Δεν είχα σκοπό να σας απασχολήσω και πάλι με το θέμα αυτοκινητικών δυστυχημάτων αλλά δυο λόγοι με αναγκάζουν να επανέλθω σ’ ένα πρόβλημα που, τουλάχιστον για τον υπογράφοντα, έχει εξαντληθεί δημοσιογραφικά, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο ένας είναι το πρόσφατο κύμα των θανάτων (30 νεκροί το Πάσχα και… 12 την Πρωτομαγιά) κι ο άλλος είναι ότι νέοι προφήτες εμφανίστηκαν στο στερέωμα, που με τα γραφτά τους μεταφέρουν τις ευθύνες μακριά από τους πραγματικούς υπεύθυνους, ρίχνοντας το κρίμα για το μακελειό στους οικογενειάρχες και στους δικυκλιστές που κυκλοφορούν στο σφαγείο που με επιμέλεια και ΑΓΝΟΙΑ ζηλευτή έστησε το Υπουργείο Συγκοινωνιών, στους ελληνικούς δρόμους.

Σαράντα δύο άνθρωποι νεκροί και πάνω από 300 τραυματίες μέσα σ’ ένα μήνα, κάτι που ούτε κι ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά το κύκλωμα του θανάτου των ελληνικών δρόμων δε μπορεί να ανεχτεί.

Είναι ένας αριθμός που φανερώνει ότι οι θάνατοι και οι τραυματισμοί δεν προέρχονται από ατυχήματα αλλά από σχεδόν προσχεδιασμένες δολοφονίες!

Ας δούμε τώρα ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες αυτές: Είναι οι απλοί άνθρωποι, που δούλεψαν σκληρά για να ληστευτούν από το κράτος αγοράζοντας ένα αυτοκίνητο ή εκείνοι που τους επέτρεψαν να κυκλοφορήσουν χωρίς να γνωρίζουν τίποτααπολύτως για τη χρήση αυτής της μηχανής και χωρίς να κάνουν τον κόπο να τους εξασφαλίσουν ένα μίνιμουμ συνθηκών ασφαλείας;

Με πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της δήλωσης, που στηρίζεται σε εικοσάχρονη σχεδόν προσφορά στο χώρο του αυτοκινήτου, αλλά και της τεχνολογίας γενικότερα, δηλώνω ότι υπεύθυνοι για το μακελειό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΝ!

Υπεύθυνοι για το ξεκλήρισμα είναι αυτοί, που, για δεκαετίες ολόκληρες «σνομπάρισαν» το σοβαρότατο αυτό κοινωνικό πρόβλημα και το άφησαν στα χέρια των… αστυνομικών και των υπουργών ου δηλώνουν με περηφάνια ότι ποτέ στη ζωή τους δεν έχουν οδηγήσει αυτοκίνητο κι ούτε έχουν σκοπό να οδηγήσουν. Υπεύθυνοι για τους θανάτους και τους τραυματισμούς και το αίμα που χύνεται στους δρόμους (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μερικές απ’ τις φράσεις- κλισέ που χρησιμοποιούν οι αυτόκλητοι προφήτες) είναι όλοι αυτοί που έχουν αναλάβει να μας…προστατεύσουν! Από πού ν’ αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε;

Ν’ αρχίσουμε από τους δρόμους τους ίδιους.

Τους πλέον ολισθηρούς, πλέον εγκληματικά σχεδιασμένους και κατασκευασμένους δρόμους στην Ευρώπη;

Να συνεχίσουμε με τη «λευκή λουρίδα» της εθνικής οδού που παρέσυρε στο θάνατο περισσότερους Έλληνες απ’ ό,τι ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Να μιλήσουμε για τις αφύλακτες διαβάσεις; Για τους δρόμους που δεν έχουν σήμανση; 

Ή, μήπως, θα προτιμούσατε να μιλήσουμε για το πρόβλημα της πληροφόρησης, της έγκυρης πληροφόρησης του λαού για το μεγάλο αυτό πρόβλημα που λέγεται Οδική Ασφάλεια…

Πότε ασχολήθηκε η ελληνική τηλεόραση σοβαρά με την Οδική Ασφάλεια; Πότε άκουσαν οι «αρμόδιοι» τις απόψεις των ειδικών, των συγκοινωνιολόγων, των οδηγών αγώνων, των επιστημόνων;

Ποτέ!

Πότε ασχολήθηκε το Κράτος σοβαρά με το πρόβλημα;

Μήπως με την ευκαιρία των εθνικών γιορτών που μοιράζονται φυλλάδια που λένε: Φίλοι οδηγοί προσέχετε, η ταχύτης σκοτώνει;

Ακόμα κι ατό το πρωινό ραδιόφωνο δεν κατάφερε να πει δυο σωστά πράγματα στους ανθρώπους που φεύγουν απ’ τα σπίτια τους για να πάνε να σκοτωθούν.

Για χρόνια έλεγε: «Φίλοι οδηγοί, η Πανεπιστημίου έχει πολλή κίνηση, η Πανεπιστημίου έχει πολλή κίνηση, φίλοι οδηγοί».

Τώρα θαρρώ πως κόπηκε η επανάληψη.

