Ένα βλέμμα στον πραγματικό κίνδυνο (Επίκαιρα, 30.01.1975)
Ακόμα ένα άρθρο απ’ την Κρύπτη που δημοσιεύτηκε σ’ ένα παλαιό εβδομαδιαίο περιοδικό και γράφτηκε από κάποιον γνωστό μου. Οι αλλαγές είναι ελάχιστες, κυρίως όσον αφορά στις επαναλήψεις λέξεων/φράσεων. Παρακαλούνται οι νεότεροι, που δεν γνωρίζουν παλαιά ονόματα και καταστάσεις, να αντικαταστήσουν, π.χ, το Κίσιντζερ με Μέρκελ_Κ.Κ.
Όπως κάθε καλός πολίτης έτσι κι εγώ διαβάζω τις εφημερίδες και προσπαθώ να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τη σημερινή και τη μελλοντική κατάσταση της πατρίδας. Διαβάζω έναν ελεύθερο Τύπο ο οποίος, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω καλύτερα από τους περισσότερους συμπατριώτες (μια και αφιερώνω έξη ώρες της ημέρας πίσω από ένα γραφείο εφημερίδας), προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του σωστά, σωστότερα από κάθε προηγούμενη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Έχω όμως κι ένα ακόμη ‘‘αβαντάζ’’- αν μπορεί να το ονομάσεί κανείς έτσι. Δίπλα στο γραφείο μου εργάζονται τα τηλέτυπα του “Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων” και του “Ασοσιέιτεντ”, τα οποία βγάζουν από τρία έως πέντε μέτρα χαρτί την ώρα μεταφέροντας τις ειδήσεις και τον παλμό της Γης και φυσικά και της χώρας. Τα διαβάζω προσεκτικά.
Από τα τηλεγραφήματα- μαμούθ των συνομιλιών του Βλαδιβοστόκ μέχρι τα μικρά που λένε πως έφυγε ένας ελέφαντας από ένα τσίρκο στο Παρίσι, κι από τις δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών του Πινοσέτ μέχρι τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της ‘‘φίλης και γείτονος Τουρκίας’’.
Η ιδέα δεν είναι να διαβάσεις ένα τηλεγράφημα. Η απλή αναφορά της επισκέψεως του Ρώσου επιτετραμμένου στην πρεσβεία της Αιγύπτου στο Λίβανο δεν σημαίνει τίποτα. Η σύνδεσή της όμως με την επίσκεψη του Αμερικανού επιτετραμμένου στην ίδια πρεσβεία μια ημέρα αργότερα μπορεί να σημαίνει πολλά αν συνδεθεί με τις υπόλοιπες ειδήσεις του μεσοανατολικού. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να γράψω περισσότερα για να καταλάβετε ότι η εργασία έχει τρομερό ενδιαφέρον.
Το ‘‘ενδιαφέρον’’ όμως είναι το ένα σκέλος της. Το άλλο είναι η καθημερινή αποκάλυψη ενός τεράστιου, απάνθρωπου και ανήθικου παιγνιδιού που παίζεται στον πλανήτη μας
Παίκτες οι λεγόμενες ‘‘υπερδυνάμεις’’. Πιόνια οι λαοί της Γης. Εσείς κι εγώ. Τα παιδιά σας και οι γονείς σας. Η ζωή σας και τα όνειρά σας. Το μέλλον και, φυσικά, το παρελθόν
Δεν υπάρχει καμιά ‘‘ιδεολογία’’ στο παιγνίδι. Δεν υπάρχουν κανόνες και συνθήκες της Γενεύης για τους αιχμαλώτους. Οι ‘‘υπερδυνάμεις’’ κινούν τα μηχανικά τους χέρια και εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν ή βρίσκονται ξαφνικά με μισή ή με καθόλου πατρίδα. Άλλοι πάλι ανακαλύπτουν ότι απέκτησαν γη δική τους και σύνορα και έγιναν και μέλη σ’ αυτό το διεθνές φιάσκο και στίγμα που λέγεται Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και που στην πραγματικότητα είναι Οργανισμός Οργανωμένων Συμφερόντων.
