Καθώς η κλωστή πλησιάζει στο τέλος της ανέμης, τελειώνει και το παραμύθι. Και, όσο πιο μεγάλος είναι ο παραμυθάς τόσο πιο δύσκολο να πει το τέλος αφού είναι και το δικό του!
Στις βιβλιοθήκες που, με τόση επιμέλεια και αγάπη έφτιαξα πριν 30 χρόνια, τακτικά τοποθετημένοι οι φάκελοι που περιέχουν φωτογραφίες, κείμενα, περιοδικά, αποκόμματα εφημερίδων το καθ’ ένα, ελαφρά κιτρινισμένο πια, να περιγράφει ένα μικρό ή μεγάλο γεγονός. Παλαιούς αγώνες Ράλλυ, Γκραν Πρι, αναβάσεις, αγώνες ταχύτητας, όλα όσα μ’ έκαναν να λειτουργώ, προσπαθώ και, γιατί όχι, δημιουργώ
Αραιά και που ανοίγω κάποιον. Φωτογραφίες από παλιά Ακρόπολις, απ’ το όμορφο σπίτι στη βίνα στη Σκύρο, που εδώ και δεκαετίες ανήκει σε άλλον, τα άλλα που έζησα με την Σοφία, κοντά μισό αιώνα μαζί, με τα πάνω και τα κάτω. Άλλες απ’ το σπίτι στην Άνω Βούλα (πουλήθηκε) και, φωτογραφίες με παλαιούς φίλους και γνωστούς από γιορτές Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και γενεθλίων ότι, οι άνθρωποι φυλάνε σε φακέλους πιστεύοντας, όπως …εγώ πως θα ζήσουν για πάντα
Και απ’ τις Τεχνικές Εκδόσεις!
Εκεί να δεις. Απ’ το 1970 ως το 2006 που η εταιρία που φτιάξαμε πουλήθηκε, σταμάτησε να «χτυπάει» στο ρυθμό της δικής μας καρδιάς και μαζί της σταμάτησε η ζωή μου/μας
Τα πρώρα γραφεία στην Καλλιρρόης & Βούρβαχη, μετά στην Καλλιρρόης, απέναντι απ’ το Κολυμβητήριο, το 1973 στην Αθανασίου Διάκου, στα πρώτα «δικά μας» γραφεία στην οδό Γοργίου 6 στο Μετς, που χτίστηκαν στο οικόπεδο που έστεκε το σπίτι του πάπου και της γιαγιάς. Κι’ απ’ εκεί σε νοικιασμένα στην οδό Πραξιτέλους στην Αμφιθέα και μετά στο μεγάλο, πάλι δικό μας κτίριο στην Ηλιουπόλεως 2-4, πίσω απ’ την Γυμναστική Ακαδημία στον Υμηττό. Όλα, φτιαγμένα με «ίδια κεφάλαια» και μηδέν δάνεια από τα αρπακτικά των τραπεζών και τους, κάθε λογής και (σκατό)φατσας οικονομικούς δολοφόνους
Mercedes Benz C111, Hockenheim, sometime in the 70’s
Όχι μόνο κτίρια αλλά και άνθρωποι, οι δεκάδες μπορεί κι’ εκατοντάδες που εργάστηκαν, που ξεκίνησαν τις δημοσιογραφικές και, όταν με το καλό έφυγαν απ’ την εταιρία, τις εκδοτικές τους καριέρες
Εξώφυλλα, ξενύχτια, λινοτυπίες, φωτοσυνθέσεις, DTP, μοντάζ, έλεγχοι, λάθη σοαβρά και αστεία όπως ο τίτλος «Τα Υπέρ και τα (Σ)Κατά» που κάνεις μας δεν πρόσεξε κι’ αναγκαστήκαμε να τυπώσουμε πάλι το εξώφυλλο
Και περιοδικά!
