As time goes by…
Ήταν το καλύτερο από τα τραγούδια της ταινίας “Casblanca” με τον Humphrey Bogart και την Ingrid Bergman.Την είδα όταν ήμουν (πολύ) νέος όμως, για κάποιο λόγο που έχει να κάνει με τις πρώτες εμπειρίες από τον κινηματογράφο, με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή, σαν «χαλί» σε μία, χωρίς αρχή και τέλος εκπομπή. Ο χρόνος περνάει, οι εποχές αλλάζουν. Από τα ραδιόφωνα με τις λυχνίες περάσαμε στη δορυφορικές εκπομπές, το Διαδίκτυο έφερε τους ανθρώπους κοντά, αλλά εξασφάλισε την χωρίς ελπίδα αντιστροφής για τα επόμενα 200 χρόνια, υποταγή στις ελίτ που, φυλακίζουν, βομβαρδίζουν και δολοφονούν εκατομμύρια αθώους για να εξασφαλίσουν τη ποιότητα της μπετούγιας των θωρακισμένων τους Mercedes. Το μακελειό της Γάζας, με τους 1500 νεκρούς (οι μισοί παιδιά και γυναίκες) και τους 4.500 τραυματίες έδειξε το αληθινό πρόσωπο της γελοιότητας που αποκαλείται «διεθνής κοινότητα» και την σύμπραξη της χώρας (Η.Π.Α) που ανθεί η …Δημοκρατία, των πλουσίων και ισχυρών. Για τα πινόκιο της Ε.Ε. δεν υπάρχει χαρακτηρισμός. Ψοφοδεή, εξαρτημένα από τους WASP’s και τις αναμνήσεις των ξεπεσμένων Αυτοκρατοριών, υπακούουν στο δικό τους γνωμικό που λέει πως absolute power corrupts absolutely (η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα. Δεν θα πω τίποτα για το κράτος-μαριονέτα που ακούσει στον όνομα Ελλάς. Το χωράφι έχει δοθεί αντιπαροχή εδώ και καιρό (όσοι ενδιαφέρονται ας επισκεφθούν (μεταξύ άλλων) τα blog: http://www.ifestos.edu.gr/, www.strtegy.gr http://infognomonpolitics.blogspot.com/) και «θα φρίξει το μάτι τους». Σ’ αυτό το περιβάλλον λειτουργεί, εδώ και 40 χρόνια, ένα άλλο, παγκόσμιο φαινόμενο: η ελληνική αγορά αυτοκινήτου. Όπως ίσως γνωρίζετε, το ελληνικό «κράτος» βασίζει την ύπαρξή του σε δύο πηγές εσόδων: στη φορολογία του «γιωταχί» και στις κοινοτικές επιχορηγήσεις. Υπάρχουν (ακόμα) και μερικές χιλιάδες πολίτες (απομεινάρια της Εποχής της Αξιοπρέπειας) που πληρώνουν φόρους αλλά, η συνεισφορά τους είναι, συγκριτικά, ασήμαντη. Η αγορά έχει περάσει απ’ όλες τις φάσεις της ελληνικής σχιζοφρένειας. Από την quota και τα μονόζυγα, και από την μαύρη αγορά μέχρι τις αποσύρσεις. Τα τελευταία 10 χρόνια, στα πλαίσια της «σοσιαλιστικής», εκσυγχρονιστικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής του «Βλέπουμε & Κάνουμε», η χώρα έσπασε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ σε Mercedes και Cayenne per capita ξεπερνώντας τις αγορές των ΗΠΑ, της Γερμανία και της Ελβετίας. Οι αριθμοί των «πολυτελών» αυτοκινήτων που κυκλοφορούν σε μία χώρα που δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες κόβουν την ανάσα. Δωδεκάμισι χιλιάδες «μερσεντέ», ο ΣΕΑΑ ξέρει πόσες «μπεμβέ», ο Μαμωνάς πόσες Φεράρι, Μαζεράτι, Τζάγκιουαρ, και Μπέντλει κυκλοφορούν στην Ελλάδα. Ο πλούτος (και το μαύρο χρήμα) προκαλούν ίλιγγο αλλά, έτσι δεν γίνεται σε όλες τις χώρες που δεν