Εν Λευκώ, BLOW OUT-JOB (06/2005), Τεύχος 417

Τεύχος 417

ΑΥΤΟΣ είναι ο πλήρης τίτλος για το ειδικό ένθετο 0-100-0 που κυκλοφόρησε με τους 4Τ και που, όπως έλεγε στο εξώφυλλο…, «γκρέμισε τον καββαθισμό»! Η φράση έκανε κάποιους που δε συνέλαβαν το υπονοούμενο να πιστέψουν ότι στο περιοδικό εκδηλώθηκε στάση με στόχο την ανατροπή μου! Κατόπιν τούτου, δηλώνω ότι αυτός που στασίασε εναντίον του «Καββαθά» ήταν ο άλλος μου εαυτός! Πάνε χρόνια τώρα που λέω στους συνεργάτες μου ότι πίσω από τις λαμαρίνες, τις επιδόσεις, τους αγώνες, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τις μοτοσικλέτες, τα αεροπλάνα, πίσω από το 0-100-0, ζουν και αναπνέουν άνθρωποι! Οι περισσότεροι από αυτούς μοναδικοί, κι ένα περιοδικό σαν τους 4Τ έχει υποχρέωση να τους παρουσιάσει στο κοινό. Όπως έδειξαν τα πράγματα, μάλλον τους έπεισα! Έτσι, το Β.O. δεν είναι το περιοδικό που «γκρέμισε τον καββαθισμό», αλλά το εργαλείο που, ελπίζω, θα του δώσει νέα ώθηση και θα ενισχύσει τη δύναμη της… Οργάνωσης! Πιο απλά, το Β.Ο. είναι αυτό που πάντα ήμουν, ήμασταν και ήταν οι αναγνώστες, αλλά όλοι (ψιλο)φοβόμασταν να ομολογήσουμε.

Θα κάνω ακόμα μία προσπάθεια να πω τι είμαστε. Οι νεότεροι δε γνωρίζουν ότι το 95% των άρθρων που παρουσιάζονται σήμερα ως αποκλειστικότητες στον ειδικό Τύπο έχουν παρουσιαστεί από τα περιοδικά που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν από τις Τεχνικές Εκδόσεις. Από την οργάνωση του πρώτου αγώνα Moto Cross στη Σαρωνίδα, το Σεπτέμβριο του… 1971, μέχρι την πρώτη δοκιμή snowmobile ή μονοθεσίου Formula 1 και από την πρώτη πτήση με ανεμόπτερο και μαχητικό αεροπλάνο μέχρι την κατάρριψη (από πολίτη) των ελληνικών ρεκόρ ύψους (87.000 πόδια) και ταχύτητας (2,4 Mach) ή βαθμού επιτάχυνσης (8,9 g). Αν θέλετε να έλθουμε στα γεγονότα του Απριλίου, θα υπενθυμίσω δύο ρεπορτάζ που έγιναν από τους 4Τ στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και επαναλήφθηκαν πρόσφατα. Την έρευνα για τη νοθεία στα καύσιμα, που έκανε πρόσφατα το ΕΜΠ, την κάναμε το Νοέμβριο του 1976 για τα λιπαντικά, σε συνεργασία με το ίδιο ίδρυμα, αποκαλύπτοντας ότι τα περισσότερα ήταν σκέτο… πετρέλαιο.

Το άλλο ήταν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο (γεια σου, Αλέξη Σκουβάκλη) από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, τηρώντας τα όρια ταχύτητας! Το είδαμε να επαναλαμβάνεται από τηλεοπτικό κανάλι, οι παρουσιαστές του οποίου «ξέχασαν» να αναφέρουν ότι το είχαν κάνει οι 4ΤΡΟΧΟΙ, παρ’ ότι ένας από αυτούς μού τηλεφώνησε πριν. Σιγά τον πολυέλαιο, θα πείτε και θα έχετε δίκιο, γιατί ποιος ενδιαφέρεται για αποκλειστικότητες, όταν δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την έννοια του όρου; Για την ιστορία, πάντως, έχω υποχρέωση να πω ότι όλα έχουν γίνει για πρώτη φορά από το γράφοντα και τους συνεργάτες των 4Τ, της ΠTHΣHΣ και των άλλων περιοδικών που βγήκαν από τις Τεχνικές Εκδόσεις. Ο λόγος που δεν έγιναν ευρύτερα γνωστές έχει να κάνει με τη δική μας στάση ζωής. Πιστεύουμε ότι, αν ο δημοσιογράφος κάνει καλά τη δουλειά του, η προσφορά εκτιμάται από τους αναγνώστες που στηρίζουν το περιοδικό ή από την εφημερίδα όπου εργάζεται ή εκδίδει. Όμως, δεν έχω παράπονο.

