Ημερομηνία: (21-07-2008)
Συνεχίζοντας τη (σύντομη) περιπλάνηση στις υπηρεσίες του ΕΣΥ υπενθυμίζω το βασικό ερώτημα του άρθρου της περασμένης Κυριακής: γιατί κάθε πόλη και χωριό (πρέπει να) διαθέτει νοσοκομείο; Διότι οι τοπικοί πολιτικοί θέλουν να κάνουν «έργα» και, τι καλύτερο «έργο» από νοσοκομείο το οποίο όμως δεν λειτουργεί ελλείψει …προσωπικού!
Τι γίνεται όμως στα μεγάλα νοσοκομεία; Γιατί τόσα παράπονα από κόσμο που περιμένει μήνες για να κάνει μία εξέταση;
Για τον απλό λόγο ότι δεν λειτουργούν τα Κέντρα Υγείας, στα οποία Κέντρα έπρεπε να υπηρετούν οι καλύτεροι γιατροί οι οποίοι και θα αποφάσιζαν ποία περίπτωση πρέπει να πάει στο μεγάλο νοσοκομείο και ποια όχι. Το (δεύτερο) προσωπικό μου παράδειγμα ήταν αληθινό μάθημα. Στις 21.30 το βράδυ συγγενής πρώτου βαθμού παθαίνει κρίση στομαχικού ιλίγγου σε παραλιακή ταβέρνα στο Μάτι. Ρωτάω που βρίσκεται το πλησιέστερο Κέντρο Υγείας και ποιες οι δυνατότητές του. Με πληροφορούν πως είναι ανύπαρκτες αφού δεν διαθέτει μέσο για τη μεταφορά του ασθενούς. Καλώ το 166. Φτάνει μετά από 50 λεπτά. Ξεκινάμε για το πλησιέστερο νοσοκομείο (το Σισμανόγλειο που εφημερεύει) όπου γίνεται ο «κακός χαμός» από ελαφρά και σοβαρά περιστατικά που φτάνουν το ένα μετά το άλλο. Κόβω παράβολο και ευγενική κυρία τοποθετεί την ασθενή σε «καροτσάκι» μέχρι «να αδειάσει ένα θάλαμος». Αδειάζει μετά από 60 λεπτά. Επαναλαμβάνονται οι σκηνές της Κρατικής Κλινικής του Ιπποκράτειου. Τρεις-τέσσερις γιατροί σε κατάσταση πρώιμης «τρέλας» προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την ίδια στιγμή ένα σπασμένο πόδι και μία κυρία που πεθαίνει από την επάρατο. Θαυμάζω το κουράγιο και την αποτελεσματικότητα τους. Ο ορός τελειώνει στι 05.00 οπότε φεύγουμε για το σπίτι.
Είναι λογικό ένα απλό περιστατικό να πηγαίνει σε νοσοκομείο πρώτης γραμμής; Και βέβαια όχι και, αυτό επειδή το θέμα της πρωτοβάθμιας υγείας κυοφορείται εδώ και χρόνια χωρίς να υπάρχει (ακόμα) κανένας σοβαρός προγραμματισμός.
Ο κάθε ένας καταλαβαίνει πως αν δημιουργηθούν μονάδες πρωτοβάθμιας περίθαλψης μακριά από τα μεγάλα νοσοκομεία η κατάσταση θα αλλάξει άρδην. Ο ασθενής θα πηγαίνει πρώτα εκεί, θα εξετάζεται και αν κρίνεται σκόπιμο θα προωθείται στο «μεγάλο» νοσοκομείο. Τότε και μόνο τότε, λέει ο δημοσιογράφος που, καθημερινά για περισσότερους από 9 μήνες παρακολουθεί τη λειτουργία του δημόσιου συστήματος υγείας, οι ασθενείς δεν θα βιώνουν τον πανικό και την ταλαιπωρία των επειγόντων των «μεγάλων» νοσοκομείων και τα σοβαρά περιστατικά θα αντιμετωπίζονται καλύτερα.