έχουν αύριο; Ρε ’συ Καββαθά, γράφει (πάλι) αναγνώστης. Εσύ δεν είσαι που βγάζεις το μεγαλύτερο περιοδικό γι’ αυτοκίνητα στην Ελλάδα; Πλάκα μας κάνεις; Μεγάλο το δίκιο του με μία (απαραίτητη) σημείωση: 38 χρόνια τώρα αυτό το περιοδικό και ο γράφων έδωσαν όχι απλώς μάχες αλλά, αγώνες για να φτιαχτεί κάτι (όχι απαραίτητα ολόκληρα αυτοκίνητα) στην Ελλάδα, πάντα με το ίδιο αποτέλεσμα: την απόρριψη και την ειρωνεία. Έτσι, 38 χρόνια μετά, συνεχίζω να λειτουργώ (ακόμα) στην εικονική μου πραγματικότητα
Η οποία πραγματικότητα…
…που οι λαοί κυβερνώνται από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και Επιτροπές Σωτηρίας είναι εδώ. Εκατομμύρια κάμερες παρακολουθούν και καταγράφουν κάθε κίνηση. Δέκτες GPS δίνουν τη θέση μας σε εκείνους που ελέγχουν τα πάντα, ακόμα και τη σκέψη. Το αντικείμενο πάνω στο οποίο βασίστηκε η γέννηση και η ζωή των 4Τ, άλλαξε. Από μέσο για ενίσχυση της οικονομίας, για την δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας, για την ελεύθερη μετακίνηση, την μάθηση, την χαρά και τον συναγωνισμό μεταβλήθηκε σε οικιακή συσκευή ή μέσο (χυδαίας) επίδειξης. Εκτός από μερικές δεκάδες χιλιάδες εξαιρέσεις ανθρώπων που το χρησιμοποιούν για τη δουλειά τους, έγινε μέσο στήριξης των οικονομιών των χωρών που διαθέτουν αυτοκινητοβιομηχανία. Ο περιούσιος λαός δανείζεται (με τόκο 4,5%) για ψωνίσει χλίδα και ματαιοδοξία. Κάθε μήνα οι 4Τ (και άλλα …36 αυτοκινητιστικά περιοδικά και εφημερίδες) είναι γεμάτα από φωτογραφίες ξένων κατασκευών. Λαός-ψώνιο σε μια εποχή, που αυτό που μετράει, είναι η ισχύς στη παιδεία, στον πολιτισμό αλλά, κυρίως στον στρατιωτικό τομέα.
Κάθε μήνα οδηγώ (ακόμα) όλα τ’ αυτοκίνητα που έρχονται στο περιοδικό κι’ έχω γνώμη και άποψη για το καθ’ ένα απ’ αυτά. Από το έξυπνο, πρακτικό και χρηστικό Toyota IQ μέχρι την Bentley Coupe των 500 ίππων και από το ανανεωμένο Avensis (που θα έπρεπε να έχει καλύτερη απόσβεση στη πίσω ανάρτηση και κινητήρα με λιγότερο θόρυβο). Έγραψα Bentley και το εννοώ γιατί, η αντιπροσωπεία μ’ έκανε Κροίσο για μία εβδομάδα δίνοντάς μου μία Continental GT speed με κινητήρα ….610 ίππων! Μόλις βγήκα στην Βουλιαγμένης ένοιωσα πως με σημάδευαν 10 RPG αλλά, μετά από 10 λεπτά, ηρέμησα. Για κάποιο περίεργο λόγο πολλοί οδηγοί κατάλαβαν ότι στο τιμόνι καθόταν η ταπεινότητά μου άρα «δοκιμή», άρα άφησε να δούμε τι θα γράψει. Προσπάθησα να βρω μειονέκτημα αλλά μάταια. Το supercar, με τον 12κύλινδρο, σε διάταξη W κινητήρα και την εξελιγμένη τετρακίνηση, το διαφορικό Torsen και το 0-100 σε 4,4 δλ (για ένα αμάξωμα 2,5 τόνων, σε αφήνει άφωνο. Άφωνο επίσης σε αφήνει το γεγονός ότι, οι άνθρωποι που σχεδιάζουν και κατασκευάζουν θωρηκτά σαν την Continental GT at this day and age πρέπει να ζουν (ή να έρχονται) σε/από άλλο πλανήτη αλλά, καλύτερα να το αφήσουμε γιατί τα περιοδικά δεν ζουν χωρίς έσοδα από τις καταχωρήσεις – όχι πως η Bentley έχει κάνει στους 4Τ!
Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά(;) και βρέθηκε το αυτοκίνητο που θα με κάνει να περιορίσω τις μετακινήσεις μου με τις δύο μοτοσικλέτες, την R1200R και την K1200S με τις οποίες, το 2008 έκανα, αν το πιστεύετε, 24.000 χιλιόμετρα με ήλιο, κρύο και πολύ βροχή. Από τη ζέστη και το κρύο προφυλάσσεσαι με τον κατάλληλο εξοπλισμό, το ίδιο και την βροχή. Ένα ζευγάρι λεπτές «γκέτες» πάνω απ’ τις μπότες και δεν περνάει σταγόνα. Μία ημέρα πήρα το Toyota IQ 1.0 (δείτε συγκριτικό σε αυτό το τεύχος με το Fiat 500 1.2) με το αυτόματο κιβώτιο. Φθάνοντας στο σπίτι απ’ το γραφείο, κοντοστάθηκα. Κάτι μου έλεγε ότι, οδήγησα ένα τετράτροχο που, όπως τα Fiat Uno, Peugeot 205 και Toyota Yaris θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της αυτοκίνησης. Άφησα για μία εβδομάδα την μοτοσικλέτα και κινήθηκα με το IQ το οποίο με κάλυψε απόλυτα. Με τις 2+1 (ή και 2 για μικρές αποστάσεις) θέσεις και τις μικροσκοπικές του διαστάσεις (2.895Χ1.680μ) «χώνεται» παντού. Οι 68 ίπποι μου φάνηκαν αρκετοί για τα 875 κιλά που ζυγίζει το μοντέλο με το CVT και, το γεγονός ότι κάνει 0-100 σε 15,5 δλ με άφησε παγερά αδιάφορο μια και, οι εποχές του pedal to the metal δεν ισχύουν ούτε για την χώρα-μητέρα της σπατάλης, τις Η.Π.Α Δεν μπορεί, λένε φίλοι και συνεργάτες. Η κρίση θα περάσει και θα έλθουν καλύτερες μέρες. Η κρίση δεν θα περάσει και δεν θα έλθουν καλύτερες μέρες –τουλάχιστον για τα επόμενα 8-10 χρόνια. Το πώς θα είναι ο κόσμος μετά τους περιφερειακούς πολέμους που θα γεννήσει η κρίση κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Η μόνη ελπίδα για κάποιας μορφής βελτίωση είναι, οι δυτικές κοινωνίες να αντιληφθούν ότι το μοντέλο μας τέλειωσε. Η φενάκη της παγκοσμιοποίησης πρέπει να ανατραπεί και το ενδιαφέρον να στραφεί στη κοινωνική πολιτική που τόσο λοιδορήθηκε από τα golden boys. Για 10η φορά θα επαναλάβω (χωρίς ελπίδα ότι θα ακούσει κανείς) πως, όπως ο Ιησούς «γκρέμισε» τον αρχαίο κόσμο έτσι και η, κατά 85% κοινωνική και 15% οικονομική κρίση θα γκρεμίσει το μοντέλο της απληστίας. Το γράφω απ’ το 1970, το έγραψα τον περασμένο μήνα και στο 1ο ΘΕΜΑ όπου, χρησιμοποιώντας την ιστορία του Guy Faulks «ζήτησα» απ’ όσους ακόμα σκέπτονται να μη ξεχάσουν όχι την 5η αλλά την 17η Νοέμβρη. Αν θέλεις να πολεμήσεις την διαφθορά δεν πυρπολείς μαγαζιά μεροκαματιάρηδων, περίπτερα και κάδους σκουπιδιών αλλά χτυπάς δυνατά και καθαρά την καρδιά του botox. Όταν ξεκίνησε η αντίδραση πίστεψα ότι, πράγματι πολλοί είχαν θυμηθεί την 17th Νοεμβρίου αλλά, καθώς οι μέρες περνούσαν με τρόμο ανακάλυπτα πως, αντί να την έχουν οδηγό έκαναν ακριβώς το αντίθετο! Έκαιγαν μικρομάγαζα, έκλεβαν μαγαζιά που πουλούσαν greek art, και πυροβολούσαν αστυνομικούς λες και αυτοί είναι υπεύθυνοι για το μπάχαλο της Τζουτζίας . Από την άλλη οι πραίτορες(;) πυροβολούσαν μειράκια, βλήματα εξοστρακίζονταν ενώ, αρχηγοί ΜΚΚ (Μη Κυβερνητικών Κομμάτων) πρότειναν σαν λύση (σε συνεργασία με τον Μπαρόζο, τον Μπράουν και τον Αλμούνια) μία …ωραία Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Πριν δύο χρόνια αναδημοσίευσα κομμάτια από ένα άρθρο του Αμερικανού καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο Howard της Ουόσιγκτον Γεωγίου Σταύρου στο οποίο, μεταξύ άλλων, έγραφε: «…Στο μυαλό πολλών στην Oυάσιγκτον τα Bαλκάνια προσφέρονται για τη δημιουργία μουσουλμανικών κρατιδίων και ως απόδειξη της “αρμονικής” συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων… Αυτό σημαίνει ότι, όπως η Γιουγκοσλαβία έτσι και η Ελλάδα θα γίνει πεδίο της πιο ύπουλης έκδοσης του πολύ-πολιτισμού που δεν είναι τίποτα άλλο από την διάλυση των ενιαίων κοινωνιώ…». Κανείς από όσους ασκούν(;) εξωτερική πολιτική δεν φαίνεται να γνωρίζει το σχέδιο. Και συνεχίζει: «…Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα καλείται να ρίξει το «ελληνικό» της χρώμα, να μοιραστεί μαζί τους τα πλούτη της, να ανοίξει τα σύνορά της και να διευκολύνει τον μετασχηματισμό μιας ενιαίας κοινωνίας σε ένα πολυεθνικό βαλκανικό μωσαϊκό…Tο μόνο που χρειάζεται για να γίνουν «λειτουργικά» τα βαλκανο-αιγαιο-μεσανατολικά σενάρια, κατά τη γνώμη των μάνατζερ των βαλκανικών καζίνων, είναι μια γενναία ελληνική ηγεσία που θα «αντιλαμβάνεται» τον ευρύτερο χώρο, πρόθυμη να αποδεχθεί κάποιες «απροσεξίες», και η οποία θα τακτοποιήσει νέες προτεραιότητες, όπως πρώτα οι μπίζνες και τελευταίο το εθνικό συμφέρον…». Μετά απ’ αυτό λέω μπας και οι επιθέσεις δεν είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται αλλά αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου στο οποίο, όπως διάβασα, μπορεί να εμπλέκονται και πράκτορες ενός προτεκτοράτου που φιλοξενεί την μεγαλύτερη αμερικάνικη βάση στον πλανήτη, το Camp Bondesteel. Ο βαθμός διάλυσης των υπηρεσιών της Τζουτζίας είναι πλέον τόσο μεγάλος ώστε ο καθ’ ένας μπορεί να σκοτώσει ένα ή δύο παιδιά και να ξεκινήσει μία εκσυγχρονιστική αγγλοκρατία, αμερικανοκρατία, τουρκοκρατία ή μπαροζοκρατία. Μετά από 100(;) χρόνια άγριας εκμετάλλευσης του 3ου Κόσμου και το όργιο του ευδαιμονισμού ήλθε ή ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός. Το ρώτημα είναι ποιοι θα εισπράξουν και ποιοι θα απομείνουν ζωντανοί μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο. Ποιοι άρχισαν να «εισπράττουν» το βλέπουμε ήδη στον οικονομικό γίγαντα, την Ελλάδα. Οι Γερμανοί αγόρασαν τον ΟΤΕ και το αεροδρόμιο Ελ. Βεν., οι Κινέζοι το λιμάνι του Πειραιά, οι άγνωστοι (ακόμα) την Ολυμπιακή ενώ, στη ουρά περιμένουν η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ για να μην αναφερθώ σε περιοχές του κρατιδίου που κινδυνεύουν να απαλλοτριωθούν από μεγάλες οι μικρές δυνάμεις (Τουρκία, Fyrom κλπ). Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι ασήμαντο μπροστά στη μετατόπιση της οικονομικής δραστηριότητας (και πλούτου) από τον δυτικό κόσμο στον ανατολικό. Με επικεφαλής την Κίνα, την Ινδία, την Βραζιλία και την αναγεννημένη και πλούσια σε ενεργειακά αποθέματα Ρωσία, το κέντρο των αποφάσεων μεταφέρεται αργά ανατολικά. Η μόνη οικονομία που θα αντισταθεί, άγνωστο για πόσο καιρό ακόμα, είναι εκείνη των ΗΠΑ επειδή θα βασιστεί στην κοινωνική αλληλεγγύη –αν και κάποιοι Ρώσοι ακαδημαϊκοί δίνουν πιθανότητες 50-50 ότι οι ΗΠΑ θα διαλυθούν το 2010 σε τρία κομμάτια! Τη στιγμή που γράφω η τηλεόραση δείχνει το «πάρτι» που στήθηκε για την ορκωμοσία του Barak Obama. Σε αντίθεση με το κρατίδιο οι έννοιες έθνος-πατρίδα-ιστορία-παραδόσεις έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο. Η προτεσταντική ηθική είναι πανίσχυρη στην αμερικάνικη κοινωνία και, ίσως, αυτή θα κρατήσει τη χώρα ενωμένη και θα ανορθώσει την οικονομία. Η εκλογή του Ομπάμα οδηγεί προς αυτή τη κατεύθυνση –αν και πολλοί λένε πως, στο παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, ο λύκος παρέμεινε λύκος παρ’ όλο ότι ντύθηκε …γιαγιά!
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
Σαράντα δύο χρόνια πριν (το 1967 με την Ελλάδα στο γύψο από την χούντα της 21ης Απριλίου) έγραψα ένα διήγημα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Auto Express». Μία πρόσφατη μετακόμιση (ελπίζω η τελευταία πριν το τέλος) μ’ έκανε να ανοίξω κάπου 50 κούτες, που η Σοφία είχε φυλάξει εκατοντάδες φωτογραφίες, slides, και memorabilia της Πρώιμης Περιόδου, έφερε στην επιφάνεια τα κιτρινισμένα χειρόγραφα και σκέφτηκα πως δεν θα ήταν κακή ιδέα να το αναδημοσιεύσω. Άφησα τη γλώσσα και το συντακτικό της εποχής όμως αυτό δεν θα σας εμποδίσει να διαπιστώσετε πόσο προφητικό ήταν.
Σοφία κάνε το με πλάγια bold 7ρια?
