Εθνικά υπερήφανος…
Τρία ήταν τα γεγονότα που με έκαναν να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος το μήνα που πέρασε: 1. Η επίθεση που εξαπέλυσε ο Τούρκος Πρωθυπουργός στoν Πρόεδρο του Ισραήλ, Σ. Πέρες, στο Νταβός για τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα, 2. Οι δηλώσεις της ΥΠΕΞ, Ντόρας Μπακογιάννη, για τον ίδιο λόγο και 3. Η «δοκιμή» τριών νέων γαλλικών, γερμανικών και κορεατικών αυτοκινήτων.
1. Τα ελληνικά ΜΜΕ αναπαρήγαγαν τις δηλώσεις Ερντογάν σαν βρεγμένες κότες, καθώς για δέκατα του δευτερολέπτου έκαναν σύγκριση με τις δηλώσεις του Κωστάκη και του Γιωργάκη. Αυτή η υποσυνείδητη διεργασία αποκάλυψε το ραγιά που κρύβεται μέσα τους και το μέγεθος των όρχεων της Αυτοκρατορίας. Στα ΜΜΕ έπεσε μια μουγκαμάρα, αφού οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στο Ίδρυμα Σόρος βρέθηκαν σε δύσκολη θέση. Από τη μία αισθάνονταν μια κρυφή ικανοποίηση επειδή τα όνειρά τους για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας γίνονταν πραγματικότητα και από την άλλη ένιωθαν άβολα για την έκρηξη εθνικισμού του Τούρκου Πρωθυπουργού. Πώς θα υπηρετήσουμε τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας με «αρχηγό» τον Ταγίπ, αναρωτήθηκαν. Δύσκολες στιγμές, που φάνηκαν στις εκπομπές και στα κείμενα όσων υπηρετούν το σύστημα των δύο μεγάλων κομμάτων – και της ουράς του, που ακούει στο όνομα «Ο Ροζ Πάνθηρας».
2. Το δεύτερο είναι οι δηλώσεις της Ελληνίδας ΥΠΕΞ για το Παλαιστινιακό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τη στιγμή που μία τουρκική φρεγάτα έπλεε κοντά στο Σούνιο. Είπε -πάνω κάτω- η μεγίστη: Η Ελλάδα καταδικάζει τους βομβαρδισμούς και στηρίζει τις προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στο Παλαιστινιακό μέσω διαλόγου. Η δήλωση κατατρόμαξε τους Νετανιάχου και Λίβνι και ανέστησε 1.500 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς. Οι δηλώσεις για τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας ήταν ακόμα πιο σκληρές. Είπε πως πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια για τη βελτίωσή τους και τόνισε πως η πολιτική της γείτονος δε «συνάδει» με την «ευρωπαϊκή προοπτική» της. Ακόμα, προειδοποίησε για «τη μη χρήση ή την απειλή βίας στις διμερείς σχέσεις». Μια απλή σύγκριση των θέσεών της με του Ταγίπ δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στον πασά και το ραγιά. Δεν αναφέρω τις πτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ «εθνικιστής» από τα Soros’ parasites.
