Οι υστερικές τους κραυγές θύμισαν τις πληρωμένες μοιρολογίστρες που «κλαίνε» τους νεκρούς από χωριό σε χωριό. Διαβάζοντας για την αυγουστιάτικη οδική εκατόμβη, σε κάποια μακρινή θάλασσα που βρισκόμουνα για «διακοπές», αισθάνθηκα πάλι την ανάγκη ν’ αρπάξω ένα βαρύ αντικείμενο και να τις πάρω στο κυνήγι χτυπώντας τις αλύπητα για το κακό που κάνουν. Και τι δεν έγραψαν οι μοιρολογίστρες εκείνες τις μέρες…

Πιεσμένες από τους εγκατεστημένους διευθυντές και τους εργοδότες τους με τις χρυσές αλυσίδες να «γράψουν κάτι», οπλισμένες με την… έλλειψη της ειδικής γνώσης και την ανάγκη να «κλάψουν» για τους νεκρούς και τους βαριά τραυματισμένους των ελληνικών δρόμων, για να δείξουν έτσι ότι «συμμετέχουν» κι «ενδιαφέρονται», φόρεσαν τις μαύρες πλερέζες και με τα «ουά, ουά, ουέ, ουέ, ουέ ηβή και τι μας βρήκε…» έλυσαν το πρόβλημα των οδικών δυστυχημάτων αυτής της χώρας με κατάρες, αφορισμούς, ευχές, ουρλιαχτά, κάλεσμα και ξόρκια δαιμόνων, μαγικά διάφορα, κι όλα αυτά με την υπόκρουση του υποκριτικού τους μοιρολογιού. Στα ξεκάρφωτα «άρθρα» τους έμπλεξαν για μια ακόμα φορά τα κάτω τους άκρα με τα επάνω, μπερδεύοντας το ιδιωτικό αυτοκίνητο με την παγκόσμια οικονομία, ζητώντας την κατάργηση των εργοστασίων αυτοκινήτων, την ως δια μαγείας ανάπτυξη των μέσων μαζικής μεταφοράς, καθιστώντας, σύμφωνα με τις αγνότερες ελληνικές δημοσιογραφικές παραδόσεις, τη μηχανή υπεύθυνη για τους 1.800 νεκρούς και τους 40.000 τραυματίες (το χρόνο) των ελληνικών δρόμων. Με το ίδιο σκεπτικό θα κατηγορήσουν τη θάλασσα για τον τεράστιο αριθμό των πνιγμών, που ξεπέρασαν φέτος σε αριθμό τα αυτοκινητικά δυστυχήματα. Έσκισαν πάλι τα ιμάτιά τους οι γριές, και τα τσιριχτά τους τράβηξαν την προσοχή (όπως συμβαίνει συχνά σ’ αυτό το ξεκάρφωτο κράτος που κινδυνεύει από μια δεύτερη τουρκοκρατία) από τα πραγματικά αίτια των αυτοκινητικών δυστυχημάτων (και των πνιγμών!) που δεν είναι παρά:

1. Η εγκληματική ασχετοσύνη όλων των γραφειοκρατών, μανδαρίνων, διευθυντών, συμβούλων, γραμματέων και φαρισαίων που έχουν εμπλακεί στα κυκλώματα παροχής διπλωμάτων και

2. Η γνωστή έλλειψη σχέσης του νεοέλληνα με κάθε λογής μηχανή έξω από το μυστρί και το φτυάρι. Αυτά τα δύο τα ξεχνούν ή, το πιθανότερο, δεν τα γνωρίζουν οι μοιρολογίστρες και έτσι, μετά από κάθε γιορταστική συμφορά, ο κόσμος και οι λεγόμενοι αρμόδιοι ακούνε άλλες κατάρες απ’ αυτές που έπρεπε κανονικά να ακούσουν.

Το φαινόμενο αυτό σίγουρα θα τύχει της μελέτης των κοινωνιολόγων του μέλλοντος. Θα προσπαθούν οι άνθρωποι να εξηγήσουν πως διάβολο τα κατάφερναν οι νεοέλληνες και ποτέ δεν αντίκριζαν ψυχρά κι αντικειμενικά, επαγγελματικά, τα προβλήματά τους αλλά πάντα τα προσέγγισαν πίσω από ένα κύμα ορυμαγδών, αλαλαγμών, ουρλιαχτών, τσιριχτών, υπερβολών που δημιουργούσαν ένα ατέλειωτο κομφούζιο στους ηθοποιούς και στο κοινό της νεοελληνικής σκηνής.

Μέχρι την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του νεοέλληνα αμπλαούμπλα χρησιμοποίησαν οι γριές για να δικαιολογήσουν τα δυστυχήματα. Ούτε που πέρασε απ’ το νου τους ο απλός τρόπος της πρόληψης που είναι η Ιερά Εξέταση στα Κέντρα Παροχής «διπλωμάτων οδήγησης» του υπουργείου Συγκοινωνιών.

Από τους εκατό που θέλουν «δίπλωμα», να πάρουν μόνο οι δέκα, αυτοί που, ομάδες ειδικών εξεταστών, θα κρίνουν ότι είναι ισορροπημένοι άνθρωποι και καλοί οδηγοί.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να βρεθούν οι ειδικοί κυβερνήτες, που διαλέξουν ειδικούς υπουργούς, που διαλέξουν ειδικούς διευθυντές και γενικούς γραμματείς, που θα οργανώσουν τις ειδικές ομάδες που θα λύσουν τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σε ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ αυτή η παρδαλή ελληνο- ευρωπαϊκο- βαλκανο- τουρκικο- ασιατική χώρα.

Αυτά όμως είναι πράγματα που δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Απ’ ό,τι μερικοί από μας γνωρίζουμε, δε γίνονται ούτε από τη μια δεκαετία στην άλλη… Με τη συναλλαγή, το λάδωμα, τον εξυπναδισμό, την ασχετοσύνη που δέρνουν τούτο τον τόπο δεν γίνεται ούτε σε πενήντα χρόνια. Μετά από πενήντα χρόνια ίσως κάτι ν’ αρχίσει να γίνεται. Τότε, βλέπετε, θα ‘χει αρχίσει να λειτουργεί πάλι το Κρυφό Σχολειό.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