του Σωκράτη Παπαχατζή
Εν πρώτοις, υπάρχει εδώ μια πεπονόφλουδα, την οποία έχουν τοποθετήσει οι έχοντες οφέλη από το θέμα [κανάλια και κόμματα]: η όποια αντίδραση στη δική τους εκμετάλλευση, βαφτίζεται προσβολή της μνήμης του αυτόχειρα.
Ο άνθρωπος του Θεού έκρινε ότι οι συνθήκες της ζωής του υπαγόρευαν ως επιλογή την αυτοκτονία. Δικαίωμά του αναφαίρετο και λόγος δεν πέφτει σε κανέναν. Το όποιο δικό μου πρόβλημα περιγράφεται από την επικεφαλίδα του κειμένου. Αφορά τις πολιτικά ορθές και συμφέρουσες ερμηνείες ενός απονενοημένου διαβήματος.
Το γιατί η αναφορά στο στίχο της Δραπετσώνας ήταν ατυχής, ομολογουμένως δεν έχω καταφέρει να το καταλάβω, μια και δεν παραστάθηκε με επιχειρήματα καταλυτικά του συσχετισμού τον οποίο εξακολουθώ να βλέπω. Το αυτό και για την εποχή της Κατοχής.
Η ιδέα ότι κάποιος επιλέγει να αυτοκτονήσει θέλοντας να αποτελέσει σύμβολο, παραπέμπει απευθείας στο φαινόμενο του μεσσιανικού συμπλέγματος [φωτογραφίζεται σαφώς στο σχόλιο του αγαπητού Coyoteracing] το οποίο ανήκει στην αρμοδιότητα των ψυχολόγων.
Στον “Υιό του Θεού”, μέρες που είναι, είναι επιτρεπτά τα πάντα, ακόμα και να “θυσιαστεί για μας”. Στο κάτω κάτω, πρόκειται να αναστηθεί την τρίτη ημέρα. Μπορεί εύκολα να αρνηθεί την περιστασιακή, ανθρώπινη φύση του, μια και αυτό που του απομένει είναι η …”θεία”. To μόνο που έχουμε εμείς είναι η ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη ζωή μας, και η αυτοκτονία είναι πάντα απονενοημένο διάβημα. Η νηφαλιότητα, προϋπόθεση κάθε “πολιτικής πράξης”, δεν μπορεί να έχει θέση στο μυαλό ενός αυτόχειρα.
Ασφαλώς και δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος ήθελε να συμβολίσει κάτι. Ήθελε να δημοσιοποιήσει το προσωπικό του δράμα, γεννημένο από τις πολιτικές συνθήκες, “εκδικούμενος” τρόπον τινά, στιγματίζοντας κάποιους ως ενόχους, “επιστρέφοντάς” τους το κακό που του είχαν κάνει. Η αντιμετώπιση της αυτοκτονίας του ως [συνειδητά μάλιστα] “συμβολικής” πράξης
απάδει του σεβασμού που οφείλεται στην ανθρώπινη ζωή.
Και η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής έχει ξεκινήσει ήδη με τη συρρίκνωση του ανθρώπου σε “πολιτικό” ζώο, αφού πρώτα το πολιτικό ζώο έχει συρρικνωθεί σε μηχανή υπολογισμού εισόδων – εξόδων.
Η πολιτικά ορθή ανάγνωση, [“δεν είναι αυτοκτονία, είναι πολιτική δολοφονία”], συνοδευόμενη από την εξύψωση του Χ. σε σύμβολο αντίστασης μας οδηγεί σε παραλογισμό. Γιατί μιλά για την αφαίρεση μιας ζωής για πολιτικούς λόγους, η οποία [ως δολοφονία] είναι καταδικαστέα, εκτός και αν προβείς ο ίδιος [αυτοκτονώντας] σ’ αυτήν.
Αναγορεύοντας την αυτοκτονία σε πολιτική δολοφονία, ταυτιζόμαστε με τον αυτόχειρα ως θύμα ξεχνώντας ότι είναι και θύτης ταυτόχρονα. Όλα στο βωμό μιας εύρυθμης αφήγησης.
