του Σωκράτη Παπαχατζή
Σάλο έχει προκαλέσει το εξώφυλλο του επερχόμενου τεύχους του Rolling Stone. Η απεικόνιση σ’ αυτό του Τζοχάρ Τσαρνάεφ, “βομβιστή της Βοστώνης” παραπέμπει, υποτίθεται, στο ίματζ ενός ροκ σταρ, με αποτέλεσμα να συμβάλλει στην “ηρωοποίησή του”. Η κατακραυγή ξεσηκώθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τη συνεπικουρία των απαραίτητων …κοινωνικών αναλυτών, ενώ αλυσίδες καταστημάτων λιανικής ανακοινώνουν ότι θα σαμποτάρουν το τεύχος.
Άραγε, το γεγονός ότι το εξώφυλλο του RS αποτελεί περιβάλλον φιλοξενίας προσωπικοτήτων της show business, αρκεί για να εμπλουτίσει με αύρα …rock star κάθε προσωπικότητα που φιλοξενεί; Το ερώτημα ακούγεται εύλογο ως απάντηση στον προκληθέντα …σάλο, αλλά το θέμα ξεφεύγει από το πλαίσιο του περιοδικού:
Στο a priori διεστραμμένο περιβάλλον των media, η όποια φωτογραφία/ επιλογή θέματος έχουν τη στάμπα του ευπώλητου, ενώ ο οποιοσδήποτε τίτλος εξισώνεται με το “πάρε-πάρε” της λαϊκής αγοράς. Και, οι δημοσιογράφοι δεν το έκρυψαν ποτέ: οι κακές ειδήσεις είναι που πουλάνε. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένας κόσμος διαμεσολαβημένος από αυτούς δεν μπορεί παρά να είναι ένας, κυριολεκτικά, δαιμονικός κόσμος. Η ηρωοποίηση του τρομοκράτη αποτελεί όρο επιβίωσής τους. Η αύρα του glamour είναι πανταχού παρούσα, ανεξάρτητα αν πρόκειται για τον παραδοσιακό “καλό” ή “κακό” ήρωα. Οι τεχνικές μονάχα αλλάζουν, μαζί με τις περιστάσεις. Πηγή τους είναι η βιομηχανία του Χόλιγουντ: Στο πλαίσιο ενός τυπικού blockbuster, ο “κακός” πεθαίνει …για τα μάτια του κόσμου, αφού μας έχει προηγουμένως σαγηνεύσει με “sex appeal” και “cool attitude”.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η counter – culture με αιχμή του δόρατος το ροκ, ήταν εξ αρχής “bad news”, τουτέστιν, “good news” με την έννοια του ευπώλητου. Ο ροκ σταρ φορά δεκαετίες τώρα το προσωπείο του “κακού παιδιού” , του street fighter, του ακτιβιστή ή του τρομοκράτη. “Ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος ροκ σταρ”, μας ενημέρωνε ο D. Bowie, 4 δεκαετίες πριν. Ο ροκ σταρ είναι το πρότυπο μιας συμπεριφοράς παραβατικής αλλά …διαχειρίσιμης από ένα σύστημα που ανέχεται τα πάντα.
Ή σχεδόν τα πάντα.
Γιατί κάποιοι εμφανίζονται καθυστερημένα με πρόβλημα, όταν ο τρομοκράτης φορά, υποτίθεται, το προσωπείο του “ροκ σταρ” στο εξώφυλλο του Νο 1 μουσικού περιοδικού παγκοσμίως; Τα σύνορα ανάμεσα στο virtual και την “αληθινή” πραγματικότητα έχουν προ πολλού καταπέσει, στο βωμό των εντυπώσεων και των ρεκόρ πωλήσεων.