Πάρτε παράδειγμα τους Γείτονες μας. Μεγαλώσαμε με τον ‘‘κομμουνιστικό κίνδυνο’’ από τον Βορρά, ενώ ο πραγματικός κίνδυνος βρισκόταν, εδώ και χίλια χρόνια, στην Ανατολή.
Διαβάστε στις εφημερίδες τις δηλώσεις τους, αισθανθήτε το παιγνίδι που παίζεται σε βάρος της χώρας και θα δείτε ποιος είναι ο σκοπός των μηχανικών χεριών των ‘‘υπερδυνάμεων’’. Λίγες ημέρες πριν, οι Βρετανοί, ο λαός με τα δύο εγκεφαλικά κέντρα, που το ένα βρίσκεται ψηλά και το άλλο στο πίσω μέρος του σώματός, μετέφερε 8.000 Τουρκοκύπριους στα Άδανα, για να μεταφερθούν μετά στο τμήμα του νησιού που κατέλαβαν οι Τούρκοι μετά την πράξη των προδοτών του Ιωαννίδη και της κλίκας του
Ο Εζεμπέλ κάνει δηλώσσεις στη ‘‘Γκάρντιαν’’, το ‘‘Σαρατόγκα’’ πάει στην Σμύρνη και ο Κίσινγκερ εκφράζει την ικανοποίησή του για τις διακοινοτικές συνομιλίες επειδή πλησιάζει η 5η Φεβρουαρίου και το Αμερικάνικο Κογκρέσο, σε μια από τις ανθρωπιστικές του εξάρσεις, θα κόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς τη ‘‘φίλην και σύμμαχον’’ χώρα, εκτός εάν ‘‘υπάρξει κάποια πρόοδος στη διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος’’
Βγαίνει λοιπόν ο Χένρυ, ‘‘ εκφράζει την ικανοποίησή του δια την πρόοδον’’, η βοήθεια συνεχίζεται, ο Εζεμπέλ μπορεί και κρώζει και τα Τούρκικα τζάμπο μεταφέρουν ανθρώπους στη σκακιέρα, και στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλά, ευχαριστώ
Και να ήταν μόνον αυτά! Η ζωή δεν θα ήταν τόσο άσχημη. Το πολύ- πολύ να είχαμε άλλα 500 χρόνια Τούρκικης κατοχής.
Τα άλλα είναι η άρνηση των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων, να γυρίσουν το βλέμμα προς τον πραγματικό κίνδυνο που απειλεί τη χώρα
Οι εφημερίδες γράφουν για διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες εναντίον του ενός κόμματος ή του άλλου, εναντίον του νομοσχεδίου Άλφα ή της αποφάσεως Βήτα, ενώ, αργά αλλά σταθερά, οι ‘‘υπερδυνάμεις’’ ετοιμάζουν το ξεπούλημα της πατρίδας. Κι αυτό μου κάνει ‘‘πολύ μεγάλη εντύπωση’’, όπως λέγαμε και σε κάποια έκθεση ιδεών
Κανείς δεν είναι εναντίον των διαδηλώσεων. Τουλάχιστον κανείς απ’ όσους έχουν κάποιααξία σ’ αυτήν τη Γη. Όμως είναι περίεργο, σ’ αυτήν την τόσο κρίσιμη φάση για τη χώρα μας, να μην κάνουμε διαδηλώσεις εναντίον της Τουρκίας και να κάνουμε εναντίον του ίδιου του κράτους, το οποίο –καλώς ή κακώς- το εψήφισε το 54% του ελληνικού λαού…
Το σημειώνουν, ξέρετε, αυτό το φαινόμενο τα τηλεγραφήματα που έρχονται απ’ όλον τον κόσμο. Το γράφουν και οι έρημες οι εφημερίδες, ίσως όχι φαρδιά- πλατιά.
Κάθομαι και σκέπτομαι λοιπόν μήπως η ‘‘διαμαρτυρία ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης’’ δεν είναι ένα κεφάλι στρουθοκάμηλου χωμένο μέσα στην άμμο.