Κάθε ένα από τα σπίτια του μεγάλου, φαρδύ δρόμου έσβησε το φως του στις 11 ακριβώς. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν στα μικρά διαμερίσματα έπρεπε να σηκωθούν πρωί, να πάνε στις δουλειές τους. Ο μεγάλος φαρδύς δρόμος ήταν γεμάτος με μικρά αθόρυβα αυτοκίνητα που τσουλούσαν πάνω κάτω. Τετράγωνα, στρογγυλά, παραλληλόγραμμα μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα που είχαν στα τζάμια τους κολλημένους διάφορους δίσκους και στο εσωτερικό τους χλωμούς ανθρώπους που κοιτούσαν συνεχώς στους τέσσερις καθρέφτες που υπήρχαν μέσα κι έξω στο αυτοκίνητο. Κανείς θόρυβος δεν έφτανε στα σπίτια. Μόνο ένα πολύ ελαφρό θρόισμα από τις χιλιάδες μικρά λάστιχα. Οι άνθρωποι που τα οδηγούσαν πήγαιναν ή γύριζαν από τα εστιατόρια όπου έφαγαν σε πλαστικά πιάτα με πλαστικά πιρούνια. Ήταν, η ιστορία λέει, μια μεγάλη πόλις. Κι είχε προβλήματα, λέει, με τα καυσαέρια, τους θορύβους και τις μηχανές και κάποιος βρέθηκε που έσωσε τους κατοίκους της και σιγά-σιγά η πόλις βρήκε τον εαυτό της.
Πάνε πολλά χρόνια τώρα. Μόνο οι παλιοί θυμούνται αμυδρά. Αν ρωτήσεις έναν απ’ αυτούς με καλό μνημονικό, θα σου πει πώς ήταν. Ήταν, λένε, τότε που άρχισε η κίνησις για τ’ αυτοκίνητα. Διάφοροι βγήκαν κι είπαν ότι τ’ αυτοκίνητο καταστρέφει τον άνθρωπο και του κόβει χρόνια απ’ τη ζωή.
Ταράχτηκαν, λέει η ιστορία, οι άνθρωποι.
Ζήτησαν να ληφθούν μέτρα.
Έγινε Επιτροπή Σωτηρίας.
Από ανθρώπους που ήταν γιατροί, επιστήμονες, μπακάληδες και θυρωροί ξενοδοχείων. Δεν είχε ούτε έναν οδηγό. Και τα μέτρα άρχισαν να λαμβάνονται.
Πρώτα είπαν όχι κλάξον, μετά όχι φώτα, μετά όχι εξατμίσεις, μετά όχι κινητήρες που βγάζουν καυσαέρια, μετά όχι κινητήρες που περνούν τις 4.500 στροφές και στο τέλος είπαν όχι κινητήρες.
Όσοι, είπαν, έχουν κινητήρα εσωτερικής καύσεως πρέπει να τον παραδώσουν για να καεί σε οξύ. Όσοι, είπαν, έχουν κινητήρες που γυρίζουν στις 7.000 στροφές είναι ένοχοι διότι θέτουν σε κίνδυνο τη Δημόσια υγεία. Όσοι έχουν αυτοκίνητα σπορ, μεγάλου τουρισμού, αγώνων, αυτοκίνητα χαμηλά και καταραμένα θα συλλαμβάνονται αμέσως και θα παραπέμπονται σε δίκη με την κατηγορία ότι καταστρέφουν τη Δημόσια υγεία. Η ιστορία λέει ότι η Επιτροπή έδωσε 6 μήνες προθεσμία στους κατόχους για να παραδώσουν για καταστροφή κάθε μηχανή εσωτερικής καύσεως.
Κι έτσι έγινε, λένε οι παλιοί. Τεράστια καζάνια δούλευαν για μήνες για να κάψουν χιλιάδες μοτέρ, αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.
Κάποια μέρα η μεγάλη πόλις ξύπνησε και οι δρόμοι της ήταν γεμάτοι ποδήλατα και ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Χιλιάδες ηλεκτρικά αυτοκίνητα που σταματούσαν εμπρός σε πρίζες και γέμιζαν τις μπαταρίες τους. Υπήρχαν διάφορα μοντέλα. Οικογενειακά με τέσσερις και οκτώ πόρτες που έπαιρναν άνετα τον όποιο κύριο και την όποια τετράπαχη κυρία. Φορτηγά που μετέφεραν ντομάτες σε πλαστικά κουτιά με 25 χιλιόμετρα την ώρα. Τα οικογενειακά πήγαιναν με 40! Τα σπορ με τις δύο θέσεις έφταναν τα 55! Το όριο στους δρόμους της Πολιτείας ήταν 70 χιλιόμετρα. Όποιος τα περνούσε έχανε την άδεια από την Επιτροπή Σωτηρίας και δεν ξανάπιανε τιμόνι. Ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορούσε να κάνη κανείς. Μάλιστα, για να πιάνουν τους παραβάτες είχαν ειδικά αυτοκίνητα περιπολίας, με 80 μπαταρίες που έπιαναν, αθόρυβα, τα 100 χιλιόμετρα την ώρα.
