Ποτέ στη ζωή μου δε θυμάμαι να ένοιωσα τέτοια ντροπή. Ποτέ δεν παρουσιάστηκα τόσο γυμνός, τόσο εκτεθειμένος, όσο εκείνη την Πέμπτη και εκείνη τη Δευτέρα που διάβασα τα άρθρα που συνέδεαν τον ανδρισμό με το αυτοκίνητο (και τη μοτοσικλέτα).

Δύο κυρίες συνάδελφοι έχουν καταφέρει να ξεσκεπάσουν το βρωμερό ερωτομανές και διεστραμμένο κτήνος που κρυβόταν επιμελώς μέσα μου (και μέσα στο αυτοκίνητό μου και πάνω στο δίκυκλό μου) από την τρυφερή ηλικία των 16 ετών που νοίκιασα εκείνο το «Σιμάτι» με τις έξι ταχύτητες και τα κλιπ- ονς.

Από τη στιγμή της ανάγνωσης τύψεις βαριές με κυριεύουν κάθε φορά που οδηγώ ή που σκέπτομαι να οδηγήσω το αυτοκίνητό μου ή τη μικρή μοτοσικλέτα που πάω βόλτα στα βουνά.

«Άθλιε», κατηγορώ φωναχτά το όν που κρύβω μέσα μου, «γνωρίζεις ότι η αλλαγή της ταχύτητας που πραγματοποιείς αυτή τη στιγμή αποτελεί στην πραγματικότητα άπλωμα του χεριού σου προς απαγορευμένη περιοχή του γυναικείου σώματος;»

Έγραψε η μια κυρία:

«Το αυτοκίνητο δεν είναι μόνο είδος πρώτης ανάγκης… Είναι μέσο επιβολής, απόδειξη ισχύος, επίδειξη ανδρισμού, επιτυχίας κοινωνικής, επαγγελματικής, ερωτικής… Ο Τζέημς Μπόντ οχούμενος διέπραξε τα σημαντικότερα σημεία και τέρατα της καριέρας του… ενώ γύρω μας το έστω και μίζερο όχημα γίνεται η έμμονη επιδίωξη του κάθε ταπεινού αστού και μικροαστού…».

Το βλέπεις, αντικοινωνικό τέρας, ότι το αυτοκίνητο που απόκτησες φτύνοντας αίμα για να γλιτώσεις από τη σαρδελοποίηση των ελληνικών λεωφορείων, για να χαρείς την εκδρομή σου, για να μην αλαλιάσεις από την τηλεόραση, είναι «μέσο επιβολής, απόδειξη ισχύος, επίδειξη ανδρισμού;»

Το βλέπεις τώρα ότι η ερωτική επιτυχία του κάθε εδωδιμοπώλου, δημοσιογράφου, υδραυλικού, δικηγόρου, γεωργού, δημοσίου υπαλλήλου και γενικά κάθε εργαζόμενου ανθρώπου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αυτοκίνητό σου;

… Κυριολεκτικά τον ράπισα τον εαυτό μου (και τους συναδέλφους κατόχους- οδηγούς αυτοκινήτων) μετά την ανάγνωση της γεμάτης σημασίας αυτής παραγράφου…

Μπορώ να πω ότι τα χτυπήματα ήταν τόσο δυνατά ώστε μετεβλήθην εις ηθικόν και σωματικόν ράκος. Άρθρα ως το ανωτέρω συμβάλλουν εις την αφύπνισην ενίων ανώμαλων εξ ημών.

Δεν ήταν όμως αρκετά… Ήθελα να τον κάνω να νοιώσει βαθιά τη ρομφαία της τιμωρίας για την ανηθικότητά του. Γι’ αυτό τον υποχρέωσα να συνεχίσει την ανάγνωση του άρθρου.