Μήπως άργησαν να ξυπνήσουν; Μήπως είναι απλώς υποκριτές;
Είναι γνωστό ότι το περιοδικό, πέρα από το “τυπικό” μουσικό section, προσφέρει υψηλού επιπέδου εναλλακτική αρθρογραφία γύρω από κοινωνικά – πολιτικά ζητήματα, φιλοξενώντας συνάμα στις σελίδες του συνεντεύξεις από προσωπικότητες σημαντικές όσο ο …πρόεδρος Ομπάμα. Είναι λοιπόν πιθανό ότι αυτό που θέλουν να εμποδίσουν, δεν είναι το εξώφυλλο. Αλλά το να ακουστεί μια νηφάλια και διεξοδική προσέγγιση στο φαινόμενο της τρομοκρατίας, εν μέσω των άναρθρων κραυγών που μονοπωλούν σχεδόν τον δημόσιο διάλογο στις ΗΠΑ.
Σε τέτοια περίπτωση, το μήνυμά τους προς το περιοδικό είναι σαφές: αφήστε την πολιτική, περιοριστείτε στο …αντικείμενό σας. Αφήστε ήσυχους τους τρομοκράτες-“ροκ σταρ”: μείνετε στους original ροκ σταρ-“τρομοκράτες”.
RSS - Posts
4 Comments
Ακόμα θυμάμαι την αγανάκτηση κάποιου παλιού δημοσιογράφου του Ήχου, όταν στην πρώτη – και τελευταία – συνέντευξή του με τον Nick Cave ανακάλυψε μετά τρόμου ότι το είδωλό του, την αντικοινωνική στάση του οποίου υμνούσε με λυρικές εξάρσεις, ήταν όντως κωλόπαιδο. Κατά τ’ άλλα δε βλέπω πώς μπορεί να συμβάλλει στην «νηφάλια προσέγγιση της τρομοκρατίας» μια επιθετικά στυλιζαρισμένη φωτογραφία ενός κοινού δολοφόνου, τη στιγμή μάλιστα που τα θύματα δεν έχουν καλά καλά σαραντίσει. Ή μήπως διακρίνω μια μικρή χαιρεκακία;
Από τα αναφερόμενα στην τρίτη παράγραφο του κειμένου δεν εξαιρείται, εννοείται, το Rolling Stone.
Όμως, στην εκτός εισαγωγικών νηφάλια προσέγγιση της τρομοκρατίας μπορεί να συμβάλει η υψηλού επιπέδου αρθρογραφία που φιλοξενεί στις σελίδες του.
Εκτός αν προτιμάμε τα θρίλερ των δελτίων ειδήσεων και τη δαιμονολογία του mainstream τύπου.
Επίτρεψέ μου άλλωστε να πω ότι η αγανάκτηση του παλιού δημοσιογράφου του ΗΧΟΥ μου φαίνεται εξ ίσου απλοϊκή με τις πρότερες μυθοποιητικές εξάρσεις του. Νομοτελειακό αποτέλεσμα μιας …μη νηφάλιας προσέγγισης,
Δυστυχώς όλα αυτά τα δημοσιεύματα, είναι “στημένα” στο πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Από την στιγμή που έπεσε η Σοβιετική Ένωση με το σύμφωνο της Βαρσοβίας, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος εχθρός κατά του δυτικού κόσμου, ώστε να υπάρχει λόγος ύπαρξης της Βορειοατλαντικής συμμαχίας και περιορισμό των ατομικών ελευθεριών προς χάριν του κοινωνικού συνόλου…..
Δυστυχώς μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει, με την Συρία φαίνεται ότι δεν θα τους “βγουν” τα σχέδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούν των σχεδίων τους για παγκόσμια διακυβέρνηση που έλεγε και ο δικός μας……πρωθυπουργός!!!
Ακομη και το αρθρο του Socrates, ακομη και τα σχολια μας σε αυτο το…αορατο ιστολογιο, “εκκολαφθηκαν” εξαιτιας του προκλητικου εξωφυλλου αυτου του mainstream περιοδικου.
Mission accomplished λοιπον…