Θεέ μου πόσοι τίτλοι! Πρώτα οι «4ΤΡΟΧΟΙ», μετά το «ΗΧΟΣ & Hi-Fi», το «ΠΤΗΣΗ & Διάστημα», το «Ταξιδεύοντας’, το «Σκάφος & Θάλασσα», το «Ηλεκτρονικός Υπολογιστής», το «RAM» και άλλα που, αν κάποιος νέος θέλει να δει δεν έχει παρά να κάνει «κλικ» στις ενότητες που παρουσιάζονται στην «1η σελίδα» του ιστολογίου, στο blog roll και αλλού. Αλλά, και στον Γούγλη. Αν βάλετε για παράδειγμα τη λέξη «ΓΕΥΣΗ» θα δείτε το πρώτο περιοδικό για την κουζίνα και την μαγειρική στη Ελλάδα που κυκλοφόρησε 5 χρόνια πριν η Ελλάδα αρχίσει να μαγειρεύει με μανία σε εφημερίδες, περιοδικά και τηλεοράσεις
Και, δεν παύει να μου κάνει εντύπωση η αδιαφορία, η «μούγγα» που επιδεικνύουν οι δεκάδες μάγειρες, «σεφ» και, το κακό συναπάντημα που ξεκίνησαν απ’ το περιοδικό και αντέγραψαν, ξεπατίκωσαν, σκύλεψαν την ιδέα και, βέβαια, τον τίτλο. Ας είναι καλά όλοι δεν είναι οι μόνοι. Μόλις πρόσφατα κάπου διάβασα ότι, το ίδιο κάνουν με το «Ταξιδεύοντας»
Όμως. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Το Μοναστηράκι είναι γεμάτο από αναμνήσεις προς πώληση «10 ευρώ άντε δώσε 7 και παρ’ το» και φοβάμαι, τι φοβάμαι δηλαδή είμαι σίγουρος ότι και οι δικές μας εκεί θα πουληθούν
«Ρε ‘συ κοίτα. Αυτός δεν ήταν ο Καββαθάς με τους 4Τ»
«Ναι ρε μαλάκα. Αυτός πρέπει να είναι»
Μη έχοντας αποκτήσει παιδιά (οι λόγοι είναι 100% προσωπικοί) και με την οικογένεια να έχει τελειώσει (μια πρώτη ξαδέλφη χάθηκε πίσω απ’ τα χρέη της), τα πειστήρια θα πουληθούν στις ρούγες και στις γειτονιές έκτος αν βρεθεί ένας μικρός «Τζόνοθαν Λίβινγκστον Σίγκαλ» που θα με πείσει πως
α. τα θέλει
β. θα τα τιμήσει –πάντα στο μέτρο του δυνατού γιατί ποιος ενδιαφέρεται για τα πρώτα τεύχη περιοδικών όπως τα: 4ΤΡΟΧΟΙ, Car, Sports Cars Illustrated, Road & Track, MotorSport αλλά, και μια πλειάδα ξένων και ελληνικών τίτλων από το βαθύ παρελθόν;
Εγώ, πάντως, όχι!
Διατί;
Διότι η ώρα που η καμπύλη θα γίνει ευθεία πλησιάζει και, αν δεν είναι αυτή (που πλησιάζει) είμαι εγώ που τρέχω πίσω της
«Τι είναι αυτά που λε»ς, αναφώνησε ένας (απ’ τους πέντε, παλαιούς και νέους που έχουν απομείνει. «Εσύ θα ζήσεις …400 χρόνια»
«Κόψε κάτι» είπα τρέμοντας στην σκέψη ότι θα περάσω τέσσερις αιώνες μοναξιάς και, με αυτή τη σκέψη προσπάθησα να κλείσω τα μάτια, πράγμα δύσκολο τελευταία αφού τη νύχτα έρχονται οι εικόνες που σας έλεγα και, χωρίς βοήθεια, δεν βλέπω να τα καταφέρνω
Δεν μπορώ βλέπετε να πω κι’ εγώ «η κατάργηση με μια απόφαση και μένα νόμο και ένα άρθρο» όπως λένε οι πολιτικάντηδες που είναι ή εξαιρετικά άσχετοι ή κορυφαίοι ψεύτες αλλά, πάντα έτσι δεν ήταν;
...και βέβαια συνεχίζεται, ανανεώνεται, ελίσσεται και, γενικά, ομιλεί την Νέα Γλώσσα όπως αυτή της Κας Ζωής, του κ. Κουβέλη, του κ. Λεουτσάκου και άλλων προσωπικοτήτων του 22ου αιώνα και, ελπίζω να χαμογελάτε
RSS - Posts
25 Comments
Δάσκαλε, μην μας γράφεις τέτοια άρθρα γιατί το τέλος δεν ήρθε ακόμη, και αργεί πολύ ακόμη. Εμείς σε ακολουθούμε, χρόνια τώρα και θα είμαστε πάντα εδώ για ο,τιδήποτε χρειαστείς.
