Σιχαίνομαι τις μισές αλήθειες και τρέφω έντονη δυσπιστία στους ανθρώπους που τις χρησιμοποιούν για να κατακτήσουν τους φανερούς ή κρυφούς στόχους τους. Όταν ακούω μισές αλήθειες «βγαίνω απ’ τα ρούχα μου», αισθάνομαι βαθιά προσβλημένος.

Αν μεν έχω τη δυνατότητα- έστω και την περιορισμένη- ν’ απαντήσω, παρουσιάζοντας αυτό που νομίζω ότι είναι το άλλο μισό της πραγματικότητας που βοηθάει να ολοκληρωθεί η εικόνα της αλήθειας, τότε κάτι γίνεται.

Αν όμως δεν έχω τη δυνατότητα αυτή, αν είμαι παθητικός δέκτης για δεκαετίες τώρα, μισών αληθειών, τότε τι γίνεται; Τίποτα παραπάνω από το να μεταβάλλομαι σ’ έναν άβουλο, παθητικό, δέκτη που οι κατασκευαστές των ειδήσεων χρησιμοποιούν όπως τους ταιριάζει και συμφέρει.

Τα τελευταία χρόνια πολλές μισές αλήθειες έχουν ειπωθεί, αρχίζοντας από τις αιτίες των τροχαίων ατυχημάτων και φθάνοντας στις πραγματικές αιτίες των εξοπλισμών και της επέκτασης των ατομικών όπλων.

Και μπορεί να πει κανείς ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τα τροχαία ατυχήματα τόσα ξέρουν τόσα λένε. Άσχετοι ήταν και κατά τα φαινόμενα, άσχετοι παραμένουν.

Οι άνθρωποι όμως που ασχολούνται με θέματα άμυνας και εξοπλισμών δεν έχουν το δικαίωμα να είναι άσχετοι ούτε επιτρέπεται να λένε στους λαούς μισές αλήθειες.

Είναι σε όλους μας γνωστό (ή τουλάχιστον στους ανθρώπους εκείνους που δεν πάσχουν από το Σύνδρομο Χίτλερ) ότι οι εξοπλισμοί σήμερα «θανατώνουν τους φτωχούς», ότι θα μπορούσαν οι λαοί «να φτιάχνουν βούτυρο αντί κανόνια» και ακόμα ότι «το κόστος κατασκευής ενός πυρηνικού υποβρυχίου είναι ίσο με το σύνολο των προϋπολογισμών για την παιδεία 23 αναπτυσσομένων χωρών με 160 εκατομμύρια παιδιά σχολικής ηλικίας». Είναι ακόμα γνωστό ότι «το παγκόσμιο πύρινο οπλοστάσιο αντιπροσωπεύει εκρηκτική ισχύ 5.000 φορές μεγαλύτερη από το σύνολο των εκρηκτικών που χρησιμοποιήθηκαν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο».

Όλα τα προηγούμενα όμως είναι μισές αλήθειες! Γιατί κανείς δεν αναφέρει, επειδή φοβάται να μη χαρακτηριστεί… πολεμοχαρής, την υπόλοιπη μισή αλήθεια, που είναι ότι από την κατασκευή των υποβρυχίων, των αεροπλάνων, των ελικοπτέρων, των πολεμικών πλοίων, των πυραύλων και των πυρομαχικών κάθε μορφής και είδους ζούνε… καλά εκατομμύρια οικογένειες σ’ όλη τη Γη και τρέφονται αξιοπρεπώς, τουλάχιστον 50.000.000 παιδιά σχολικής ηλικίας! Το γεγονός ότι η βιομηχανία των εξοπλισμών είναι το καύσιμο που κινεί τους κινητήρες των οικονομιών δεκάδων χωρών στον κόσμο ούτε καν αναφέρεται παρόλο που είναι αλήθεια γιατί δεν συμφέρει εκείνους που χρησιμοποιούν τις μισές αλήθειες ν’ αναφερθεί.

Το ερώτημα, βέβαια, που αυτόματα τίθεται είναι: Και λοιπόν τι κάνουμε; Επειδή είναι αλήθεια ότι οι εξοπλισμοί κινούν τους κινητήρες των οικονομιών μερικών δεκάδων χωρών θ’ αφήσουμε τον πλανήτη να τιναχτεί στον αέρα;

Πριν δοκιμάσουμε ν’ απαντήσουμε, ας κάνουμε μερικές απλές σκέψεις, παρατηρήσεις και ας κάνουμε μερικές απλές παρατηρήσεις και υποθέσεις. Δεχόμαστε ότι οι εξοπλισμοί αφαιρούν από εκατομμύρια παιδιά της σχολικής ηλικίας (η φράση χρησιμοποιείται γιατί είναι ειδικά φορτισμένη συναισθηματικά για να οδηγήσει τον λήπτη σε λάθος δρόμο) τη δυνατότητα να μορφωθούν. Αφού το κάνουν, τότε γιατί εμείς εδώ στην αντιπολεμική Ελλάδα αγοράζουμε τανκς και κανόνια, πυραύλους εδάφους- εδάφους και αέρος- εδάφους, φρεγάτες και υποβρύχια και γιατί είμαστε έτοιμοι ν’ αγοράσουμε 120 μαχητικά αεροπλάνα που κοστίζουν 30 εκατομμύρια δολάρια το ένα;

Η μία απάντηση είναι ότι τ’ αγοράζουμε για να προφυλάξουμε τη χώρα απ’ αυτούς που την επιβουλεύονται και για να δώσουμε στα παιδιά της Ελλάδας τη δυνατότητα να μορφωθούν ελεύθερα χωρίς το φόβο μιας νέας, ας πούμε, ιταλοκρατίας, γερμανοκρατίας, τουρκοκρατίας, ή Ό,τι- κρατίας. Τουλάχιστον αυτή η απάντηση δίνεται σ’ όλες τις ομιλίες των εθνικών επετείων ή όταν ζητείται απ’ τον «λαό» να δώσει «κάτι» απ’ το «υστέρημά του» για την Άμυνα της χώρας.

