Όπως κάθε Έλληνας πολίτης που τα ‘χει ελαφρώς χαμένα, έτσι κι ο υπογράφων παρακολουθεί με άρρωστο ενδιαφέρον τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει τελευταία ανάμεσα σ’ εκείνους που είναι υπέρ κι εκείνους που είναι κατά της χρήσης της ατομικής ενέργειας στη Χαρτόβια. Η διαμάχη είναι χαριτωμένη. Έχει όλα τα στοιχεία μιας καθόλα άχρηστης νεοελληνικής παρλαπίπας. Οι «κατά» γράφουν φιλιππικούς στις εφημερίδες, ζητώντας να μη γίνει ούτε σκέψη για τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Δε χρειαζόμαστε τον πυρηνικό θάνατο, λένε, και σταματούν εκεί ξεχνώντας τα στρουθοκαμηλικά να δουν το πρόβλημα που ορθώνεται πελώριο εμπρός τους. Πώς θα κινηθεί η χώρα την επόμενη εικοσαετία; ρωτούν οι υποστηρικτές.

Θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε άλλες μορφές ενέργειας, απαντούν οι πολέμιοι, ξεχνώντας πάλι να πληροφορήσουν τους συνομιλητές τους σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου για το ποιες θα είναι αυτές οι άλλες μορφές ενέργειας. Όχι στον πυρηνικό όλεθρο, λένε τα πανό στις «διαδηλώσεις συμπαράστασης», μακριά η πυρηνική ομπρέλα από την Αθήνα, δηλώνουν οι διάφοροι πολιτικοί, που βρίσκουν κι αυτοί την ευκαιρία να «συμπαρασταθούν» στο «δίκαιο αίτημα του λαού της…»(συμπληρώστε κατά βούληση).

Έτσι, το τόσο σοβαρό αυτό θέμα, ένα θέμα που θα ‘πρεπε να τεθεί υπεύθυνα ενώπιον των πολιτών αυτής της χώρας, παραπαίει ανάμεσα στα καπελωμένα άρθρα του κομματικού τύπου (που κι αυτός τα ‘χει εντελώς χαμένα, αφού όλες οι σοσιαλιστικές χώρες υιοθετούν ανεπιφύλακτα τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας) και στα οπερετικά ξεσπάσματα ορισμένων αρθρογράφων που κι αυτοί «συμπαραστέκονται» στο «λαό» που δε θέλει την ατομική ενέργεια και στην κρατική ανεύθυνο- υπευθυνότητα.

Τι μπορεί να κάνει ένας Έλληνας πολίτης που τα ‘χει ελαφρώς χαμένα μπροστά σ’ αυτό το κομφούζιο; Τίποτε άλλο από το να τα χάσει ακόμη περισσότερο και, για να προφυλάξει την υγεία του και τον εαυτό του, να σταματήσει να ενδιαφέρεται…

Η αδιαφορία του όμως αυτή αφήνει ανοιχτό το πεδίο δράσης στους κουβεντολόγους και των δύο πλευρών. Αν κάποτε του ζητηθεί η γνώμη είναι δυνατό να παρασυρθεί από την ομάδα εκείνη που κάνει περισσότερο θέατρο, θόρυβο, φτιάχνει και εντυπωσιακότερα πανό και γράφει τα εντυπωσιακότερα άρθρα. «Οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Σοβιετική Ένωση και στη Σουηδία ξέσπασε», έγραφαν οι εφημερίδες πρόσφατα, «με στόχο την κατασκευή δύο πυρηνικών αντιδραστήρων στην Τουρκία». Τη διάβασα προσεκτικά την είδηση, την έκοψα μάλιστα και τη φύλαξα στο αρχείο μου γιατί δεν είναι παρά ένα πετραδάκι στο τείχος που χτίζεται γύρω από την Ελλάδα με σκοπό την οριστική εξαφάνισή της.

Τη διάβασα και τη φύλαξα παρακολουθώντας με τρόμο τη συνέχιση του διαλόγου που δεν οδηγεί πουθενά, τη συζήτηση χωρίς περιεχόμενο…

Μάταια περιμένω, μπροστά στον τεράστιο αυτό αγωγό εκβολής ανοησιών, που λέγεται τηλεόραση, να ακούσω τους ειδικούς, τους επιστήμονες να μιλούν.

Μάταια ψάχνω στις σελίδες των εφημερίδων να διαβάσω τις απόψεις των ερευνητών, μάταια περιμένω να παρθούν αποφάσεις μετά από μελέτη και έρευνα. Περιμένοντας θα με βρει η καταστροφή, θα με βρουν οι σύμμαχοι Τούρκοι στο σπίτι μου όπως βρήκαν και τους Κύπριους το 1974.

Όταν οι «σύμμαχοί» μου θα έχουν κατασκευάσει το τέταρτο πυρηνικό τους εργοστάσιο (με τη βοήθεια των ΗΠΑ ή της Σοβιετικής Ένωσης), όταν θα απειλούν (όπως οι Ισραηλινοί) την Αθήνα με τα ατομικά τους όπλα, όταν η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Τσεχοσλοβακία έχουν αποκτήσει από πέντε πυρηνικούς σταθμούς, τότε δεν αποκλείεται να σταματήσει η παρλαπίπα και να πάρουμε τα όπλα… Τα όπλα βέβαια θα είναι οι γκράδες, τα χασαπομάχαιρα και τα στρατιωτικά εμβατήρια που παίζονται σε στιγμές ύψιστης εθνικής προδοσίας.

Τώρα, με το ενδιαφέρον που δείχνουμε στην… ηλιακή ενέργεια, τα όπλα μπορεί να είναι… κάτοπτρα και σπασμένα καθρεφτάκια που θα θαμπώνουν τα μάτια των εχθρών της Ελλάδας.

Τίποτα δεν αποκλείεται σ’ αυτή τη χώρα των ερασιτεχνών.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