Σε κάθε γωνιά υπήρχε αυτοκίνητο της Επιτροπής, βαμμένο μ’ ένα συνηθισμένο χρώμα, για να μη διακρίνεται από τους οδηγούς των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, που τους έπιανε αν περνούσαν το Όριο. Το Όριο είχε γίνει ταμπού, θεός, που όλοι προσκυνούσαν. Το Όριο και ένα άλλο πράγμα. Η Τρύπα.
Η Τρύπα ήταν ένα ειδικό τετράγωνο στο πεζοδρόμιο που έγραφε τον αριθμό του αυτοκινήτου. Οι οδηγοί που είχαν λεπτά μπορούσαν ν’ αγοράσουν Τρύπα που, μόλις καθόταν επάνω της το αυτοκίνητο, άνοιγε, το κατάπινε και το παρκάριζε. Αν δεν είχες χρήματα, δεν είχες Τρύπα κι έπρεπε να το αφήνεις στα βουνά γύρω απ’ την Πολιτεία και να κατεβαίνης στη δουλειά με τρόλεϋ ή ηλεκτροταξί. Καμιά φορά, όταν έβρεχε, οι Τρύπες και οι δρόμοι γέμιζαν νερά και οι μπαταρίες χάλαγαν και οι ιδιοκτήτες του ξόδευαν χιλιάδες δραχμές για να τα φτιάξουν, αλλά το αυτί της Επιτροπής δεν ίδρωνε. Αυτά ήταν θέματα των οδηγών. Όμως υπήρχαν και οι άλλες ιστορίες. Δεν ήταν όλοι οι οδηγοί που είχαν ρίξει τους κινητήρες τους στο οξύ. Μερικοί τους φύλαγαν σε σκοτεινά υπόγεια ή σε εξοχικά σπίτια και μία φορά το χρόνο, κρυφά, μάζευαν τους φίλους τους και τους έβαζαν εμπρός για λίγο έτσι για ν’ ακούσουν την εξάτμιση και να θυμηθούν τα ταξίδια που έκαναν στους φιδωτούς δρόμους της πατρίδας τους. Μερικοί είχαν και ταινίες! Από αγώνες που άκουγαν στα ονόματα Τάργκα Φλόριο, Λε Μαν, Νούρμπεργκρινγκ, Μόντσα, Ακρόπολις, Κέρκυρα, Ρόδος, Φιλέρημος και άλλα. Ήταν ψαρομάλληδες και, μόλις άρχιζε η προβολή, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλούν για να μην τους δουν οι άλλοι. Στο τέλος όλοι έκλαιγαν σαν παιδιά. Όταν τελείωνε to film έβγαζαν σκονισμένα άλμπουμ με φωτογραφίες κατακόκκινων Φερράρι, λευκών Χόντα και πορτοκαλί Μακ Λάρεν. Άλλοι έβλεπαν κόκκινες Άλφα GTA, BMW 2002, Κορβέτ Στινγκ Ραίη και Σέλμπι Κόμπρα. Υπήρχαν όμως οι καταδότες που μόλις καταλάβαιναν ότι γίνεται προβολή ειδοποιούσαν τα αθόρυβα αυτοκίνητα και πολλοί ηλικιωμένοι περνούσαν τα τελευταία τους χρόνια στη φυλακή.
Εκείνο το βράδυ ο δρόμος ήταν γεμάτος από ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Ήταν ήσυχα. Ξαφνικά ένας ήχος ακούστηκε από μακριά. Οι οδηγοί κούνησαν τo κεφάλι και είπαν: αεροπλάνο.
Αλλά σε λίγο ακούστηκε κοντύτερα. Άνοιξαν τα παράθυρα και κοίταξαν έξω. Ήταν ολοκάθαρος, στακάτος, που δυνάμωνε και χαμήλωνε…
Μερικοί, οι γεροντότεροι, ανατρίχιασαν.
Το δέρμα τους μυρμήγκιασε και σταγόνες ιδρώτα κύλησαν στο μέτωπο. Σκέφτηκαν. Κιβώτιο ταχυτήτων. Πέντε, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, τρία. Εξατμίσεις. Τέσσερις. Τεράστιες. Ελεύθερες. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα έκαναν δεξιά. Ο ήχος πλησίαζε, πλησίαζε, πλησίαζε και…
Μπραααμ.
Ο ήχος έπεσε σαν μολύβι στο στομάχι τους. Κρατήθηκαν για να μην πέσουν από τον αέρα που μύρισε ξαφνικά φυτικό λάδι. Οι κυρίες πάγωσαν. Οι νέοι έμειναν με τα μάτια ολάνοιχτα στα πεζοδρόμια, οι παλιοί δάγκωσαν τα χείλια τους. Πέρασε και χάθηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Κάποιος ψιθύρισε με δέος.
