Της ΝΑΤΑΣΑΣ ΜΠΑΣΤΕΑ
ΤΑ ΝΕΑ
Την ανάρτηση έκανε ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ στις Τρίτη, Απρίλιος 12, 2011
Για τον υπόλοιπο πλανήτη ήταν ένας πρωτοπόρος, ήρωας για την ανθρωπότητα και το απόλυτο προπαγανδιστικό όπλο της ΕΣΣ∆. Οµως για την οικογένειά του ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, ακριβώς σαν σήµερα πριν από 50 χρόνια, ήταν µια ποιητική ψυχή που είχε πάθος για τα έργα του Πούσκιν και του Σεν Εξιπερί και λίγο πριν από την πτήση του έγραψε µια επιστολή στη σύζυγό του όπου την παρότρυνε να µη µείνει µόνη της εάν εκείνος δεν επέστρεφε από το ∆ιάστηµα.
Καθώς σε όλη τη Ρωσία γίνονται εκδηλώσεις µνήµης για τον πρώτο κοσµοναύτη, η µεγάλη κόρη του Ελένα µιλώντας στο ραδιόφωνο του BBC έδωσε µια συναρπαστική εικόνα για την προσωπικότητα του Γκαγκάριν ο οποίος δεν ήξερε τι σηµαίνει «εσωτερικός πόνος», ήταν τόσο πειθαρχηµένος σωµατικά και πνευµατικά που όταν έλεγε ότι θα κοιµηθεί για 40 λεπτά ξυπνούσε ακριβώς τη στιγµή που έπρεπε µόνος του, ενώ παρ’ ότι πέρασε πολλές δύσκολες στιγµές στη διάρκεια της ιστορικής του πτήσης, δεν τις αφηγήθηκε ποτέ στην οικογένειά του για να µην στεναχωρηθούν – τις έµαθαν πολύ αργότερα από τα ντοκουµέντα που ήρθαν στη δηµοσιότητα.
Το πιο σηµαντικό όµως είναι ότι ήθελε να επιστρέψει στο ∆ιάστηµα, να ξαναπετάξει επειδή «η πρώτη πτήση δεν του έφτασε, ήταν µόνο 108 λεπτά, του φάνηκε πολύ γρήγορη.
Ηθελε να συνεχίσει να πετά». Τον ενδιέφερε και η κατασκευή διαστηµοπλοίων, σπούδασε στην ακαδηµία Ζουκόφσκι και µάλιστα πρότεινε ένα είδος διαστηµικού λεωφορείου παρόµοιου µε εκείνου που έφτιαξαν αργότερα οι Αµερικάνοι. «Ηταν στεναχωρηµένος όµως που δεν τον διάλεξαν για άλλη διαστηµική πτήση».
Η Ελένα, που ήταν µόλις δύο χρονών όταν ο Γκαγκάριν εκτοξεύθηκε στο ∆ιάστηµα, περιγράφει πως το γεγονός ότι η περιοχή όπου έµενε µε τους γονείς του ως παιδί, το Σµολένσκ, ήταν από τις πρώτες που κατέλαβαν οι Γερµανοί στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο – οι οποίοι έδιωξαν την οικογένεια Γκαγκάριν από το σπίτι τους και εκείνοι αναγκάστηκαν να ζουν επί τρία χρόνια σε ένα παράπηγµα στον κήπο – οδήγησε τον Γιούρι να γίνει φανατικός αναγνώστης της Ιστορίας. «Ηταν περίεργος, τον ενδιέφεραν τα πάντα, ήξερε κάθε λεπτοµέρεια για µεγάλες µάχες όπως εκείνη του Μποροντίνο και πάντα µε εντυπωσίαζε µε τις γνώσεις του», θυµάται η Ελένα. Οµως τον µάγευε και η λογοτεχνία. «Ηξερε απ’ έξω σχεδόν όλα τα έργα του Πούσκιν, του Τβαρντόφσκι και του Ιβακόσφσκι – ποίηση συνδεδεµένη µε τον πόλεµο. Του άρεσε ο Λέρµαντοφ και ο Σεν Εξιπερί, µάλιστα όχι µόνο ο “Μικρός πρίγκιπας” αλλά ιδιαίτερα η “Νυχτερινή πτήση”. Μας διάβαζε τα βιβλία µε στεντόρεια φωνή».