Για 35 ολόκληρα χρόνια, οι 4ΤΡΟΧΟΙ είναι το πρώτο σε αναγνωσιμότητα και αναγνωρισιμότητα περιοδικό στην Ελλάδα. Το «παράπονό» μου είναι ότι, με το γενικότερο μορφωτικό μεσαίωνα που έχει επιβληθεί από το Υπουργείο Παιδαγωγικής Αφασίας (κατ’ άλλους, Υπουργείο Παιδείας), η συντριπτική πλειονότητα των κατοίκων της χώρας δεν καταλαβαίνει τα ελληνικά που χρησιμοποιεί η στήλη. Για την όποια αστοχία, δε φταίνε μόνο οι «άλλοι», αλλά κι εμείς, που με τα χρόνια παρασυρθήκαμε από μια κοινωνία που πιστεύει ότι το αυτοκίνητο είναι ηλεκτρικό ψυγείο ή συσκευή επιμήκυνσης του πέους του ιδιοκτήτη. Ήλθε, λοιπόν, η ώρα για να κάνουμε ακόμα μία «επανάσταση».

Το Β.Ο. είναι όσα θέλαμε να πούμε και δεν είπαμε, όσα θέλαμε να κάνουμε και δεν προλάβαμε, αλλά και όσα άλλοι έκαναν χίλιες φορές καλύτερα από εμάς. Ο κανονικός τίτλος είναι BLOW OUT-JOB και ελπίδα μας είναι μια μέρα να φύγει το OUT και να μείνει το JOB! Το Blow Out είναι έκρηξη εκ των έσω. Σαν βόμβα που σκάει, δεξαμενή πεπιεσμένου αέρα που εκρήγνυται, άνθρωπο που «σκάει» από την αδικία, τη χυδαιότητα, το κιτς, τη βλακεία, τη μαλακία, την ανευθυνότητα, την καφρίλα, αλλά κι εκείνον που δημιουργεί, φεύγει από τη μετριότητα, ανοίγει νέους δρόμους, προεκτείνει τα σύνορα. Αν, κάποια στιγμή, το Blow Out γίνει αυτόνομο περιοδικό και στο μεσοδιάστημα έχουμε βρει συνεργάτες που θέλουν να λάβουν μέρος στο πείραμα, τότε θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον τίτλο Blow Job – και αυτό θέλουμε (μεταφορικά!) να κάνει στους ικανούς, δημιουργούς, ελεύθερα σκεπτόμενους άνδρες και γυναίκες ο εσμός των βλαχογκλαμουριάρηδων, τυριών, Eλληναράδων, επιτυχημένων, μεταπρατών και λοιπών πουλημένων κορμιών που έχουν κατακλύσει αυτήν τη χώρα. Σε απλά ελληνικά, το Β.Ο. θα παρουσιάζει νέους που βγήκαν απ’ το λούκι, ξέφυγαν από τεχνητούς παραδείσους, αγόρια και κοπέλες που σέβονται τον εαυτό τους, που μάχονται για την προσωπική και, συνάμα, την εθνική αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο όπου ο πολυεθνικός χυλός καλύπτει τα πάντα.

Σε αντίθεση με τα έντυπα glamour, θα παρουσιάσει τους ήρωες και τις ηρωίδες της διπλανής πόρτας, τους άντρες και τις γυναίκες που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και δεν αφήνουν άλλους να τους λένε τι να κάνουν. Το Β.Ο. (θέλω να) είναι ένα μήνυμα στους δήθεν, στους ψεύτικους, στους δηλωσίες και στους αντιγραφείς ιδεών και πρακτικών. Τσιμπούκι, λοιπόν, αλλά με την ευρεία έννοια του όρου. Ιδέα δική μου, λοιπόν, που υιοθέτησε η νέα (και η παλαιότερη!) γενιά των συνεργατών μου.

Βασίζεται στη μεταφυσική αίσθηση που εκφράζει η χωρίς περιορισμούς έννοια της κίνησης, στην τεχνολογία, στις ιδέες, στην πολιτική και στις τέχνες. Με λίγα λόγια, το B.O. είναι ένα μέσο που θα εκφράζει τη ζωή στις μεγαλουπόλεις του 21ου αιώνα.

Έπειτα από 45 χρόνια στην ειδική δημοσιογραφία, 35 στο «τιμόνι» των 4Τ και με τα χίλια χρώματα της δύσης ορατά στον ορίζοντα, αισθάνθηκα πως ήρθε η ώρα να κάνω, όπως κάναμε το 1970 και το 1985, ακόμα ένα βήμα μπροστά, «γκρεμίζοντας» όχι το έργο μας (που πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα στον κόσμο), αλλά τους εαυτούς μας. Πώς θα το καταφέρουμε; Απλώς, τοποθετώντας τη γόμωση (ιδέα) και το φιτίλι (Blow Out ή Blow Job) και ζητώντας απ’ τους νέους να βάλουν φωτιά. Η έκρηξη μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ή, όπως πιστεύω, σε μια νέα πορεία, που θα κινείται δίπλα στην παλιά, έχοντάς την ως οδηγό.