– Φερράρι Μπερλινέττα!
Η φωνή του σκεπάστηκε από τις σειρήνες των αυτοκινήτων που ακολουθούσαν σφυρίζοντας με τις μπαταρίες τους στα 100 χιλιόμετρα. Το κόκκινο αυτοκίνητο άνοιγε δρόμο μέσα στα ηλεκτρικά και έφευγε προς το βουνό. Τα αυτοκίνητα της Επιτροπής Σωτηρίας είδαν ότι έχαναν το παιχνίδι. Ο εγκληματίας έφευγε γρήγορα. Μερικοί μάλιστα που πρόφτασαν να δουν το πρόσωπό του είπαν ότι χαμογελούσε αδιόρατα κι είχε το κεφάλι ριγμένο πίσω. Ακόμη είπαν ότι ήταν μεγάλος, γύρω στα 70, αλλά λεβέντης! Στο Αρχηγείο της Επιτροπής τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα. Οι δεκάδες σταθμοί ελέγχου έδιναν συνεχώς τη θέση του οδηγού.
Σιγά-σιγά δεκάδες περιπολικά άρχισαν να μαζεύονται σ’ ένα σημείο. Έκλεισαν το δρόμο. Η Φερραρι έφτασε, ο οδηγός κατέβηκε στις ταχύτητες και προσπάθησε να περάσει ανάμεσά τους. Οι εξατμίσεις της έφτυσαν τέσσερις γλώσσες φωτιά. Τα φρένα μύρισαν καθώς οι σιαγόνες έσφιξαν τους δίσκους. Τα χέρια του γύρισαν το τιμόνι. Το λάστιχό του ακούμπησε στο χώμα. Τ’ αυτοκίνητο έφυγε απ’ το δρόμο και κύλησε στον γκρεμό! Ακούστηκε έκρηξις. Η φωτιά τύλιξε το όμορφο αμάξωμα. Οι άνθρωποι της Επιτροπής κοιτούσαν. Κάποιος σήκωσε το ραδιοτηλέφωνο και μίλησε στο Αρχηγείο.
– Τελείωσε. Κάηκε. Περίμεναν μέχρι που έσβησε η φωτιά κι’ έφυγαν αθόρυβα. Οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους και διηγήθηκαν το γεγονός στους δικούς τους. Σε λίγο το ξέχασαν…
Η σκιά πλησίασε τα συντρίμμια κι έσκυψε.
Άπλωσε το χέρι και τράβηξε ένα κομμάτι αλουμίνιο.
Πάνω του είχε μια πλάκα που έγραφε:
Φερράρι 250 GT Berlinetta Scaglietti.
Το έβαλε στην τσέπη.
Σαν ενθύμιο.
Από τον τελευταίο βασιλιά.
Τον μήνα που πέρασε
…Τακτοποίησα και μία σειρά εκκρεμότητες που είχαν σχέση με το μαύρο χρήμα που είχα …εισπράξει όταν ψωνίσαμε το C4I από την Siemens. Ο μόνος τρόπος για να το «ξεπλύνω» ήταν και ακόμα είναι, να κάνω ότι κάνουν όλοι οι καθώς πρέπει λωποδύτες. Μία μεγάλη «δωρεά» (ας πούμε, 100 εκατομμυρία ευρώ) στην Μονή της Αγίας Γαλήνης. Παίρνω την απόδειξη μια και καμία Μονή δεν ελέγχεται από την Εφορία, την περνάω στα βιβλία μου και αναθέτω στους εκσυγχρονισμένους καλόγερους να αγοράσουν τα Ολυμπιακά Ακίνητα σε κάποια offshore ανήκει σε μένα, στη σύζυγό μου η στη θεία μου την Χαρίκλεια. Άρχισα με αποχαρακτηρισμούς εκτάσεων και αγορά λιμνών. Αυτό το έκανα σε συνεργασία με την «αντιπολίτευση» για να φάνε το κάτι τις από τα 100.000.000 € (που ο κ. Σανιδάς είπε ότι έχασε το Δημόσιο), και τα δικά τους παιδιά. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με τις προσφυγές που έχουν υποβάλει στο ΣτΕ όσοι «ανησυχούν για την υγεία των παιδιών τους» από την εγκατάσταση αιολικών και Φ/Β πάρκων. Τη Τρίτη πληροφορήθηκα ότι, 22 μήνες μετά την ψήφιση του Ν. 3468/06 για τις ΑΠΕ, ελάχιστες άδειες έχουν δοθεί λόγω των αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών που θεωρούν ότι θίγεται η αισθητική του τοπίου η οποία αισθητική δεν θίγεται απ’ τα ελενίτ, τα πλαστικά κεραμίδια και τα διπλοκάμπινα. Σαν Ατιμασμένος & Εγκαταλελειμμένος υπουργός που, «παραπλανήθηκε» στην υπόθεση Βατοπεδίου, οφείλω να λαβαίνω υπ’ όψη τη θέση των «τοπικών κοινωνιών». Τρανό παράδειγμα τέτοιας κοινωνίας είναι αυτή που έχει κάνει την λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου photocopy της φάτσας της. Την ίδια μέρα μία εφημερίδα έγραψε ότι, 1 εκατομμύριο τόνοι τοξικών αποβλήτων θάβονται ή ρίχνονται κάθε χρόνο σε φρεάτια που οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι κάφροι ανοίγουν για αυτό το σκοπό. Ανάθεσα στις υπηρεσίες Μου να ελέγξουν την καταγγελία. Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου είχαν αγοραστεί από τους ελεγκτές 126 «μερσεντέ» 500ML, 15 Cayenne, 35 BMW 525i, 2 Ferrari και 1 Bentley πράγμα που σημαίνει ότι οι έλεγχοι έφεραν αποτέλεσμα. Ως -ιδεατός- Υπουργός Μεταφορών ξεκίνησα καμπάνια δεκάδων εκατ. € (σε συνεργασία με τον πρόεδρο του ΣΕΑΑ) για την οικονομική οδήγηση. Επικεφαλής έβαλα την Κα Έλη Κοκκίνου και τον μικρό Νίνη. Και οι δύο είναι γνωστοί από την πολύχρονη εμπλκοκή τους σε θέματα οδικής ασφάλειας. Ο πρώτη οργάνωσε 15 αγώνες οικονομίας στα αυτοκινητοδρόμια Μεγάρων και Σερρών και η δεύτερος τον αγώνα Αθήνα-Ολυμπία-Αθήνα για οχήματα που κινούνται με ηλιακή ενέργεια. Αν δεν το ξέρετε δεν πειράζει. Το ξέρω εγώ σαν Υπουργός Μεταφορών. Τέλος επειδή τα ταμεία της είναι (πάλι) άδεια επανάφερα τα τεκμήρια διαβίωσης αναθέτοντας στους εφοριακούς που έχουν μερσεντέ CLK να ελέγξουν τους εφοριακούς που οδηγούν BMW 525i. Η πείρα λέει ότι, ελεγκτές και ελεγχόμενοι θα τα βρουν, θα πουληθούν μερικές χιλιάδες τζιπούρες και θα χτιστούν 6.000 αυθαίρετα.
Ο λόγος στους αναγνώστες
Πάει καιρός που θέλω να αφιερώσω ένα Εν Λευκώ στις επιστολές αναγνωστών και η στιγμή έφτασε. Δημοσιεύω πρώτα την επιστολή του Θ.Α.
Κ. Καββαθά,
Επειδή μιλήσατε για την «ημέρα της Κρίσεως» θα ήθελα να σας παραπέμψω στο παρακάτω κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη, από το Άξιον Εστί. Θεωρώ ότι διαθέτει μια μοναδική επικαιρότητα, μέσα πάντα από την ελευθερία στο χώρο και στο χρόνο που προσδίδει η ποίηση. Ο Ελύτης δεν ήταν προφήτης. Είχε απλά την ευφυΐα να γράφει για το μέλλον κοιτώντας στο παρελθόν, προεξοφλώντας την επανάληψη των κύκλων της ιστορίας. Το θλιβερό για μένα είναι ότι, μπορεί γι’ αυτό το κείμενο ο Ελύτης το 1970 να κέρδισε το Νόμπελ λογοτεχνίας, αλλά ουδείς πλέον δείχνει να ενδιαφέρεται για την ουσία της ποίησης του, για τη διαχρονικότητα των κειμένων του. Εσείς έχετε τη δυνατότητα να αναφέρετε ότι, αυτά που εκπλήττουν σήμερα τον πρωθυπουργό της χώρας, αυτά που διχάζουν την αριστερά, που εξαγριώνουν τους νέους υπάρχουν κάπου γραμμένα από το 1959. Και η παιδεία που απεχθάνεται την ουσία και την καλλιέργεια του πνεύματος ποτέ δεν τα προσέγγισε. Κάποιος πρέπει να τιμάει τους χαμένους ποιητές καθώς και αυτούς και τη δουλειά τους τείνουν να τους εξαφανίσουν είτε με την ταμπέλα του «γραφικού», του «αριστερού» ή ακόμα και του «ποιητή» που στις μέρες τείνει να σημαίνει άτομο ξεκομμένο και απόμακρο από την πραγματικότητα.
Προφητικόν
ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας
η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
– Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
– Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
– Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
– Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
– Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
– Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
– Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
– Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ’ ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης.
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου.
Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους,
οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του,
κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
– Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
– Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
– Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
– Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα ‘ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα ‘χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα ‘ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.
Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας
από τ’ ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
RSS - Posts
