Πείνασε το 1974 ο κ. Μπούλης. Κέρδισε μόνο 68 εκατομμύρια από τα αυτοκίνητα (μπορεί να ήταν και 98, δεν ξέρω) και τρομοκρατήθηκε. Τόσο που μόλις έγραψα ότι το αυτοκίνητό του καίει 14 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα (ενώ αυτός λέει στον κόσμο ότι καίει 6) πήρε τηλέφωνο και μου είπε:

–   Θέλεις να με καταστρέψεις; 

– Εγώ; Εσάς, κύριε Μπούλη μας;

–         Μάλιστα, εσύ. Τι είναι αυτά που γράφεις; Δεν έχεις συναίσθηση της πραγματικότητος; Θέλεις να κόψω τη διαφήμιση στο έντυπο που γράφεις;

–         Μα δεν έχετε δώσει ποτέ διαφήμιση, κύριε Μπούλη μας, στο έντυπο που γράφω, απάντησα. Πώς θα κόψετε κάτι που δεν έχετε αρχίσει;

Έγινε μικρή σιωπή. Φαίνεται ότι σκεπτόταν την κατάσταση κάτω από νέο φώς.

–         Δεν έχω δώσει, διότι δεν έχω λεφτά, είπε.

–         Είδατε; Είσθε πτωχός και σαν πτωχός που είσθε δεν μπορείτε να απειλήτε το περιοδικό μας με αναστολή διαφημίσεως.

–         Η καρδιά σου δεν είναι κοντά μας, αντεπετέθη ο κ. Μπούλης. Η καρδιά σου πρέπει να είναι κοντά μας.

–         Μα δεν σας αγαπώ, απάντησα. Ποτέ δεν σας αγάπησα. Δεν είσθε ο τύπος μου.

–         Αυτό το χιούμορ θα σε φάει εσένα. Δεν έχεις καταλάβεις ότι πρέπει να δώσης την καρδιά σου; Θέλεις να φας το κεφάλι σου και να μην σ’ «αγαπά» κανείς;

Αυτό μου είπε ο κ. Μπούλης, που θέλει την καρδιά μου. Κι ο κύριος Μπούλης δεν είναι φανταστικό πρόσωπο. Δεν είναι ένα πρόσωπο! Είναι πολλά. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν την εντύπωση ότι οι άνθρωποι που γράφουν είναι υποχρεωμένοι να γράφουν μόνο όσα είναι καλά και συμφέροντα για τον κ. Μπούλη. Έχουν συνηθίσει έτσι ν’ «αγαπιούνται», χρόνια τώρα, και μόλις κάποιος σημειώσει ότι το όχημά τους είναι απαράδεκτο σε κάποιο τομέα, τότε γίνονται έξω φρενών και αρχίζουν τις «απειλές»…

Έχει λοιπόν θορυβηθεί ο κ. Μπούλης κι έχει αρχίσει τα τηλέφωνα σε άλλους της παρέας… «… Αυτός ο Καβαθάς… Είδες τι έγραψε; Δεν είναι δικός μας…». Κι εκεί που καθόμουν ήσυχος- ήσυχος κι έβλεπα τον «Άγνωστο Πόλεμο», μου κόλλησε η ρετσινιά! Δεν είμαι δικός τους. Διότι έγραψα ότι το μηχάνημά τους «καίει» 14 λίτρα στα 100. Ή ότι χρειάζεται τρεις άγκυρες για να σταματήσει ή ότι, το πίσω κάθισμα είναι μόνο για Κινέζους, Ιάπωνες ή ανθρώπους που έχουν χάσει τα πόδια τους απ’ τα γόνατα και κάτω.

Η τακτική αυτή είναι επικίνδυνη. Μπορεί να σε οδηγήσει στην καταστροφή, γιατί ο κ. Μπούλης είναι καλά οργανωμένος και τραβά διάφορα νήματα. Τι αξία έχει όμως να ζής, να εργάζεσαι και να περνάς τις ώρες σου έχοντας σκυμμένη τη μέση σου συνεχώς, και λέγοντας πάντα «ναι μεν αλλά»;… Καμιά… Μπορεί να στεναχωρήσεις τον κ. Μπούλη, μπορεί να «κόψει» τη διαφήμιση στο έντυπο που εργάζεσαι αλλά… Διακόσιοι άνθρωποι θα έχουν διαβάσει ότι το «όχημα» θέλει έναν δυνατό αράπη για να στρίψει το τιμόνι του, δυο άγκυρες για να σταματήσει, ωτοασπίδες για να μην ακούς το διαφορικό του, ζώνες ασφαλείας οκτώ σημείων για να σε κρατούν στις στροφές, μαγνητικούς φακούς επαφής για να μην σου πέφτουν απ’ τα μάτια όταν κάθεσαι στο πίσω κάθισμα και το «όχημα» παίρνει στροφή σε ανώμαλη άσφαλτο…