Για όσους ανέβηκαν τελευταία στο τρένο, πρέπει να πω ότι για εμάς τα αυτοκίνητα και γενικώς κάθε μηχανή δεν ήταν/είναι δήλωση κοινωνικο-οικονομικής θέσης, προέκταση του πέους ή του αιδοίου ή επίδειξη βλαχιάς. Οι 4ΤΡΟΧΟΙ και όλα τα περιοδικά που κυκλοφόρησαν και θα κυκλοφορήσουν από τις Τεχνικές Εκδόσεις υπηρέτησαν με συνέχεια και συνέπεια την αρχή της δημιουργίας. Ναι στα αυτοκίνητα, στις μοτοσικλέτες, στα αεροπλάνα, στα ταχύπλοα, σε κάθε αυτοκινούμενη μηχανή, με την προϋπόθεση ότι σχεδιάζεται και κατασκευάζεται στη χώρα μας. Επειδή, όμως, όπως έχω πει, άνθρωποι με όνομα και επώνυμο έχουν δυναμιτίσει όλες τις προσπάθειες, η προσέγγισή μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα κριτική και αποστασιοποιημένη.

Τι σημαίνει αυτό; Απλώς, ότι τα αντιμετωπίζουμε ως δημιουργίες ικανών και οργανωμένων ατόμων και κοινωνιών, τα οποία πωλούνται όπως οι χάντρες στους ιθαγενείς του 18ου αιώνα. Τα παρουσιάζουμε, τα μετατρέπουμε, τα τρέχουμε σε αγώνες (όπου ενίοτε κερδίζουμε), αλλά δεν επιτρέπουμε να επηρεάσουν την κρίση και τη ζωή μας. Για εμάς μια Ferrari ή η μια Porsche είναι μηχανές που, αν μπορείς να διαφεντέψεις, σε συνδέουν με το δρόμο και το χρόνο, αντί να γίνονται κοινωνικά ή σεξουαλικά βοηθήματα. Το ίδιο ίσχυε (και ισχύει) για κάθε μηχανή, από μια απλή Virago μέχρι μια θηριώδη Hayabusa και από ένα ανεμόπτερο μέχρι μια άγρια πολεμική μηχανή, σαν το F16 ή το Sukhoi 30.

Επειδή πάντα πίστευα ότι, για να ζεις στα (δημιουργικά) άκρα, δεν είναι απαραίτητο να οδηγείς αυτοκίνητο, μοτοσικλέτα ή να πετάς αεροπλάνο, σκέφτηκα να κάνουμε το Β.Ο. Για να πάμε από το 0 στα 100 και πίσω στο 0 σε χρόνο dt, δείχνοντας στους νέους (κυρίως) αναγνώστες ότι η ζωή αρχίζει μετά τα turbo, τα «φρύδια» και τις «φτερούγες».

Όμως, ακόμα δε λέω την αλήθεια και μην περιμένετε να την πω. Kι αυτό, γιατί, όπως με κάθε προηγούμενη εκδοτική μας απόπειρα, έτσι και με αυτήν, το ξεπατίκωμα θα εξελιχθεί σε επιστήμη.

Ζούμε ένα δράμα;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν ατυχή γεγονότα, όπως η δοκιμή του Hummer ΙΙ. Άκουσα ότι η λίστα αναμονής έχει φτάσει στο Nο 100, πράγμα που πρέπει να σημαίνει ένα από τα εξής: (α) η Ελλάδα έγινε η 56η πολιτεία των ΗΠΑ, (β) ετοιμάζουμε επίθεση στα Σκόπια, (γ) οι σοσιαλιστές επέστρεψαν στην εξουσία. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση, θέλω να πω ότι, όσες ημέρες το είχα, κυκλοφορούσα με πλαστική μύτη και γυαλιά, σαν τους γονείς του Γούντι Άλεν στην ταινία «Take the Money and Run». Φοβόμουν μην τύχει και με αναγνωρίσει κάποιος αναγνώστης και φάω καμιά ντομάτα. Όχι πως είναι «κακό» αυτοκίνητο. Κάθε άλλο. Είναι μια από τις καλύτερες (φονικές) μηχανές στο πλανήτη, όπως καθημερινά αποδεικνύεται στους δρόμους της Βαγδάτης και της Καμπούλ, αλλά και τις πλέον ενεργοβόρες, όπως έδειξαν οι μετρήσεις του περιοδικού. Εύλογη, λοιπόν, η απορία τι θα κάνουν οι 100 (;) Έλληνες που παράγγειλαν το κατερπίλαρ; Μια απάντηση είναι, όπως γράψαμε στη σχετική δοκιμή, ότι θα βοηθήσει στην επιμήκυνση του μορίου τους. Μια άλλη, πιο «ρεαλιστική», όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω, όταν το συνάντησα στην πασχαλινή επίσκεψή μου στο «νησί των ανέμων», είναι η κατατρόπωση του άλλου στη μάχη της κοινωνικο-οικονομικής καταξίωσης. Όπως έγραψε και ο Ν.Κ. στη δοκιμή, πίσω «κουφάλες βλαχάρες, τελειωμένες εξηντάρες», με τα φούξια παντελόνια, τα κόκκινα πουκάμισα και την τσιτωμένη (από το lifting) επιδερμίδα, θα πρόσθετα. Δεν είναι λίγο να το παρκάρεις στη βρομερή αλάνα που περνάει για χώρος στάθμευσης και να σε αντιμετωπίζει με δέος ο κάτοχος ενός Cayenne. Η δικαίωση του απόλυτου μηδενός.