Όσοι σπεύδουν να συμβολοποιήσουν τον άνθρωπο εξαίροντας την πράξη του, πρέπει και να είναι έτοιμοι, υπό παρόμοιες συνθήκες, να τον μιμηθούν.
Αλλιώς, αυτό που έχουμε εδώ είναι “δημόσια ζωή” χωρίς πολιτική σκέψη, με λόγια της ευκολίας και με όρους του θεάματος.
Αλήθεια, τι είδους μήνυμα στέλνει η “πολιτική διαθήκη” του Χριστούλα, όπως την ονόμασε ο ΜΘ, σ’ εκείνους που ψάχνουν ΗΔΗ στα σκουπίδια για να φάνε;
RSS - Posts
9 Comments
Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα συγκινηθεί ο τεχνοkraut και το ευρωλαμόγιο από την προχτεσινή αυτοκτονία στο Σύνταγμα. Αν είναι κάτι να βγει από το παράτολμο διάβημα του περήφανου πρεσβύτη, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το ν’ απαλλαγεί επιτέλους ο σκιαγμένος νεοέλληνας από τη μεγίστη των ύβρεων: την πανικόβλητη ασέβειά του προς τους νεκρούς. Τις επαναστατικές συνέπειες μια τέτοιας «μοιρολατρίας» τις έχει αναλύσει ωραιότατα ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη, ενώ για όσους ενδιαφέρονται περαιτέρω υπάρχουν και συντριπτικά ιστορικά παραδείγματα. Για τις αυτοκτονίες της Κατοχής προτείνω την παλαιότερη συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στη Βίκυ Φλέσσα. Το γεγονός και μόνο πάντως ότι παπαδαριό, κνίτες και φασίστες – και δυστυχώς και συ αγαπητέ Σωκράτη – αντιμετωπίζουν την αυτοκτονία με αποστροφή και τη δολοφονία με κατανόηση, με κάνει να τη βλέπω με κάποια συμπάθεια και σεβασμό. Και είμαι σίγουρος ότι με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν και τα περισσότερα παιδιά που τάχα μου προσπαθούν οι κάθε λογής πουριτανοί να προφυλάξουν από τις κακές επιδράσεις και τα λανθασμένα πρότυπα.
Στις ποικίλες παραπομπές σου έχω να αντιτείνω απλώς την επανανάγνωση του δύσμοιρου κειμενου μου, με έμφαση [ως προς την “ασέβεια προς τους νεκρούς”] στις δυο πρώτες παραγράφους.
Και επαναλαμβάνω ότι όποιος επικροτεί το δίλημμα “καλάσνικοφ ή πιστόλι στον κρόταφο”, ως ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ, οφείλει και να είναι έτοιμος να το κάνει. Όχι με τα λόγια.
Ως “σκαγμένος νεοέλληνας”, δηλώνω ταπεινά ότι αρνούμαι και τα δυο, όπως και ότι ανησυχώ για την πιθανότητα επικράτησης τους ως τάσης.
Καλό Πάσχα – ξανά.
