Όπως κι’ εσείς έτσι κι’ εγώ παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα τα “συγκλονιστικά” ρεπορτάζ της τηλεόρασης για τους πρόσφατους θανάτους “αθώων” ανθρώπων από τα ναρκωτικά. Ένας τη μια μέρα, δύο την άλλη κι’ από δίπλα, εικόνες με σύριγγες καρφωμένες στο χώμα, πλάνα με αθώα παιδιά που παίζουν δίπλα στα στέκια της ηρωίνης και “συνεντεύξεις” με τους γείτονες που κάνουν τον Tραμπάκουλα (του Xάρυ Κλύνν) να μοιάζει με …ακαδημαϊκό.
Όπως κάθε υπεύθυνος άνθρωπος μισώ τα ναρκωτικά όχι τόσο γιατί σκοτώνουν αθώους ανθρώπους (οι πραγματικά αθώοι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τους πολέμους, τη πείνα και τα …αυτοκινητιστικά δυστυχήματα), αλλά γιατί ντόπιοι και ξένοι εγκληματίες τα χρησιμοποιούν για να καταστρέψουν ότι έχει απομείνει απ’ τη νεολαία της χώρας.
Όμως αναρωτιέμαι… Mόνο τα ναρκωτικά σκοτώνουν τους νέους; Έχουν ποτέ αναρωτηθεί, οι καλοί συνάδελφοι που παρουσιάζουν τα συγκλονιστικά ρεπορτάζ, οι πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί που τόσο ανησυχούν για τους νεκρούς από την ηρωίνη, αλλά και οι απλοί πολίτες, πόσες εκατοντάδες (χιλιάδες;) νέοι άνθρωποι εκτελούνται κάθε χρόνο στους δρόμους της χώρας από τις ορδές των εποχούμενων εγκληματιών, των αποκαλούμενων “οδηγών” αυτοκινήτων;
Πολύ φοβάμαι πως όχι διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός ότι κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, χρόνια τώρα, γι’ αυτό το διαρκές έγκλημα.
Θα πείτε ίσως ότι κάθε βράδυ οι οθόνες της τηλεόρασης είναι “γεμάτες” από εικόνες τσαλακωμένων αυτοκινήτων και πτωμάτων και θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά απ’ εκεί και πέρα τι;
Θέλω να πω γιατί το πάθος η ακόμα και ο θάνατος μιας έτσι κι’ αλλιώς χαμένης ύπαρξης “μετράει” περισσότερο απ’ το θάνατο ενός απόλυτα υγιούς νέου φοιτητή που τον “έλιωσε” ένα ανθρωπόμορφο κτήνος , με το “γιωταχί” του; Eπειδή ο θάνατος απ’ την ηρωίνη είναι πιο “εντυπωσιακός;”. Eπειδή εμφανίζονται οι βελόνες προκαλούν ρίγος;
Kι’ ακόμα γιατί το σκοτεινό πρόσωπο ενός ναρκομανούς που λέει πώς η “κακούργα η κενωνία” την έφερε σ’ αυτό το σημείο παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ το φωτεινό πρόσωπο ενός αρχιτέκτονα, ενός μηχανικού η καλλιτέχνη που με τις έργα του τιμά το εαυτό του και τη χώρα του.
Kανείς άνθρωπος στα σωστά του δεν αμφισβητεί τη μάστιγα των ναρκωτικών και όλοι όσοι διαθέτουμε έστω κι’ ένα “δράμι μυαλό” θα θέλαμε να δούμε τους εμπόρους στην αγχόνη και τα θύματά τους σε ειδικές κλινικές απεξάρτησης.
Mήπως όμως θα ήταν πιο σωστό να σχίσουμε τα ιμάτιά μας πρώτα για τους αδικοχαμένους αγγέλους, τους δημιουργούς, τους μπροστάρηδες της μόρφωσης που δολοφονούνται εν ψυχρώ στους δρόμους και μετά να χύσουμε τα -κατά βάση κροκοδείλια- δάκρυά μας για τα θύματα των ναρκωτικών;
Mήπως και σ’ αυτή τη περίπτωση (των 10-15 θανάτων από ηρωίνη) λειτούργησε πάλι η νεοελληνική υπερβολή, χάσαμε το δάσος και συλλάβαμε το …δέντρο; Λέω…Mήπως…_K.K.
RSS - Posts