3. Tο τρίτο, που στην πραγματικότητα είναι το δεκάκις χιλιοστό, είναι η οδήγηση των «νέων» μοντέλων που φθάνουν για δοκιμή στο περιοδικό. Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει (το έχω, αλλά αστειεύομαι), όμως από το 1958, όταν έγραψα τα πρώτα άρθρα στο περιοδικό Ταχύτης, στο Νέο Αυτοκίνητο των αδελφών Γρατσία, στην εφημερίδα Μεσημβρινή της Κυρίας Ελένης Βλάχου και στο Auto Εξπρές του Σπύρου Γαλαίου, και το 1970, οπότε κυκλοφόρησαν οι 4Τ, δοκιμάζω αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες που είναι φτιαγμένα σε ξένες χώρες. Κι αυτό επειδή η Δημοκρατία της Τζουτζίας δεν έδωσε τη δυνατότητα στον ανθό της νεολαίας να κατασκευάσει τίποτα περισσότερο από καφετέριες και φραπόγαλα. Αυτό και μόνο, ότι δηλαδή η τζουτζιακή Ελλάδα δε φτιάχνει ούτε υαλοκαθαριστήρες, με κάνει να αισθάνομαι διπλά υπερήφανος και… δικαιωμένος για τον αγώνα μιας ζωής, και ελπίζω να συλλάβατε το -αντεστραμμένο- υπονοούμενο, διαφορετικά πρέπει να αλλάξω επάγγελμα, πράγμα που, όπως φαίνεται, θα κάνω. Είπα να γράψω βιβλίο, αλλά αφενός υπάρχουν πολύ καλύτεροι από εμένα και αφετέρου στην παρουσίαση δεν πρόκειται να έλθουν παρά δύο, τρεις παλιοί συνάδελφοι. Το ανέβαλα, λοιπόν, για την άλλη ζωή. Εξέτασα και την πιθανότητα του μοναχισμού (στο Βατοπέδιο), όμως, επειδή δε γνωρίζω τον Θόδωρο, απέρριψα την ιδέα και λόγω ηλικίας. Απελπισμένος και εγκαταλελειμμένος από Θεό και ανθρώπους, ναυάγιο της δημοσιογραφικής και εκδοτικής ζωής, αποκλεισμένος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και μη γνωρίζοντας τι μέλλει γενέσθαι, άνοιξα blog στο costas-cavathas@blogspot.com, και περιμένω την παρηγοριά των αναγνωστών, που είναι και οι μόνοι, μετά τη Σοφία και τους συνεργάτες μου, που μου απόμειναν στη ζωή… Sniff! Πρέπει να πω πως ο Φεβρουάριος ήταν «στεγνός» από νέα μοντέλα, εκτός από τα Opel Insignia και Toyota iQ, στο τελευταίο από τα οποία και αναφέρθηκα στο περασμένο τεύχος. Ήταν η πρώτη φορά που οδήγησα Opel που διαθέτει σύστημα διεύθυνσης και καλή οδική συμπεριφορά. Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια και να φτάσει στο χείλος της αβύσσου η GM για να καταλάβει ότι είχαμε δίκιο όσοι γράφαμε ότι φτιάχνει πλαδαρά αυτοκίνητα. Ωστόσο, με τις πωλήσεις καινούργιων και μεταχειρισμένων στην ελληνική -και την ευρωπαϊκή- αγορά σε ελεύθερη πτώση (από 10% έως 40%), κάτι μου λέει πως λίγοι ενδιαφέρονται πλέον για νέα μοντέλα και «0-100», και όσο περνούν οι μήνες θα γίνονται λιγότεροι, με τάση να μείνουν… σπίτι ή να χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΜ, πράγμα καλό, ιδιαίτερα αν πρόκειται για Μετρό. «Πού θα πάει αυτή η ιστορία;» ρώτησε φίλος. «Αν καταρρεύσει η αγορά, θα πέσετε κι εσείς… Ναι;» Όχι! Θα πέσουμε, αλλά τελευταίοι, κι αυτό γιατί εμείς έχουμε εσάς κι εσείς εμάς. Η κατάρρευση ή η μεταμόρφωση θα επέλθει μόλις μας χωρίσει η κακούργα η κενωνία ή η μετακόμιση στο Πλέγμα. Ποιο είναι; Μα το ολόγραμμα στο οποίο «ζούμε», και, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, ανοίξτε το Google, πληκτρολογήστε Alain Aspect και ακολουθήστε τα link, που θα σας οδηγήσουν σε μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία της ζωής και του σύμπαντος.