έτσι
Εστω και τωρα, υπαρχει ο αναγκαιος χρονος για να διασωθει ενα μεγαλο μερος (αν οχι το συνολο) αυτου του πλουσιου υλικου. Απαραιτητη προϋποθεση ειναι ο (πνευματικος και υλικος) ιδιοκτητης του να αποφασισει αν θελει να το δει να μετασχηματιζεται σε καποια μορφη ινστιτουτου, ιδρυματος, συλλογου, συνδεσμου ή αλλου σχετικου νομικου προσωπου, ή αν προτιμαει να το κανει σταχτη και μπουρμπερη.
@Ambassador
Το “Ίνστιτούτο” είναι μία ιδέα. Την έχουν κάνει πολλοί. Εγώ δεν έχω (πλέον) το κουράγιο
Θα μου επιτρέψετε να έχω επιφυλάξεις για την ιδρυματοποίηση κάθε μορφής, που θα οδηγούσε στα ίδια αποτελέσματα με αυτά ενός ορφανοτροφείου ή ενός ασύλου αστέγων.
Πριν από πέντε, περίπου, χρόνια, μετά το θάνατο ενός φίλου μου, μεγάλου Έλληνα συνθέτη, μεσολάβησα να παραχωρηθεί από τους κληρονόμους του το συνθετικό έργο του στο μεγαλύτερο, ίσως, πνευματικό ίδρυμα του χώρου.
Οι συνέπειες ήταν οι γνωστές της ελληνικής γραφειοκρατείας. Δυσχέρειες στην αξιοποίηση και το δανεισμό του για εκτέλεση και όταν ένα άλλο ίδρυμα εκδήλωσε την επιθυμία να ψηφιοποιήσει το έργο, άρχισαν οι φαιδρότητες, που θα το κρατήσουν, όπως φαίνεται, δέσμιο στις ιδρυματικές παραδοξότητες.
Μάλιστα, πλήρης σειρά αντιγράφων παραχωρήθηκε σε τμήμα μουσικών σπουδών Ελληνικού Πανεπιστημιακού Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να βρίσκονται μετά από πέντε χρόνια ακόμα στα χαρτοκιβώτια με διάφορα προσχήματα, πχ έλλειψη προσωπικού, κλπ, γεγονός που οδήγησε το διαχειριστή της κληρονομιάς στην απόφαση της διάρρηξης της συμφωνίας της δωρεάς και την επιστροφή του υλικού.
Εύκολος ο ενθουσιασμός και οι καλές προθέσεις των φίλων. Δύσκολη, όμως, η διέξοδος, κατά “το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής”.
@athadim
Συμφωνώ! Χίλιες φορές το Μανοστηράκι
“Το Μοναστηράκι νάναι καλά κι’ από καλογήρους χίλιους”;
Δεν είναι και αυτό “μια κάποια λύσις”.
@athadim
Αλλη προταση?
Δυστυχώς, καμιά.
Δημήτρη,
Να κατέβει το αρχείο ως έχει και είναι…
ως άψυχο υλικό,
στις εκλογές, διεκδικώντας αυτοδύναμο σχήμα συγκυβέρνησης των πάντων όλων πολιτικών δυνάμεων…
…με την χάρη που έχει ένα τετράδιο όταν το παίρνει ο αέρας,ο λυσσομανών,ο αφυγραντήρ, ο δολοφών του χιούμορ…
ΥΓ.
Σαν έμαθα πως χιούμορ σημαίνει υγρασία
σταμάτησα ολημερίς να παίζω …με τις λέξεις
humidity 100%,στο διάολο η μνημονιακή ξηρασία (άσχετο;)
τουλάχιστον σώθηκε το αρχείο στο σύμπαν του Μοναστηρακίου
@coyoteracing
Για το Μοναστηράκι έχουμε κελεπούρι. Το σακάκι Moschino αξίας 1000 ευρώ με το οποίο εμφανίστηκε στο Αιγάλεω το “λαϊκό παιδί” της Αριστεράς παρένθεσης, που εκβιάστηκε από του “θεσμούς”, παρασύρθηκε από τον Λαφαζάνη και το νάρκισσο Βαρουφάκη.
Η Ελλάδα δεν είχε εκλέξει πρωθυπουργό, αλλά την προσωποποίηση της αλλότριας ακολασίας.
