Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να εκμεταλλευτούμε τον τίτλο που μας απονεμήθηκε από τις τηλεοράσεις της Δυτική Γερμανίας και του Βελγίου. Η Αθήνα είναι ένας αληθινός σκουπιδότοπος, είπαν και οι καλοζωισμένοι κάτοικοί τους άλλαξαν αμέσως τα σχέδια των διακοπών τους.

Θα μπορούσαμε να πάρουμε αυτά τα σκουπίδια και να τα μετατρέψουμε, με κατάλληλη επεξεργασία, σε «ξύλα» για το τζάκι ή τις σόμπες που σύντομα θα κάνουν την εμφάνισή τους. Θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας τώρα που το πετρέλαιο στερεύει, ο λιγνίτης τελειώνει και η ατομική ενέργεια παράγει ραδιενεργά σκουπίδια που, αν τα χειριστούν Έλληνες «αρμόδιοι», είναι σίγουρο ότι ο πληθυσμός της χώρας θα εξαφανιστεί πριν παραχθεί το πρώτο πυρηνικό κιλοβατώριο.

«Τα σκουπίδια είναι χρυσός», λένε οι δήμαρχοι των μεγάλων αμερικανικών, σοβιετικών και ευρωπαϊκών πόλεων και στήνουν το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο για την επεξεργασία τους (οι δήμαρχοι της χαρτόβιας ασχολούνται με ψηφίσματα για το Οουαγκαμπούτου, την Αλβανία και την καταδίκη της συμμορίας των Τεσσάρων).

Πάνω από 30 μεγάλα εργοστάσια λειτουργούν αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, ενώ, πριν από το εμπάργκο του πετρελαίου, το 1973 υπήρχαν μόνο δύο.

Είναι τυπικό σκουπιδοεργοστάσιο, σαν αυτό του Σικάγου π.χ. μεταβάλλει 700 τόνους σκουπιδαριό την ημέρα σε «κάρβουνα» που αποδίδουν το ενεργειακό αντίστοιχο 120.000 τόνων κάρβουνο το χρόνο!

Ένα άλλο εργοστάσιο κοντά στο Σικάγο χρησιμοποιεί μια ελβετική μέθοδο, η οποία, με το κάψιμο των σκουπιδιών, παράγει ατμό, η ενέργεια του οποίου αντιστοιχεί στην καύση 12 εκατομμυρίων γαλονιών πετρελαίου το χρόνο.

Εταιρείες σαν την αεροδιαστημική Γκρούμαν και την πετρελαϊκή UOP εξελίσσουν νέες μεθόδους για την πλήρη καύση των σκουπιδιών ενώ άλλες προχωρούν μακρύτερα παράγοντας συνθετικά καύσιμα.

Πέρα από τα εργοστάσια κατεργασίας σκουπιδιών οι κουτόφραγκοι δεν ασχολούνται με τη στάση της Αλβανίας απέναντι στο Ζαχαριάδη –ως όφειλαν- αλλά χάνουν τον καιρό τους με πράγματα άχρηστα και επιζήμια. Διάβαζα προχτές ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα προκηρύχτηκε διαγωνισμός Οικονομίας ανάμεσα στα Πολυτεχνεία και οι φοιτητές κλήθηκαν να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν σχήματα που θα μπορούσαν να «σπάσουν» το φράγμα των 1000 χιλιομέτρων ανά λίτρο καυσίμου. Σε άλλη, σοσιαλιστική χώρα, προκηρύχτηκε διαγωνισμός σχεδίασης μηχανών που κινούνται –ή παράγουν ενέργεια- με τον ήλιο… «Τσ, τσ, τσ» έκανα μόνος μου. «Τι ντροπή είναι αυτή!».

Δεν πίστευα στα μάτια μου που πολιτισμένοι λαοί επιτρέπουν στους νέους να ασχολούνται με τόσο… μπανάλ πράγματα… Και μάλιστα να τα γράφουν όλα τούτα στις εφημερίδες.

Ειλικρινά δεν ξέρω πού το πάνε «ανατολικοί» και «δυτικοί» με την Τεχνολογία. Και ανησυχώ Πολύ.

Αντί να κατευθύνουν τους νέους για την ανάρτηση των σωστών κάδρων προκηρύσσουν διαγωνισμούς ανάμεσα στα Πολυτεχνεία.

Πού θα οδηγήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση του αποπροσανατολισμού των νέων κανείς δε γνωρίζει… Μπορεί όμως να πάρει μια ιδέα παρατηρώντας τα αποτελέσματα της διαπαιδαγώγησης που δίνουμε εμείς στα παιδιά μας:

Κάθε μέρα και μια επιστημονική ανακάλυψη, κάθε ώρα και μια τεχνολογική πρωτιά. Αυτό είναι, όπως όλοι γνωρίζετε, το σύνθημα που συνταράζει τις καρδιές των αρμόδιων, καίει τα στήθια των καθηγητών, είναι μοναδική έγνοια των φοιτητών…

Κάπου, βαθιά μέσα στα μάτια σας διαβλέπω ίχνη αμφιβολίας. Σίγουρα σκέφτεστε ότι δεν τα λέω καλά και πως δεν είναι έτσι στην Ελλάδα…

Και βέβαια δεν είναι. Εδώ μας απασχολούν άλλα σοβαρότερα θέματα, όπως αν πήρε ο Ένας το βραβείο Λένιν και ο Άλλος το βραβείο Νόμπελ. Ή αν θα κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τώρα, αν μας πνίγουν τα σκουπίδια, αν οι άρρωστοι πεθαίνουν στους διαδρόμους των νοσοκομείων, αν τελειώνει ο λιγνίτης, αν δεν υπάρχει ούτε ένας υδραυλικός στη χώρα και αν καίγονται οικογένειες απ’ τα μαγκάλια, ε… αυτά δε μας αφογούν. Αυτά είναι πγάματα μπανάλ. Είναι το όπιο των τεχνοκγατών που χύνεται στις γεμάτες ποίησης ψυχές του λαού.

  ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