Ακούγοντας πριν λίγη ώρα στις ειδήσεις για την εμφάνιση της εικόνας του Χριστού σε εικόνα της Παναγίας στην εκκλησία κάποιου νησιού (ξέχασα τίνος), θυμήθηκα ένα άλλο «θαύμα» που είχε παρουσιαστεί πριν πολλά-πολλά χρόνια στα τζάμια της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού στη συνοικία του Νέου Κόσμου στην Αθήνα. Κάποια γιαγιούλα που βάδιζε στον χωματόδρομο της οδού Φωτομάρα είδε την εικόνα της Παναγίας στο δικό μας τζάμι! Πριν περάσει μία ώρα το νέο είχε διαδοθεί από στόμα σε στόμα και, στο δρόμο εμπρός απ’ το σπίτι είχαν συγκεντρωθεί πάνω από …1000 άτομα! Ήλθαν και οι ιερείς απ’ τις γύρω εκκλησίες κι’ έκαναν δεήσεις και ευχέλαια, έφτασαν κι’ οι μανάδες που είχαν χάσει παιδιά στο πόλεμο και στο Εμφύλιο και, για τρεις ολόκληρες μέρες ένα ατέλειωτο μοιρολόι ακουγόταν απ’ το «βουναλάκι» μέχρι το Δουργούτη και από τη Συγγρού μέχρι τις γειτονιές που, το Δεκέμβρη του 44 ήταν στον έλεγχο του ΕΑΜ.
Η μάνα μου η Ερασμία δεν σταματούσε τις προσευχές, ο πατέρας μου ο Δήμος έπλεε σε παλάγη ετυχία μια και ήταν «Επίτροπος» στον Άγιο Παντελεήμονα Ιλισού και εγώ, μια σταλιά πιτσιρικάς, παρακολουθούσα τα «δρώμενα» ανήμπορος, ο απαίσιος, να διακρίνω το πρόσωπο της μαμάς του Σωτήρα.
Καθισμένοι γύρω απ’ το μαγκάλι ή την ξυλόσομπα φίλοι μου κι’ εγώ προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε το «θαύμα». Οι «μαρξιστές» έλεγαν πως δεν ήταν παρά οι παραισθήσεις των τσακισμένων απ’ τους πολέμους γερόντων που ήθελαν να δουν ένα θαύμα. Οι ρομαντικοί, όπως ο Λευτέρης και η Αντωνίνη έλεγαν πως, θαύματα γίνονται παντού αρκεί να μπορείς να τα δεις. Οι ρεαλιστές όπως εγώ είπαν ότι, δεν ήταν τίποτα άλλο απ’ την άχνη του καμένου λαδιού απ’ τις τηγανητές πατάτες της Ερασμίας που «καθόταν» στα τζάμια. Καθώς φαίνεται μάλλον εγώ είχα δίκιο αν και, όπως πολλές φορές έχω πει, τα φαινόμενα που αποκαλούμε «θαύματα» δεν είναι τίποτα άλλο από διακυμάνσεις στο βαρυτικό πεδίο σύμφωνα με την θεωρία της αβεβαιότητας του Χάϊζενμπεργκ.
Από μου «κατέβηκε»; Δεν σας είπα ότι, ο μακαρίτης ο πατέρας μου αγόραζε –σε τεύχη- την «Εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου» την οποία κόντευα να μάθω απ’ έξω εξ ου και ο …ξερόλας που σας προέκυψε!
Για να σοβαρευτώ. Μακάρι να υπήρχε Θεός. Το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να σας απλάξει από …μένα!
RSS - Posts
5 Comments
Ωρέ Κώστα !
Τί είναι τούτα που λες στον Ύψιστο ;
Χτύπα ξύλο αδερφέ μου.
Την υγειά σου να έχεις μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Φανταζεσαι να υπηρχε η βεβαιοτητα για την παρουσια Θεου.Τοτε θα βλεπες τι θα πει εθελουσια εξοδος.Σιγα μη καθοτανε στις ουρες του ΟΠΑΔ.Ολοι οι dead people με ενα χαμογελο ως τα αυτια να τους βλεπεις στη κασα και να τρελαινεσαι.