Όσοι μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε από καιρό ίσως διακρίνετε μια «ακαταστασία» στη σκέψη και στα γραπτά, και έχετε δίκιο. Οι αιτίες πολλές, κύρια από τις οποίες είναι η διαπίστωση πως, όπως στην οικονομία και στη διεθνή τάξη πραγμάτων, έτσι και στην αυτοκίνηση ο παλιός κόσμος πέθανε, και ο νέος δε θα… προκάνει να γεννηθεί. Απλά. Τα χρόνια που το αυτοκίνητο ήταν και μέσο «χαράς» και διασκέδασης τελείωσαν, και καμία Κίνα, Ινδία, καμία ένεση, έκδοση ευρώ, δολαρίων, γιέν, ρουβλίων δεν πρόκειται να τονώσουν την αγορά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κρίση δεν είναι οικονομική, αλλά δομική. Το σύστημα που παρήγαγε Bentley GT, Mercedes 600, BMW 7, Porsche Cayenne, ο ψεύτικος κόσμος των ντεφιλέ και των ανορεκτικών μοντέλων, των περιοδικών και όσων ζούσαν από και για το lifestyle βρήκε θάνατο λαμπρό. Σε λίγο θα ακολουθήσουν τα αρπακτικά που τη δημιούργησαν, με πρώτους τους αργυραμοιβούς (τους αποκαλούμε και τραπεζίτες), που εξακολουθούν να πίνουν το αίμα των λαών, είτε είναι Αμερικανοί είτε πολίτες της Ζιμπάμπουε. Ωραία, θα πείτε. Ο παλιός κόσμος πέθανε. Ποιος είναι ο νέος; Ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα αυτήν τη στιγμή…
Άσχετοι ή ηλίθιοι;
Αναρωτήθηκα αν οι ηγέτες του «αναπτυγμένου κόσμου» είναι άσχετοι ή ηλίθιοι, και κατέληξα στο πρώτο. Η απορία προήλθε από τη διαπίστωση ότι απλοί δημοσιογράφοι (μεταξύ των οποίων και η ταπεινότης μου) έγραφαν για την επερχόμενη κατάρρευση από το 2006, ίσως και νωρίτερα (επισκεφθείτε το διαδικτυακό τόπο μου, www.kavvathas.gr). Αλλιώς δεν εξηγείται πώς δεν κατάλαβαν ότι η εποχή της Αποπληρωμής για τα εγκλήματα που είχαν (είχαμε;) διαπράξει εναντίον του Τρίτου Κόσμου πλησίαζε. Η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από την εκδίκηση της Ύβρεως. Η Ύβρις υπάρχει παντού. Από το Χόλιγκουντ μέχρι το Μπόλιγκουντ και από τον μπιντέ της Κυρίας Φρόκαλη μέχρι τη «Μερσεντέ» του κ. Τσόκαρη. Η Ύβρις κυκλοφορεί στους δρόμους, στους αιθέρες, στις θάλασσες (στη μορφή των mega yacht μεταπρατών, εμπόρων όπλων και ουσιών, σωματεμπόρων και προμηθευτών του Δημοσίου). Μια ιστορία στην οποία έχω αναφερθεί πολλές φορές είναι εκείνη του κόστους εξέλιξης της μπετούγιας μιας Mercedes (κάπου 10 εκατ. ευρώ). Ακόμα και αν δε σε λένε Πολ Κρούγκμαν ή Μιουριέλ Ρουμπινί, μπορείς να καταλάβεις πως, ένα οικονομικο-πολιτικό σύστημα, όταν διαθέτει 10 εκατ. ευρώ για να εξελίξει μία μπετούγια, 50 για να σχεδιάσει έναν καμπινέ και 300 για να εξελίξει ένα Hummer, έχει υπογράψει τη θανατική καταδίκη του και κανένα μέτρο, καμία ένεση 28 ή 228 δισ. δολαρίων ή ευρώ δεν πρόκειται να το σώσουν. Πρόβλεψή μου είναι πως ο νέος κόσμος (που θα ανατείλει έπειτα από 100 χρόνια και 10 περιφερειακούς πολέμους) μπορεί να είναι οτιδήποτε ανάμεσα στο Venus Project του Zeitgeist και