Και παρακαλώ τους πλέον θερμόαιμους οργανωτές των διαμαρτυριών να κάνουν προσπάθεια να ‘‘νετάρουν’’ τους στόχους τους, γυρίζοντας την προσοχή τους προς την Ανατολή.
Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι από το 1821 και πεντακόσια χρόνια πίσω δεν υπήρχε το ΝΑΤΟ.
Ας αφήσουν λοιπόν τις διαμαρτυρίες γι’ αργότερα, εκτός εάν θέλουν να δουν τα σύνορα της Ελλάδος στη γραμμή Βόλου- Καρδίτσας- Άρτας.
Μόλις τελειώσουμε με τον Εζεμπέλ τότε μπορούμε να ασχοληθούμε με την αντιδραστική πολιτική οποιασδήποτε ‘‘Κυβέρνησης’’.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί αντιδραστική πολιτική. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι, μετά από επτά χρόνια έσχατης εθνικής προδοσίας και ξεπουλήματος στους ξένους, υπάρχουν Έλληνες που θέλουν να προδώσουν πάλι τη χώρα, είτε είναι πολιτικοί είτε στρατιωτικοί.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ
RSS - Posts
6 Comments
Το 2012 έγραψα ένα σχόλιο στην ιστοσελίδα μου
http://athadim.blogspot.gr/2012/10/h_18.html?m=1
από το οποίο μεταφέρω ένα μονάχα απόσπασμα, για τον επερχόμενο εφιάλτη, που απηχεί τις απόψεις του Κορνήλιου Καστοράδη (ΚΚ και αυτός, αλλά όχι πιλότος), από μια προφητική συζήτηση με τον Olivier Morel στο Γαλλικό Radio Plurielle το 1993, πολύ αργότερα από τότε που ο πιλότος ΚΚ διατύπωνε τις προβλέψεις και εκτιμήσεις του.
Με την αναφορά των απόψεων του ΚΚ, που δεν ήταν πιλότος, δεν θέλω να μειώσω, αλλά αντίθετα να ενισχύσω τις απόψεις του πιλότου ΚΚ, που με επίκεντρο ένα περιοδικό, που βασιζόταν, φαινομενικά, στο αυτοκίνητο, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αυτοφερόμενο πλαίσιο προφητικής και ανατρεπτικής ιδεολογίας και σκέψης της κοινής λογικής, που θα τη ζήλευε η la rive gauche του Παρισιού:
“Στα δημιουργηματα της ιστοριας το μοναδικα μοναδικο ειναι αυτο που δινει στην κοινωνια τη δυνατοτητα της αμφισβητησης.
Η Αναγεννηση, ο Διαφωτισμος, τα Επαναστατικα κινηματα του 18ου και 19ου αιωνα και ο Μαρξισμος εξασφαλισαν την επιβιωση καποιων ελευθεριων μεσα απο θεσμους, οπως τα δικαιωματα του ανθρωπου, η μη αναδρομικοτητα της ισχυος των νομων, ο διαχωρισμος των εξουσιων κλπ, που δεν παραχωρηθηκαν απο τον καπιταλισμο, αλλα κατακτηθηκαν με τους μακραιωνους αγωνες.
Το σημερινο καθεστως στο οποιο ο λαος δεν ασκει την εξουσια δεν ειναι δημοκρατια, αλλα μια φιλελευθερη ολιγαρχια, στην οποια συνυπαρχει η εξουσια των κυριαρχων ταξεων με την αμφισβητηση της.
Ο καπιταλισμος εφτασε ως εδω με την αντισταση της εργατικης ταξης.
Η συνεχιση του δεν ειναι βεβαιη μεσα σε μια κοινωνια παθητικων πολιτων και υποταγμενων στη μοιρα μισθωτων” (Κορνήλιος Καστοριαδης).
Τελικά, ύστερα από είκοσι δύο χρόνια δεν φαίνεται να δικαιώνεται ο ΚΚ, που δεν ήταν πιλότος, για την αβεβαιότητα του καπιταλισμού στην κοινωνία των παθητικών και υποταγμένων μισθωτών. Ο καπιταλισμός έγινε πιο σκληρός και απρόσωπος, χάνοντας το ρομαντισμό της δημιουργικής παραγωγής, που έδωσε τη θέση του στον κυνισμό της χρηματοπιστωτικής καταστροφής.