Κι άλλοι τόσοι μπορεί να έχουν διαβάσει ότι χρειάζεται 37 δευτερόλεπτα για να φθάσει από τη στάση στα 100 χιλιόμετρα, ότι χρειάζεται φλόκο για να μη το παίρνει ο αέρας στην Εθνική οδό και ότι μπορείς να κλείσεις τις πόρτες αφήνοντας τα δάχτυλά σου χωρίς φόβο στη σχισμή.

Τώρα τελευταία, όλοι μας καταλάβαμε ότι μπορούμε να αμυνθούμε. Ότι μπορούμε να μην αγοράσουμε το κακό προϊόν, να το μποϋκοτάρουμε.

Δεν βλέπω για ποιο λόγο δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο με τ’ αυτοκίνητα, τα λάστιχα, τα λιπαντικά, τις βενζίνες ή τις μοτοσυκλέττες…

Η εποχή των «λιμουζινών» πέρασε ή θα περάσει γρήγορα. Τ’ αυτοκίνητα με τις πρωτόγονες αναρτήσεις, με τα ξεδιάντροπα ελατήρια κάρων, με τα απαράδεκτα συστήματα διεύθυνσης, με τους απαράδεκτους κινητήρες για το βάρος τους πέθαναν, είτε αρέσει στον κ. Μπούλη είτε όχι.

Το αδιάκοπο μπλά- μπλά των λαστιχάδων, που παρομοιάζουν τα προϊόντα τους με ελέφαντες, γάτες, ψύλλους, φίδια, ποδοσφαιριστές και δεν ξέρω τι άλλο, πρέπει επίσης να σταματήσει. Ένα λάστιχο πρέπει να κρατά το δρόμο, στεγνό και βρεγμένο. Πρέπει να μην πετά κομμάτια από πάνω του. Πρέπει να στρίβει χωρίς να γλιστρά. Ούτε να δαγκώνει, ούτε να σκίζει, ούτε να κλωτσάει μπάλα πρέπει.

Ένα λιπαντικό πρέπει να πληροί ορισμένες προδιαγραφές. Κάποιος πρέπει να ελέγχει αυτές τις προδιαγραφές κι όχι να λέει η κάθε εταιρία λιπαντικών τα πιο απίθανα πράγματα για να καταφέρει το, βασικά ανημέρωτο, κοινό ν’ αγοράσει.

Έχω χρησιμοποιήσει λάδια- νερά με βαρύγδουπα ονόματα αλλά, δυστυχώς, δεν ξέρω που να απευθυνθώ για να ζητήσω να τα δοκιμάσουν! Βλέπετε, δεν υπάρχει ένα αυτοκινητοδρόμιο στο οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε τις δοκιμές που έπρεπε κάτω απ’ τις συνθήκες που έπρεπε…

Κύριε Μπούλη… ξέρω ότι σε στεναχώρησα πάλι και θα αναβάλης το ταξίδι σου στις Κάνες ή τις Μπαχάμες.

Δεν σ’ αρέσει να ταράζονται τα νερά…

Καλά δεν πουλάς εσύ τους Ανατολικούς Εφιάλτες ή τα Γιαπωνέζικα Αγιοβασιλιάτικα; Αφού τ’ αγοράζει ο λαός, τι θέλω εγώ τώρα κι ανακατεύομαι;

Κάποια ημέρα, οι αγορασταί, το κοινό, θα είναι σε θέση ν’ αγοράσει αυτό που θέλει κι όχι αυτό που του επιβάλλετε. Και τότε, κύριε Μπούλη, θα νοιώσετε κι εσείς ό,τι ένοιωσαν κάτι συνάδελφοί σας στην Αγγλία όπου η Ένωση Καταναλωτών είπε ότι το «Τόβαριτς» είναι αυτοκίνητο επικίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια και η εισαγωγή του απηγορεύθηκε!

Κώστας Καβαθάς