        Η οδήγηση στους δρόμους μιας πόλης σαν την Αθήνα είναι, εκτός από προκλητική, άκρως προβληματική. Το Hummer απλώς δε χωράει. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για την οδήγηση στο χώμα, όπου ισοπεδώνει τις ανωμαλίες και κινείται σε ρυθμούς «Bin Laden, here I come». Πέρα από τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την τιμή (116.000 ευρώ), το Hummer II είναι μια βαθιά πολιτική δήλωση, όχι τόσο για το μέγεθός του, αλλά για το ρυθμό με τον οποίο καταπίνει βενζίνη: 25,8 λίτρα/100 χλμ. για οδηγούς που δε δίνουν δεκάρα για τον κόσμο γύρω τους. Όποιος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό είναι όχι απλώς δεξιός, αλλά μαύρος, άρα μαύρες είναι και οι επιλογές του.

        Το συγκεκριμένο όχημα κάνει μόνο για στρατούς, πολέμους, μεταλλεία και δουλειά σε απρόσιτα δάση και ΔΕN κάνει για χρήση σε καμία πόλη της Γης. Οι δημιουργοί και αυτοί που το αγόρασαν πρέπει να γνωρίζουν ότι η θέα του μόνο ειρωνικά σχόλια προκαλεί.

        Αντίθετα, η εμφάνιση του Toyota Aygo και του Peugeot 1007 προκαλεί μόνο θετικά, έστω κι αν ο Ίαν Άντκοκ παραλίγο να χάσει ένα δάχτυλο από τη λειτουργία της συρόμενης πόρτας! Δεν είχα την ευκαιρία να τα οδηγήσω (ακόμα), αλλά τα σχόλια των συντακτών των 4Τ ήταν αρκετά για να με πείσουν ότι και οι δύο κατασκευαστές είναι στο σωστό δρόμο. Ούτε τις τρεις Ferrari οδήγησα! Τόπο στα νιάτα και στα όχι τόσο ήταν αυτή η αποστολή που έγινε in grand style. Πόσο grand; Πολύ, αφού δεν πήγαν στη Mόντενα με το αεροπλάνο της γραμμής, αλλά με το jet ενός φίλου! Σας μιλάω για πολύ χλίδα, τόση που θα έκανε ακόμα και το Ζαμπούνη να ζηλέψει.

         Αυτή είναι η ζωή «Mέσα στους 4Τ», όμως. Τη μια στη McLaren με 9θέσιο private jet, την άλλη στη Ferrari με 8θέσιο και, όπως λέει το ανέκδοτο, «το τυρί είναι χαλασμένο, το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό…». Από αυτά καταλαβαίνετε πόσο σκληρή είναι η ζωή των συντακτών μας!

        Τελικά, οδήγησα τίποτα; Τις ημέρες του Πάσχα, ένα αυτόματο Citroen C5. Καλό από ανάρτηση και μόνωση καμπίνας, αλλά το κιβώτιο είναι λίγο… πρωτόγονο στις αλλαγές. Θέλω να πω ότι, με τη ραγδαία εξέλιξη των συστημάτων ελέγχου, θα μπορούσαν να έχουν έναν καλύτερο προγραμματισμό, ώστε η μετάβαση από τη μια σχέση στην άλλη να μην είναι απότομη. Αυτή είναι και η μοναδική παρατήρηση. Το C5 είναι η «μητέρα» των «οικογενειακών». Άνετο στην κύλιση, με άφθονους χώρους για επιβάτες και αχανή αποθήκη αποσκευών. Το μόνο του «μειονέκτημα» ήταν ότι έμεινε χωρίς… πινακίδες, λόγω της γνωστής αρχής του ελληνικού γκουβέρνου, που λέει «δουλειά δεν είχε ο διάβολος, γαμ…σε τα παιδιά του».

        Οι πινακίδες αφαιρέθηκαν από το Λιμεναρχείο Ραφήνας, όπου μετέβην προς άγρα φρέσκου ψαριού (Λιβερίας;). Το άφησα στο «λιμάνι», ένα ξέφραγο αμπέλι όπου είχαν σταθμεύσει άλλα 3.000 «γιωταχί». Είναι προφανές ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο «παίρνουν πινακίδες» είναι για να γεμίσουν τα ταμεία τους, γι’ αυτό φροντίστε να μη σας πιάνουν.

        Κι εκεί που πίστευα ότι ο μήνας είχε τελειώσει και ασχολιόμουν με το αγαπημένο μου χόμπι, που είναι η συλλογή… φυσιογνωμιών οδηγών με «Mερσεντέ» CLK 200, 220, 350, 500, 600, 786 κτλ., προέκυψε το απόλυτο Όπλο και αυτό που επακολούθησε δεν περιγράφεται. Ο τύπος που οδηγούσε την ασημί CLK μιλώντας στο κινητό και παραβιάζοντας ΟΛΑ τα κόκκινα φανάρια έπαθε μια… ψυχολογία και σταμάτησε να «τρίβεται». Ήταν περισσότερο από φανερό ότι το «γιωταχί» του ενός λωποδύτη ήταν καλύτερο από την «κούρσα» του άλλου, γι’ αυτό πήρε τη θέση του στην κοινωνική σκάλα του δρόμου. Εκτός από αυτό, η οδήγηση της 745 σε κάνει να αισθάνεσαι, όπως λένε και οι εργολάβοι των Κιούρκων, «άρχοντας», πιο άρχοντας από τους οδηγούς CLK, αλλά ίδιος «άρχοντας» με τους ιδιοκτήτες ••••••• 500. Όμως, πέρα και πάνω από τη σιχαμάρα που αισθάνεται κάποιος όταν οδηγεί ένα καλό αυτοκίνητο στην Τζουτζία Χώρα, αυτή η BMW θέτει τα επάνω όρια της προτεσταντικής κοσμοθεωρίας.

        Εργάζεσαι σκληρά, φτιάχνεις αυτοκρατορίες, αυτοκινητοβιομηχανίες, παράγεις και πουλάς όπλα στους υπανάπτυκτους, βομβαρδίζεις και πίνεις το αίμα του Tρίτου Kόσμου και σχεδιάζεις αυτοκίνητα για τραπεζίτες, βιομηχάνους, εμπόρους όπλων, ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων, διακινητές ουσιών και λοιπών δημιουργικών ανθρώπων, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται.

       Το αποτέλεσμα είναι να πουλάς 12.000 «Mερσεντέ» στην Ελλάδα (και να συμπεριφέρεσαι σαν αξιωματικός της Bέρμαχτ στην κατεχόμενη Πολωνία), 400 Porsche σε οδηγούς που δεν ξέρουν να τις «πάνε», και 350.000 «γιωταχί» σε μια χώρα που εισάγει οδοντογλυφίδες από τη Φορμόζα, τις συσκευάζει στη Θεσσαλονίκη και τις πουλάει στις «χασαποταβέρνες». Μέσα σε αυτό το οικονομικο-κοινωνικό «τουρλουμπούκι», ακόμα και η αναφορά στα (αναμφισβήτητα) προτερήματα μιας Mercedes ή μιας BMW σε κάνει να αισθάνεσαι εκτός κλίματος, γιατί τι δουλειά έχει ένα αυτοκίνητο που κοστίζει •••••••••••••• ευρώ στους δρόμους μιας χώρας όπου κυκλοφορούν οι πιο άσχετοι, άγριοι, αντικοινωνικοί και δολοφονικοί «οδηγοί» στην ΕΕ;

        Επειδή οι 4ΤΡΟΧΟΙ είναι ένα περιοδικό για αυτοκίνητα και ο ιδρυτής του είναι υποχρεωμένος να γράφει τη γνώμη του για το καθένα που οδηγεί, θα σας πω πως, αν είστε καναλάρχης, μεγαλο/μικρο-εκδότης (με άδηλους πόρους), ασφαλιστής ή στέλεχος πολυεθνικής, πρέπει να δείτε την 745 ••••, μόνο επειδή είναι ένας ασφαλής δρομέας μεγάλων αποστάσεων, ένα αυτοκίνητο που σε είκοσι χρόνια θα το αναφέρουν ως δείγμα υψηλής πιστότητας στο χώρο της αυτοκίνησης, σαν τη Mercedes 500 •••••, για την οποία έγραψα πριν από λίγο καιρό, και τις Mercedes 300SL και Porsche 911 Carrera στον τομέα των GT. Σε άλλες σελίδες, μπορείτε να διαβάσετε για τις ευκολίες που διαθέτει, για τα «κουμπιά» που ελέγχουν δεκάδες λειτουργίες, ακόμα και το κλείδωμα του χώρου αποσκευών από ένα κουμπί που είναι κρυμμένο κάτω από το armrest του πίσω καθίσματος και που έκανα… 20 λεπτά να ανακαλύψω (το είχε πατήσει ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, που δε σταμάτησε να πατάει κουμπιά στη βόλτα που κάναμε στην Chinatown της Αθήνας. Μακάρι να είχα το χρόνο να γράψω ένα μεγάλο κείμενο για ένα ταξίδι με ένα αυτοκίνητο σαν αυτήν την BMW. Ένα ταξίδι στη Μάνη, στην Καρδαμύλη και στα Τσέρια, για να δω αν οι οικογένειες των Καββαθέων που μένουν εκεί είναι η αρχή της δικής μου οικογένειας – που τελειώνει με μένα. Πολλά ήθελα και θέλω να κάνω, αλλά, έτσι που τα κατάφερα, έχω κολλήσει στην Ηλιουπόλεως 2-4 και δεν μπορώ να κάνω παρά μικρά βήματα με τους φίλους μου, που μαζί πετάμε αεροπλάνα και ελικόπτερα. Ταξίδια με αυτοκίνητο; Δυστυχώς, όχι πια. Χρειάζονται ημέρες, καλή διάθεση, καθαρό μυαλό, πράματα που σε μένα είναι είδη σε ανεπάρκεια.