Αγαπητέ @athadim, ό Κ.Κ-όχι πιλότος,στοχαστής τής κοινωνικής καί ατομικής αυτονομίας, είχε προβλέψει τήν παταγώδη κατάρευση τής φιλελεύθερης καπιταλιστικής κοινωνίας καί τόν κίνδυνο νά υποστεί ή ανθρωπότητα μία μή αναστρέψιμη καταστροφή. Δέν έβλεπε μάλλιστα καμία άλλη διέξοδο από τό νά αφυπνιστούν οί λαοί, καί νά οικειοποιηθούν ένα πρόταγμα κοινωνικής καί ατομικής αυτονομίας.
Αυτό ασφαλώς προύποθέτει γνώση,καί άρα σωστή “νοηματοδότηση”,όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στό δοκίμιό “ή δυνατότητα μιάς αυτόνομης κοινωνίας” από συνεντεύξεις του στή Λατινική Αμερική.
Όμως γιά ποιά νοηματοδότηση νά μιλήσουμε, όταν οί άνθρωποι δέν μπορούν νά αναγνωρίσουν τό,σκόπιμο,κενό τής νοηματοδότησης αυτής, όταν αγράμματοι, ανήμποροι νά ξέρουν γιατί ζούν καί γιατί θά πεθάνουν, καταφεύγουν στό νά αγοράσουν ένα…αυτοκίνητο, ή αναζητούν τό νόημα στήν….τηλεόραση;.
Κάτι γιά τό οποίο αγωνίστηκε επί σειρά δεκαετιών ό “άλλος” Κ.Κ, ό πιλότος. Κι άς “έβγαζε περιοδικά γιά αυτοκίνητα”.
Προϊδρυτικός.
Η νοηματοδότηση, πλέον, άλλαξε κατεύθυνση, περνώντας από τη γνώση της ζωής και του θανάτου στο δίλημμα της ζωής ή του θανάτου.
Όταν πριν δύο περίπου χρόνια βρέθηκα κατάματα απέναντι σ’ αυτό το δίλημμα με την αυτοκτονία στενού φίλου μου, θύματος της πολιτικής της σωτηρίας, αναγκάστηκα να μετακινηθώ από τη γνωσιολογία της ζωής και του θανάτου στην ουσία τους.
Μόλις πριν πέντε λεπτά διάβαζα στο διαδίκτυο, πως εκτός από τους 10.000 περίπου που αυτοκτόνησαν τα χρόνια της χολέρας, κάθε χρόνο, (σύμφωνα με το 1ο σεμινάριο ψυχοσωματικής), γίνονται 80.000 αμβλώσεις, πράγμα που σημαίνει πως η χώρα μας στα πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης έχασε μια πόλη του μέλλοντος των 400.000 περίπου κατοίκων.
Και ο θάνατος συνεχίζεται.
Δυστυχώς υπάρχουν (προδότες), τους βρίσκεις καθημερινώς και αδιαλείπτως.
Καί όμως. Νά πού μετά από 40 καί βάλε χρόνια,υπήρξαν Έλληνες(;;) πού προδώσαν τή χώρα. Ποιοί;. Έλα ντέ..
Νά θυμούνται οί παληότεροι,καί νά μαθαίνουν οί νεώτεροι.
Προϊδρυτικός.
Οι ν(ε)οέλληνες έχουν εθιστεί στον καλόν βίο, χωρίς όμως να αναρωτιούνται από που προέρχονται τα χρήματα που τροφοδοτούν τη νιρβάνα τους. Αυτό μέχρι πριν λίγα χρόνια. Σήμερα που σταμάτησαν τα δάνεια, οι του δημοσίου είναι σίγουροι ότι τα λεφτά τους τα έχουν οι του ιδιωτικού τομέα και οι του ιδιωτικού τομέα, πνιγμένοι σε δάνεια και υποχρεώσεις, αντιμέτωποι με την ανυπαρξία αγοράς, καλούνται να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, αλλά και να επιβιώσουν, ενώ ταΐζουν τους του δημόσιου τομέα.