στον Τεχνολογικό Μεσαίωνα, που θα διαρκέσει για τουλάχιστον 300 χρόνια. Αν είναι το πρώτο, τότε ετοιμαστείτε για επιστροφή στη φύση, παρέα με μίγμα μετα-κομμουνισμού, Σαρίας και πολιτικού Χαλιφάτου – στη μοντέρνα έκδοσή του. Αν είναι το δεύτερο, ετοιμάστε τα παιδιά για εμφύτευση microchip, τα σπίτια για διαδραστική τηλεόραση, που δε θα κλείνει (για να μπορεί να μας βλέπει και στο WC), ίδρυση υπουργείων Ευτυχίας, Νόμου, Τάξης και -αιωνίας- Ασφάλειας, Νέας Γλώσσας, Νέας Τάξης, Γραμματείας Νεο-οθωμανικότητας και μια σειρά από Διευθύνσεις, Γενικές Γραμματείες και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που θα νοιάζονται για τη διάσωση περισσότερο των νεοσσών της νυχτερίδας της Μαλαισίας από ό,τι των παιδιών της Παλαιστίνης. Πότε θα τελειώσει η κρίση; Ακόμα δεν ξεκίνησε, και ρωτάτε πότε θα τελειώσει;
Με τη δύναμη της λογικής
Ως ιδρυτής, πρόεδρος και μοναδικό μέλος του Κόμματος της Κοινής Λογικής, δικαιούμαι διά να ομιλώ για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα. Αρχίζω με τις κινητοποιήσεις των αγροτών και τα μπλόκα που έκοψαν στα 8 τη χώρα (ή μήπως στα 16… δε μέτρησα). Όπως είναι γνωστό στους παλαιότερους υπηκόους του δοβλετιού, τα τελευταία 50 χρόνια κάθε χρόνο γίνονται οι ίδιες κινητοποιήσεις, χωρίς καμία κυβέρνηση να έχει βρει λύση. Φέτος υπήρξε μία εξαίρεση. Η επέλαση των τρακτέρ της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κρήτης, η οποία Κρήτη τυχαίνει να είναι (μαζί με την Ιρλανδία) η «χώρα» όπου θα ήθελα να έχω γεννηθεί – αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα μας. Οι αγρότες της Μεγαλονήσου έφτασαν στο λιμάνι του Πειραιά και ζήτησαν να πάνε (με τα τρακτέρ) στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, πράγμα απολύτως φυσικό. Η άφιξή τους μου έδωσε μία ιδέα: Κάθε τάξη που αισθάνεται ότι αδικείται από το γαλάζιο ή πράσινο πασά να προελαύνει στην πρωτεύουσα του Αθηναϊκού Κράτους με τα εργαλεία της δουλειάς. Οι φορτηγατζήδες με νταλίκες, οι σκαφείς με μπουλντόζες, οι πιλότοι της Πολιτικής Αεροπορίας με Jumbo και Airbus, οι χειριστές της Πολεμικής με Mirage 2000, F16 και F4, οι κτηνοτρόφοι με πρόβατα, γίδια, βόδια κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο όλες οι τάξεις θα είναι σε θέση να κλέψουν τη δεξιά τσέπη τους με το αριστερό χέρι και την αριστερή με το δεξί. Για να το κάνω «λιανά», θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα των πακέτων Ντελόρ, των Α, Β, Γ Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. Δισεκατομμύρια ευρώ εισέρρευσαν από τη Μεγάλη Πύλη στα ταμεία της Τζουτζίας. Σε χρόνο dt τα ποσά μεταμορφώθηκαν σε βίλες με ιδιωτικούς χώρους πλατσουρίσματος και γήπεδα τένις στο Νησί των Ανέμων, «Μερσεντέ», «Μπεμβέ», διπλοκάμπινα και «Καγιέ». Ένα μέρος πήγε σε πανωσηκώματα, πλαστικά «κεραμίδια» σε παραδοσιακές κατοικίες, ενώ το μεγαλύτερο σε φραπόγαλα στις 250.000 καφετέριες όπου τραβάει ζόρι ο ανθός της νεολαίας. Το Κόμμα της Κοινής Λογικής στηρίζει κάθε μορφή κινητοποίησης εργαζομένων και αποφάσεις των κυβερνήσεων της Πασοκο-ΝεοΔημοκρατίας που οδηγούν τη χώρα σε ακόμα μεγαλύτερο δανεισμό. Με την ίδια θέρμη στηρίζει τις προσπάθειες των «δύο μεγάλων κομμάτων» να διαχειριστούν τα δάνεια. Ως Πρόεδρός του, δηλώνω πως είμαι πρόθυμος και διαθέσιμος να λάβω μέρος στα σκάνδαλα που τρέχουν τα τελευταία χρόνια. Από τα πάμπερς και το καλαμπόκι μέχρι τη Βόνταφον, τα Ίμια, τη Ζίμενς, το Βατοπέδιο και την ενίσχυση των αργυραμοιβών με ζεστό χρήμα προκειμένου οι συγκεκριμένοι χαραμοφάηδες να αγοράσουν την καινούργια Bentley. Πού ξέρετε; Κάποιος υπουργός, πρωθυπουργός, πρόεδρος ΜΚΟ ή ΜΚΚ (Μη Κυβερνητικού Κόμματος) μπορεί να ακούσει την κραυγή μου και να μου ρίξει μια «Καγιέ», μια «Μερσεντέ», μια θέση βουλευτή, αλλιώς τι πρόεδρος Κόμματος είμαι… Sniff, sniff!
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι
Για να δείτε πως στην Ελλάδα όσο τα πράγματα αλλάζουν, τόσο τα ίδια μένουν, αναδημοσιεύω το Εν Λευκώ του τεύχους 235, του Μαρτίου του 1990, που προέβλεπε τι επρόκειτο να συμβεί την πρωταπριλιά του… 1992! Πέρασαν 19 χρόνια, και τίποτα δεν άλλαξε. Τα ονόματα και τα γεγονότα είναι -λίγο- διαφορετικά, αλλά η ουσία είναι ίδια. Γραβατωμένα τυπάκια με στρογγυλά πρόσωπα, μουστάκια και περίεργες ντοπιολαλιές λένε ακριβώς τα ίδια που έλεγαν 19 (ή 30) χρόνια πριν, οδηγώντας την Ελλάδα από το ένα στο άλλο αδιέξοδο. Ένα πρωί έβλεπα τον Πάγκαλο να ειρωνεύεται τους Γαλάζιους, ένα άλλο τον Χατζηδάκη να πυροβολεί (μειλίχια) τους Πράσινους, ένα τρίτο τον Αλαβάνο να λέει πως «χρειάζεται μια άλλη πολιτική» – την οποία ποτέ δεν αποκάλυψε. Η ίδια, ξύλινη ή εξυπναδίστικη γλώσσα από τα ίδια πινόκιο, που δεν έχουν κολλήσει ούτε μισό ένσημο σε όλη τους τη ζωή. Διαβάστε το παλιό Εν Λευκώ, και πείτε μου τι άλλαξε από τότε…
Oι Tελευταίες Mέρες της Xαρτόβιας
Διήγημα επιστημονικής φαντασίας
AΘHNA, AΠPIΛIOΣ 1992. H πρώτη ημέρα του μήνα δε θυμίζει τις πρωταπριλιές προηγούμενων ετών. Οι ακτίνες ενός καυτού, αδυσώπητου ήλιου, φυλακισμένες στην ατμόσφαιρα από τα αλλεπάλληλα στρώματα διοξειδίου του άνθρακα, πυρακτώνουν τη φαλακρή γη και κάνουν τα λιγοστά δέντρα που έχουν απομείνει στα πυρπολημένα βουνά να πεθαίνουν. Στις κατάξερες πεδιάδες και στις γεμάτες σκουπίδια και άδεια πλαστικά κοίτες των ποταμών ένας καυτός αέρας σηκώνει σύννεφα σκόνης. H μακρά περίοδος ξηρασίας και η ατέλειωτη σειρά των ακούσιων και εκούσιων εμπρησμών από ανεγκέφαλους «πολίτες» και στυγνούς εκμεταλλευτές έχουν μεταβάλει την άλλοτε καταπράσινη χώρα σε σεληνιακό τοπίο… Oι λίμνες, που κάποτε βούιζαν από τιτιβίσματα αποδημητικών πουλιών, έχουν μεταβληθεί σε χαβούζες, που δέχονται τα απόβλητα των γειτονικών πόλεων και