«… Στις κλασσικές καουμπόικες ταινίες, ο παλικαράς πεταγόταν σαν με ελατήριο από τη γη πάνω στη σέλα, άδραχνε με αστραπιαία κίνηση τα ηνία, έδινε μια στα σπιρούνια και, ενώ το ωραίο άλογο χλιμίντριζε, μ’ έναν κεραυνοβόλο φσττ τιναζόταν προς τα πρόσω. Ο καβαλάρης μεθυσμένος ριχνόταν ακάθεκτος στην περιπέτεια…».

Πτωχέ βιοπαλαιστή, με το αυτοκινητάκι των 8 και των 10 ίππων! Είσαι καουμπόης και κάνεις κεραυνοβόλα φσττ… Και δε φτάνει αυτό, αλλά…

«…Στην τωρινή καθημερινή πραγματικότητα, που το αυτοκίνητο αντικατέστησε το άλογο, το τελετουργικό αλλάζει. Ο οδηγός- ο οποιοσδήποτε οδηγός- ανεβαίνει στο αυτοκίνητό του- το οποιασδήποτε κλάσεως αυτοκίνητό του- και αμέσως αισθάνεται δυνατότερος και σημαντικότερος. Αδράχνει το τιμόνι, βάζει εμπρός τη μηχανή και το αυτοκίνητο- μ’ ένα γκρρ (sic)- τινάζει προς τα πρόσω…».

Με μια αποφασιστική κίνηση και αισθανόμενος «δυνατότερος και σημαντικότερος» γύρισα το κλειδί της μίζας εκείνο το πρωί. «Γκρρ…», έκανε το αυτοκίνητο έτοιμο να τιναχτεί προς τα πρόσω.

«Γκρρ… γκρρ…», απάντησα εγώ με τα μούσκουλα πρησμένα από την πίεση των μυών, τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες και με εμφανή τα σημεία της σεξουαλικής δράσεως… «Γκρρρ». Με το τρίτο «γκρρ» έβαλα ταχύτητα πατώντας αποφασιστικά το συμπλέκτη και το γκάζι. «Φσττ», έκανε το αυτοκίνητο και όρμησε στον, κατά τα άλλα, αγγελικά πλασμένο κόσμο, που το μόνο πρόβλημά του είναι τ’ αυτοκίνητο.

Το άρθρο εξελίσσεται λέγοντας ότι:

«…Όπως αναφέρει και η Μπενουάτ Γκρουτ: «Το γρήγορο αυτοκίνητο έγινε εξάρτημα ανδρισμού όπως το γρήγορο πιστόλι του Τζων Γουέην» (Δεν ξέρω ποια είναι η Μπενουάτ Γκρουτ αλλά αφού την αναφέρει το Άρθρο κάποια θα ‘ναι). Ξεκίνησα από το σπίτι μου κάνοντας συνεχώς «Γκρρ» και «Φσττ». Στη λεωφόρο Βουλιαγμένης συνάντησα πολλούς άλλους άνδρες που οδηγούσαν εξαρτήματα ανδρισμού, κάνοντας «γκρρ- γκρρ» στα «φώτα» της Τροχαίας και «φσττ- φσττ» αλλού. Στην Αργυρούπολη, όπου έτρεχα με 110 χιλιόμετρα και ήμουν, μαζί με μια BMW 3201, το πιο γρήγορο εξάρτημα στη Βουλιαγμένης.

Όταν έφτασα στο γραφείο ήμουν ένα ψυχικό ράκος. Δεν είναι λίγο να περάσεις 20 λεπτά της ζωής σου κάνοντας «γκρρ- φσττ» και να ξέρεις ότι ο κόσμος παρακολουθεί το εξάρτημα του ανδρισμού σου στη Λεωφ. Βουλιαγμένης…

Πέρα όμως από το φαιδρό της υπόθεσης, αξίζει να δείτε τα δημοσιεύματα αυτά σαν δείγματα του τρόπου που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους τενεκέδες που λέγονται «αυτοκίνητα».

Και το σημαντικότερο, να δείτε πως αντιμετωπίζουν τον κόσμο, τους ανθρώπους που οδηγούν αυτοκίνητα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