Όλα τα προηγούμενα καμιά προσωπική αιχμή δεν έχουν. Όμως ακόμα κι αυτός ο παλιός μου φίλος και συνάδελφος που είναι υπεύθυνος για το «Κάθε μέρα παντού» θα έχει καταλάβει πόσες ευκαιρίες για υπεύθυνη ενημέρωση χάνονται από την έλλειψη των ειδικών γνώσεων.

Πότε βγήκαν αυτοί που μιλάνε για την οδική ασφάλεια στους δρόμους για να δουν τους πραγματικούς λόγους που γίνονται που τα δυστυχήματα στην Ελλάδα;

Πότε οδήγησαν μια Κυριακή στην Εθνική Νο Ένα για να αισθανθούν το ρίγος του θανάτου να διατρέχει τη σπονδυλική τους στήλη από την άτσαλη, άσχετη, ανασούμπαλη, απρογραμμάτιστη, σπαστική συμπεριφορά όλων αυτών που «πήραν δίπλωμα» τη νύχτα και βγήκαν στους δρόμους για σκοτώσουν και να σκοτωθούν με 50 και 60 χιλιόμετρα την ώρα;

Πότε παρακολούθησαν μια μετωπική σύγκρουση από την αρχή μέχρι το τραγικό της τέλος, καθώς το τεράστιο «χιλιάρι» με την υποτονική μηχανή που οι παράνομοι νόμοι αυτής της χώρας αναγκάζουν τους πολίτες ν’ αγοράζουν, προσπαθεί να προσπεράσει το άλλο «χιλιάρι» που κι αυτό αγκομαχάει φορτωμένο με την εξαμελή οικογένεια και οδηγημένο από έναν τρομαγμένο, άσχετο με το αντικείμενο άνθρωπο που τίποτα απολύτως δε γνωρίζει αλλά και τίποτα δε χρωστάει να σκοτωθεί;

Ποτέ!

Γιατί αν παρακολουθήσαν και, το κυριότερο, αν ήξεραν τι έβλεπαν, θα καταλάβαιναν γιατί γίνονται τόσες πολλές «μετωπικές» στην Ελλάδα!

Τ’ απαράδεκτα κονσερβοκούτια δε διαθέτουν την απαραίτητη ενεργητική ασφάλεια για να βοηθήσουν τους κατόχους τους στο προσπέρασμα. Χρειάζονται 30 δευτερόλεπτα για να επιταχύνουν από τη στάση στα 100 χιλιόμετρα αλλά, αυτά βέβαια, είναι ψιλά γράμματα που ενδιαφέρουν μόνο τους… ερωτομανείς του αυτοκινήτου.

Όμως όλες οι χώρες του κόσμου, δυτικές και ανατολικές και νότιες και βόρειες και ό,τι τέλος πάντων επιθυμούν οι κυνηγοί των κλισέ, να έχουν αυτοκίνητα.

Όχι «ιδιωτικά» αυτοκίνητα αλλά επιβατικά αυτοκίνητα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα του 19ου και του 20ου αιώνα και ίσως και των πρώτων πενήντα χρόνων του 21ου αιώνα.

Όποιος την παραβλέπει εθελοτυφλεί και με την τύφλα του θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων ανθρώπων.

Όλες οι χώρες προσπαθούν με διάφορα μέτρα –που οπωσδήποτε πρώτα στον κατάλογο δεν είναι τα αστυνομικά- να επιμορφώνουν το κοινό, να το πληροφορήσουν με κάθε μέσο και τρόπο για τη σωστή χρήση του αυτοκινήτου που, πέρα από «ιδιωτικό» είναι –για τις προηγούμενες χώρες- πηγή ζωής, δουλειάς για εκατομμύρια εργαζομένους, βάση μιας πανίσχυρης βιομηχανίας που κρατά το επίπεδο ζωής του λαού ψηλά.

Όλες με εξαίρεση την Ελλάδα που προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα… εξορκίζοντάς το, παίρνοντάς το στο κυνήγι, ρίχνοντάς το στην πυρά.

Τίποτα δεν μας προξενεί έκπληξη πια…

Απορούν οι εραστές των αστυνομικών μέτρων γιατί κανείς δε σταματάει στα στοπ, κανείς δε σέβεται την προτεραιότητα, κανείς δεν πηγαίνει δεξιά…

Εμείς δεν απορούμε…

Ξέρουμε το γιατί. Το ζούμε καθημερινά στις «εξετάσεις» για τα «διπλώματα».

Το αντιμετωπίζουμε στην κίνησή μας στους δρόμους.

Οι άνθρωποι οδηγούν έτσι γιατί κανείς δεν τους έμαθε να οδηγούν διαφορετικά!

Είναι τόσο απλό και συνάμα τραγικό.

Ο μόνος τρόπος για ν’ αποδείξουμε στον ελληνικό λαό ότι οι θέσεις μας είναι σωστές είναι μέσα από μια δημόσια συζήτηση για τη μάστιγα των τροχαίων δυστυχημάτων στη χώρα μας.

Ας μας επιτρέψουν επιτέλους ν’ αποδείξουμε –στην τηλεόραση;- ότι αυτοί που είχαν ή έχουν αναλάβει να λύσουν το πρόβλημα δεν έχουν ιδέα απ’ αυτό.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