χωριών. Ποτάμια έχουν μεταβληθεί σε βρομερά ρυάκια, που μέσα τους κυλούν πράσινα δηλητήρια στο δρόμο προς τις ρημαγμένες από τα γεωργικά φάρμακα και δυναμίτες θάλασσες. Oι δρόμοι της χώρας θυμίζουν πεδία μάχης. Φρικτά, παραμορφωμένα αυτοκίνητα, τραυματίες και νεκροί, όλοι θύματα του ακήρυκτου πολέμου που άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και συνεχίζεται με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό μέχρι σήμερα. H κατάσταση δεν είναι καλύτερη στο υπόλοιπο οδικό δίκτυο. Oλόκληρες περιοχές, πόλεις και χωριά έχουν αποκλειστεί από νταλίκες, τρακτέρ και φορτηγά που οι ιδιοκτήτες τους διεκδικούν την ικανοποίηση των «δίκαιων» αιτημάτων τους. Σε κατάσταση πολιορκίας βρίσκεται και η πρωτεύουσα της Xαρτόβιας. Oι δρόμοι είναι κατειλημμένοι από ομάδες εργαζομένων που διαδηλώνουν ζητώντας να ικανοποιηθούν τα δικά τους, «δίκαια» αιτήματα. Στην οδό Σταδίου διαδηλώνουν οι έκτακτοι υπάλληλοι του Δημοσίου. Στο Σύνταγμα οι τραπεζικοί, στην Πανεπιστημίου οι εργαζόμενοι στα λεωφορεία, στη Mητροπόλεως οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ. H Oμόνοια έχει καταληφθεί από τους εργαζομένους στα νοσοκομεία, στο Πεδίον του Άρεως έχουν συγκεντρωθεί οι εργαζόμενοι στα σωφρονιστικά ιδρύματα, στη Λεωφόρο Aλεξάνδρας οι υπάλληλοι του υπουργείου Δημόσιας Tάξης, στη Mεσογείων οι υπάλληλοι του υπουργείου Άμυνας. Tα δηλητηριώδη αέρια από τους κινητήρες των χιλιάδων αυτοκινήτων, φορτηγών και λεωφορείων, που ψάχνουν απεγνωσμένα για δρόμους διαφυγής, ανεβαίνουν αργά στην ατμόσφαιρα, αυξάνοντας τη θανατηφόρο ρύπανση. Tο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στις ειδήσεις του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης είναι αφιερωμένο στο απεργιακό δελτίο. Σήμερα ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις οι ιδιοκτήτες ταξί, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στην κίνηση των αμαξοστοιχιών, οι λιμενεργάτες, οι εφοριακοί, οι υπάλληλοι του OTE, οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι επισιτιστές, οι υπάλληλοι του Δήμου και άλλες 76 κατηγορίες εργαζομένων. Για αύριο έχουν εξαγγείλει κινητοποιήσεις οι καπνεργάτες, οι πατατοπαραγωγοί, οι τευτλοπαραγωγοί, οι εργαζόμενοι στη ΔEH, στην EYΔAΠ και στον OTE, οι τεχνικοί της Oλυμπιακής, οι χειριστές της Aεροπλοΐας, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, οι τραπεζικοί και άλλες 178 κατηγορίες εργαζομένων…
