Κάποιοι, κάπου, κάποτε…

Λες και γεννήθηκαν χτες και δεν ξέρουν πως στήνεται το κόλπο. Άκουγα τον Λοβέρδο να ξιφουλκεί εναντίον «κάποιων» που εξαφάνισαν τα κρεβάτια από το Γενικό Κρατικό ή κάποιο άλλο μεγάλο νοσοκομείο, δεν έχει σημασία το όνομα. Έσκασα στα γέλια γιατί θυμήθηκα τις εμπειρίες από την 4χρονη θητεία μου στον Δήμο Αθηναίων. Μία υπόθεση ήταν χαρακτηριστική. Μία κυρία, που εργάζονταν στις παιδικές κατασκηνώσεις  του Δήμου, έκλεβε τα τρόφιμα που προορίζονταν για τα πιτσιρίκια και τα «πουλούσε» σε μίνι μάρκετ της περιοχής. Κάθε λίγο και λιγάκι η Κατασκήνωση «έμενε» από γάλα, ζάχαρη, βούτυρο, μαρμελάδα κλπ. Έντρομος ο Διευθυντής έψαχνε τρόπους για να καλύψει τις τρύπες και, ο μόνος και τρόπος ήταν να αγοράσει τα τρόφιμα από το μίνι μάρκετ που τα πουλούσε η εν λόγω κυρία!

Είμαι σίγουρος πως, το ίδιο γίνεται με την «έλλειψη» φαρμακευτικού υλικού, οργάνων, κλινών, τροφίμων στα μεγάλα και στα μικρά κρατικά νοσοκομεία. Η «μηχανή» είναι γνωστή χρόνια τώρα και, αυτοί που κινούν τα νήματα δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για ένα απλό λόγο: στο κόλπο είναι πάρα πολύς κόσμος! Αυτής της μορφής τα κυκλώματα αντιμετωπίζονται με πολιτικά και όχι με αστυνομικά μέτρα. Τα λαμόγια πεθαίνουν από ασφυξία αν, οι ηγέτες ενός λαού είναι τίμιοι και ολιγαρκείς και, όπως λέγαμε παλιά, «δίνουν το καλό παράδειγμα». Όταν ένας λαός εκλέγει τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, τους γόνους των Αγίων Οικογενειών, τα λεμπουτέν και τα μπότοξ, τα αιδοία παντός καιρού, γενικά αυτό το απίθανο μείγμα των κολεγιόπαιδων,  αγράμματων, ανπάγγελτων ντενεκέδων, που βλέπουμε καθημερινά στη τηλεόραση δεν πρέπει και δεν μπορεί να περιμένει τίποτα καλύτερο από φαινόμενα όπου κάποιοι, κάπου, κάποτε εξαφανίζουν τις κλίνες ή, ήμαρτον, δηλώνουν πως «η Κρήτη θα χρησιμοποιηθεί σαν βάση για την “ανθρωπιστική” βοήθεια που οι διεθνείς απατεώνες και ληστές θα στείλουν στην Λιβύη».