Πριν από δύο περίπου βδομάδες έγινε στη Σαρωνίδα το 1ο Μότο Κρος! Βέβαια, δεν κομίζουμε γλαύκα με την είδηση, γιατί ήδη έχει καλυφθεί απ’ όλα τα μέσα δημοσιότητος, συμπεριλαμβανομένης και της Τηλεφημερίδος της ΥΕΝΕΔ! Θέλουμε μόνο να σας δείξουμε μερικές φωτογραφίες και να σας πούμε μερικά πράγματα για τον πρωτότυπο αυτό αγώνα που στο εξωτερικό αποτελεί εθνικό σπορ πολλών χωρών. Το μότο κρος είναι αγώνας με μοτοσικλέτες πάνω σε ανώμαλο δρόμο. Σε πολύ ανώμαλο δρόμο. Το παιχνίδι που πρέπει να παίξουν οι αναβάτες είναι πολύ απλό.

Πρέπει να περάσουν με τις ειδικές μοτοσικλέτες τους πάνω από μια ειδικά διαλεγμένη πίστα, που περιλαμβάνει κάθε είδους εμπόδιο. Και πρέπει να μείνουν πάνω στις σέλες και να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν, γιατί αν πέσουν θα… περάσουν από πάνω τους οι άλλες μοτοσικλέτες.

Όπως καταλαβαίνετε, το μότο κρος, δεν είναι στ’ αλήθεια αγώνας ταχύτητος, αλλά αγώνας αντοχής και ικανότητος. Οι αναβάτες του μότο κρος πρέπει να είναι άντρες γυμνασμένοι κι όχι μαλθακοί άνθρωποι που δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους.

Με λίγα λόγια, το μότο κρος είναι ίσως το μόνο 100% αθλητικό μηχανικό σπορ, αφού ο αναβάτης δεν ησυχάζει ούτε στιγμή κι αφού, το κυριότερο, όλο του το σώμα γυμνάζεται κάθε στιγμή. Ένας τέτοιος αγώνας έγινε λοιπόν εκείνη την Κυριακή στη Σαρωνίδα.

Οι αγώνας σημείωσε τεράστια επιτυχία, αφού πήγαν να τον δουν πάνω από 4.000 Αθηναίοι. Η πίστα βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα και πολλοί συνδύασαν το θέαμα με το μπάνιο. Ο αγώνας έγινε σε δύο κλάσεις. Μια κλάση ήταν για μοτοσικλέτες 150-200 CC και η άλλη από 200- 250 CC.

Νικητής της πρώτης κλάσεως ήταν ο Φάνης Ψιματίκας που έτρεξε με μια Καβασάκι 175, ενώ νικητής της μεγάλης κλάσεως ήταν ο Γ. Τσατσαρώνης που έτρεξε με μια Γιαμάχα 250 DT-I MX, μια μοτοσικλέτα ειδικά κατασκευασμένη για μότο κρος. Τρίτος στη μεγάλη κλάση ήταν ο Μιλτιάδης Κατρίνης με μια Γιάβα –CZ, μια μοτοσικλέτα που έκανε τρομερή εντύπωση σ’ όλους μια και ήταν, απ’ την αρχή, κατασκευασμένη για κρος.

Ήδη, οι οργανωτές σκέπτονται να οργανώσουν ένα δεύτερο μότο κρος σε κάποια έρημη περιοχή , κάποιον μήνα του φθινοπώρου.

Όταν φορέσω τα γυαλιά μου…

Σήμερα αποφάσισα να γίνω «καθωσπρέπει». Να γίνω γνωστικός, όπως γράφει κάποιος χρονογράφος, και να ζητήσω απ’ τις αρχές να μειώσουν το όριο στα 90 χιλιόμετρα. Γιατί το Σαββατοκύριακο της 14ης – 15ης Αυγούστου σκοτώθηκαν 14 άνθρωποι στους ελληνικούς δρόμους.

Γι’ αυτό αποφάσισα να γίνω «καθωσπρέπει» και να κλείσω τα μυωπικά μου μάτια και να προτείνω όριο 90 χιλιομέτρων για να μειωθούν τα ατυχήματα.

Κι αν κι αυτό δε φέρει αποτέλεσμα θα φορέσω τα αστιγματικά μου γυαλιά και θα προτείνω όριο 60 χιλιόμέτρων. Κι αν κι αυτό δεν πιάσει, τότε θα φορέσω τους φακούς επαφής και θα προτείνω όριο 40 χιλιομέτρων.

Θα φέρω μια γενική αναστάτωση στη χώρα. Θα κάνω τ’ αυτοκίνητα να κινούνται με 40 και τις μοτοσικλέτες με 20, γιατί θέλω να μειώσω τ’ ατυχήματα και ο μόνος τρόπος να μειώσω τ’ ατυχήματα είναι να μειώσω το όριο ταχύτητος… 90, 80, 70, 60, 50, 40, 30, 20 και μετά Τίποτα. Θα τα σταματήσω όλα.

Να πάρετε τραίνο

Και δεν με ενδιαφέρει αν στον κόσμο κυκλοφορούν 150 εκατομμύρια αυτοκίνητα. Εγώ θα μειώσω τις ταχύτητές τους μέχρι να τα εξαφανίσω. Δε με ενδιαφέρει τι θα γίνει με τις μεταφορές, με τις οικονομίες των χωρών, με τα εργοστάσια, με τους ανθρώπους που ζουν απ’ τ’ αυτοκίνητα. Δε μ’ ενδιαφέρει τι θα κάνετε Εσείς για να πάτε όπου πάτε κάθε μέρα.