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο διαστηµόπλοιο «Βοστόκ» στις 12 Απριλίου 1961, είπε στη γυναίκα του ότι η πτήση θα γίνει µερικές ηµέρες αργότερα για να την προστατεύσει από την αγωνία, ενώ έγραψε και ένα αποχαιρετιστήριο γράµµα επειδή πίστευε ότι δεν θα επέστρεφε, όµως τελικά δεν της το έδωσε αλλά το βρήκε εκείνη έπειτα από χρόνια. Σε αυτό την προέτρεπε να ξαναπαντρευθεί και να προσέχει τα παιδιά». Στα επτά χρόνια που µεσολάβησαν από την επιστροφή του από το ∆ιάστηµα µέχρι τον θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχηµα σε ηλικία 34 ετών, ο Γκαγκάριν κουράστηκε, σύµφωνα µε την κόρη του, να αφηγείται την ιστορία του – προτιµούσε να µιλά για τα παιδικά του χρόνια και τον πόλεµο…
«O Γιούρι επί 10 λεπτά πίστευε πως ήταν νεκρός»
Η ∆ΙΑΡΚΕΙΑΣ 108 λεπτών πρώτη πτήση του ανθρώπου στο ∆ιάστηµα, ακριβώς πριν από 50 χρόνια, άνοιξε νέους ορίζοντες για την ανθρωπότητα και µετέτρεψε εν µια νυκτί τον γιο ενός αγρότη, τον Γιούρι Γκαγκάριν, σε έναν από τους ήρωες του 20ού αιώνα. «Για µένα όλη η ζωή ήταν µια τέλεια στιγµή», έλεγε αρκετό καιρό µετά ο Γκαγκάριν, ο οποίος εκτοξεύθηκε µε το διαστηµόπλοιο Vostok από το κοσµοδρόµιο του Μπαϊκονούρ στις 12 Απριλίου 1961. Σήµερα απ’ άκρη σε άκρη της Ρωσίας πραγµατοποιούνται εκδηλώσεις µνήµης για εκείνη τη µεγάλη επιτυχία, ενώ το Κρεµλίνο έδωσε στη δηµοσιότητα άκρως απόρρητα έγγραφα προκειµένου να σταµατήσουν οι φήµες ότι ο Γιούρι δολοφονήθηκε επτά χρόνια αργότερα σε µυστηριώδες αεροπορικό δυστύχηµα.
Oι µεγαλύτεροι εορτασµοί όµως γίνονται σήµερα στο Σταρ Σίτι, την πόλη που δηµιουργήθηκε στα περίχωρα της Μόσχας για να φιλοξενήσει τα µέλη του σοβιετικού διαστηµικού προγράµµατος και όπου ακόµα εκπαιδεύονται κοσµοναύτες. Oπως θυµάται ο βετεράνος δηµοσιογράφος Βλαντίµιρ Γκουµπάρεφ από τις διηγήσεις τού κοσµοναύτη, «ο Γιούρι επί 10 λεπτά στη διάρκεια της πτήσης του νόµιζε ότι ήταν νεκρός. Η πτήση ήταν απίστευτα δύσκολη και απολύτως ηρωική. Τότε οι περισσότεροι πίστευαν ότι εάν ένας άνθρωπος πάει στο ∆ιάστηµα θα τρελαθεί». Το Vostok αντιµετώπισε προβλήµατα κατά την κάθοδό του και το σώµα του Γκαγκάριν δέχθηκε πολλά G – δύο µε τρεις φορές περισσότερα από αυτά που αισθάνονται οι σηµερινοί αστροναύτες. Στη δηµοσιότητα δόθηκε και ένα σηµείωµα προς την οικογένειά του που είχε αφήσει ο Γκαγκάριν σε περίπτωση που δεν επέστρεφε από την αποστολή.
«Εάν συµβεί κάποιο δυστύχηµα µην αναλωθείτε στο πένθος. Η ζωή είναι ζωή και κανείς δεν είναι ασφαλής – ανά πάσα στιγµή µπορεί να τον πατήσει ένα αυτοκίνητο» έγραφε.
RSS - Posts
0 Comments
Θα μπορούσες να έγραφες στην κάρτα σου
“οδηγός ελικοπτέρων & διαστημοπλοίων”
Κώστα… Το πρώτο ΟΚ. Το δεύτερο μέχρι τα ό ρ ι α του Διαστήματος!
Για όσους λένε ότι, οι Έλληνες ερχόμαστε δεύτεροι, δείτε μία από τις πολλές αποκλειστικότητες του γράφοντος
https://picasaweb.google.com/costas.ianos/DropBox?authkey=Gv1sRgCPT4gritvorSoAE&pli=1#5595152543544188178
Στεγνωσαμε παγκοσμιως απο οραματα, ήθος, τσαγανο, ψυχη και σοφια ? ……………………… ζουμε βαθια οργουελικες εποχες?
Κάθε απολυταρχικό σύστημα (και όχι μόνο), έχει ανάγκη να δημιουργεί «ήρωες». Ετσι και το ΚΚΣΕ αποφάσισε να προβάλλει τον Γκαγκάριν ως αντιπροσωπευτικό ήρωα του Σοβιετικού λαού σε μία ψυχροπολεμική περίοδο.
