Δεν αποκλείεται στο τέλος να καταντήσω σαν αυτόν το συμπαθητικό τρελό που, ντυμένος στ’ άσπρα, γυρίζει τους δρόμους της Αθήνας καλώντας τους πολίτες σε εγρήγορση εν’ όψει της δεύτερης παρουσίας αλλά ο Δρόμος μικραίνει.

Θυμάστε που είχα γράψει κάτι για ένα δρόμο, που είχε «προγραμματισθεί» να γίνει 36 μέτρα, μετά μεγάλωσε στα 44, μετά στα 56, μετά ξαναγύρισε στα 44, μετά σταμάτησε εκεί και τέλος έπεσε πίσω στα 36;

Ε, λοιπόν, ούτε 36 μέτρα θα μείνει. Θα γκρεμιστούν τα κράσπεδα- που τέλειωσαν μόλις πριν δυο μήνες- και ο δρόμος θα γίνει- μέχρι ένα σημείο- 20 μέτρα (πλάτος).

Ο λόγος είναι απλός. Οι αποζημιώσεις για τα οικόπεδα που «παίρνουν» τα 36 ή 44 μέτρα είναι τεράστιες. Έτσι οι σοφοί εγκέφαλοι αποφάσισαν ή θα αποφασίσουν να κοντύνουν το Δρόμο.

Ας προσπαθήσουμε να μη χαμογελάσουμε με τη μικρή αυτή ιστορία. Όπως δεν έπρεπε να χαμογελάσουμε με τη σύμβαση της ΜακΝτόναλντ, της Ρενώ- Πεζώ, του Μόρνου και χιλίων άλλων εκατομμυρίων συμβάσεων που υπογράφτηκαν στο Κράτος αυτό, που, όπως και να το κάνουμε, δεν αποτελείται μόνο από το κεντρικό τετράγωνο και τον κόσμο του.

Ας υποθέσουμε ότι σε ΜΙΑ απ’ αυτές τις υποθέσεις επεμβαίνει η Δικαιοσύνη… Λέω… Ας υποθέσουμε…

Τι θα ανακάλυπτε;

Θα ανακάλυπτε υπεύθυνους στη σχεδίαση του έργου που δεν έλαβαν υπ’ όψη τους την εξέλιξη της περιοχής ή που την έλαβαν αλλά «εσιώπησαν» με το κατάλληλο μέσο ή φάκελο.

Θα ανακάλυπτε παράβαση στο κονδύλι που διατέθηκε στις κατασκευάστριες εταιρείες.

Θα ανακάλυπτε πως καμιά προδιαγραφή δεν τηρήθηκε στη διάρκεια της κατασκευής. Θα ανακάλυπτε πως κακώς διατέθηκαν τα πρώτα 100 εκατομμύρια (ας πούμε) για την «κατασκευή» του δρόμου που δεν κατασκευάστηκε τελικά. Θα ανακάλυπτε υπεύθυνους για το γεγονός ότι το πλάτος του δρόμου είναι μεταβλητό.

Και άλλους υπευθύνους για το γεγονός ότι ξοδεύτηκαν τα εκατομμύρια των φορολογουμένων χωρίς να τσακίσει ούτε φρύδι, χωρίς να διαταραχθεί ούτε ένας ύπνος.

Θα ανακάλυπτε μανδαρίνους άσχετους, πιέσεις πολιτικές, έλλειψη ενδιαφέροντος για το περιβάλλον.

Θα ανακάλυπτε ότι άδικα κατακρεουργήθηκαν 300 πεύκα, ότι άδικα καταστράφηκε το προάστιο, ότι χωρίς λόγο ήλθαν ο μπουλντόζες, ότι εκατομμύρια πετάχτηκαν στο φράγμα, στην Εγνατία.

Λέω… Αν επενέβαινε η δικαιοσύνη θα ανακάλυπτε τόσες παραβάσεις στην κατασκευή των πάντων, από πολυκατοικίες μέχρι κράσπεδα και φράγματα, που οι φυλακές θα γέμιζαν από κρατικούς υπαλλήλους και κατασκευαστές. Όλα αυτά τα λέω σαν τον τρελό που περιδιαβάζει στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας ένα πλαστικό λουλούδι στο ένα χέρι κι ένα πλαστικό σπαθί στο άλλο.

Τα λέω γιατί μου τα λένε οι ίδιοι που τα φτιάχνουν κουνώντας το κεφάλι τους: Αν ψάξεις δε σε φτάνει ένας αιώνας να τελειώσεις…Ρωτάς γιατί δε σκάβουνε τουνέλια κάτω απ’ την Αθήνα για τι μετρό; Θα πέσουν οι πολυκατοικίες που είναι φτιαγμένες σα σπιρτόκουτα, να γιατί δεν το φτιάχνουν, είπε κι έφυγε με τις μπουλντόζες του να πάει να σκάψει αλλού.

Πολύ φοβάμαι πως η ώρα μου πλησίασε και πως σύντομα πρέπει να ντυθώ στ’ άσπρα.

Κανείς δε με πιστεύει πια. Και το χειρότερο… Οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν υπάρχω, πως δε με βλέπουν.

Αν όμως, λέω ΑΝ, κάποτε επενέβαινε ο εισαγγελέας και, με μια ομάδα αληθινών ειδικών, έπιανε ας πούμε ένα θέμα και το ‘φτανε μέχρι το τέλος…

Αν το έκανε, τότε, πέστε μου, ποιος έπρεπε να ντυθεί στα άσπρα; Εγώ ή εκείνοι;

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ

Υ.Γ. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι το ότι οι πιο πολλοί από σας σκεφτήκατε: Εσύ!