«THE ROMANCE OF THE OPEN ROAD»: Έτσι έγραψε ένας ηλικιωμένος φίλος που εκτιμώ πολύ, όταν θέλησε να περιγράψη τον Κόσμο που έφυγε… Προσπάθησα να το μεταφράσω στα ελληνικά και βγήκε: Το ρομάντσο του ανοιχτού δρόμου!

Απερρίφθη. Δεν υπάρχουν ρομάντσα στον ανοιχτό δρόμο. Δεν υπάρχουν πια ανοιχτοί δρόμοι.

Η όλη υπόθεση του αυτοκινήτου βασίσθηκε πάνω σ’ αυτή τη φράση. Πάνω στο συναίσθημα- να η λέξη!- που αισθανόταν ένας άνθρωπος όταν διέσχιζε απέραντες εκτάσεις καθισμένος πίσω από ένα μεγάλο ξύλινο τιμόνι, με τον αέρα στο πρόσωπο και ένα μεγάλο μοτέρ εμπρός του να δίνη τον δικό του καθαρό ήχο…

Μετά βρώμισε.

Τα συναίσθημα το κατάπιναν τα ίδια τ’ αυτοκίνητα που έγιναν πολλά και γέμισαν τους ανοιχτούς δρόμους. Ο οδηγός δεν ήταν πια μόνος του. Οι δρόμοι δεν ήταν άδειοι. Τα χρόνια πέρασαν. Έπιασαν το συναίσθημα οι ψυχίατροι. Και είπαν ότι εκφράζει χίλια δυο ανομολόγητα αισθήματα των ανθρώπων. Την επιθετικότητα, τον άκρατο εγωισμό, την επίδειξη, τη ζήλεια, το μίσος, τον βρώμικο συναγωνισμό. Ίσως να έχουν δίκιο. Όχι όμως για όλους τους ανθρώπους! Για πολλούς, το συναίσθημα του ανοιχτού δρόμου υπάρχει ακόμα. Φτάνει να υπάρχη η διάθεση! Αλλά το πρόβλημα με τους περισσότερους από μας είναι ότι δεν υπάρχει η… διάθεση. Έτσι, φροντίζουμε να την φτιάχνουμε που και που. Να πως…

Κυριακή πρωί. Ξεκίνημα για τους δασικούς δρόμους του  Παρνασσού. Μ’ ένα Ρέιντζ- Ρόβερ. Με κίνηση στους τέσσερις τροχούς. Εκατόν πενήντα χιλιόμετρα Εθνική και μετά χώμα. Δρόμος που ανεβαίνει ψηλά στις κορυφές, ανάμεσα στα έλατα. Με χιόνια δεξιά κι αριστερά και λάσπες και βοσκούς που χαιρετούν καθώς περνάς. Εκεί δεν πλησιάζουν οι οδηγοί που περιγράφουν οι ψυχίατροι. Ο δρόμος είναι «χαλασμένος» λένε, αν τους ρωτήσης, και τα Μπλαμομπίλς με τις ανεκδιήγητες οικογένειες «πλήρους συνθέσεως και σταθερής νοοτροπίας» δεν πατούν τις ρόδες τους σε χαλασμένους δρόμους. Μόνο σε ίσιους. Μόνο σε «σίγουρους». Έτσι, έχεις την ευκαιρία να φτάσης χωρίς να συναντήσης την εποχή σου. Έχεις την ευκαιρία να κοιτάξης εμπρός και να δης το δασικό δρόμο να ξετυλίγεται, γεμάτο κίτρινα φύλλα και να μυρίσης την ατμόσφαιρα που δεν έχει ίχνος από καυσαέριο, εκτός ίσως από αυτό το λίγο που έφερες εσύ μαζί σου.

Μπορείς να σταματήσης σ’ ένα ποτάμι και να κατεβής στην όχθη του, να περπατήσης μέχρι ένα παλιό μοναστήρι και να σε γαυγίση ο άγριος σκύλος του, να φας κουλουράκι από την γριά καλόγρια που βγήκε να δη γιατί η τόση φασαρία…

Μπορείς να καθίσης σε μια πέτρα και να καπνίσης ένα τσιγάρο ή να περπατήσης μέσα στο δάσος και να ξέρης ότι για τις επόμενες τέσσερις ώρες δεν πρόκειται να πλησιάση ψυχή.

Κι αν, εκεί που κάθεσαι, πλησιάσει ένα άλλο αυτοκίνητο, οι πιθανότητες είναι ότι ο οδηγός θα είναι «δικός σου».

Θα γυρίση και θα σε κοιτάξη και θα σηκώση περνώντας το χέρι του σε χαιρετισμό. Θα χαμογελάσης και θα γυρίσης το κεφάλι να κοιτάξης αυτή τη μηχανή που σε πήγε μέχρι εκεί, που πέρασε από τις λάσπες και τις πέτρες και τα χιόνια και θα καταλάβης ότι μπορεί να είναι σίδερα και καυσαέρια, αλλά παράλληλα είναι και κάτι σοβαρό για σένα. Είναι το μέσον και όχι ο σκοπός. Ο σκοπός είναι ο δρόμος και το δάσος και η ευκαιρία να βρεθής μόνος σου και να ανασυντάξης τις σκέψεις σου. Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχίατροι κι οι δημαγωγοί. Ούτε μ’ ενδιαφέρει. Δεν ακούω τις διατάξεις, δεν υπακούω στις απαγορεύσεις. Έχω μερικά καλά πράγματα φυλαγμένα στο νου μου, «έχω» ένα Ρέιντζ Ρόβερ, μια Φερράρι, ένα NSU Ro80, ένα Όπελ ή ακόμα και μια μοτοσυκλέτα και πηγαίνω όπου θέλω, όταν θέλω και όπως θέλω…

Κι αν καμιά φορά ο ανοιχτός δρόμος δεν είναι προσιτός, ξέρω ότι δεν έχω παρά να τον σκεφθώ και θα έρθη. Τον έχω κάνει τόσες φορές, τον ξέρω τόσο καλά, που τίποτα δεν πρόκειται να τον βγάλη από μέσα μου. Ποτέ.

Και τώρα που σκέπτομαι τη φράση του καλού μου φίλου βλέπω ότι ο ανοιχτός δρόμος δεν έχει χαθή τελείως. Υπάρχει, φτάνει να ξέρη κανείς πού να ψάξη να τον βρη.

Μπορεί να είναι μέσα σ’ ένα δυνατό σωστό αυτοκίνητο στο πέρασμα μιας διαβάσεως ενός βουνού. Μπορεί να είναι πάνω στους δασικούς δρόμους του Παρνασσού. Μπορεί να είναι μέσα μας!

Για να τον βρήτε, δεν χρειάζεστε παρά ένα αυτοκίνητο, διάθεση κι έναν ακόμη άνθρωπο…

Αυτό το τελευταίο μάλιστα είναι σχεδόν απαραίτητο… Για κάθε καλό οδηγό!

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