Από το: “Τρελό Κουνέλι” (και το “ινφογνώμων”)
Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα τουΧαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω….
Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν τηνώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος τηςοικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει. «Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στηνκυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή».Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγουςνα καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τοναρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.
2. [Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.
3. [Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται
μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Acai Berry Thin Πατήστε εδώ
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν. Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα [4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός οεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινήΡωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.
[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.
*Το άρθρο δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου 2011 της Athens Review of Books, και έχει τίτλο «Η μεγάλη ληστεία» Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος:
RSS - Posts
18 Comments
Δάσκαλε, όταν διάβαζα τα άρθρα σου στα 16 μου, ήλπιζα να κάνεις λάθος σε όλα αυτά που έγραφες. Έφταιγε και η ηλικιακή αθωότητα ίσως. Δυστυχώς επαληθεύτηκες. Νομίζω ότι δικαίως αυτοαποκαλείσαι Κάλχας.
Έχεις κάποια πρόβλεψη για το μέλλον; Για μένα δεν ελπίζω (στα 38 μου) αλλά σκέφτομαι αν τα παιδιά μου ζήσουν σε πολιτισμένο κόσμο ή θα πρέπει να ελπίζουν μόνο τα εγγόνια μου.
Πολύ αισοόδοξο σε βρίσκω φίλε Θάνο, άκου εγγόνια (με όλο το συμπάθειο)!
Αν εξαιρέσει κανείς τους αριθμούς, που προσδίδουν μια κάποια σοβαροφάνεια (το μόνο είδος εν υπερεπαρκεία στην χώρα μας), έχω διαβάσει καλύτερες, και λιγότερο αφελείς (ή για αφελείς), εκθέσεις της 3ης λυκείου…
Οντως, ο Α.Π. και οι συν αυτώ έτσι έπραξαν, αλλά το μόνο που έκαναν ουσιαστικά ήταν να περάσουν ένα χέρι φτηνή μπογιά την παράγκα που είχαν χτίσει όλοι οι προηγούμενοι (βασικά δεξιοπρούχοντες θιγόμενοι εχοντοκατέχοντες) από το 1821 και μετά… παράγκα που άρχισε να χτίζεται μόλις δολοφονήθηκε ο Ι. Καποδίστριας και φυλακίστηκε ο Θ. Κολοκοτρώνης από τους εν λόγω δεξιοπρούχοντες (των φίλων και συμμάχων εγγλέζων εχόντων βάλει το δακτυλάκι τους ξανά και ξανά).
Δυστυχώς, παρά τις επανειλημμένες ασυνέχειες της ελληνικής ιστορίας (πόλεμοι, πραξικοπήματα, κλπ) δεν καταφέραμε να ξεφορτωθούμε την εν λόγω άρχουσα τάξη των ίδιων και ίδιων δεξιοπρουχόντων εχοντοκατεχόντων…
Ας ελπίσουμε στο μέλλον, γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Υ.Γ. Οταν λέω δεξιοπρούχοντες εννοώ βέβαια όλα ανεξαιρέτως τα παραδοσιακά ψαροκέφαλα, γιατί το ψάρι ΠΑΝΤΑ βρωμαέι από το κεφάλι, άσχετα αν η βρώμα τελικά φτάσει και στην ουρά…
Ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί με στεντόρια φωνή,ένα παλιό συνθηματάκι που γίνεται πάλι επίκαιρο: Σήκω Ανδρέα για να (ξανα)δεις τα παιδιά της αλλαγής! Προσωπικά πιστεύω όπως και ο captain ότι το ψάρι βρομάει απ΄το κεφάλι και ότι οι λαοί χορεύουν ανάλογα με τη μουσική που τους παίζεις.Αυτό που σε τρελαίνει όμως είναι που τόσα χρόνια όποιος προσπαθούσε να ψελλίσει κάτι,εισέπραττε χαρακτηρισμούς τύπου γκρινιάρη,μονόχνωτου κτλ. Βέβαια τώρα τελευταία έγινε μια κάποια αναβάθμιση στους χαρακτηρισμούς όπως προχθές στο Kontra που ο ”αγανακτισμένος” είπε τον ΚΚ… συμπαθή!
Και μετά ήρθαν οι καημένοι ανυποψίαστοι κουτόφραγκοι και δάνειζαν το χάλι που περιγράφει το άρθρο-“μαζί τα φάγαμε-συλλογική ευθύνη”, με επιτόκιο ίσο με αυτό της Γερμανίας, σε ευρώ και ανελλιπώς επί μια δεκαετία. Γιατί?