Στη Bουλή ομάδες «λαού», μια συντεχνία απαιτεί «επίδομα καυσόξυλων, άλλη αδασμολόγητα αυτοκίνητα για όσους έχουν υποστεί εγχείρηση αφαίρεσης λάρυγγος». Άλλη απαιτεί, «σε περίπτωση διαζυγίου, εάν η μητέρα του θανόντος εν υπηρεσία, συνεπεία επαυξημένου κινδύνου, στρατιωτικού συνοικούσε μαζί του, ανεξαρτήτως αν ετέλεσε νέο γάμο και εχήρευσε από αυτόν, σε ένα χρόνο μετά το θάνατό του ως άνω τέκνου της να δικαιούται συντάξεως κατά τα διατάξεις του N.Δ. 3618/65». Ομάδα βουλευτών αγνώστου προελεύσεως ζητάει να περάσει τροπολογία που θα επιτρέπει στους πατέρες να αγοράζουν αφορολόγητα αυτοκίνητα με κινητήρες 2.500 κυβικών εκατοστών, αντί 2.000, προφανώς για να συμβάλουν στην ταχύρρυθμη ανάπτυξη της χώρας… H κατάσταση στις άναρχα δομημένες, αισθητικά βιασμένες πόλεις θυμίζει κόλαση. Oι δρόμοι έχουν φρακάρει από τα αυτοκίνητα που οι κάτοικοι παρατάνε όπου βρουν… Οι γωνίες, οι διασταυρώσεις, τα πεζοδρόμια, τα πάρκα, οι πλατείες, οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας έχουν καταληφθεί από αυτοκίνητα. H Συγγρού, η Aθηνών, η Iερά Oδός, η Πειραιώς έχουν μεταβληθεί σε χώρους εναπόθεσης νταλικών που σταθμεύουν σε διπλή και τριπλή σειρά. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μια τρομερή οικονομική κρίση μαστίζει τη χώρα. Tα δημόσια ταμεία είναι άδεια και οι οικουμενικοί άρχοντες έχουν βγει στη γύρα και δανείζονται λεφτά για να πληρώσουν τους μισθούς και το «δώρο» του Πάσχα. Tα τελευταία 12 χρόνια ο εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος λαός και οι επίσης εθνικά υπερήφανες και ανεξάρτητες κυβερνήσεις της παράξενης αυτής χώρας έχουν δανεισθεί από τις πάνω από 50 δισ. δολάρια. Ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων χρησιμοποιήθηκε για μισθούς και «δώρα» των 400.000 αργόσχολων που κατοικούν στον «ευρύτερο» δημόσιο τομέα, για να γεμίσουν οι μαύρες τρύπες των προβληματικών, για να στηριχθούν τα «οράματα» πρώτα για το σοσιαλιστικό και μετά για τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και για να πληρωθούν οι τόκοι των προηγούμενων δανείων.
Oύτε ένα από τα 50 δισ. δε διατέθηκε για να στηριχθούν μεγάλα αναπτυξιακά έργα, για την αναβάθμιση της Παιδείας, την προστασία του περιβάλλοντος, την προβολή των θέσεων της χώρας στα fora του εξωτερικού. Bλέποντας τον κατήφορο, οι εταίροι της στην Eυρωπαϊκή Oικονομική Kοινότητα ζητούν την αποπομπή της από τον Οργανισμό, αλλά άλλοι, ψυχραιμότεροι παρατηρούν ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ληφθούν τόσο δραστικά μέτρα. Έτσι κι αλλιώς, τονίζουν, η χώρα έχει ήδη πουληθεί στις ξένες τράπεζες και, ουσιαστικά, κυβερνάται από το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο. Tο μόνο που θα γίνει, αν αποπεμφθεί, είναι να μείνουν οι λαοί της δυτικής και της ανατολικής Eυρώπης χωρίς χώρο για διακοπές. Θα πίστευε κανείς ότι με όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό ο λαός θα είχε «ξυπνήσει», και θα είχε πάρει στα χέρια του την τύχη της. Όμως κάθε άλλο παρά αυτό συνέβη. Το μόνο που κατάφερε να πάρει στα χέρια του είναι το τιμόνι των νέων αυτοκινήτων αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, τα οποία -αξίζει να σημειωθεί- αγοράζει από τις χώρες που λοιδορεί με χρήματα που δανείζεται από τις ίδιες.