Η διαφορά όμως του Γκαγκάριν από άλλους ασήμαντους (ως προς την προσωπικότητά τους) «ήρωες του Λαού», εστιαζόταν στο ότι όντως ήταν ένα αξιολογότατο άτομο, καλλιεργημένο, σεμνό και ατρόμητο. Και αυτό το ακτινοβολούσε στο περιβάλλον του με τα λόγια όσο και τη λητή, προσεγμένη του συμπεριφορά – γι αυτό άλλωστε έγινε τόσο αγαπητός σε όλο τον πλανήτη και όχι μόνο στα «συνεργαζόμενα» καθεστώτα.
Με άλλα λόγια, η περίπτωσή του είναι μία από τις λίγες της σύγχρονης ιστορίας, που μπορεί επάξια να αποτελέσει διαχρονικό ΠΡΟΤΥΠΟ για τις επόμενες γενιές.
Αλήθεια, πόσοι νεαροί (κατά κύριο λόγο) κάτω των 20 ετών στη χώρα μας, γνωρίζουν σήμερα το ποιος ήταν ο Γκαγκάριν και τι έκανε? Και ακόμα χειρότερα, πόσοι από αυτούς που τελικά το μάθουν, θα ήθελαν να ακολουθήσουν τα βήματά του? Φοβάμαι ότι το πρότυπο του επιστήμονα-πιλότου-εξερευνητή, που ρισκάρει συνειδητά για χάρη της γνώσης και της ανθρωπότητας, έχει αντικατασταθεί από αυτό του μαλθακού παρασιτούντα δειλού, που απλά επιθυμεί να αγοράσει ένα καλό αυτοκίνητο και να μην ρισκάρει ποτέ και για τίποτα.
Σημεία των καιρών φίλτατοι…
Δεν έχεις (100%) δίκιο! Η Σοβιετική Ένωση είχε 25 εκατομμύρια νεκρούς στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Δεν μπορεί όλοι αυτοί να ήταν “δημιουργήματα του συστήματος”.
Με παρεξήγησες φίλτατε.
Σαφώς και δεν εννούσα όσους τιμήθηκαν με το επίζηλο παράσημο του “Ηρωά του Λαού”, ή γενικότερα τους νεκρούς του Σοβιετικού λαού κατά τον Β’ Π.Π., οι οποίοι έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου.
Αναφερόμουν αποκλειστικά στα μεταπολεμικά δημιουργήματα του “marketing” της ψυχροπολεμικής εποχής, όπως για παράδειγμα τους γεμάτους με αναβολικά αθλητές-ρομπότ στο στίβο, που τότε η CCCP παρήγαγε (και προήγαγε) και που … κανείς σχεδόν δεν θυμάται σήμερα.
Συμφωνώ και προσθέτω ότι, cyborg δεν κατασκεύαζε μόνο η ΕΣΣΔ αλλά. όλες οι χώρες που λαβαίνουν μέρος σε’ αυτό το θέατρο που λέγεται “Ολυμπιακοί Αγώνες”. Ας ,η ξεχνάμε το …ζεύγος με το “ατύχημα” με την μοτό!
Καλημέρα σε όλους
Σίγουρα όλες οι χώρες λίγο ως πολύ χρησιμοποίησαν (και χρησιμοποιούν) τέτοιες ανήθικες μεθόδους για να συλλέξουν μετάλλια και “αίγλη”.
Απλά οι χώρες του πάλαι πότε υπαρκτού Σοσιαλισμού, ομολογουμένως είχαν κάποια ιδιαίτερη “εξειδίκευση” (βλ. Ανατολική Γερμανία κλπ.).
Οι δε ΗΠΑ, από τη δεκαετία του ’50 και μετά χρησιμοποίησαν (και) ένα άλλο, δολιότερο μέσο: το Hollywood και τα πρότυπα συμπεριφοράς, σκέψης και τελικά στάσης ζωής που ενστάλαξε αργά αλλά σταθερά, στο υποσυνείδητο των πολιτών του “ελεύθερου” κόσμου.
Και μαντέψτε … τα κατάφεραν περίφημα.
Για παράδειγμα, εμείς οι Ελληνες: Θεωρητικά είμαστε αντι-ιμπεριαλιστές και “αριστεροί” (my ass), όμως έχουμε την πλέον δυτικότροπη, υλιστική και “αμερικανική” νοοτροπία άκρατου πλουτισμού, απληστίας και ιδιοτέλειας. Οτι φοράμε, ακούμε, βλέπουμε στην TV είναι αμερικάνικο, ή έστω πηγάζει έστω και έμμεσα από εκεί.
Y.Γ.: Μήπως ξέρει κανείς, που έχει το σουβλατζίδικό του ο Κος Τσέκος?