ο διαλογος μεταξυ ετεροφρονων ειναι αδυνατος και μεταξυ ομοδοξων περιττος…
οκ κλισέ,αλλα μου χρειαζεται για να δειξω πως προφανως,στην περιπτωση μας,ισχυει το πρωτο και οχι το δευτερο,δυστυχως…ποιος αλλος λογος υπαρχει για να σιχαινομαι τον διαλογο;…που ο καθενας μιλαει και ακουει τον εαυτο του…δημοκρατικα μιλωντας ο καθενας εισαι εσυ…
επειδη ξεψαχνιζεις και απαντας σε ενα δικο μου σχολιο στο προηγουμενο ομοτιτλο χθεσινο αρθρο σου,θα εκφρασω την απορια μου γιατι δεν αναρτηθηκε ως αρθρο το σχολιο μου,και ως σχολιο το υπ΄αριθμον 2 αρθρο σου…
μην σε μπερδευει ο ενικος ή η οποια αποχρωση του υφους του γραπτου μου λογου…τρεφω μεγαλο σεβασμο και αισθανομαι οτι μιλω με φιλο,οποτε αναγκαζομαι να σου πω …
εκτος απο τις τελευταιες 10-12 σειρες ολο το αρθρο πετα το(μην εκνευριζεσαι ξερεις πως μιλαω)…σε ολο το κειμενο δημιουργεις τις προϋποθεσεις για να δικαιωθουν τα επιχειρηματα σου…απλα στο τελος θα αξιζε πραγματι να ασχοληθουμε με τι και ποιον πρεπει να μιμηθουμε,για το χαλι της δημοσιας ζωης και τι θα αντιληφθουμε ως πολιτικη διαθηκη απο ολη την πορεια μας…
δεν μπαινω σε λεπτομερειες γιατι ειπαμε,δημοκρατικα και δικαια μιλωντας εχω δικιο…να πω μονο πως επειδη κατι γραφει το σημειωμα στην φωτο,ή επειδη κατι ειπα εγω ή κατι απαντησες εσυ και κατι θα πουμε ή θα γραψουμε ολοι…ε αυτο δεν ειναι κοινη λογικη…
θελοντας λοιπον να πατροναρω την κοινη λογικη λεω πως η αυτοκτονια…
1.δεν ηταν απονενοημενο διαβημα
2.δεν μας ενδιαφερει ποιοι εχουν οφελη(καναλια κτλ κτλ..)
3.δεν μας νοιαζει αν ηθελε (και δεν το ηθελε,πιστευω)να δημοσιοποιησει το προβλημα του
4.δεν ηθελε να εκδικηθει
ηθελε να αντισταθει απεναντι στο αδικο και γι΄αυτο δεν υπολογισε ουτε και την αξια της ζωης και αυτο κανει την αυτοκτονια μια πολιτικη πραξη την οποια θα τιμω…
αφου δεν τον εβγαλαν αποδεδειγμενα τρελο,σε μενα η κοινη λογικη επιτασσει αυτη την θεωρηση πραγματων…αμ πως…
Το κείμενο αναρτήθηκε ως άρθρο γιατί είναι άρθρο, όπως και το Νο 1, το οποίο ως εκ τούτου είχε αναρτηθεί ως άρθρο επίσης.
Κατά τ’ άλλα, μετά συγχωρήσεως [μην εξάπτεσαι, κι εγώ φιλικά στο λέω] αλλά δεν μπαίνεις σε λεπτομέρειες γιατί, “πολύ απλά”, δεν έχεις τίποτα να πεις.
Καλή ανάσταση.
ρε μην αρπαζεσαι,γιατι τσιμπας με την παπαρια περι αρθρων και σχολιων…το σβηνω εδω(οχι και δεν εχω να πω τιποτα)…
φερε το αυγο σου να τα τσουγκρισουμε,καλη ανασταση…(πας στοιχημα οτι θα στο σπασω)…καλη Ανασταση σε ολους…Αφεντη σε φιλω…
Καλέ δε σπάζομαι. Η “εγκατάλειψη” απλώς του διαλόγου εκ μέρους σου [με ευγενική χορηγεία Κονδύλη σε στιγμές μειωμένης διανοητικής εγρήγορσης] ήταν δυσάρεστη έκπληξη προερχόμενη από άνθρωπο σαφέστατα ευφυή.
Το ότι “δεν έχεις τίποτα να πεις” ήταν το πείραγμα της υποθέσεως. Αυτό που θα έγραφα αν ήθελα να κυριολεκτήσω ήταν “γιατί πολύ απλά βαρέθηκες”.
Καλο Πάσχα και πάλι – σε όλους.
