«… Σαρώθηκε η μπλε ζώνη. Εκατοντάδες παραβάσεις… Οι αστυνομικοί «ξήλωσαν» 230 πινακίδες από Ι.Χ. και υπέβαλαν μηνύσεις κατά των οδηγών παραβατών…» Οι εφημερίδες.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ να κλείσω μάτι όλη νύχτα. Η οργή με είχε πνίξει. Ένας κόμπος στεκόταν στο λαρύγγι μου. Ανέπνεα βαριά και ήθελα να κάνω έγκλημα. Μόλις είχα διαβάσει την είδηση στις εφημερίδες και το αίμα μου έβραζε. Πως ήταν δυνατόν, σκεφτόμουν, να υπάρχουν τέτοια κακά αυτοκίνητα. Ακούς εκεί. Να πηγαίνουν μόνα τους να σταθμεύουν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας… Καλά να πάθουν που τώρα στέκουν τιμωρημένα στο ένα πόδι, χωρίς πινακίδες. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν πια. Μερικά αυτοκίνητα δεν έχουν καθόλου μυαλό. Ξεκινάνε το πρωί απ’ το σπίτι τους και πάνε και παρκάρουν όπου βρουν… Δεν σκέπτονται ότι μπλοκάρουν τους δρόμους, δεν σκέπτονται ότι εμποδίζουν την κυκλοφορία, δεν σκέπτονται τίποτα άλλο, μόνο τον εαυτό τους.

Να σας πω και τι έγινε με τ’ αυτοκίνητο ενός φίλου μου… Γιατί είναι χαρακτηριστικό το πώς σκέπτονται μερικά τετράτροχα.

Του έλεγε ο φίλος μου:

– Μην παρκάρης όπου βρης. Θα βρης τον μπελά σου. Θα τιμωρηθής. Θα σου πάρουν τις πινακίδες. Θα μείνης ακίνητο για 15 μέρες…

– Θα πάω όπου θέλω! απαντούσε το κακό αυτοκίνητο. Δεν θα μου πης εσύ που θα παρκάρω!

– Σε προειδοποιώ, του απαντούσε ο φίλος μου, έχουν τιμωρηθή πολλά αυτοκίνητα γι’ αυτό που πας να κάνης.

Αλλά το κακό αυτοκίνητο δεν έδινε σημασία στα λόγια του. Ξεκίνησε μόνο του ένα πρωί και πήγε και παρκάρησε στην Χαριλάου Τρικούπη. Ήλθε ένας αστυφύλακας.

– Γιατί παρκάρησες εδώ, κακό αυτοκίνητο; Δεν ξέρεις ότι απαγορεύεται;

– Ουδέν σχόλιον! Απήντησε το αυθάδες αυτοκίνητο.

– Θα σε τιμωρήσω, αφαιρώντας σου τις πινακίδες και δεν θα μπορής να τσουλήσης στους δρόμους.

– Ουδέν σχόλιον! Επανέλαβε το κακό αυτοκίνητο.

Μια και δυο, ο αστυφύλαξ του έβγαλε τις πινακίδες. Το έμαθε ο ιδιοκτήτης του.

– Τι έκανε; Ρώτησε.

– Παρκάρησε παρανόμως, του απάντησαν.

– Πάλι;

– Πάλι.

– Μα του είχα πει να μην παρκάρη παρανόμως. Καλά του κάνατε και το τιμωρήσατε…

Και μπήκε αμέσως στο άλλο του αυτοκίνητο, δεν ήταν κακό και τηρούσε σχολαστικά τους νόμους και πήγε σπίτι του.

Τώρα, το κακό αυτοκίνητο του φίλου μου, κάθεται έξω από την πόρτα του σπιτιού και περιμένει να τελειώση η τιμωρία του. Εγώ όμως νομίζω ότι δεν φθάνει αυτό. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουν κι άλλα για τα κακά και ανυπάκουα αυτοκίνητα. Σκεπτόμουν, π.χ. όποιο αυτοκίνητο παρκάρει παρανόμως, να τιμωρήται τμηματικώς. Την πρώτη φορά να του αφαιρούνται οι πινακίδες. Σε περίπτωση υποτροπής να του αφαιρούνται οι ρόδες. Την τρίτη φορά να περιλούζεται με την ίδια του τη βενζίνη και να καίγεται ζωντανό.

Αλλά να ήταν μόνο αυτό… Έχω να σας πω κι άλλα. Παραδείγματα ζωντανά κακών αυτοκινήτων που τιμωρήθηκαν σκληρά- και καλά να πάθουν.

Το αυτοκίνητο ενός γαλατά φίλου μου, π.χ., ξέρετε τι έκανε; Πήγε και κορνάρησε παράνομα.

Και φυσικά συνελήφθη και του αφηρέθησαν οι πινακίδες.

Τι έπαθε όμως ο φίλος μου γαλατάς;…

Έκλαιγε και φώναζε κι έλεγε ότι θα του ξυνίση το γάλα που μετέφερε το πρωί σ’ ένα άσυλο ψυχοπαθών. Έλεγε ότι χωρίς τ’ αυτοκίνητό του, δεν μπορεί να μεταφέρη το γάλα. Ζητούσε να τιμωρηθή αυτός στη θέση του αυτοκινήτου… Μάταια όλα. Κανείς δεν τον άκουγε…

Και που να σας πω για τον άλλο φίλο μου. Που μετέφερε τις εφημερίδες το πρωί στα περίπτερα και που το αυτοκίνητό του παρκάρησε παρανόμως και τιμωρήθηκε με αφαίρεση πινακίδων… Φώναζε κι αυτός:

– Μα θα με πνίξουν… Θέλουν την εφημερίδα τους το πρωί. Πως θα τους την πάω; Στους ώμους…

Κανείς δεν τον άκουγε. Δεκαπέντε μέρες τιμωρία στο κακό αυτοκίνητο και ο εφημεριδάς κόντευε να τρελλαθή.

