάτι σαν τις μαϊμούδες), για να καλύψουμε τις ανασφάλειες και την αλαζονεία μας, δεχόμαστε να πληρώνουμε υπέρογκα ποσά για υπηρεσίες της πλάκας που μας προσφέρονται στα -δήθεν- χιονοδρομικά κέντρα της χώρας μας. Από 150 ευρώ το δίκλινο για μια νύχτα σε ημιτελή resort της Βασιλίτσας, μέχρι 350 ευρώ για τις mini πίστες του κορεσμένου από posers Παρνασσού κυμαίνονται οι τιμές. Και τρέχουν οι κυρίες με τη γούνα και το τακούνι, και βάζουν αλυσίδες τα Cayenne με 5 πόντους χιόνι, και τρώνε σαν λιμασμένα τα παιδάκια της οικογένειας που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα έχει plasma TV το δωμάτιο, για να παίζουν PS2 στο βουνό…

Οι πονηρόβλαχοι γδύνουν τους νεόπλουτους και καλά κάνουν. Για τους νοήμονες υπάρχει και το Bansko, το ευρωπαϊκό θέρετρο της νεοεισαχθείσας στην ΕΕ Βουλγαρίας. Μόλις μιάμιση ώρα απ’ τον Προμαχώνα. Χωρίς διαδικασίες πλέον. Με το IX, βολτίτσα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, βουτιά στα θερμά λουτρά στο Άγκιστρο για χαλάρωμα απ’ την οδήγηση και μετά στο βουνό. Τι καλό έχει; Θα σας πω.

Κλείνεις ένα appartment, κατασκευής 2002 και μετά full εξοπλισμένο, με χολ και θέα στις πίστες, με δύο δωμάτια και κουζίνα, με TV & sound set, με ορθοπεδικά στρώματα και ό,τι μπορεί να έχει από ηλεκτρικές συσκευές ένα σπίτι, πληρώνοντας από 12 έως 17 ευρώ το άτομο την ημέρα. Αν θες μεγαλύτερη χλιδή, κλείνεις ένα ίδιο, αλλά με jacuzzi, δίνοντας 25 ευρώ το άτομο την ημέρα. Αν θες να είσαι με όλα τα comfort, κλείνεις στο ξενοδοχείο δίπλα στις πίστες, με 110 ευρώ την ημέρα, με πισίνες, κυλιόμενα ski lockers που ενεργοποιούνται με την κάρτα εισόδου και περιέχουν αεροθαλάμους για το αυτόματο στέγνωμα του εξοπλισμού, αμερικανικό μπουφέ ενός… στρέμματος και ό,τι service θελήσει η καραχλιδάτη ελληναράδικη ψυχή σου.

Βγαίνοντας το πρωί, πληρώνεις 25 ευρώ για το ημερήσιο πάσο και, κάνοντας μια διαδρομή 25 λεπτών με τηλεκαμπίνες, φτάνεις σε ένα απίθανο χιονοδρομικό, κατασκευασμένο από Αυστριακούς με εγκαταστάσεις που δε θα δούμε ποτέ στη χώρα μας, και αποφασίζεις να το κατέβεις όλο. Απίθανες πίστες, άπειρες διαδρομές, με ratrack που στρώνουν όλη τη νύχτα δεμένα από δέντρα, για να φτάνουν στα απώτερα σημεία των «μαύρων» (!) πιστών, με ενδιάμεσους σταθμούς για ξεκούραση, φαγητό, ποτό, ακόμα και με δωμάτια στα 2.150 μ.

Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τους ίδιους λογαριασμούς σε ταβέρνα. Γιατί, όσο κι αν φας, όσο κι αν πιεις και γλεντήσεις, δυστυχώς, δε γίνεται να πληρώσεις πάνω από 10-15 ευρώ. Κρίμα, αλλά θα προσπαθήσεις ν’ αναπληρώσεις το βράδυ, στα club. Ναι, έχει και τέτοια, και καλά μάλιστα. Με είσοδο 2 ευρώ και άλλα τόσα το κάθε ποτό, με μουσική από τη διεθνή σκηνή, με show και φοβερό κέφι.

Το αποτέλεσμα; Πέρυσι, Καθαρά Δευτέρα για μας, αλλά μια καθημερινή για όσους μη ορθοδόξους, το Bansko ήταν γεμάτο από Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και τις όποιες φυλές του Ιησού.

Βουλγαρία, μωρέ άγριοι!_ Λ. Μανιαδάκης