|
Του Σταύρου Λυγερού, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η διεθνής οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια την «υποκείμενη ασθένεια» της ελληνικής οικονομίας, οδηγώντας σε κατάρρευση το μέχρι τώρα μοντέλο ανάπτυξης. Ηταν αναπόφευκτο. Η κλεπτοκρατία, ο ανορθολογισμός, η σπατάλη, ο παρασιτισμός και οι ποικίλες μορφές αυθαιρεσίας ήταν συστημικά φαινόμενα και όχι εξαιρέσεις. Το γεγονός ότι αυτή η κουλτούρα έχει διαποτίσει όλο σχεδόν τον κοινωνικό ιστό την κατέστησε ανθεκτική, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνική. Με το δημόσιο χρέος να διογκώνεται συνεχώς, όμως, η κρίση δανεισμού ήταν ζήτημα χρόνου. Στην πραγματικότητα βιώνουμε το τέλος μιας εποχής. Αυτό αφορά συνολικά την Ευρώπη, λόγω των ριζικών αλλαγών στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Ισχύει, όμως, πολύ περισσότερο για την Ελλάδα. Οσοι αντιλαμβάνονται την κρίση σαν μία δυσάρεστη παρένθεση, αυταπατώνται. Οι μικρομεσαίοι έμποροι, βιοτέχνες και ελεύθεροι επαγγελματίες, που επιβίωναν λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής, ή θα αναβαθμισθούν επιχειρηματικά ή θα σαρωθούν. Οσοι είχαν μάθει με μία μικρομεσαία και συνήθως όχι πολύ ανταγωνιστική επιχείρηση να εξασφαλίζουν ένα σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο, ή θα μετεξελιχθούν ή θα περιορισθούν σε πολύ λιγότερα. Οι αγρότες, που είχαν βολευθεί με περισσότερες από όσες δικαιούνταν και σχετικά υψηλές επιδοτήσεις, με κρατικές παροχές και φθηνή εργασία λαθρομεταναστών, θα περιθωριοποιηθούν εάν δεν αυξήσουν τον κλήρο τους και κυρίως εάν δεν προσανατολιστούν σε καλλιέργειες αυξημένης ζήτησης και κατ’ επέκταση μεγαλύτερης απόδοσης. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που λόγω των αρμοδιοτήτων τους μπορούσαν να «λαδώνονται», θα πρέπει να καταλάβουν ότι το πάρτι τελείωσε. Και όσοι δεν το καταλάβουν θα πρέπει να πληρώσουν αυστηρό τίμημα. Εάν το άρθρο σταματούσε εδώ, θα εισέπραττε επαίνους από όσους έχουν την τάση να εστιάζουν μόνο στις παθογένειες των μικρομεσαίων στρωμάτων. Είναι οι ίδιοι που στιγματίζουν σαν λαϊκιστή όποιον ασκεί κριτική στη διαπλοκή και στις ποικίλες κομπίνες των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κάθε είδους ελίτ. Το ίδιο και όποιον υπερασπίζεται τα θεμιτά συμφέροντα των αδυνάτων της κοινωνίας και την ανάγκη για κοινωνική συνοχή. Ο λαϊκισμός, βεβαίως, δεν είναι ένα εύρημα. Υφίσταται ως ιδεολογικοπολιτική στάση και έχει συσσωρεύσει πολλά δεινά στη χώρα. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι νεοφιλελεύθεροι -και όχι μόνο- εκμεταλλεύονται την απαξίωση του λαϊκισμού για να μετατρέψουν τη δημόσια καταγγελία του σε όχημα επιβολής των δικών τους ιδεολογικοπολιτικών επιλογών. Επιλογών, που κατά κανόνα όζουν ταξική ιδιοτέλεια. Η οικοδόμηση ενός υγιούς και παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης είναι ζωτική ανάγκη. Για να οδηγηθεί συντεταγμένα η κοινωνία προς αυτήν την κατεύθυνση, προϋπόθεση είναι η κάθε κοινωνική ομάδα να πάψει να οχυρώνεται πίσω από τη δική της μισή αλήθεια. Για να γίνει η υπέρβαση το κόστος πρέπει να κατανεμηθεί στοιχειωδώς δίκαια. Ο όρος αυτός, όμως, δεν ισχύει. Οχι μόνο επειδή τα μεγάλα «ψάρια» έχουν διεξόδους, αλλά και επειδή η πολιτική εξουσία έχει την τάση να τα προστατεύει. |
RSS - Posts
9 Comments
Τι κρίμα που, τα τελευταία 40 χρόνια, δεν διαβάζατε τους 4Τ! Αν το κάνατε θα βλέπατε ότι όλα όσα γράφετε στο εξαιρετικό σας άρθρο έχουν ειπωθεί από τον ιδιοκτήτη του ιστολογίου.