Ένα άλλο θέμα που απασχολεί τους ασθενείς (και τον Τύπο) είναι τα «φακελάκια» τα οποία υπάρχουν και αποκλειστικά υπεύθυνο γι’ αυτό είναι το Κράτος -με θύμα τον ασθενή. Το «φακελάκι» δεν δικαιολογείται αλλά, χρησιμοποιείται στα δημόσια νοσοκομεία ώστε το κράτος να δίνει μικρότερες αμοιβές στους γιατρούς σε σχέση με το χρόνο εργασίας, τη φύση της δουλείας και τις σπουδές τους. Όποτε κρίνει σκόπιμο όμως ή όποτε το συμφέρει εξαπολύει κεραυνούς, και καταγγέλλει και διώκει την παρανομία που το ίδιο δημιουργεί!
Πολλοί λένε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν καλοί γιατροί. Ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχει υπερπληθώρα (από τα μεγαλύτερα ποσοστά ιατρών /κάτοικους μαζί με την Ιταλία) αλλά η απορρόφηση από τα νοσοκομεία είναι χαμηλή. Το αποτέλεσμα και αυτής της στρέβλωσης είναι ένα «γηρασμένο» προσωπικό αφού οι γιατροί που διορίστηκαν με τη δημιουργία του ΕΣΥ φτάνουν στη σύνταξη χωρίς το σύστημα να έχει προνοήσει για τον τρόπο αντικατάστασης τους.
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι δεν γίνεται άνθρωποι 50-55 ετών να κάνουν νυχτερινές βάρδιες επειδή δεν υπάρχει επαρκής αριθμός νεώτερων για να τους αντικαταστήσει. Οι ώρες εργασίας στα νοσοκομεία, ειδικά στα μεγάλα, είναι εξαντλητικές και με βάση τη νομοθεσία …παράνομες εγκυμονώντας κίνδυνους για την υγεία των ασθενών.
Πέρα από αυτά διαπίστωσα ακόμα κάτι. Την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού που είναι εξ ίσου σημαντικό για τη λειτουργία των μονάδων. Πως τα βγάζουν πέρα οι ασθενείς; Αφ’ ενός από την υπερπροσπάθεια του υπάρχοντος προσωπικού (όχι σε όλα τα νοσοκομεία) και αφ’ ετέρου από την ύπαρξη οικογενειακών δεσμών στην ελληνική κοινωνία. Η φροντίδα του ασθενούς στο νοσοκομείο και έξω από αυτό, στηρίζεται στους συγγενείς. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της δυτικής Ευρώπης ένα τέτοιο πρόχειρο σύστημα θα είχε καταρρεύσει με τη γέννηση του.
Τελειώνοντας το σύντομο σημείωμα αναρωτήθηκα ποια πρέπει να είναι η σχέση της ιδιωτικής με τη δημόσια υγειά. Είναι βέβαιο ότι πρέπει να συνυπάρχουν αλλά, το σύστημα πρέπει να σταματήσει να τροφοδοτεί τον ιδιωτικό τομέα δημιουργώντας τεχνητές ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία (όταν ρώτησα που μπορούμε να κάνουμε μία αξονική τομογραφία για συγγενή που νοσηλεύεται στο Ιπποκράτειο πήρα ένα κατάλογο με πληθώρα ιδιωτικών κυρίως κέντρων, καθώς το νοσοκομείο δεν διαθέτει αξονικό τομογράφο)! Είναι άραγε λογικό κάποιος που πληρώνει όλη τη ζωή του εισφορές για αξιοπρεπή περίθαλψη να καταλήγει σε διαδρόμους; Είναι λογικό η υγεία του ασθενούς να επαφίεται στο πατριωτισμό των γιατρών και του προσωπικού; Δεν είναι αλλά, τι είναι, τελικά, λογικό στη Τζουτζία χώρα;_Κ.Κ.
RSS - Posts