Να πάρετε το τραίνο. Κι αν δεν υπάρχουν αρκετά τραίνα, θα φροντίσω να φτιάξω αρκετά τραίνα, αλλά παράλληλα θα φροντίσω να βάλω κι εκεί όρια ταχύτητος γιατί όταν γίνουν πολλά τραίνα σίγουρα θα γίνουν και πολλά δυστυχήματα.

Να πάρετε το αεροπλάνο. Άσχετα αν κοστίζει μια περιουσία. Άσχετα αν δεν μπορείτε να μεταφέρετε τις κότες σας με το αεροπλάνο από τη μια πόλη στην άλλη. Ίσως σας φτιάξω μικρά αεροπλάνα για να κάνετε μικρά πηδήματα από τη μια πόλη στην άλλη και απ’ το σπίτι σας στην εργασία σας.

Επειδή όμως τα τρισκατάρατα αυτά μηχανήματα πετούν με 250 και πάνω την ώρα κι επειδή θα υπάρχουν πολλά αεροπλάνα θα βάλω κι εκεί όρια ταχύτητος, γιατί θέλω να σας ΠΡΟΦΥΛΑΞΩ απ’ τους εαυτούς σας. Δε θέλω να σκοτώνεστε. Γι’ αυτό, θα φτιάξω αεροπλάνα που θα πετούν με 40 χιλιόμετρα την ώρα ή καλύτερα αεροπλάνα που θα κυλούν πάνω σε υπερυψωμένες γραμμές…

Ποιοι είστε εσείς;

Θα κάνω πολλά τέτοια όταν φορέσω τα αστιγματικά μου γυαλιά. Θα λάβω πολλά μέτρα.

Θα παραλύσω τον κόσμο ολόκληρο για να σας προφυλάξω απ’ τους εαυτούς σας.

Δε θα αφήσω τίποτα να κινείται με ταχύτητες πάνω απ’ τα 20 χιλιόμετρα.

Κι αν δω ότι και μ’ αυτές τις ταχύτητες σκοτώνεστε, θα λάβω ακόμη πιο αυστηρά μέτρα.

Θα απαγορεύσω κάθε μηχανοκίνητο όχημα και θα διατάξω ν’ ανεβείτε σε γαϊδούρια. Προσέξτε: μόνο σε γαϊδούρια γιατί τα άλογα ΤΡΕΧΟΥΝ!!!

Και όταν τα γαϊδούρια σας κλωτσήσουν και οι εφημερίδες γράψουν «20 νεκροί από… οπλές» θα ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΩ και τα γαϊδούρια.

Δεν μπορείτε εσείς να κινείστε με 140 χιλιόμετρα… Ποιοι είστε εσείς; Μήπως αυτοί που πλήρωσαν για ν’ αγοράσουν ένα αυτοκίνητο που τρέχει με 140 χιλιόμετρα;

Κακώς. Ν’ αγοράσετε αυτοκίνητα που τρέχουν με 20 χιλιόμετρα. Για να μπορείτε να τρακάρετε και να αναπηδάτε σαν τα μπαλάκια του πινγκ πονγκ και να λέτε ο ένας στον άλλο: ΣΟΡΡΥ. Κι όλα αυτά, γιατί;

Διότι φοράω τα παραμορφωτικά μου γυαλιά. Τα γυαλιά- πανάκειες. Μόλις τα βάζω στη μύτη μου, λύνονται όλα τα προβλήματα.

Νεκροί;

30 χιλιόμετρα.

Τραυματίες;

50 χιλιόμετρα.

Μετά, πάω σπίτι μου και αισθάνομαι πολύ ικανοποιημένος.

Έδωσα λύση.

Αγνόησα την πραγματικότητα κι έδωσα λύση.

Τι μου λέτε…

Τι μου λέτε εσείς για τα 150 εκατομμύρια αυτοκίνητα. Τι μου λέτε για τους άσχετους οδηγούς που κάθονται πίσω απ’ τα τιμόνια τους. Τι μου λέτε ότι πρέπει να φτιάξω καλούς οδηγούς και μετά να βάλω τα όρια.

Εγώ ξέρω ότι η ταχύτητα σκοτώνει, ταχύτητα σκοτώνει, ταχύτητα σκοτώνει, ταχύτητα σκοτώνει … Με συγχωρείτε, κόλλησε η βελόνα…

Μ’ ένα μου νεύμα δίνω λύσεις. Κι αν σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο κάθε μέρα δε φταίει κανείς άλλος, παρά η ταχύτητα. Διότι, η ταχύτητα μπλα μπλα, η ταχύτητα μπλα μπλα…

Μεθαύριο θα βρέξει. Πλησιάζει το Φθινόπωρο. Οι δρόμοι θα είναι σαν καθρέφτες, τα λάστιχα το ίδιο…

Θα βγουν και πάλι έξω και θα έχουμε θύματα, γιατί η ταχύτητα σκοτώνει.

Κι εμείς μπορούμε ν’ αγνοήσουμε τον 20ο αιώνα και τα 150 εκατομμύρια αυτοκίνητα και να βάλουμε όριο 90 χιλιομέτρων και μετά 80, 50, 40…

Ο καλός άνθρωπος που έκανε την πρόταση πρέπει να έχει μπερδέψει τόσο πολύ τον κόσμο γύρω του.

Και η μόνη τιμωρία που θα μπορούσα να σκεφτώ γι’ αυτόν θα ήταν να τον βάλω μέσα σε μια Πόρσε 917 με το Τζο Σιφφέρ και να τον κάνω 30 γύρους στο Σπα Φρανκοσάν.

Τι είναι αυτό, καλέ μου κύριε;

Τίποτα στ’ αλήθεια.

Κάποιο μέρος, ένα σιρκουί όπως λένε, που έμεινε από μια παλιά καλή εποχή.

Απ’ την εποχή που δεν μας φρόντιζες.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