        Χωρίς να το καταλάβω, οι μήνες πέρασαν και, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μετράω τα καλοκαίρια που μου απέμειναν, τα οποία, δυστυχώς και σε πείσμα της επιστήμης της γενετικής, λιγοστεύουν επικίνδυνα.
Γι’ αυτό, αν είστε νέοι, «Carpe Diem»!


Το τραμ το τελευταίο ή τι κάνει ο άνθρωπος για να διορθώσει τα λάθη του

Έχω ένα λόγο παραπάνω από όλους τους Aθηναίους για να με ενδιαφέρει η πορεία του τραμ, μόνο επειδή την περίοδο 1990-1992 είχα βάλει δεκάδες ώρες «πτήσης», στην προσπάθειά μου να συγκεντρώσω στοιχεία από πόλεις του εξωτερικού, για να τα δείξω στον αείμνηστο δήμαρχο Αθηναίων Αντώνη Τρίτση. Ήταν τότε που ένα δημοσίευμα στο περιοδικό ΤΙΜΕ με έκανε να προσέξω τη λύση των υπέργειων τρένων μονής τροχιάς (monorail), για τα οποία έχω γράψει ουκ ολίγες φορές σε αυτές εδώ τις σελίδες.

       Επανέρχομαι στο θέμα, ύστερα από τη δημοσίευση άρθρου μου στην εφημερίδα «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», όπου, όπως ίσως γνωρίζετε, αρθρογραφώ κάθε Κυριακή, και μετά τα ρεπορτάζ για την εμπορική αποτυχία του τραμ (ούτε οι μισοί από τους επιβάτες που είχαν υπολογίσει δε χρησιμοποιούν το σπαστικό «λευκό ελέφαντα») και τις αστείες προσπάθειες που κάνει η ΤΡΑΜ ΑΕ για να προσελκύσει πελάτες (τζάμπα είσοδο στις πλαζ του Σαρωνικού, καπελάκια για τον ήλιο και άλλα, που μόνο Έλληνες «μαρκετίαρς» μπορούσαν να φανταστούν).

        Ήταν, που λέτε, αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν πρότεινα στον Τρίτση και στο Δημοτικό Συμβούλιο) να εξετάσουν την πιθανότητα της εγκατάστασης ενός τρένου που θα ήταν επίγειο στη διαδρομή γύρω από το ιστορικό κέντρο (για να μην προσβάλει, τρομάρα μας, το τοπίο) και εναέριο στις διαδρομές προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

        Έλεγα (ο έρημος) πως, αντί να κάνουμε τραμ και να κόψουμε ολόκληρες περιοχές της Αθήνας στα δύο, στα τρία ή στα οκτώ, να κάνουμε μία και μόνη γραμμή που θα «έτρεχε» σε πυλώνες που θα τοποθετούνταν στις κεντρικές νησίδες των μεγάλων λεωφόρων (Συγγρού, Κηφισίας, Ιερά Οδός, Αθηνών, Μεσογείων, Βάρης-Κορωπίου, προς και από το αερομπούνκερ «Ελευθέριος Βενιζέλος») κ.ο.κ. Με τον τρόπο αυτό (έλεγα και με «έγραφαν» κανονικά), σε κανένα σημείο της ήδη επιβαρυμένης Αθήνας (ή Θεσσαλονίκης, ή Ηρακλείου, ή Πάτρας) το τρένο δε θα ερχόταν σε επαφή με την κυκλοφορία οχημάτων και πεζών, κάνοντας τα δρομολόγια ταχύτητα, ασφαλή και, πάνω απ’ όλα, φθηνά, μια και δε θα χρειάζονταν δύο γραμμές αλλά μία! Γιατί; Διότι οι (πέντε, δέκα;) «αμαξοστοιχίες» του monorail θα έκαναν κυκλική διαδρομή, έτσι ώστε θα περνούσαν από τους σταθμούς σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η πρόταση ήταν απλή, πάμφθηνη (σε σύγκριση με το τραμ, τον προαστιακό, ακόμα και τον -θαυμάσιο στη λειτουργία και απόδοση- υπόγειο) και, πάνω από όλα, φιλική προς το περιβάλλον και άκρως «ευγενική». Τότε, γιατί ούτε καν συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο; Γιατί; Για δύο λόγους:

        α) Eπιβλήθηκε η γνώμη (παλαβωμένων) οικολόγων, που έλεγαν ότι οι πυλώνες του monorail «προσβάλλουν την αισθητική της πόλης». Σύμφωνα με τα συγκεκριμένα λουλούδια, η αισθητική της πόλης δεν προσβάλλεται από τα χιλιόμετρα των εναέριων καλωδίων, τις κολόνες που τα συγκρατούν, τα σκάμματα για να περάσει το τραμ, τη σπατάλη νερού για πότισμα του «γκαζόν», τη σπατάλη καυσίμων, τους χιλιάδες τόνους δηλητηρίων που εκλύονται κάθε μέρα από τις εξατμίσεις χιλιάδων οχημάτων που συνωστίζονται στα σημεία απ’ όπου περνά το τραμ και, πάνω απ’ όλα, από τα δισεκατομμύρια που πετάχτηκαν για να λέει σήμερα ο ΥΠΕΧΩΔΕ, Γ. Σουφλιάς, ότι «αν ήταν στο χέρι του, θα το ξήλωνε».

        β) Eπιβλήθηκε η γνώμη της διαπλοκής, που από την κατασκευή του τραμ και του προαστιακού έβγαλε μερικά δισεκατομμύρια, ενώ με το monorail το κέρδος της θα ήταν ελάχιστο!

        Διαλέξτε ποια από τις δύο αιτίες θεωρείτε επικρατέστερη. Πάντως, είμαι σε θέση να σας διαβεβαιώσω ότι και οι δύο «παίζουν» το ίδιο.

        Αν ο μακαρίτης είχε επιμείνει, αν ο τότε πρωθυπουργός δεν ήταν απασχολημένος με… (ποιος ήταν πρωθυπουργός το 1990 και με τι ήταν απασχολημένος;), το monorail θα ήταν πραγματικότητα, η Αττική Οδός δε θα είχε αυτό το τεράστιο σκάμμα στη μέση για να κυκλοφορεί το μοναδικό ιδιωτικό τρένο στον πλανήτη (έχει έναν ή δύο επιβάτες ανά δρομολόγιο!) που αποκαλείται «προαστιακός» και το έργο θα είχε τελειώσει σε χρόνο dt.
 
Όπως πολλές άλλες προτάσεις που έκανα την περίοδο που ήμουν δημοτικός σύμβουλος, έτσι και αυτήν την άρπαξε ο κάλαθος χαμένων ευκαιριών. Όμως, ο γράφων δεν το βάζει κάτω. Όπως οι επιτροπές πολεοδομικού σχεδιασμού πόλεων σαν το Σίδνεϊ, τη Μόσχα, την Οσάκα, το Τόκιο, το Λος Άντζελες και δεν έχει τελειωμό, έτσι κι αυτός, πιστεύει ότι τα εναέρια τρένα είναι οι φθηνότερες, ασφαλέστερες, ταχύτερες και φιλικότερες στο περιβάλλον λύσεις για τις μεγαλουπόλεις του 21ου αιώνα.

        Αν κάποιοι έχουν αντιρρήσεις, τους προκαλώ σε δημόσια συζήτηση, κάτι που και βέβαια δε θα κάνουν, επειδή αυτό το άρθρο δημοσιεύεται στους 4Τ, το οποίο πιστεύουν ότι είναι μόνο «ένα περιοδικό γι’ αυτοκίνητα».

        Όπως ο μακαρίτης ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, έτσι κι εγώ… «έχω ένα όνειρο». Να δω έναν υπουργό Μεταφορών, ένα δήμαρχο, κάποιον να εξετάζει με προσοχή αυτό το εκπληκτικό μέσο μαζικής μεταφοράς. Πού ξέρετε; Όχι μόνο μπορεί να το κάνει, αλλά, όπως με την πρόσφατη καμπάνια της ΝΕΤ για το ποτό και την οδήγηση, να πει ότι η ιδέα και η πρόταση είναι… δική του! Στη χώρα των ασυστόλων και των πεσμένων κώλων, όλα είναι πιθανά._ Κ. Κ.


Η 21η Απριλίου 1967, το Trio Stooges και άλλες ιστορίες

Όπως κάθε χρόνο, έτσι κι εφέτος, στις 21 Απριλίου αισθάνθηκα εθνικά μαλάκας, αφού θυμήθηκα το πραξικόπημα του Trio Stooges την ίδια ημέρα το 1967, που έβαλε στο γύψο για επτά ολόκληρα χρόνια τον Έλληνα, του οποίου «ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει» κτλ., κτλ. Κάθε χρόνο λέω να γράψω για εκείνη την ημέρα, την οποία έζησα μισή, μια και έλειπα στη Γερμανία (επίσκεψη στην BMW) με άλλους δημοσιογράφους, ανάμεσα στους οποίους και ο «πρόεδρος» των Λευτεριστών, Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Κώστας Κόλμερ, ο Γιάννης Μαρίνος, ο μακαρίτης εκδότης του παλιού «Έθνους», Κώστας Νικολόπουλος, και άλλοι που δε θυμάμαι!

