Κάνω δράσεις..

Πάνε χρόνια τώρα που παρακολουθώ οργανισμούς, επιχειρήσεις και άτομα να κάνουν «δράσεις». Από την ίδρυση του «Ποταμιού» (που είναι η Απόλυτη «δράση» αν κρίνω απ’ τα πρόσωπα που το αποτελούν), μέχρι το φύτεμα ζαρζαβατικών στο α/δ Ελληνικού.

Συγκινούμαι όταν οι Τζούτζιοι Κάνουν δράσεις. Δείχνουν ότι, έφυγαν απ’ το status του ραγιά και μπήκαν στα campuses των αμερικάνικων και γερμανικών ΜΚΟ και πανεπιστημίων (με αυτή τη σειρά).

Παθαίνω ένα ντουβρουτζά όταν βλέπω τα στουρνάρια που γονάτισαν την Τζουτζία, έκαναν πρωθυπουργό τον «Γιωργάκη», τον Παπανάϊμος και το Γκόλουμ να κάνουν “δράσεις” για να με γλιτώσουν απ’ το μνημόνιο.

Όμως οι πιο επιτυχημένες δράσεις είναι εκείνες του ΣΚΑΕΙ. Αυτή τη στιγμή παρακολουθώ μια εκπομπή για την βελτιωμένη προσφορά της Λάμντα Ντιβελοπμεντ για το α/δ Ελληνικού και, ρε παιδάκι μου, κανείς απ’ τους «πανελίστες» δεν αναφέρει τις δύο αποφάσεις του ΣΤΕ και την άλλη που θα βγει τον Ιούνιο. Επειδή λοιπόν κατάλαβα ότι, στη 50χρονη δημοσιογραφική και εκδοτική μου ζωή δεν έκανα ούτε μια (δράση) είπα, σ’ αυτή τη προχωρημένη ηλικία που οι κανονικοί άνθρωποι περνούν τα πρωινά στο Ζάππειο ή στο καφενείο, να  ακολουθήσω το mainstream και να κάνω κι’ εγώ μερικές.  

Οι Δράσεις της Κυριακής

Την περασμένη Κυριακή ξεκίνησα την πιο σημαντική δράση της 50χρονης επαγγελματικής μου ζωής. Άλλαξα το όνομα του Κόμματος που δημιούργησα πριν 25 χρόνια, από ΚΚΛ σε «Rio Grande». Για όσους αναρωτιούνται γιατί απαντώ γιατί επιθυμώ να ανταγωνιστώ την «Ελιά», τους «58», τους «69», τη «Συκιά», το «Ρυάκι», το «Ποτάμι», τη «Λίμνη», το  «Daisy Duck» , το «ΠΑΣΟΚ του Benny», τη «Νέα Ελλάδα», την «The Mar» και άλλα 48 κόμματα-δράσεις που, σε γενικές γραμμές, υπηρετούν το ευρωπαϊκό Κόμμα-Μητέρα που ακούει στο όνομα «Και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ»

Το «Rio Grande» λέει ότι δεν υπάρχει δεξιά και αριστερά αλλά, μια χύτρα που μέσα ρίχνεις χώρες, λαούς, ιστορίες, κόκαλα, αίμα, τάφους, πεδία μαχών, επαναστάσεις, εκτελέσεις, κρεματόρια, Χίτλερ, Στάλιν, Ναζί, Κομουνιστές, μισθοφόρους, μπλακ γουότερ, Χιροσίμες, Ναγκασάκι, Αραβικές Ανοίξεις, διεθνείς κοινότητες, μπαν κι μουν, Πάπα-ντάϊμους και άλλα συστατικά που είναι απαραίτητα για τις πολιτικά ορθές Νέες Κοινωνίες…    ************************************************************************************************* Παρακάτω ακολουθεί άρθρο της 13ης Μαρτίου του Κώστα Βαξεβάνη που αναλύει (με την αρμόζουσα σοβαρότητα σε εντίθεση με ‘μένα) τους δρόμους των  projects  και των “δράσεων”  