Σήμερα είναι 1η Aπριλίου του 1992. Σε λίγες ημέρες οι Xαρτόβιοι θα προσφύγουν -πάλι- στις κάλπες, προκειμένου να αποφασίσουν αν θα έχουν κυβέρνηση «προοδευτικής» ή «συντηρητικής» κατεύθυνσης, η οποία «θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει (εδώ και 150 χρόνια) ο λαός». Oι δρόμοι έχουν γεμίσει -πάλι- με αλαλάζοντες οπαδούς που σείουν πλαστικές σημαίες και πανό και χοροπηδάνε σαν δαιμονισμένοι κάτω από τα μπαλκόνια. O θόρυβος από τις ιαχές και τα «επαναστατικά» τραγούδια που ακούγονται από τα μεγάφωνα, η συνθηματολογία και η κουβεντολογία που ξεχύνεται από τις οθόνες της τηλεόρασης καλύπτουν τους υπόκωφους ήχους των τυμπάνων του πολέμου που χτυπούν έξω από την πόρτα τους. Oι έντονοι προβληματισμοί που εκφράζονται στους χώρους δουλειάς για το πού και το πώς θα ψηθούν οι οβελίες του Πάσχα καλύπτουν το θόρυβο των καταλυτικών εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στη γειτονιά τους. Aυτή ήταν άλλωστε και η αιτία που οι Xαρτόβιοι δεν κατάλαβαν πως, εκτός από τις τράπεζες, τα εργοστάσια, τις υγιείς και τις προβληματικές επιχειρήσεις και τη μισή Kύπρο, οι ξένοι τούς πήραν τη Mακεδονία, τη Θράκη, τα μισά νησιά του Αιγαίου και όλη την εθνική τους αξιοπρέπεια._ K. K.
Ταξιδεύοντας
Και θυμώντας τα να κλαις…
Η Τεχνικές Εκδόσεις Α.Ε. κυκλοφόρησε το Ταξιδεύοντας το 1977, μια χρονιά που οι πήλινοι γίγαντες των ελληνικών ΜΜΕ δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι σημαίνει ειδικός Τύπος. Τα χρόνια που ακολούθησαν πήγαμε παντού, φωτογραφίσαμε και παρουσιάσαμε τις ωραιότερες περιοχές της πατρίδας μας και κοσμήσαμε τα εξώφυλλα με έργα μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων. Για παράδειγμα, το εξώφυλλο του τεύχους 50 (φωτ.) κοσμούσε πίνακας του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου (και παλιού φίλου) Ράλλη Κοψίδη. Στα περιεχόμενα ο αναγνώστης μπορούσε να διαβάσει ρεπορτάζ για το οικιστικό σκάνδαλο της Κομοτηνής, για την Καστοριά, για τον αναξιοποίητο ορεινό τουρισμό και δεκάδες άλλα αποκλειστικά θέματα. Όπως και άλλα περιοδικά των Τ.Ε., έτσι και το Ταξιδεύοντας φαίνεται ότι βγήκε πολύ νωρίς. Η αγορά το «σνομπάρισε», το ίδιο οι αναγνώστες, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ανασταλεί η έκδοσή του. Προσπαθήσαμε ακόμα μία φορά με το «Νέο Ταξιδεύοντας», αλλά πάλι δεν είχαμε τύχη. Από τότε ο τίτλος ξεπατικώθηκε, εκλάπη, αντιγράφηκε, σοδομίστηκε από τους λαθρέμπορους ιδεών και ιστοριών, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι Τεχνικές Εκδόσεις ήταν πρωτοπόρες και σε αυτόν τον τομέα, και -για μένα, τουλάχιστον- αυτό που μετράει είναι η δημοσιογραφική και εκδοτική πρωτιά, και όχι οι αντιγραφές ξένων τίτλων._ Κ. Κ.
RSS - Posts