Ήταν αφερέγγυα? Πόσο αφερέγγυα? Όσο η Ιταλία μήπως? Ή η Ισπανία? Ή η Πορτογαλία? Όταν έγιναν πραγματικά αφερέγγυες αυτές οι χώρες, τότε μόνο ανεβήκαν τα επιτόκια. Όχι φυσικά πως η παπανδρεϊκή διακυβέρνηση της δεκαετίας ’80 ήταν καλή. Κάθε άλλο. Αλλά δεν έφερε την καταστροφή. Δε μπορούσε να τη φέρει το γεγονός ότι ο Έλληνας απέκτησε αυτοκίνητο και σπίτι. Το μυστικό της ευρωπαϊκής καταστροφής το λένε οι ίδιες οι… “αγορές” στο παρακάτω άρθρο:
“Όταν ο επικεφαλής των επενδύσεων ερωτήθηκε για το πότε θα επέστρεφε στην αγορά ομολόγων της Ιταλίας απάντησε με αποστομωτικό τρόπο: όταν η χώρα επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα»”
http://www.bankingnews.gr/bank-insider/item/31531-%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82-%E2%80%93-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B5%CF%82
Λυπαμαι ,οχι δεν λυπαμαι,θα υποστηριζω στο εξης φανατικα οτι η πυραμιδα δεν στεκεται στην κορυφη της,αλλα καθεται στη βαση της. Αυτο με το ψαρι δεν παει αλλο.
Απο το 1821 και μετα ειμαστε πραγματικα ενας λαος που θελει μελετη.Κλαυσιγελος…λιγο φυσιογνωμιστης να την δεις(μια σαφως επισφαλης και ρατσιστικη μεθοδος,το δεχομαι) θα καταλαβεις για τι ποιοτητα ανθρωπων μιλαμε.
Προτεινω ,την αλλη φορα κε Καββαθα που θα βρεθεις σε ανοιχτο χωρο παρεα με τετρατροχα,να μας καλεσεις να κανουμε κερκιδα.Ζητω η παιδικη χαρα και αι σιχτιρ η μιζερια.
…και με τετραποδα…το coyote μεσα ειναι…
Η ποιότητα των ελλήνων σε προβληματίζει ε…? μα δεν κοιτάς την ποιότητα των γερμανών? Μη σε ξεγελά η ατομική ικανότητα του καθενός… τα θαύματα γίνονται από την ομάδα τον συντονισμό και την οργάνωση… γιαυτο ο ηγέτης έχει πάντα τον κύριο ρόλο στην επιτυχία ή την αποτυχία … είχαμε έναν ανώτατο αξιωματικό στο στρατό και μας είχε πει … ο στρατιώτης δεν έχει καμία ευθύνη για ότι πάει στραβά, την ευθύνη την έχει αυτός, αν χτυπήσει σε μια άσκηση ένας στρατιώτης την ευθύνη την έχει ο ταξίαρχος και όχι ο στρατιώτης…. Και είχε δίκιο…
Σκατα δικιο ειχε ο μαλακας,την ευθυνη ειχε ο στρατιωτης που ειναι ανικανος να αντιληφθει τη σημαινει,ας πουμε,οπλο ή χειροβομβιδα.Και εχω δικιο.
Όταν πάει ο νέος στον στρατό επιβάλετε και έτσι γίνεται, περναει από τεστ για να του κρίνουν τις ικανότητες του … αν κάποιος είναι ηλίθιος ή ανίκανος οφείλει ο αξιωματικός να το αναγνωρίσει και να τον απαλλάξει από τα καθήκοντα του… γιαυτο εξάλλου και εγώ δεν διδάσκω ορθογραφία ή φιλολογία γιατί είμαι ανίκανος και κάποιος σωστά έκρινε… αν παρέμβει κάποιος όμως και καταργήσει την αξιοκρατία και την αντικαταστήσει από την μιζοκρατια, τότε μπορεί ο ηλίθιος να αφοπλίσει την χειροβομβίδα στον ΚΨΜ και να πεθάνουμε όλοι … αλλά για να επιμένεις ότι έχεις δίκιο, μάλλον πρέπει να είχες στο παρελθόν θέση εξουσίας και μάλλον δεν έπραττες με βάση την αξιοκρατία αλλά με βάση την ρουσφετολογία οπότε μπορεί ορθά να κατηγορείς τον εαυτό σου…
Αν επιτρέπεις Goergo… Σκέφτηκες ποτέ ότι, η ορθογραφία μπορεί να είναι χειροβομβίδα -στ6α χέρια ενός ικανού “στρατιώτη”;
H ανορθογραφια της σκεψης τελικα ειναι το απολυτο ορθογραφικο λαθος,
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την προτροπή να μείνουμε στην Ευρώπη και να προσπαθήσουμε όλοι οι ευρωπαίοι να την κάνουμε καλύτερη αλλά είναι αφέλεια να θεωρούμε υπεύθυνη για τις αδυναμίες του ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης τη διεφθαρμένη Ελληνική πολιτική κάστα. Τα όσα έχουν συμβεί είναι συνέπειες της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης χρήματος και λοιπών ανούσιων υλικών και άυλων αγαθών. Είναι τόσο αστείο επίσης να υπολογίζουμε σε χρήμα τις χαμένες ώρες στο δημόσιο λες και θα παρήγαγαν κάτι χρήσιμο εκείνες τις ώρες αν δούλευαν, ενώ θεωρώ εξίσου χαμένες ώρες αυτές που παράγουμε άχρηστα προϊόντα όπως κάποιους συγχρόνους δεινόσαυρους της αυτοκινητοβιομηχανίας, κάποια τερατώδη κτίρια, τις υποδομές και τις αναπλάσεις όπως αυτή που θα δούμε στο αεροδρόμιο κτλ. Δεν υπερασπίζομαι το νεοφιλελευθεριακό σοσιαλισμό του πασοκ απλά θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι του προβλήματος το οποίο από ότι δείχνει η σημερινή κατάσταση της Ευρώπης δεν θα το αποφεύγαμε ακόμα και αν είχαμε αποφύγει τον παπανδρεϊσμό.