Project, προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα 18:052014

Η επικοινωνία είναι ένας τρόπος για να προωθείται η πολιτική. Για να γίνεται αντιληπτή, αποδεκτή ή ακόμη και για να μπορεί να ωραιοποιείται και να εξαπατά. Όλα αυτά αποτελούν αν όχι απολύτως ηθικές, ωστόσο λογικές και θεσμοθετημένες λειτουργίες της επικοινωνίας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν η επικοινωνία γίνεται η ίδια πολιτική. Όταν καλείται δηλαδή ο πολίτης, όχι να ελέγξει και να αποδεχθεί ή να απορρίψει το αντικείμενο της επικοινωνίας, το ποιά δηλαδή είναι η πολιτική που προωθείται, αλλά να αποδεχθεί την επικοινωνία ως πολιτική.  Σκεφθείτε δηλαδή να ψηφίζουμε με βάση το ποιός έχει το καλύτερο τηλεοπτικό σποτ ή την καλύτερη διαφημιστική καμπάνια. Η επιλογή επικοινωνιακών μέσων για να προωθηθεί η πολιτική, εκ των πραγμάτων αλλοιώνει την ίδια την πολιτική, στρεβλώνει τα κριτήρια επιλογής προσπαθώντας να κάνει συμπαθητικό ένα τέρας της πολιτικής που με τις επιλογές του μπορεί να οδηγεί ανθρώπους σε αυτοκτονίες. Παραμένει όμως διαφορετικό,  η επικοινωνία να αυτοπροτάσσεται ως πολιτική, δηλαδή τα στοιχεία που επιλέγονται ως διαφημιστικά κόλπα, να αποτελούν τα κριτήρια της επιλογής.  Είναι διαφορετικό να επιλέγεις τον πιο τρέντυ τύπο από αυτούς που εκφράζουν την πολιτική που αποδέχεσαι, από το να επιλέγεις κάποιον επειδή είναι τρέντυ, ανεξάρτητα από την πολιτική που εκφράζει. Η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας ίσως από την Ιταλία, καλείται να επιλέξει πολιτικά με γνώμονα την επικοινωνία ως πολιτική. Η «Ελιά» ή η «Μαργαρίτα» στην Ιταλία είναι δύο από τους πολιτικούς σχηματισμούς που επέλεξαν την απομάκρυνση από τις ονομασίες που θυμίζουν πολιτικές δραστηριότητες. Η μόδα πέρασε και στην Ελλάδα με την ντόπια «Ελιά» που φυτρώνει με την κόπρο των πιο παλιών εκφραστών του πολιτικού συστήματος ως νέα άποψη και συνεχίστηκε με το «Ποτάμι». Είναι άγνωστο ως τις εκλογές, πόσα κόμματα θα φυτρώσουν στην Ευρώπη και την Ελλάδα, για να θυμίζουν την χλωρίδα και την πανίδα, αλλά σε καμιά περίπτωση κόμματα.  Οι προσδιορισμοί αριστερός, δεξιός, κεντρώος αντικαθίστανται με προσδιορισμούς που μπορεί να θυμίζουν συλλόγους για την διάσωση του «Μονάχους μονάχους» ή της άγριας παπαρούνας αλλά σε τίποτα πολιτικά κόμματα. Ωραία σήματα, θαύμα κάποιου γραφίστα, παλ χρώματα και αποπολιτικοποιημένες απόψεις, γίνονται τα κριτήρια για να ψηφίσεις κάποιο κόμμα.  Η ιδεολογία και η πολιτική ως κριτήριο απορρίπτονται και ενοχοποιούνται. Τα κριτήρια είναι το γοητευτικό «τίποτα» που μιλάει για αυτονόητα πράγματα, χωρίς να κατονομάζει υπεύθυνους και υπεύθυνες πολιτικές και κυρίως χωρίς να γίνεται βαρύ και απαιτητικό. Μεταμοντέρνες φιγούρες, κινούνται με τηλεοπτική άνεση σε μια πασαρέλα και υπόσχονται πως όλοι θα περάσουν καλά αρκεί να το θέλουν πολύ όπως ο Κοέλιο.  Αναγνωρίσιμοι αστέρες δηλώνουν πως βάζουν τον εαυτό τους στη διάθεση του κοινωνικού συνόλου, εννοώντας πως είναι έτοιμοι να μπογιατίσουν τοίχους ή να ξεκολλήσουν τσίχλες από παγκάκια, πάντα βεβαίως μπροστά στις κάμερες.  Όσο πιο απολίτικες είναι οι δράσεις, τόσο πιο αποδεκτός μπορεί και πρέπει να γίνει ο νέου τύπου πολιτικός. Όσο πιο πολλά δάνεια έχει από την τηλεόραση και τη διαφήμιση τόσο πιο οικείος γίνεται. Το πιο σημαντικό είναι πως όλος αυτός ο μιντιακός αχταρμάς δεν έχει δεσμεύσεις. Κάποιος που ανήκει στο κόμμα της «Μουσμουλιάς», μπορεί να μεταγραφεί στο κόμμα της «Συκιάς» ή να δηλώσει την ταυτόχρονη συμπάθειά του στο κόμμα της «Λίμνης». Όλοι χωράνε παντού, μόνο και μόνο για να μην χωράνε στην πολιτική.  Είναι μάλλον εμφανές πως δεν πρόκειται για πολιτικά κόμματα αλλά για projects. Η αντικατάσταση της πολιτικής με αυτά τα projects, δεν αναιρεί την κυρίαρχη κάθε φορά πολιτική. Έτσι ώσπου να περάσει ο ψηφοφόρος από το δάσος των χαριτωμένων νέων πολιτικών σχηματισμών και ώσπου να μαδήσει τις πολιτικές μαργαρίτες που ορίζουν το πολιτικό του μέλλον, η κυρίαρχη πολιτική κρύβει αποτελεσματικά τον λύκο. Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε ποιός είναι.