Μπορείς να τις ξεχωρίσεις οπτικά αλλά είναι καλύτερα όταν ανοίγουν το στόμα τους. Τις περισσότερες φορές είναι κοντές και παχουλές, με λίγο μουστάκι στο πάνω από τα δύο πολύ μικρά χείλη τους. Τα μαλλιά τους είναι επιμελώς ατημέλητα «άφρο» και η φωνή τους μοιάζει να βγαίνει περισσότερο απ’ τη μύτη παρά απ’ το στόμα.

Αρχίζουν τις φράσεις τους με την έκφραση «βασικά, πρέπει να τονίσουμε…» και συνεχίζουν τονίζοντας στη συνεντευξιάζουσα το κακό που περιμένει τη νεολαία από το ροκ, τα κόμικς, τα ούφο, τα «μηχανάκια» και τα πορνό.

Τις παρακολουθώ πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον και με μια έντονη τάση να περάσω μέσα απ’ το γυαλί της τηλεόρασης και να τους πω: «Τι λέτε μωρέ κάργιες… Αφήστε τα παιδιά να μεγαλώσουν όπως θέλουν…» Αλλά το κουτί δεν έχει γίνει ακόμα μέσο όπου θα μπορούν να εξαπολύονται αμφίδρομα οι προσβολές.

Πρόσφατα είδα μία που τα είχε βάλει με τα κόμικς. Την ενοχλούσε η γλώσσα τους και το γεγονός ότι «οι ιστορίες δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν πουθενά». Την ενοχλούσαν ακόμα και οι ήχοι. Τα «σπλατς» και τα «μπανγκ», τα «πόινγκ- πόινγκ» και τα «χρααμπάτς» και τα «βρούουουμ», τα «σρίκ» και τα «ιιιι».

Δεν ταίριαζαν με την ελληνική γλώσσα μας είπε και γι’ αυτό και πρέπει να καούν.

Φαρενάιτ 253^ο.

Μια τεράστια φωτιά που μέσα της καίγονται οι ήχοι και οι θόρυβοι και οι ιστορίες χωρίς αρχή και τέλος που δεν αρέσουν στους αρχάγγελους- προστάτες των παιδιών μας. Πριν από λίγο καιρό οι αρχάγγελοι τα είχαν βάλει με τα ούφο. Μετά με τα παιδικά περιοδικά. Κάθε περιοδικό, έλεγαν, πρέπει να έχει και ένα «μήνυμα». Χωρίς «μήνυμα» δεν νοείται περιοδικό. Το επόμενο βήμα θα είναι να καθοριστούν τα «μηνύματα» και, μετά, οι κυρίες με τα χείλη ν’ αρχίσουν να εκδίδουν αυτές τα παιδικά περιοδικά χωρίς ήχους πόινγκ- πόινγκ και με ιστορίες που θ’ αρχίζουν και θα τελειώνουν. Τα περιοδικά αυτά θα διατίθενται υποχρεωτικά στα σχολεία, όπου υποχρεωτικά θα τα διαβάζουν τα παιδιά για το «καλό» τους. Μετά, υποχρεωτικά, θ’ απαγγέλλουν αποσπάσματα στις εθνικές γιορτές και μετά θα περπατάνε στους δρόμους ντυμένα ομοιόμορφα και το καθένα θα κρατάει στο χέρι του ένα «καλό» περιοδικό.

Όποιο παιδί ακουστεί να λέει «άουτς» όταν πέφτει- αντί να πει «ωχ» θα αποβάλλεται για μια εβδομάδα και όποιο παιδί κάθεται στη γωνία του δρόμου και κάνει «βρουμ- βρουμ» έτοιμο να «ξεκινήσει» για ένα μακρύ φανταστικό ταξίδι με τη φανταστική μοτοσικλέτα του θα αποβάλλεται για ένα μήνα γιατί έπρεπε να κάνει «κρα- κρα- κρα».

Μένει κανείς έκπληκτος μπροστά στο θράσος αυτών των εκπροσώπων της νέας Ιερής Εξέτασης αλλά σύντομα θυμάται ότι οι αστείοι αυτοί άνθρωποι ποτέ δεν έλειψαν.

Τα παλιά χρόνια, όταν τα παιδιά διάβαζαν «Γκιαούρ- Ταρζάν» και «Μικρό ήρωα» και «Υπεράνθρωπο», όταν περνούσαν ώρες ολόκληρες ξεκοκαλίζοντας τις περιπέτειες του «Αγίου» και του «Ντετέκτιβ – Χ» στη «Μάσκα» και σε άλλα αστυνομικά περιοδικά, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από σήμερα.

Αν σ’ έπιαναν στο σχολείο με τη «Μάσκα» πρώτα σ’ έκαναν «μαύρο» στο ξύλο και μετά στ’ αλήθεια σε απέβαλλαν για μια εβδομάδα και σου ’λεγαν να ’ρθεις με τον κηδεμόνα σου. Όταν οι γονείς σε συνελάμβαναν με τον «Ποκοπίκο» έτρωγες το ξύλο της χρονιά σου μιας και ήταν τότε η εποχή που ο Δρ Σποκ δεν είχε ακόμα καταστρέψει τον κόσμο με τις αηδίες του και το 90 τοις εκατό των παιδιών μεγάλωσαν τρώγοντας θρεψίνη, παξιμάδια και… ξύλο αντί βούτυρο Ολλανδίας και τυρί Γαλλίας.

Αλλά δεν είναι μόνο οι ιεροεξεταστές που θέλουν να κάψουν τα κόμικς και τα παιδικά περιοδικά, τα ούφο και τα «μηχανάκια»… Είναι και οι συνάδελφοί τους που θέλουν να κάψουν τις… ντισκοτέκ!

