Η εβδομάδα άρχισε καλά. Τόσο καλά που ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι που είχαν την ιδέα δεν πίστευαν στα μάτια τους.

Μαθητές απ’ όλη τη χώρα συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο του Τατοΐου κι έδειξαν τις κατασκευές των ομάδων που είχαν δημιουργηθεί σε κάθε σχολείο μετά την προκήρυξη του Διαγωνισμού Οικονομίας στην κατανάλωση καυσίμων που είχε κάνει το περιοδικό. Ήταν κι η μέρα όμορφη.

Απλωμένα στην πίστα του στρατιωτικού αεροδρομίου- που είχε διατεθεί ειδικά γι’ αυτό τον σκοπό- ήταν τα κατασκευάσματα των νεαρών μηχανικών- σχεδιαστών από όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Ένα τρίκυκλο όχημα που λειτουργούσε με γκάζι από τους μαθητές ενός γυμνασίου από την Καβάλα έκανε μεγάλη εντύπωση στους επισκέπτες, ενώ στη σειρά μπορούσε να δει κανείς ειδικά οχήματα από τους μαθητές και τους φοιτητές των Γυμνασίων της Τρίπολης, της Καλαμάτας, της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων, της Αθήνας, της Ρόδου ακόμη και της Μυκόνου, που όλοι έλεγαν ότι δεν θα λάβει μέρος στον διαγωνισμό, τόσο απασχολημένη που ήταν με τον τουρισμό.

Στην προσπάθειά τους να κάνουν τα πειραματικά τους «οχήματα» (γιατί κανείς δεν μπορούσε να τα ονομάσει στ’ αλήθεια αυτοκίνητα), να καλύψουν μεγαλύτερη απόσταση με το λιγότερο δυνατό καύσιμο, οι Έλληνες μαθητές/ φοιτητές είχαν γυρίσει τα πάνω κάτω και τα πίσω μπρος που λένε.

Μπορούσες να δεις οχήματα που είχαν κινητήρες βενζίνης αλλά και υποβοήθηση από ηλιακούς συσσωρευτές από στοιχεία πυριτίου ή άλλα που εκμεταλλεύονταν την αεροδυναμική τους σχεδίαση για να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση.

Πιο κάτω έβλεπες κατασκευές με κινητήρες ατμού, που λες κι ήταν μικρογραφίες των μεγάλων κινητήρων που υπήρχαν στα παλιά τραίνα… Ανάμεσα στις κατασκευές που θα λάβαιναν μέρος στον Αγώνα Οικονομίας έβλεπες τις Επιτροπές Τεχνικού Ελέγχου από καθηγητές των Πολυτεχνείων και αριστούχους μαθητές των Τεχνικών Λυκείων να περιδιαβάζουν και να ελέγχουν τα οχήματα σημείο προς σημείο για ασφάλεια και πιστότητα των εξαρτημάτων.

Ήταν, στ’ αλήθεια, μια υπέροχη μέρα…

Το γεγονός βέβαια δεν ήταν τυχαίο. Κι ούτε είχε ξεκινήσει μια βδομάδα πριν.

Οι ρίζες του ξεκινούσαν, πέρα από την ιδέα των οργανωτών του και στην ελληνική τηλεόραση που, τα τελευταία οχτώ χρόνια, δεν είχε σταματήσει να προβάλλει θέματα επιστημονικού και τεχνολογικού περιεχομένου. Τα θέματα αυτά τα παρουσίαζαν άνθρωποι ειδικά επιλεγμένοι για τη σεμνότητά τους και τις γνώσεις τους, άνθρωποι που πίστευαν στην ανάγκη να βγει η χώρα από τον τεχνολογικό και κουβεντολογικό μεσαίωνα και να κάνει μια προσπάθεια να πλησιάσει τις άλλες χώρες.

Βέβαια, κανείς δεν ισχυριζόταν ότι, οι λαοί των άλλων χωρών ήταν καλύτεροι και προ παντός πιο έξυπνοι από τον ελληνικό* κάθε άλλο μάλιστα. Αυτό το προνόμιο το είχαμε μόνο εμείς, όπως δεκαετηρίδες τώρα μας μάθαιναν στα σχολειά και μας έλεγαν απ’ τις εφημερίδες και στην τηλεόραση…

Απλώς, η κυβέρνηση είχε αναλάβει μια προσπάθεια για να κάνει τη νεολαία της χώρας ακόμη καλύτερη- από πλευράς επιστημονικής κατάρτισης- και από τη γερμανική, την αγγλική και τη σοβιετική νεολαία, που τα τελευταία χρόνια είχαν μείνει πίσω.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λειτουργούσε η ελληνική τηλεόραση με τις ταινίες της επιστημονικού περιεχομένου που προβάλλονταν αργά το βράδυ για τους νέους μιας πιο προχωρημένης ηλικίας (18- 20) αλλά και τα ειδικά εκπαιδευτικά της προγράμματα (μέλισσες, παραμυθάδες, συνεντεύξεις στον δρόμο με θέμα την «καταπίεση» της γυναίκας απ’ τον άντρα, τον βιασμό των παρθένων) και άλλα πρωτότυπα και μορφωτικά θέματα που έπαιρναν το παιδί «απ’ το χέρι» και το προχωρούσαν, βήμα με βήμα, μέσα στα θαύματα της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας.

Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι εκπομπές μ’ αυτό το περιεχόμενο είχαν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό που ο κόσμος είχε αρχίσει να δυσανασχετεί και να αναπολεί την παλιά καλή εποχή που η τηλεόραση είχε ποδόσφαιρο και συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης για το μάζεμα της ελιάς, τα ναρκωτικά, τη ρύπανση του περιβάλλοντος και τον εμφύλιο.

Όμως οι αρμόδιοι ήξεραν που βάδιζαν (αρκετά με την παρελθοντολογία, έλεγαν, ας κοιτάξουμε και λίγο μπροστά), απόδειξη η επιτυχία αυτής της μεγάλης συγκέντρωσης των μαθητών/ φοιτητών απ’ όλη την Ελλάδα στο αεροδρόμιο του Τατοΐου.

Η Κυριακή πέρασε και, το βράδυ, οι τηλεθεατές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα ρεπορτάζ που τους έκανε να αισθάνονται περηφάνια για τα παιδία τους, συγκίνηση για το εκπαιδευτικό σύστημα και θαυμασμό για τη λειτουργία της τηλεόρασης.

Τη Δευτέρα το βράδυ, εκεί λίγο πριν απ’ τις ειδήσεις και με την ευκαιρία της τρίτης εκτόξευσης του αμερικανικού Κολούμπια αλλά και της επίσκεψης του σοβιετικού Βενήρα στην Αφροδίτη (όπου παράμεινε επί 45 λεπτά βγάζοντας φωτογραφίες, αναλύοντας την ατμόσφαιρα και το έδαφος του πλανήτη), οι Έλληνες τηλεθεατές αλλά πιότερο η ελληνική νεολαία είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα ειδικά φτιαγμένο για την εξερεύνηση του Διαστήματος.

Η εκπομπή αυτή έγινε παρά τις υστερικές κραυγές μερικών εκατοντάδων ανόητων που με φράσεις- κλισέ κήρυξαν την ανάγκη να ξοδευτούν αυτά τα λεφτά για νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς αντί για ταξίδια στο Διάστημα.

Με τον ίδιο ρυθμό πέρασαν κι άλλες ημέρες της περασμένης βδομάδας.

Η μια μετά την άλλη οι ώρες καλύφθηκαν με θέματα σύγχρονα, όπως είναι η προσπάθεια της ιατρικής να βρει το «φάρμακο» για τον καρκίνο, οι έρευνες της γενετικής πάνω στο θέμα της τεχνητής γονιμοποίησης και στους ορίζοντες που ανοίγει αλλά και τους κινδύνους που περικλείει και χίλια- δυο άλλα θέματα που κάλυπταν όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Και τι δεν ακούσαμε, δεν είδαμε και δεν διαβάσαμε την εβδομάδα που πέρασε!

Και μη νομίζετε όσοι δεν παρακολουθήσατε τηλεόραση και δεν διαβάσατε εφημερίδες αυτή την εβδομάδα ότι τα μέσα ασχολήθηκαν μόνο με τις εφαρμοσμένες επιστήμες και τη βδελυρή Τεχνολογία. Κάθε άλλο!

Εντύπωση προκάλεσε η συζήτηση για την ελληνική αμυντική βιομηχανία και τις δυνατότητες εξέλιξής της και ακόμη η ταινία που προβλήθηκε και τα άρθρα που γράφτηκαν για τη μεγαλύτερη αγορά στην ιστορία του Ελληνικού έθνους, την αγορά του νέου μαχητικού αεροπλάνου που θ’ αναλάβει να προστατέψει τη χώρα μας από τους «φίλους και συμμάχους» της…

Τα επιστημονικά θέματα, οι εκδηλώσεις, το ενδιαφέρον των Πολυτεχνιακών Σχολών για τα κοινά, οι εκθέσεις με τις κατασκευές και τις νέες εφευρέσεις, απασχόλησαν τα μέσα πλατιάς ενημέρωσης και τις επτά ημέρες.

Το Σάββατο όμως κάτι παράξενο συνέβη.

Στις οθόνες της τηλεόρασης ένας πειρατικός σταθμός άρχισε να μεταδίδει καλύπτοντας τα προγράμματα των δικών μας σταθμών. Μάταια οι άνθρωποι σκάλισαν τα κουμπιά τους και έτρεξαν στις ταράτσες τους για να γυρίσουν τις κεραίες τους.

Ο πειρατής εξακολουθούσε να εκπέμπει και το σήμα του, πανίσχυρο, κάλυπτε όλες τις καλές προσπάθειες να μεταδοθεί ένα φιλμ με θέμα το λόρδο Βύρωνα και τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του ’21.

Στην οθόνη οι άνθρωποι έβλεπαν έναν τύπο που μιλούσε μια περίεργη ελληνική γλώσσα με πολλά «μ…» και πολλούς «κ…» και άλλες λέξεις που λέγονται αλλά δεν γράφονται. Οι θεατές λυπήθηκαν. Δεν περίμεναν κάτι τέτοιο μετά από μια εβδομάδα χωρίς κατίνες.

Σηκώθηκαν κι έκλεισαν το κουμπί και φόρεσαν τα νυχτικά τους και τις πυτζάμες τους.

Το περίεργο όμως ήταν ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να πει αν είχε μόλις ξυπνήσει ή πήγαινε τώρα να κοιμηθεί.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