Και που να σας πω για τον άλλο φίλο μου, τον μαιευτήρα. Που τον φώναξαν να ξεγγενήση μια ετοιμόγεννη αλλά δεν μπόρεσε να πάη και η γυναίκα γέννησε μόνη της, σαν τις γάτες… Κι αυτού του ανθρώπου το αυτοκίνητο είχε τιμωρηθή. «15ήμερος αφαίρεσις πινακίδων δι’ άσκοπον χρήσιν ηχητικών οργάνων και παράνομον στάθμευσιν»… Το δικό του αυτοκίνητο ήταν δηλαδή ένας κοινός εγκληματίας…

Έχω πολλά παραδείγματα. Αν θέλετε περισσότερα μπορώ να επανέλθω την άλλη Παρασκευή. Σίγουρα θα «σαρωθή» και πάλι η μπλε ζώνη και θα συλληφθούν φθοροποιά, κακά ανυπάκουα, βλεδυρά, εγκληματικά, κακομαθημένα σιδερικά, που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να απλώνουν τις ρόδες τους όπου τύχη…

Κώστας Καβαθάς

Κάθε 7 μέρες

Καλώς εχόντων των πραγμάτων και δαίμονος ημερομηνιών επιτρέποντος, το «Κάθε εφτά» πρέπει να το διαβάζετε σήμερα, ημέρα Παρασκευή, του μηνός Οκτωβρίου 20^ην! Αυτό σημαίνει ότι μεθαύριο, Κυριακή 22 Οκτωβρίου, γίνεται στο Τατόι αγών ταχύτητος αυτοκινήτων και μοτοσυκλεττών. Το Τατόι, όπως όλοι γνωρίζετε, είναι ο τόπος οπου γίνονται οι ελληνικοί αγώνες ταχύτητος από καταβολής σπορ. Εν έγιναν όλο το καλοκαίρι γιατί, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ΕΛΠΑ, θα στρωνόταν η πίστα με νέα άσφαλτο. Το καλοκαίρι πέρασε και η πίστα δεν «στρώθηκε». Έμεινε «άστρωτη». Και λίγες μέρες πριν ακούσαμε ότι βούλωσαν τις λακκούβες. Με τσιμέντο ή με κάποιο ανάλογο υλικό. Γιατί όλ’ αυτά; Μα, μόνο γιατί λυπόμαστε να βλέπουμε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να έχουν τουλάχιστον από δυο πραγματικές πίστες η κάθε μία κι εμείς δεν μπορούμε να καλύψουμε τον περιφερειακό δρόμο ενός αεροδρομίου με άσφαλτο για να μπορούμε να κάνουμε σωστά τους αγώνες μας! Αν τελικά γίνη το Τατόι, το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα τρέξουν οι μοτοσυκλέττες. Και αν θα έρθουν οι ξένοι αναβάτες που προσεκλήθησαν από τους εδώ αντιπροσώπους της Ντουκάτι. Οι αναβάτες, που λέτε, προσεκλήθησαν, έλαβαν μάλιστα και γράμμα από το Αγωνιστικό Τμήμα της ΕΛΠΑ, μόνο και μόνο για να μάθουν – λίγες μέρες αργότερα- ότι δεν μπορούν να έρθουν γιατί ο αγώνας δεν είναι… διεθνής! Το θέμα πλησιάζει τα όρια της κωμωδίας, γιατί, λίγες μέρες μετά, έγιναν συζητήσεις και διαβουλεύσεις σύμφωνα με τις οποίες ο αγώνας της 22ας Οκτωβρίου, θα μπορούσε να γίνει διεθνής! Όλα αυτά δεν κάνουν καλό στο σπορ, στην ΕΛΠΑ, στους αγωνιζομένους και στην εικόνα που δίνουμε στους ξένους, αλλά τα προβλήματα είναι μαζί μας χρόνια τώρα και δε νομίζουμε ότι είναι κάτι νέο…

Η «σελίς» θα τρέξη κι αυτή στο Τατόι, με το Μπρίτζεστον NCU1200TT. Το UCAR δεν υπάρχει πλέον στο NCU γιατί ο «ρέισινγκ μάνατζερ» της ελληνικής εταιρίας αναχώρησε για την έδρα της βιομηχανίας του, στην Αμερική, και όπως ξέρετε αυτές οι δουλειές χρειάζονται ανθρώπους που καταλαβαίνουν και αγαπούν τους αγώνες για να πάνε καλά.η συνεργασία μας με τη UCAR υπήρξε θαυμάσια και με μεγάλη μας λύπη θα σβήσουμε τον συμπαθητικό Κάπταιν Γιούκαρ απ’ το πλάι του αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο δέχεται προσφορές από άλλους υποστηρικτάς, που θα ήθελαν να παρουσιαστούν μαζί με την Μπρίτζεστον.