Η άλλη απάντηση είναι ότι αγοράζοντας όπλα δεν κάνουμε τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο απ’ ότι κάνουν όλοι οι λαοί της Γης από τον καιρό του Homo erectus μέχρι σήμερα. Τώρα, αν από την αγορά των όπλων δεν μορφώνονται ν- εκατομμύρια παιδιά ή δεν χτίζονται ψ- νοσοκομεία, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση που δεν πρέπει να συζητείται, διότι πάντα έτσι ήταν και ακόμη διότι καμιά σχέση δεν έχει το ένα με το άλλο, αφού οι εξοπλισμοί είναι απαραίτητοι για να υπάρχουν ελεύθεροι λαοί με σχολεία/ εθνικά νοσοκομεία!

Αλλά ας επιχειρήσουμε μια άλλη υπόθεση, που σας διαβεβαιώ διόλου δεν απέχει από την πραγματικότητα.

Εδώ και πολλά χρόνια- και συγκεκριμένα όταν οι «σωτήρες» Εβρέν και Χακ ανέλαβαν την εξουσία στην Τουρκία και στο Πακιστάν- συζητείται η λεγόμενη Ισλαμική Ατομική Βόμβα. Πρόσφατα μάλιστα, όταν ο Ζία επισκέφθηκε την Άγκυρα για «συνομιλίες» με τον Εβρέν, ξανασυζητήθηκε το θέμα της κατασκευής του κοινού πυρηνικού αντιδραστήρα που θα παράγει το υλικό που θα χρησιμοποιείται στα πυρηνικά όπλα που θα χρησιμοποιούν οι στρατοί των δυο ομογάλακτων.

Το «Νιού Σάιντετιστ» μάλιστα έγραψε ότι η Άγκυρα συζητάει με τη βρετανική Νάσιοναλ Νιουκλέαρ Κορπορέσιον γι την αγορά ενός αντιδραστήρα Μάγκνοξ 350 Μεγαβάτ που θα στηθεί κάπου κοντά στα σύνορα Τουρκίας- Πακιστάν.

Και θέτουμε το- υποθετικό- ερώτημα: τι γίνεται αν σε πέντε χρόνια, εκτός από τα 130 τουρκικά F-16  και τους 500 πυραύλους Ράπιερ, σημαδεύουν την Ελλάδα και 50 πύραυλοι Πέρσινγκ με πυρηνική γόμωση;

Κι εδώ υπάρχουν πολλές απαντήσεις, από τις οποίες δύο χρησιμοποιούνται κατά κόρο από τους κατασκευαστές Μισών Αληθειών. Η μία είναι ότι η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μέλος της πυρηνικής Λέσχης, η άλλη ότι η τεχνολογία για την κατασκευή του αντιδραστήρα δίνεται στην Άγκυρα από τις… ΗΠΑ (λες και μπορούσε να δοθεί από πουθενά αλλού!)

Και οι δύο απαντήσεις όμως είναι μισές αλήθειες γιατί αποφεύγουν να δώσουν εξηγήσεις παρακάμπτουν το πρόβλημα και οδηγούν τον Λαό σε λαθεμένα συμπεράσματα.

Ακόμα είναι συναισθηματικά φορτισμένες και, ως εκ τούτου, άκρως επικίνδυνες.

Βέβαια και σ’ αυτή την υποθετική συνθήκη τίθεται το ερώτημα: Λοιπόν, τι πρέπει να κάνουμε; Να αγοράσουμε πυρηνικό αντιδραστήρα και να φτιάξουμε κι εμείς πυρηνικά όπλα; Ο υπογράφων δεν έχει- δεν μπορεί να έχει- απαντήσεις σε τόσο σοβαρά θέματα. Δεν διαθέτει όλα τα στοιχεία (οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά) για να μπορεί να διαμορφώσει τη σωστή γνώμη.

Απλώς θέτει τις ερωτήσεις στους αναγνώστες του σε μια προσπάθεια αποσύνδεσης του προβλήματος των εξοπλισμών από την συναισθηματική γρίππη, από την οποία φαίνεται να πάσχουν όλοι αυτοί που παράγουν, καθημερινά, συνθήματα. Και μια παρατήρηση: θα ήταν πολύ χρήσιμο αν οι αναγνώστες δεν «εθνικοποιούσαν» το παράδειγμα Ελλάδας- Τουρκίας.

Το παράδειγμα είναι παγκόσμιο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κάθε περίπτωση όπου ο ένας λαός (ή έστω ηγεσία) υποβλέπει τον άλλο λαό (ή έστω η ηγεσία του).

Καλό είναι ακόμα το να μην παραβλέπει το γεγονός ότι αυτή η τάξη των πραγμάτων θα συνεχιστεί και για τα επόμενα 50- 100 χρόνια στην επιφάνεια του πλανήτη για να μεταφερθεί κατόπιν στο εγγύς διάστημα από το οποία οι υπερδυνάμεις θα μπορούν άνετα να ελέγχουν ακόμα και τις σκέψεις μας για να μην πούμε τίποτα για τους εξοπλισμούς μας.

Και το πυρηνικό ολοκαύτωμα που μας απειλεί με εξαφάνιση; Αλήθεια!… Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι οι υπερδυνάμεις θα χρησιμοποιήσουν ή θα επιτρέψουν να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα όταν τα συμβατικά είναι υπεραρκετά για την επίλυση των τειχών διαφορών μεταξύ των προστατευομένων τους;