@athadim
Μετά απ’ αυτή την -εποικοδομητική- συζήτηση πιθανότερο είναι να βρείτε προς πώληση, εκτός από επώνυμα ενδύματα, και (πρώην) επώνυμους ΝΟΚ
@kavvathas
Ο Ιταλός συγγραφέας του Il ritorno (Il mio nome è Nessuno) (Η επιστροφή – Το όνομά μου είναι ο Κανένας) Valerio Massimo Manfredi σε μια συνέντευξή του στο panorama.it βλέπει στο πρόσωπο του Οδυσσέα την ηρωική πλευρά του σημερινού ανθρώπου της Δύσης να βρίσκεται αντιμέτωπος με θάρρος στο χάος και την παράνοια.
Λοιπόν, Να ο Κανένας (ΝΟΚ), που αντιμετώπισε το χάος και την παράνοια της χώρας του Οδυσσέα, “κρεμασμένος” ακόμα και στα μανταλάκια του Μοναστηρακίου.
Εμείς που είμαστε κοντά σου, σου χρωστάμε τόσα πολλά. Μάθαμε να ζούμε στον κόσμο που μας έδωσες και μας αποκάλυψες. Και τώρα ακόμα,τίποτα δεν μας λείπει. Ο,τι είχαμε ανάγκη μας το χάρισες με τους κόπους μιας ζωής. Και τίποτα από όλα αυτα δεν χάσαμε και ούτε θα το χάσουμε και δεν θα ξεχάσουμε.
Η ευτυχία όταν τη μοιράζεσαι γίνεται μεγαλύτερη και η δυστυχία μικρότερη. Αλλά ποιος τις χέζει και τις δυό Αφέντη.
…σε ασπάζομαι με σεβασμό,σε φιλώ με αγάπη…
πάντα εκεί ψηλά κε Καββαθά…
Αγαπητέ ΚΚ
Η ευθεία γραμμή δεν είναι πάντα αυτή του ηλεκτροκαρδιογραφήματος.
Είναι η ευθεία γραμμή του διαφορικού λογισμού, που υπολογίζει κάθε στιγμή την οποιαδήποτε αλλαγή για να πετύχει τον τελικό στόχο, όπως ένας σκύλος κυνηγάει το λαγό και δεν τον ακολουθεί στην καμπύλη τροχιά του, αλλά υπολογίζει κάθε στιγμή το στόχο του να τον προφτάσει, χωρίς να έχει διδαχτεί πoτέ το διαφορικό λογισμό.
Είναι η ευθεία γραμμή, όχι μόνο του διαφορικού, αλλά και του διαφορετικού λογισμού.
Είναι η ευθεία γραμμή σε τόσα άλλα, όπως για παράδειγμα αυτή του Πορτογάλου ποιητή Fernando Pessoa στο ανελέητα αυτοσαρκαστικό και αυτοψυχαναλυτικό “Ποίημα σε ευθεία γραμμη”:
“Δεν γνώρισα ποτέ κανέναν που να τον τσάκισαν στο ξύλο.
Όλοι μου οι γνωστοί υπήρξαν πρωταθλητές σε όλα.
Εγώ, τόσες φορές χυδαίος, φαύλος κι ελεεινός,
τόσες φορές αδιαφιλονίκητα παράσιτο,
ασυγχώρητα βρόμικος,
εγώ που τόσες φορές δεν είχα την υπομονή να κάνω μπάνιο,
εγώ που τόσες φορές υπήρξα γελοίος, παράλογος,
που πεδικλώθηκα δημοσίως στα χάλια των καλών τρόπων,
που υπήρξα γελοίος, τσιγκούνης, υποταγμένος κι υπερόπτης,
που υπέφερα ταπεινώσεις σιωπηλά,
που όταν δεν σιώπησα ήμουν ακόμη πιο γελοίος,
εγώ που υπήρξα κωμικός για τις καμαριέρες,
εγώ που αισθάνθηκα το κλείσιμο του ματιού των κλητήρων,
εγώ που διέπραξα αίσχη οικονομικά, ζητώντας δανεικά
χωρίς να τα ξεπληρώσω,
εγώ, που σαν ήρθε η ώρα της τιμωρίας, κρύφτηκα
πέρα από τη δυνατότητα της τιμωρίας,
εγώ που υπέφερα την αγωνία των μικρών ασήμαντων
πραγμάτων,
διαπιστώνω πώς δεν υπάρχει όμοιος μου στον κόσμο.