Τη νύχτα, με το Λευτέρη κάναμε τσάρκα στο Μόναχο και κάποια στιγμή μπήκαμε σε ένα κλαμπ που ανήκε στον Μπεκενμπάουερ. Εκεί, ως γνήσιοι μεσογειακοί «εραστές», ψωνίσαμε δύο κυρίες που μας έφαγαν όλα, μα όλα τα λεφτά, με αποτέλεσμα να περιφερόμαστε στους δρόμους και να μας συλλάβουν για εξακρίβωση! Δώσαμε τις απαραίτητες εξηγήσεις -«Greek journalists, visit BMW, Herr Sommer» (Γερμανός διευθυντής της ελληνικής αντιπροσωπείας), «Tengersee» (το σπίτι του, όπου μας φιλοξενούσε)- και οι μπάτσοι μάς πήγαν εκεί με το… περιπολικό. Στις τρεις τα ξημερώματα, πέσαμε «ξεροί» για ύπνο. Στις πέντε, όμως, η κ. Sommer άρχισε να χτυπά τις πόρτες, κραυγάζοντας «militaridictatur in Griechenland» ή κάπως έτσι, με αποτέλεσμα να πεταχτούμε από τα κρεβάτια και οι περισσότεροι, ανάμεσα στους οποίους και ο «πρόεδρος», να ψάχνουν καταφύγιο, γιατί, αν επέστρεφαν στην Ελλάδα, θα τους έπιανε η χούντα και θα τους έχωνε φυλακή. H περιπέτεια εκείνης της νύχτας με έδεσε με τους συναδέλφους, αλλά πιο πολύ με το Λευτέρη, τον οποίο αγαπώ κι εκτιμώ, έστω κι αν με… βρίζει, όπως κάνει με όλους τους καλούς του φίλους. Το γεγονός ότι και αυτός τελείωσε το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών μάς δένει ακόμα περισσότερο. Οι ιστορίες που λέω δεν έχουν σχέση με αυτοκίνητα, αλλά ποιες έχουν;

Τα αυτοκίνητα δεν είναι (στην ψωροκώσταινα) σκοπός, αλλά μέσο, και μην περιμένετε από μένα να πέσω ξερός υπηρετώντας το μέσο.

Αισθάνομαι, πάντως, ντροπή που δεν έχω αφιερώσει περισσότερο χώρο στην αποφράδα εκείνη ημέρα και στην επτάχρονη δικτατορία, αλλά μια, δυο φορές που έγραψα κάτι παλιότερα άκουσα τα εξ αμάξης από κάποιους αναγνώστες που νόμιζαν ότι την 21η Απριλίου 1967 ξέσπασε ο A΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Θυμάμαι ότι επέστρεψα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και ήταν εκεί όπου είδα τον πρώτο πατσοκοιλιά μπάτσο να φυλά τα ιερά και τα όσια του έθνους και της φυλής. Παραλίγο να κάνω εμετό και το ’δειξα, με αποτέλεσμα να πανικοβληθεί ο μακαρίτης ο πατέρας μου, που ήρθε για πρώτη (και τελευταία) φορά να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. «Πρόσεχε πώς μιλάς. Δεν αστειεύονται» είπε, καθώς μπαίναμε στο ΤΤ. Έφτυσα το δρόμο, τη χώρα, τη μοίρα μου και πήγα σπίτι για ν’ ακούσω φτηνιάρικα εμβατήρια, τα περισσότερα κλεμμένα από τους αγγλο-αμερικανούς επικυρίαρχους. Ούτε ένα εμβατήριο της προκοπής δεν καταφέραμε να φτιάξουμε στην Τζουτζία.

Τα χρόνια που ακολούθησαν τα πέρασα κάνοντας τέσσερις δουλειές για να τα βγάλω πέρα. Ειδικός συντάκτης στο Auto Express, free lancer στη «Μεσημβρινή», παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής για το αυτοκίνητο στο ραδιόφωνο της (τότε) ΥΕΝΕΔ, παρουσιαστής εξωτερικού δελτίου στις ειδήσεις των εννέα στο ΕΙΡΤ και… διαφημιστής (εταιρεία ΤΡΙΑΣ, στην οδό Βουλής, πάνω από τον «Ελευθερουδάκη»).

      ‘Αλλα ‘Αρθρα

• Γιωταχί: «όνειρο» που γίνεται εφιάλτης; (01/2005)
• Χριστουγεννιάτικα παραμύθια (02/2005)
• Αλίμονο στους λαούς που δεν έχουν ήρωες; (03/2005)
• Ατιμασμένος και εγκαταλειμμένος! (04/2005)
• Πίστα Formula 1 στην Ελλάδα. Κάλλιο αργά; (05/2005)
• Those wonderful men (and women) and their flying machines (07/2005)
• Αυγουστιάτικα φεγγάρια (08/2005)
• Το raison d etre της κ. Νατάσας (09/2005)
• Κλαυσίγελος… (10/2005)
• Oh Captain, my Captain! (11/2005)
• Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων (12/2005)