Ας θυμηθούμε και κάτι ακόμα από τις αρχές του ΄80.
Ο λαοπλάνος ηγέτης είχε αναθέσει σε κάποιους οικονομολόγους – συμβούλους να του εκπονήσουν το περιβόητο σχέδιο των 100 πρώτων ημερών
(έκτοτε την ιδέα αντέγραψαν κι άλλοι).
Αρχές του 2004 είχα την ευκαιρία στο επαγγελματικό μου περιβάλλον, να συνομιλήσω με κάποιον από αυτούς,
που μου διηγήθηκε αρκετά,
και κυρίως την αντίδραση του ηγέτη όταν του το παρουσίασαν.
Είπε περίπου: “Μα τι λέτε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα”,
η συνέχεια είναι γνωστή…
Αν η πλειοψηφια των Ελληνων ειναι σαν τους πολιτικους που εχουμε τοτε πολυ απλα δε θα αλλαξει τιποτα στην Ελλαδα.η Η αποψη μου ειναι οτι στην πλειοψηφια ειμαστε καλοι ανθρωποι.Μονο που δε συμμετειχαμε,δε συμμετεχουμε-δε θα συμμετεχουμε??-με ουσιαστικο τροπο στα πολιτικα πραγματα και επιτρεπουμε ετσι στη μειοψηφια-το πολυ 30% του λαου?- να ζει εις βαρος μας τελωντας οικονομικα εγκληματα.Ειτε οικονομικα εγκληματα της καθημερινοτητας ειτε μεγαλα κολπα.Ας ξυπνησουμε.Με τη φραπεδια και με την καταθλιψη το μονο που καταφερνουμε ειναι να σχολιαζουμε τετελεσμενα γεγονοτα.
Αν ο αρθρογραφος ειχε μια πιο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, πανω στην συγχρονη πολιτικη ιστορια της Ελλαδας, τοτε θα επροκειτο για ενα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ.
Κριμα που ακομα και αυτην την στιγμη, καποιοι εξακολουθουν να κανουν…photoshop με…ΨΑΛΙΔΙ ΚΑΙ ΜΠΛΑΝΚΟ, σε ενα “διαβρωμενο φωτογραφικο πολιτικο αλμπουμ”…………..
Ο αρθρογράφος είναι ιδιαίτερα αναλυτικός (και πολύ καλά κάνει) όσων αφορά τα κόστη των κομματικών στρατών, των κλειστών επαγγελμάτων και γενικά τα κόστη τα οποία χρεώθηκαν σαν δημόσιο χρέος αλλά πήγαν σε πολλές κρατικοδίαιτες τσέπες.
Δεν κάνει όμως καμία εξίσου αναλυτική αναφορά σε δημόσια έργα, αμυντικές προμήθειες, προμήθειες ΔΕΚΟ (μόνο γενικόλογο σχόλιο..), κόστη επί του ΑΕΠ από τα καρτέλ (τα φιλελεύθερα..), το λαθρεμπόριο καυσίμων, το αφορολόγητο της εκκλησίας κλπ.
