Θέλω ν’ απευθύνω ένα ανοιχτό Κατηγορώ στους συνειδητούς ή ασυνείδητους Δολοφόνους των Ελληνικών Δρόμων. Σ’ αυτούς που υποθάλπουν την Εκατόμβη. Σ’ αυτούς που κάνουν τα «στραβά μάτια» στις πληγές που πυορροούν. Κατηγορούμε τους Αστιγματικούς, τους Αναποφάσιστους, τους Ανεύθυνους Υπεύθυνους σαν συνεργούς σε εγκλήματα. Ανοιχτά… Και περιμένουμε τις απαντήσεις τους- αν τολμήσουν- σ’ όσα δημοσιεύουμε σ’ αυτή τη σελίδα.

Γέμισαν πάλι οι πρώτες, οι δεύτερες κι οι τελευταίες σελίδες των εφημερίδων. Λαμαρίνες. Απανθρακωμένα πτώματα. Οικογένειες που ορφάνεψαν. Αίματα στη βρεγμένη άσφαλτο. Σάρκες στα καθίσματα. Παιδικά υποδήματα στα χαντάκια…

Οι τροχοί… αφηνίασαν. Οι τροχοί σκότωσαν. Σε ευθείες μήκους τριών χιλιομέτρων. Σε δέντρα και γκρεμούς. Σε στύλους και μάντρες… Τρακάρισαν, σκοτώθηκαν…

Πόσοι το 1973; Σπάσαμε το ρεκόρ του 1972; Είναι τώρα 1.400; Ή μήπως 1.500; απαράδεκτο τρελοκομείο κυκλοφορεί ελεύθερο στους δρόμους. Καθημερινά αισθανόμαστε τα μηνίγγια μας να πιέζονται. Την αδρεναλίνη να τρέχει άφθονη. Θυμώνουμε, βρίζουμε, κουνάμε τα κεφάλια μας γεμάτοι θλίψη. Εμείς οι ανεύθυνοι που «γράφουμε γι’ αυτοκίνητα» έχουμε πια διαλυθεί παρακολουθώντας αυτόν το συρφετό να κάνη ό,τι του έρθη στους δρόμους.

Όπως του έρθη.

Κι όταν του έρθη.

Βλέπουμε πεισματάρηδες γέρους να γυρίζουν τα τιμόνια τους λες και μαζεύουν νερό απ’ το πηγάδι. Βλέπουμε «επαγγελματίες» να καταρρίπτουν κάθε έννοια λογικής, καλής συμπεριφοράς, απλής τεχνικής. Βλέπουμε κομπλεξικούς με ψιλά μουστάκια και φλοκάτες στα καθίσματα, να πατούν γκάζι όταν προσπαθούμε να προσπεράσουμε. Βλέπουμε υδροκέφαλους, γαντζωμένους πάνω στα τιμόνια τους με τα μάτια καρφωμένα κατ’ ευθείαν εμπρός σαν τους λύκους. Βλέπουμε «μάγκες» να κάνουν ηλίθιεςσφήνες… Και βουτυρόπαιδα να ξεπερνιούνται στη Συγγρού. Βλέπουμε «κυρίες» με μυαλό και αντιδράσεις κότας… Και άλλες που δεν ξέρουν αν υπάρχη κόσμος μετά τα τζάμια τους.

Βλέπουμε αυτό το αλλοπρόσαλλο πλήθος να κάθεται πίσω από τιμόνια διαφόρων τύπων, να κινεί από φέρετρα, μέχρι κάρα, μέχρι αυτοκίνητα. Παρακολουθούμε κομπλεξικούς να κλείνουν τις παρόδους μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο για το κατόρθωμά τους… Κι άλλους να κλείνουν τις πολυσύχναστες διασταυρώσεις επειδή είναι τόσο βλάκες ή τόσο άρρωστα εγωισταί, που δεν καταλαβαίνουν ότι, έτσι, μπλοκάρουν την κυκλοφορία. Τους παρακολουθούμε να περνούν συνειδητά με κόκκινο ή να τρέχουν να κολλήσουν πίσω απ’ τον άλλον, και να φράξουν έτσι μια ολόκληρη αρτηρία, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα.

