Έγινε ήρωας μέσα από ατέλειωτες ώρες προπόνησης και πολύ ξύλο, άγριο ξύλο, που έριξε και έφαγε.
Και ξαφνικά αυτός ο αθλητής εμφανίζεται στο χαζοπαιγνίδι του ΑΝΤ1, ανάμεσα σε γλάστρες, βίζιτες, πισωγλέντηδες, ενοικιαζόμενες celebrities, διάσημους στη Κωλοπετινίτσα κερατάδες και πάσης φύσεως νούμερα.
Αυτό το σκουπιδαριό τον ακολούθησε και το βράδι του Σαββάτου για να τον χαζέψει την ώρα που θ αγωνίζεται με τον Τούρκο αντίπαλό του.
Γι αυτά τα νούμερα, δεν αρκούσαν οι κερκίδες, αλλά για πρώτη φορά οι υπεύθυνοι της κιτσάτης παραγωγής τοποθέτησαν τραπέζια –λες και επρόκειτο για μπουζουξίδικο-γύρω από την αρένα-πίστα.
Έτσι ο βλαχομπαρόκ υπόκοσμος του εγχώριου σκουπιδαριού-κάτι χρεωκοπημένοι εκδότες που συγκινούνται μόνο στη θέα των δανεικών από τις τράπεζες, σεσημασμένα σούργελα, τηλεπερσόνες της μόδας, και ποικίλης ύλης τηλεοπτικό κατακάθι, ακροβολίστηκε με σκατς και ξηρούς καρπούς δίπλα στην αρένα.
Όλοι αυτοί υποδύθηκαν τους συγκινημένους την ώρα που ακούστηκε ο Εθνικό Ύμνος της χρεωκοπημένης χώρας και περίμεναν από τον Ζαμπίδη να πράξει το “εθνικό του καθήκον”.
Ο Μιχάλης στάθηκε τυχερός και χάρη στην εμπειρία του κέρδισε στα σημεία τον Τούρκο, ο οποίος έδειχνε ατάραχος σαν βράχος.
Στη πραγματικότητα αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Ζαμπίδης γλίτωσε την πανωλεθρία το βράδι του Σαββάτου-τίποτε λιγότερο.
Μια πανωλεθρία που ο ίδιος προκάλεσε στον εαυτό του.
Τη δουλειά έχει ένας ήρωας της αλάνας ανάμεσα σε ξιπασμένους κοσμικούς της πλάκας;
Αυτό είναι το κοινό του; Σ αυτούς απευθύνεται; Μπορούν αυτοί οι κερατάδες να σεβαστούν τον ιδρώτα και τον πόνο του;
Το χειρότερο που θα του συμβεί είναι να φλωροποιηθεί ανάμεσα σ αυτόν τον συρφετό και να καταστρέψει τη καριέρα του. Στα σημεία γλίτωσε μια ολέθρια ήττα από τον Τούρκο.
Τι δουλειά έχει ένας ήρωας ανάμεσα στο Κωλομπαριστάν της βλαχοσώου μπιζ;
Για τα λεφτά; Δεν νομίζω. Περισσότερα έχει να χάσει-και σε χρήμα-όταν οι ήττες θ αρχίσουν να διαδέχονται τις νίκες.
Ανάμεσα σε φλώρους, βίζιτες και τηλεοπτικά σαπάκια ο Ζαμπίδης κινδυνεύει να καταστρέψει ότι με τόσο κόπο-από τα 11 του χρόνια-έχτισε.
-Μιχάλη,πρόσεχε. Φύγε μακριά τους, για να παραμείνεις ήρωας στη συνείδηση του κόσμου…
RSS - Posts
14 Comments
Έτυχε να δω λίγο και λυπήθηκα τον καταπληκτικό αυτόν πολεμιστή να περιβάλλεται από αυτό το πλήθος…
Κώστα,
Δυστυχώς και τα λίγα πρότυπα που έμειναν , βάλθηκαν οι γραφικοί και ξενέρωτοι να τα γελοιοποϊήσουν.
Δεν θα τους περασει, ξυπνήσαμε , δεν τρώμε πλέον
τηλεόχορτο και αυτούς που έχουμε στη καρδιά μας, θα τους κρατήσουμε για πάντα..
…Και που “ξυπνήσαμε” τι καταφέραμε; Να επιμηκύνουμε το δάνειο;
Πολεμιστης ?
Οχι ρε Κωστα…
Σαν φιγουρα απο καρτουν ειναι,ιδιως οταν διαφημιζει γιαουρτια & χορευει τανγκο…
Σουρχεται να του βαλεις το κεφαλι παραμασχαλα
& να του κανεις …ζουκου-ζουκου…
Και εσυ τι ζορι τραβας?Ζηλευεις?
Αυτό σχολιάζαμε καθώς βλέπαμε το βλαχομπαρόκ σόου του αντ1.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει (έστω και τηλεοπτικά) αγώνες Κ1 εύκολα αντιλαμβάνονται το δέος και την πολεμική ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στο στάδιο, πριν- μετά και κατά τη διάρκεια των αγώνων. Παρόλη τη νίκη του Iron Mike, μια θλίψη επικράτησε ανάμεσά μας, για αυτό το σκουπιδαριό by Greek edition που παρακολουθήσαμε.
Ο Μιχάλης είναι αγνό παιδί και ελληνόπουλο απ’ τα λίγα,
τον παρέσυραν σε ένα στάδιο γεμάτο καραγκιόζηδες να παριστάνει το σταρ.
Κατάφεραν και απομυθοποϊήσανε το Μιχάλη και τους
αγώνες του.
Μακάρι να το κατάλαβε και να είναι η τελευταία φορά που συνευρίσκεται με καραγκιόζηδες.