Όλος ο κόσμος που γνωρίζω και μιλάει μαζί μου
ποτέ δεν διέπραξε μια γελοία πράξη, ποτέ δεν ταπεινώθηκε,
δεν υπήρξαν παρά πρίγκιπες-όλοι τους πρίγκιπες-στη
ζωή…
Και τι δεν θα’ δινα για ν’ ακούσω την ανθρώπινη φωνή
κάποιου
να εξομολογείται όχι μια αμαρτία αλλά μια παλιανθρωπιά,
να διηγείται όχι μια βιαιότητα αλλά μια δειλία!
Όχι, όλοι τους είναι το Ιδανικό αν ακούσω τι μου λένε.
Ποιός σ’ αυτό τον απέραντο κόσμο θα μου εξομολογηθεί
ότι μια φορά υπήρξε ελεεινός;
Ω πρίγκιπες, αδέλφια μου,
Άει στο καλό, βαρέθηκα τους ημίθεους!
Που υπάρχουν άνθρωποι σ’αυτό τον κόσμο;
Λοιπόν μονάχα εγώ είμαι ο ελεεινός κι ο λάθος σ’ αυτή τη
γη;
……………………..”
Κ.Κ, τά “πειστήρια” αυτά είναι τά παιδιά σου. Τά πνευματικά σου παιδιά. Πού τά γέννησες, τά μεγάλωσες, τά είδες νά μεστώνουν καί δάκρυσες,είμαι σίγουρος γιά αυτό, γιά τή μετέπειτα πορεία τους,άσχετα μέ τήν οποιδήποτε συνέχεια πού είναι άλλωστε γνωστή..
Ταπεινή μου γνώμη. Ταπεινή μου άποψη.. Δέν χρειάζεται νά βρεθεί κανένας Λίβινγκστον Σίγκαλ πού “νά τά θέλει” Γιατί ;. Μά γιατί ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ πώς τά “πειστήρια” ΠΡΕΠΕΙ νά ανήκουν σ’αυτούς τούς “πέντε-δέκα”,κατά πώς λές
Συνοδοιπόροι σεβαστοί απανταχού, δέν νομίζετε ότι έχουμε δουλειά;.
Καταλαβαινόμαστε, είμαι σίγουρος.. Έν αναμονή λοιπόν.
Συνοδοιπόροι αγαπητοί. Κάντε σύγκριση “πειστηρίων”.
Συγκρίνετε παρακαλώ τά “πειστήρια τού Δάσκαλου Κ.Κ,τά πειστήρια μιάς ζωής ολόκληρης, μέ τά “πειστήρια” πού θά δείτε στό επισυναπτόμενο..
http://www.enikonomia.gr/auto/33164,Mercedes-Benz-kai-BMW-xepoylhsan-ton-Aygoysto-sthn-Ellada.html
Ευτυχείτε…
Προϊδρυτικός..
@lagvas
“μερσεντέ” και “μπεμεβέ” λοιπόν ο “εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος – Έλληνας Λαός”
Και, 1-2 φίλοι με ρώτησαν τι θα ψηφίσω στις 20. Έχει καμία σημασία;
Αντιγερμανικός δάκτυλος “πείραξε” τον πίνακα των συγκριτικών πωλήσεων, αγγίζοντας την προβοκάτσια, όταν η Porsche από 0 αυτοκίνητα έφτασε στα 3 η αύξηση εμφανίζεται ποσοστιαία μόνο 100%.
Εγώ πάντως υποκλίνομαι σ’αυτούς τούς τρείς “περιούσιους εραστές τής αυτοκίνησης” πού βγάζοντας απ’τό σεντούκι τους τίς οικονομίες μιάς ζωής έγραψαν στά παληά τους παπούτσια τίς κλειστές τράπεζες καί αγόρασαν “καγιέ” γιά νά κάνουν τό κομμάτι τους στήν πάνω-πέρα-δώθε-κείθε” μαγουλίτσα πατώντας γκάζι μέ “τό αριστερό”… Παρακαλώ..
Προϊδρυτικός.
@lagvas
Η αύξηση των πωλήσεων δεν θα ενοχλούσε αν π.χ το Φένγουικ εξήγαγε σωστά το υπ’ αριμθόν 1 προϊόν του, το λάδι
Ποσα κιλα λαδι πρεπει να “εξαγει σωστα” ωστε να πληρωσει μια Cayene?