Τους παρακολουθούμε να κολλάνε στο αριστερό των δρόμων από την οδό Κηφισιάς μέχρι τις Εθνικές οδούς. Τους παρακολουθούμε που μας υποδεικνύουν να περάσουμε από δεξιά και τρίζουμε τα δόντια μας από τη λύσσα. Βλέπουμε δίκυκλους με ελεύθερες εξατμίσεις που μας κουρελιάζουν τα ήδη κουρελιασμένα μας νεύρα κι άλλους που νομίζουν ότι και οι τρεις λωρίδες σ’ έναν δρόμο είναι δικές τους. Βλέπουμε ζώα που θέλουν να πάνε ίσια να κολλούν εκεί που τα τόξα δείχνουν «μόνο αριστερά» και να προσπαθούν μετά να βγουν στο παθιασμένο ρεύμα που ορμά να τους ξεσκίσει, αλλά που θα έκανε το ίδιο αν ήταν στη θέση του πρώτου ζώου.

Βλέπουμε αυτοκίνητα χωρίς φώτα. Χωρίς ή με παράταιρα λάστιχα. Βλέπουμε μια ολάκερη στρατιά από άσχετους, κομπλεξικούς «κυρίους», σοβαρούς και μη… Βλέπουμε χιλιάδες πιθανούς εγκληματίες. Και βλέπουμε… ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ.

Κάθε ημέρα διαβάζουμε ότι σκοτώνονται. Ποτέ ΠΩΣ σκοτώνονται!

Οι δικαιολογίες είναι αόριστες, γενικές, δεν βοηθούν στη κατανόηση του προβλήματος. Κι όμως είναι τόσο απλό το πώς σκοτώνονται! Σκοτώνονται διότι είναι άσχετοι. Διότι υπάρχουν υπηρεσίες οι οποίες επιτρέπουν- πέρα από ΚΑΘΕ λογική- σε άσχετους να οδηγούν.

Νομίζουν ότι οι περίφημες «εξετάσεις» για το «δίπλωμα» είναι αρκετές. Κάποιος τους ψιθύρισε στ’ αυτί ότι αρκεί να μάθει κανείς τα «σήματα» και το παρκάρισμα και το ξεκίνημα για να βγει στους του 1974! Υπεύθυνοι για το μακελειό δεν είναι οι φτωχοί που τρακάρουν μετωπικά σε ευθείες 3 χιλιομέτρων, αλλά αυτοί που τους επέτρεψαν να βγουν στους δρόμους. Κι αυτή είναι μια πολύ σοβαρή κατηγορία.

Δεν περιέχει ίχνος αοριστίας. Είναι καιρός να αναθεωρηθούν νόμοι, απόψεις, πιστεύω, συνήθειες, που μπορεί να ήταν θαυμάσια 10 χρόνια πριν, αλλά δεν έχουν καμιά θέση στους σημερινούς δρόμους, με τις σημερινές συνθήκες.

Με ποια λογική επιτρέπω να οδηγούν αυτοκίνητο τόσοι ΑΝΙΚΑΝΟΙ; Μήπως με το παλιό σλόγκαν του Χένρυ Φόρντ, που έλεγε «a car for everybody»; Γιατί επιτρέπεται να οδηγεί αυτοκίνητο η κυρία Φανουρία και απαγορεύεται να πετά αεροπλάνο; Μήπως επειδή δεν έχει δίπλωμα αεροπλάνου;

Άκουσα κάποιον να λέη ότι «άλλο το αεροπλάνο κι άλλο τ’ αυτοκίνητο».

Σοβαρά;

Για ρωτήστε έναν πιλότο της πολιτικής ή ακόμα και της πολεμικής αεροπορίας να δήτε τι θα σας πει… Γιατί, όσους ρώτησα εγώ, μου είπαν ότι ποτέ δεν φοβούνται τόσο πολύ, απ’ ό,τι όταν οδηγούν αυτοκίνητο στους σημερινούς δρόμους.

 Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο, χρειάζονται λύσεις νέες, ορθολογιστικές, δυναμικές. Οι εξετάσεις για την απόκτηση διπλώματος πρέπει να γίνουν αυστηρότατες. Η αυστηρότητά τους δεν πρέπει να περιορίζεται στη θεωρία, αλλά να επεκτείνεται στην πράξη. Οι υποψήφιοι οδηγοί πρέπει να περνούν από Ιερή Εξέταση. Δεν υπάρχει χρόνος για συναισθηματισμούς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το σύνθημα «ένα αυτοκίνητο για τον καθένα», δεν ισχύει πια. Δεν το επιτρέπουν οι 1.300 νεκροί το χρόνο!

Αν δεν ληφθούν μέτρα, αν συνεχίσουν να «παράγουν» δήθεν οδηγούς αυτοκινήτων, οι νεκροί σύντομα θα φτάσουν τις 2.000 το χρόνο. Γνωρίζω ότι πολύς κόσμος θα αναγκασθεί να πάει με το λεωφορείο αν γίνη κάτι τέτοιο. Είναι όμως προτιμότερο από τη νεκροφόρα.

Κώστας Καβαθάς