μμμμμμμμμ…θα σκαγες αν δεν αποκαλυπτες τον Κονδυλη…αυτο ηταν χτυπημα κατω απο την μεση…για αυγα πασχαλινα μιλουσαμε…λυσσα κακια… χεχε…
Απορώ με την έκταση της διαφωνίας K.J. και Coyote για το αυτονόητο, μπορεί το σημείωμα του κ. Χριστούλα να ήταν πρόχειρο και λίγο μελό αν θέλετε μα είχε πολιτικό περιεχόμενο, κατά συνέπεια ήταν πολιτική πράξη και σημαντικό γεγονός για την περίοδο και το χώρο που έγινε. Επίσης αν και δεν μου αρέσει η ερμηνεία της πράξης ως πολιτική δολοφονία θα σημειώσω ότι στην ανάλυση K.J. για το θύτη και το θύμα πρέπει να προσθέσουμε τον ηθικό αυτουργό.
Πολλοί έχουν αυτοκτονήσει και άλλοι τόσοι καταπιεσμένοι δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν μέσα σε κάθε λογής φύλακες υπομένοντας την προσβολή και την ταπείνωση. Το ένστικτο τις επιβίωσης συχνά λέμε ότι είναι κατώτερο από την ανάγκη για ελευθερία, έστω την μικρής διάρκειας αίσθηση ελευθερίας που σου δίνουν πράξεις αυτοθυσίας. Έξαλλου τόσα πολλά έχουμε ακούσει και εκθειάσει σε διάφορες εθνικές επετείους μαζικών αυτοκτονιών για πολίτες που δεν ανεχόταν τη σκλαβιά. Θα έλεγα λοιπόν ότι πέρα από την ηρωοποίηση, θυματοποίηση ή ενοχοποίηση ενός συμπολίτη μας για την πράξη του που σε άλλους αρέσει και σε άλλους όχι, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε απλά τα συναισθήματα που νιώσαμε και να σχολιάσουμε τα κείμενα του κυρίου Χριστούλα αλλά και του κυρίου Θεοδωράκη.
Προσωπικά όσο περισσότερα μάθαινα για το γεγονός τόσο πιο πολύ αισθανόμουν ότι πρόκειται για μια περήφανη απελευθερωτική αποχώρηση, ο κύριος Χριστούλας είχε δικαίωμα να αισθάνεται απογοητευμένος από την εξέλιξη της κοινωνίας μας και να το δείξει με τον ακραίο τρόπο του. Όλα δείχνουν πως ούτε οικονομικό πρόβλημα είχε, ούτε θα αντιμετώπιζε άμεσα αλλά υπερέβαλλε στο κείμενο του για να τονίσει την ανησυχία του για το μέλλον της κοινωνίας και πιο συγκεκριμένα της ελληνικής κοινωνίας.
Σίγουρα δεν με εκφράζει η απόδοση δικαιοσύνης με το καλάσνικοφ που αναφέρει στο μήνυμα, ούτε η αποκλειστική ενοχοποίηση των πολιτικών προσώπων η οποία απενοχοποιεί το οικονομικό σύστημα, τις φυσικές συνέπειες του οποίου αντιμετωπίζουμε έντονα αυτή την εποχή. Με απογοήτευσε επίσης το εθνικιστικό μελό που κυριάρχησε στο σημείωμα και του κ. Χριστούλα αλλά και του κ. Θεοδωράκη, αμφότεροι εστίασαν στην μοδάτη εθνική διάσταση του προβλήματος χωρίς να αναφερθούν στην ταξική λες και έχουμε όλοι οι Έλληνες πολίτες τα ίδια συμφέροντα. Η αλήθεια είναι ότι θα περίμενα από αριστερούς περισσότερο αντικαπιταλιστικά λόγια από ότι πατριωτικά την ώρα που είναι ανάγκη να κινητοποιηθούν όλοι οι λαοί ώστε να αποφύγουμε ένα ακόμα παγκόσμιο πόλεμο.
Κλείνοντας, ο κύριος Χριστούλας πέρα από τροφή για σκέψεις, συζητήσεις και προτροπή για επαναστατική δράση, έδειξε με την πράξη του σε όσους δεν δέχονται να ζουν όταν νιώσουν ταπεινωμένοι, ότι δεν είναι μόνοι τους.
Κάποια άποψη για το Ζάλογγο ? Υπάρχει άραγε κάποια ομοιότης ? Απλώς αναρρωτιέμαι.