Αν έκανε αναφορά και στην οικονομική ολιγαρχία της χώρας η οποία έχει “φάει” τα περισσότερα από αυτό το χρέος, τότε θα άξιζε να κάνω και κριτική πάνω στο συμπέρασμά του. Οι μισές αλήθειες πότε δεν έκαναν καλό…
Επίσης δεν κάνει καμία αναφορά σχετικά με τον λογιστικό έλεχγο του χρέους. Τι χρωστάμε, σε ποιούς χρωστάμε, ποιες είναι συμβάσεις του κάθε ομολόγου ή δανείου κλπ. Βλέπω ότι τον αρθρογράφο τον κόπτει ιδιαίτερα ότι μέρος του χρέους έχει πάει σε έλληνες (και πολύ καλά κάνει..) αλλά δεν τον κόπτει καθόλου αν μέρος του χρέους έχει γυρίσει στους δανειστές αφού είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των “αγορών” που μας έχουν δανείσει είναι οι ίδιοι με τους μετόχους των εταιρειών αμυντικής βιομηχανίας, αυτοκινήτων κλπ
Τέλος, επαχθές είναι ένα χρέος (μη κυρίαρχη νομική άποψη…) στο οποίο :
1.Η κυβέρνηση της χώρας προχώρησε στο δανεισμό χωρίς ο λαός να γνωρίζει και να δώσει την συγκατάθεσή του.
2.Το δάνειο σπαταλήθηκε σε δραστηριότητες που δεν είναι υπέρ του συμφέροντος του λαού και δεν τον ωφέλησαν
3.Οι πιστωτές ήταν ενήμεροι και να αδιαφορούσαν.
Ο αρθρογράφος είναι ιδιαίτερα αναλυτικός (και πολύ καλά κάνει) όσων αφορά τα κόστη των κομματικών στρατών, των κλειστών επαγγελμάτων και γενικά τα κόστη τα οποία χρεώθηκαν σαν δημόσιο χρέος αλλά πήγαν σε πολλές κρατικοδίαιτες τσέπες.
Δεν κάνει όμως καμία εξίσου αναλυτική αναφορά σε δημόσια έργα, αμυντικές προμήθειες, προμήθειες ΔΕΚΟ (μόνο γενικόλογο σχόλιο..), κόστη επί του ΑΕΠ από τα καρτέλ (τα φιλελεύθερα..), το λαθρεμπόριο καυσίμων, το αφορολόγητο της εκκλησίας κλπ.
Αν έκανε αναφορά και στην οικονομική ολιγαρχία της χώρας η οποία έχει “φάει” τα περισσότερα από αυτό το χρέος, τότε θα άξιζε να κάνω και κριτική πάνω στο συμπέρασμά του. Οι μισές αλήθειες πότε δεν έκαναν καλό…
Επίσης δεν κάνει καμία αναφορά σχετικά με τον λογιστικό έλεχγο του χρέους. Τι χρωστάμε, σε ποιούς χρωστάμε, ποιες είναι συμβάσεις του κάθε ομολόγου ή δανείου κλπ. Βλέπω ότι τον αρθρογράφο τον κόπτει ιδιαίτερα ότι μέρος του χρέους έχει πάει σε έλληνες (και πολύ καλά κάνει..) αλλά δεν τον κόπτει καθόλου αν μέρος του χρέους έχει γυρίσει στους δανειστές αφού είναι γνωστό ότι οι μέτοχοι των “αγορών” που μας έχουν δανείσει είναι οι ίδιοι με τους μετόχους των εταιρειών αμυντικής βιομηχανίας, αυτοκινήτων κλπ
Τέλος, επαχθές είναι ένα χρέος (μη κυρίαρχη νομική άποψη…) στο οποίο :
1.Η κυβέρνηση της χώρας προχώρησε στο δανεισμό χωρίς ο λαός να γνωρίζει και να δώσει την συγκατάθεσή του.
2.Το δάνειο σπαταλήθηκε σε δραστηριότητες που δεν είναι υπέρ του συμφέροντος του λαού και δεν τον ωφέλησαν
3.Οι πιστωτές ήταν ενήμεροι και να αδιαφορούσαν.
Τα περισσότερα από όσα λέει το άρθρο, είναι γνωστά και δεδομένα. Αλλά τα μαζεύει όλα μαζί και τελικά πράγματι περιγράφει το πρόβλημα της Ελλάδος. Μόνο αδύνατο σημείο, όσα λέει στην αρχή για μυστικά γεύματα και συζητήσεις μεταξύ Αρσένη, Παπανδρέου κλπ, τα οποία φυσικά είναι αδύνατον να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν. Καλύτερα να έλειπαν. Η αλήθεια των αριθμών είναι πολύ πιο ισχυρή. Η οκταετία Παπανδρέου αύξησε κατακόρυφα το δημόσιο χρέος, παρόλον τον πακτωλό χρημάτων που εισέρρευσε από την ΕΕ για – δήθεν – έργα υποδομής. Από κει και πέρα, οι υπόλοιποι κάναν απλά κακή διαχείριση. Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας είχε χαθεί. Δυστυχώς.