@ambassador
Στο ερώτημα του συνομιλητή ambassador
“Ποσα κιλα λαδι πρεπει να «εξαγει σωστα» ωστε να πληρωσει μια Cayene?” απαντώ με ένα σχόλιό μου του 2011, με τη διαφορά ότι, αντί για λάδι, χρησιμοποιώ ένα άλλο εθνικό εξαγωγικό ισοδύναμο, το αγγούρι.
Στο τέλος παραθέτω την ιστοσελίδα, στην οποία μπορεί να δαβασει κάποιος ολόκληρο το σχόλιο.
“Η ιδιαιτεροτητα του Ελληνικου οικονομικου προβληματος εχει να κανει με το τραγικο λαθος της νομισματικης ενωσης της σε ενα περιβαλλον παραγωγικης ανισορροπιας.
Στο περιβαλλον αυτο της ΕΕ, ο κοινωνικα αναγκαιος χρονος εργασιας, οπως τον προσδιορισε ο Marx, για να προστατευσει την αντικειμενικοτητα του ως παραγωγικου μετρου, δεν εχει ομοιογενεια αξιακη.
Η Ελλαδα διεπραξε το ιδιο λαθος με την Αργεντινη, που ισοτιμησε το νομισμα της με το δολλαριο των ΗΠΑ.
Για παραδειγμα, στην αποβιομηχανοποιημενη και υπο γεωργικη διαλυση Ελλαδα, ο κοινωνικα αναγκαιος χρονος εργασιας για την παραγωγη ενος αγγουριου ειναι ισος με αυτον για την παραγωγη ενος αυτοκινητου στην αναπτυγμενη μαζικη και ρομποτικη βιομηχανικη παραγωγη της Γερμανιας.
Σε μια, λοιπον, πρωτογενεστερη προβολη των συναλλακτικων ηθων με την ανταλλαγη των προιοντων, θα επρεπε ενα αγγουρι να ανταλλασεται με ενα αυτοκινητο.
Αυτη, σε τελευταια αναλυση, ηταν η ευγενης προσδοκια μας απο την ενταξη της χωρας μας στην Ευρωπαικη Οικονομικη Κοινοτητα.
Τελικα, το αγγουρι απο συναλλακτικο ισοδυναμο, εγινε σαδιστικομαζοχιστικο εργαλειο στον κωλο του Ελληνα ως μνημειο της υπερβασης του μετρου.”.
http://athadim.blogspot.gr/2011/02/blog-post_8305.html?m=1
@athadim
Το “τραγικο λαθος της νομισματικης ενωσης σε ενα περιβαλλον παραγωγικης ανισορροπιας” ηταν ο κυριαρχος προβληματισμος μερικων euro-σκεπτικιστων πριν απο 15-16 χρονια. Ηταν, δυστυχως, λιγοι, αφου σε τουτη τη χωρα περισσευαν παντα οι “προθυμοι”.
Το αλληγορικο ερωτημα “ποσα κιλα λαδι χρειαζονται για να αγοραστει μια Cayene” ειναι κλεψιτυπη παραλλαγη. Η original εκδοση ηταν “Ποσα κιλα λεμονια πρεπει να εξαγουμε για να εισαγουμε ενα τρακτερ”, και διατυπωθηκε πολυ εγκαιρα. Ηταν πισω στο …. 1961
@ambassador
Σήμερα, ενώ οι πρόθυμοι συνεχίζουν να περισσεύουν, λείπουν τα λεμόνια, που και αυτά, πλέον, εισάγονται.
Όσο για το τρακτέρ, έχω προσωπική εμπειρία, όταν πριν 5-6 χρόνια αποφάσισα να ανανεώσω το γεωργικό “στόλο” για την καλλιέργεια των χιλίων, περίπου, ελαιοδέντρων μου.
Ξεκίνησα με αρχική τιμή άνω των 60.000 ευρώ και τελικά, λόγω της “ατυχίας” μου να μην δικαιούμαι πρόγραμμα “επιδότησης”, κοινώς κλοπής, ως μη κατ’ επάγγελμα αγρότης, το πήρα μόλις 40.000 ευρώ, με όλο τον εξοπλισμό, πχ. κλιματισμό, ράδιο – cd, mp3, iPod, κλπ.
Αυτή ήταν και είναι η Ελλάδα της ΕΕ και των επιδοτήσεων.