Οι γνήσιοι αθλητές, δεν έχουν ανάγκη από γλείφτες…
Προσωπικά αδιαφορώ για το κικ μπόξινγκ και τα συναφή σπορ, αλλά βάσει των επιτυχιών του και μόνο δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι το παλληκάρι αυτό είναι σπουδαίος σ’ αυτό που κάνει. Απορώ για το τί είδους αγώνας έγινε με αυτή την βλαχο-παραγωγή. Πού ήταν τα επίσημα κανάλια και συνεργεία της διοργανώτριας αρχής και επέτρεψαν να γίνουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια σε έναν αγώνα που έκρινε τον τίτλο του πρωταθλητή? Το μόνο που μένει είναι να πάρει Όσκαρ καμιά Ελληνική ταινία του παραχρόνου και να παίζουν διάφορα καρτούν της ελληνικής τηλεόρασης (Μακρυπούλια, Σεργουλόπουλος & Μπακοδήμου, διαλέξτε ό,τι θέλετε) ή να ακούγεται στο soundtrack κάποιο τραγούδι χαζομάρα σαν αυτό που στέλνουμε στην Eurovision κάθε τόσο, και να παίξει στην απονομή των βραβείων ζωντανά.
Μήπως θα πρέπει να “χαλαρώσουμε” λιγάκι?
Πρόκειται για έναν εξαιρετικό ( από ότι δείχνουν οι επιδόσεις του) αθλητή, προφανώς έναν ισορροπημένο και αυτοπειθαρχούμενο άνθρωπο ( έτσι είναι οι μεγάλοι αθλητές), και αυτό δεν έχει καμία μα καμία απολύτως “εθνική διάσταση”.
Σεβόμενος κάθε αντίθετη άποψη, σας λέω και την δική μου: Δεν αισθάνομαι καμία υπερηφάνεια όταν Έλληνας αθλητής κερδίζει μετάλλιο, όπως δεν αισθάνομαι και καμία ντροπή όταν Έλληνας αθλητής ηττάται.
Θέλω η χώρα μου να κρατά ψηλά την σημαία την σημαία του αθλητικού πνεύματος, και τέλος.
Ας το καταλάβουμε όλοι: Ο αθλητισμός, δεν είναι για να κάνει υπερήφανα τα έθνη.
Προσωπικά δε, έχοντας παρακολουθήσει την πορεία και την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου ( όσο μπορώ φυσικά), θα είχα ακριβώς τα ίδια συναισθήματα ακόμα και αν συντριβόταν σε κάποιον αγώνα με Τούρκο συναθλητή του.
Για το κοινωνικό καρκατσουλιό μιλάμε -που εξευτέλισε τον Ζαμπίδη -και τον αθλητισμό
Συμφωνώ απολύτως.
Mιχάλη, δεν σε γνωρίζω…γνωρίζω όμως τούτο: φύγε μακρυά από
τον τηλεοπτικό φαρισαϊσμό και μόνο τότε θα έχεις τον κόσμο μαζί σου.
Στα δύσκολα, γιατί εκεί θα τον χρειαστείς. Οταν οι τηλεοπτικές Κασσάνδρες θα σε έχουν εγκαταλείψει γιατί απλά δεν θα πουλάς!
Χαιρετώ και τον αειθαλή φίλο Κώστα
που με κάνει πάντα να ελπίζω
(από τότε που έγραφα στα περιοδικά του, στην Επιστήμη @ Τεχνολογία και στην Στρατηγική) ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι
που καταφέρνουν να διατηρήσουν τις αρχές τους
όταν τα πάντα γύρω καταρρέουν!
Δυστυχώς, φίλε Κώστε θα υπάρχουν πάντα οι “άλλοι έλληνες”,
για να συντηρούν ως ..θλιβερή μειοψηφία τα λαμόγια και τις τηλεπερσόνες!
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε η μειοψηφία θα πάψει να είναι μειοψηφία ή έστω θα πάψει να είναι θλιβερή…
Κάνοντας μακάβριο χιούμορ θα έλεγα πως, εκτός από τους φίλους μου στη κηδεία μου θα έλθουν και οι …αρχές μου!
Γνώρισα τον Μιχάλη, το 1998, όταν κι εγώ ασχολούμουν με το Kick-boxing και μάλιστα ήμουν και διαιτητής και κριτής της τότε Πανελλήνιας Ένωσης Kick-boxing (ΠΕΚ), υπό τον Γιώργο Θωκταρίδη.
Ο Μιχάλης ήταν αυτό ακριβώς: Ένας μαχητής, που όσο μπόϊ του έλλειπε (1,63), τόση ψυχή του περίσσευε. Αγωνιστής μέχρι τελικής πτώσεως! Μας είχε εντυπωσιάσει όλους κι ας ήταν μικρός σε ηλικία: Μόνο 19 ετών και όμως στους Πανελλήνιους αγώνες κατέβαινε σαν προπονητής, αφού δεν υπήρχε αντίπαλος γι’ αυτόν επί Ελληνικού εδάφους! Ένα ίνδαλμα για όλους τους αθλητές!
Στην Ελλάδα όμως όπου κυριαρχεί η διαφθορά, η χυδαιότητα και η ανηθικότητα και τιμωρούνται η νομιμότητα και η πίστη σε αξίες και ιδανικά, δεν περίμενα παρά ακριβώς αυτήν την κατάληξη. Εύχομαι ο Μιχάλης αν αντιληφθεί πού τον οδηγούν και να δραπετεύσει. Καλώς ή κακώς εξακολουθεί να αποτελεί πρότυπο και οι επιλογές του θα γίνουν οδηγοί για τους υπόλοιπους.