Αυτοι στο παραδεισο και μεις με το δαχτυλο στο στομα(ειδες που εγινα ανθρωπος,αλλου δεν περιμενες το δαχτυλο),να κοιταμε σαν χανοι το τσουναμι.
Ο Θεος θα ηταν οχι μια καποια,αλλα Η λυσις.Εν τω αμα και το θαμα αλλα και περι ορεξεως κολοκυθοπ..τσα(ουπς με ξεφυγε)…αλλο τιποτα παιζει???ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΤΑΚΗ(απο το Κωστακη).
Φιλια και καλη ψαρια…εεεε…καρδια…Τακη.
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα (και την “εσωτερική” εκδοχή του γνωστού του Θεωρήματος), οι δύο κάθετες πλευρές του ορθογωνίου τριγώνου αντιστοιχούν στην Ειμαρμένη (δηλ. στη μοίρα) και στην ανθρώπινη Θέληση (δηλ. στις πράξεις μας). Και οι δύο αυτές πλευρές, ενώνονται με την υποτείνουσα που συμβολίζει τη Θεία Πρόνοια, η οποία τις συνδέει και (εφ’ όσον χρειαστεί) παρεμβαίνει με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο.
Η απουσία ή το υπερβολικό μήκος κάποιας από αυτές αλλοιώνει πλήρως την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου-τριγώνου, οδηγώντας τον είτε στον υλισμό-ανηθικότητα, είτε στη θρησκοληψία, είτε τέλος στη μοιρολατρία (π.χ. εξάρτηση από την αστρολογία, τις καφετζούδες-χαρτομαντούδες, πελματομάντες κλπ.).
Στα πλαίσια των παραπάνω, μην εκπλήσσεστε από την επιδεικνυόμενη βλακεία της μάζας. Μόνο και μόνο ότι έχουν εδώ και αιώνες μια ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΗ σχέση με το Θείο (για παράδειγμα κάνουν πανάκριβα τάματα στον τάδε Αγιο για να τους βοηθήσει λες και είναι ο κομματάρχης του χωριού τους και του ζητούν ρουσφέτι, αντί να δώσουν τα χρήματα για να βοηθήσουν κάποιον αδύναμο), δείχνει ότι το ανθρώπινο είδος δεν έχει βελτιωθεί σημαντικά τους τελευταίους αιώνες. Απλά οι εκδηλώσεις της νοητικής και ψυχολογικής του αδυναμίας αλλάζει κατά καιρούς μορφές, τεχνολογικά μέσα και «περιτύλιγμα».
Είναι μονόδρομος ότι θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε στην ίδια πισίνα και με τα άλλα ψαράκια. Ενίοτε δυσάρεστο, ενοχλητικό συναίσθημα που μας προκαλεί συχνά μοναξιά, ίσως και απελπισία όταν βρισκόμαστε εγγύτερα σε τέτοιες μικρόνοες εκδηλώσεις.
Ας ευχόμαστε απλά, ότι το νερό δεν θα είναι πάντα κρύο φίλτατοι…
Και με αυτά τα χρήματα απο τα τάματα κάνουν π.χ. τα πανέμορφα ξωκλήσσια σκέτο καρακιτσαριό, καταπατούν εκτάσεις και άλλα πολλά.
Επίσης οι ιερείς και οι ηγήτορες των Μονών, αποκτούν τεράστια προσωπική περιουσία, ζουν μέσα στη χλιδή, αγοράζουν πανάκριβα άμφια … α! και ενίοτε κάνουν κάποια δωρεά ευτελούς ποσού, η οποία συνήθως συνοδεύεται και από κάποιο “σεμνό” δελτίο τύπου.
Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις ιερέων που επιτελούν σημαντικότατο έργο, εξαιρέσεις όμως που τονίζουν ακόμα περισσότερο την καταθλιπτική ανεπάρκεια, της πλειοψηφίας των ρασοφόρων.
Αλήθεια, γιατί έχει σταματήσει άραγε η «μόδα» της αναγνώρισης ιερών μορφών στα σύννεφα τα τελευταία χρόνια (εν είδη ιερών simulacra?). Μήπως γιατί οι ίδιοι ιδεοληπτικοί όταν βλέπουν τροφαντά σύννεφα, πλέον νομίζουν ότι τους … ψεκάζουν και δεν δίνουν σημασία στο σχήμα τους?