Διάβαζα προχτές ένα λάβρο άρθρο εναντίον της νεολαίας που πάει στο «Μέικ- Απ» και στο «Σαν Λορέντζο» και στην «Αυτοκίνηση» και, παρόλο που καμιά σχέση (ιδεολογική ή ηλικίας) δεν έχω με τη λεγόμενη «χρυσή νεολαία» δεν μπορώ να μείνω αδιάφορος μπροστά σ’ αυτά τα χομεϊνικά ξεσπάσματα.

Δεν «προσφέρει», έλεγε ο Αρχάγγελος γυμνός, τίποτα στη νεολαία η «παρακμιακή» μουσική της «δύσης».

Κουφά πράγματα δηλαδή!

Η μουσική της «δύσης» είναι παρακμιακή και της «ανατολής» δεν είναι.

Και τι έχει να πει ο τύπος για τις μουσικές του βορρά και του νότου;

Ποια είναι παρακμιακή και κάνει «κακό» στη νεολαία και ποια όχι;

Δεν του άρεσε το ροκ και το τραγούδι της Κολόμπο, τον ενόχλησε γιατί μιλούσε για ρούμι και κοκαΐνη που υπάρχουν άφθονα στο Μαρακάιμπο!

Δεν τον ενοχλεί όμως το «Θα πηγαίνω τοίχο- τοίχο και για σύνθημα θα βήχω». Αυτό είναι «λαϊκό» και κάνει πολύ σικ γιατί είναι επιστροφή στις ρίζες και διάφορα άλλα μπουρδολογήματα. Όπως το άλλο που είδα. Που μαζεύτηκαν μέσα σ’ ένα τριάρι καμιά τριανταριά κυρίες και κύριοι και έκαναν μια έτσι και τινάχτηκαν κι έδιωξαν τον «ξενόφερτο» τρόπο ζωής και ανάστησαν το παλιό «ελληνικό» έθιμο του κλήδονα. 

Ποιο «ελληνικό» έθιμο μωρέ;

Το πράμα κρατάει από τους Βίκινγκς και τους Κέλτες και το παίζουν τα παιδιά σ’ όλα τα χωριά της Ευρώπης, από τη Σκοτία μέχρι την Πορτογαλία, και από την Τρανσυλβανία μέχρι τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο!

Όμως όχι… Ο κλήδονας είναι «ελληνικός», το ροκ είναι ξενόφερτο…

Θυμάμαι τότε που ξημεροβραδιαζόμαστε στις πρώτες ντισκοτέκ της Λεωφόρου Ποσειδώνος, που πηγαίναμε σε μια που την έλεγαν «Σίλβερ Χάουζ». Μαζευόμαστε στην «Κατίνα» στο Παλιό Φάληρο (όπως μαζεύονται και τώρα οι πιτσιρικάδες) και ξεκινάγαμε καμιά δεκαριά άτομα και πηγαίναμε στην «ντισκοτέκ» και καθόμαστε με τις ώρες και πίναμε «βερμούτ» και ερωτευόμαστε και χορεύαμε ροκ και μπλουζ και τσα- τσα- τσα (ναι, τόσο παλιός!) και εκεί που είμαστε κάπου ανάμεσα στον 6ο και στον 7ο ουρανό έκαναν έφοδο κάτι γερόντια απ’ τα γυμνάσια της περιοχής με τους «ανησυχούντες» γονέους από πίσω και αρπάζανε τα κορίτσια απ’ τα μαλλιά και τ’ αγόρια απ’ τα αυτιά και τα πήγαιναν «σπίτι» μην τύχει και συνουσιαστούν και πέσει θανατικό στην οικογένεια.

Και θυμάμαι ακόμα την άλλη μέρα που έβγαιναν οι εφημερίδες και διάφοροι γερο- παρατατικοί, χομεϊνικοί, ιεροεξεταστές έγραφαν πύρινα άρθρα και ζητούσαν να… κλείσουν τα νυχτερινά κέντρα που «διαφθείρουν» τη νεολαία.

Πήγα προχτές στην «Αυτοκίνηση» και κάθισα τρεις ώρες και είδα τη νεολαία της Αθήνας να χορεύει, να φλερτάρει, να επιδεικνύεται, να χάνει τον καιρό της, να ντύνεται περίεργα, να γδύνεται συμπαθητικά και, παράδοξα, δεν είδα το τέλος του κόσμου να ’ρχεται.

Αντίθετα μάλιστα.

Τυλιγμένος από τα πολύχρωμα φώτα, παρακολουθώντας τα «στρόουμπς» να σταματούν τον χρόνο και βαλλόμενος από τη σχεδόν «υπόγεια» ισχύ των πανίσχυρων ενισχυτών που οδηγούσαν τους γιγάντιους κώνους, που έκαναν τον αέρα να πάλλεται στους ήχους της μουσικής, είδα ένα νέο κόσμο ν’ ανατέλλει, έναν κόσμο χωρίς μπαμπάδες και μαμάδες, χωρίς φύλακες αγγέλους και αρχάγγελους, χωρίς κατηχητικά και κυρίες με μικρά χείλη και επιμελώς ατημέλητα μαλλιά «άφρο», που ζητούν να καούν τα κόμικς.

Σε πολλούς μπορεί αυτός ο κόσμος να μην αρέσει. Μπορούν αν θέλουν να πουν (ή να γράψουν) τη γνώμη τους. Αλλά με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να κάψουν τους δίσκους ή τους ενισχυτές!

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