Και βέβαια κανείς δεν μου έδωσε σημασία. Και βέβαια κατηγορήθηκα σαν “γκρινιάργης”, “απαισιόδοξος”, “φοβικός”, “μονόχνωτος” και 1000 άλλα.
Και βέβαια αισθάνομαι άγρια χαρά που το μοντέλο “μερσεντέ” γκρεμίζεται.
πολύ καλό άρθρο
απορώ πως ο λυγερός δουλεύει ακόμα στην καθημερινή
υ.γ: “Και βέβαια αισθάνομαι άγρια χαρά που το μοντέλο “μερσεντέ” γκρεμίζεται.”
το μοντέλο αυτό το σπρώξατε και εσείς, αναφέρομαι σε όλα τα περιοδικά που ασχολούνται με το αυτοκίνητο.
δεν εχουν καμια σχεση τα αυτοκινητα με το μοντελο ”μερσεντες” …
το αυτοκίνητο σαν προιόν (mercedes,bmw κτλ) είναι ένα μέρος απο το lifestyle
Όχι σαν “μερσεντέ” αλλά, σαν τεχνολογικό παράδειγμα και κίνητρο για να γίνει κάποιος Μηχανικός..
εκεί Καββαθααααά,
με αυτή τη ρετσινιά θα πεθάνεις (κούφια ή ώρα),
ότι έγραφες για κούρσες και έζμπρωχνες το μοντέλο μερσεντέ
ας είναι 😉
“…Η οικοδόμηση ενός υγιούς και παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης είναι ζωτική ανάγκη. Για να οδηγηθεί συντεταγμένα η κοινωνία προς αυτήν την κατεύθυνση, προϋπόθεση είναι η κάθε κοινωνική ομάδα να πάψει να οχυρώνεται πίσω από τη δική της μισή αλήθεια….”
Και των La Moyo συμπεριλαμβανομένων….
Ποιές είναι αυτές οι καλλιέργειες “αυξημένης ζήτησης”? Δεν είναι αυτά που τρώει ο πολίτης της Ευρώπης? Αυτά δεν είναι τα αναγκαία με τη μεγάλη ζήτηση? Δε μας λέει ο κ. Λυγερός ότι για να παράγει προϊόντα ο αγρότης (και κάθε παραγωγός) και να μην επαναπαύεται πλέον στις επιδοτήσεις πρέπει να υπάρχουν αγοραστές για το προϊόν του και όχι να συνωμοτεί μια ολόκληρη ήπειρος (ΕΕ) εναντίον του καταργώντας δασμούς και εισάγωντας από χώρες-δούλους. Ή θα προστατέψει η ΕΕ την παραγωγή της και την αυτάρκειά της με δασμούς στα εισαγόμενα (όπως οι ΗΠΑ) και κίνητρα για παραγωγή και όχι ξάπλα, είτε οφείλει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη μήπως και επιβάλλουν αυτό το μοντέλο στις χώρες τους κάποιες πατριωτικές κυβερνήσεις. Τα υπόλοιπα περί αύξησης ανταγωνιστικότητας και επιχειρηματικής αναβάθμισης είναι κενό γράμμα στο περιβάλλον της ΕΕ-ΟΝΕ με τον τρόπο που λειτουργεί και επιβάλλεται στην Ευρώπη. Άλλωστε διανύουμε διεθνώς επιβεβλημένη ύφεση που σημαίνει μεγαλύτερη παραγωγή από ζήτηση! Για ποιά αύξηση παραγωγής μπορούμε να μιλάμε? Εκτός κι αν κλείσουμε την πόρτα στην Κίνα. Αλλά οι κυβερνώντες της ΕΕ είναι υπάλληλοι των πολυεθνικών κολοσσών που παράγουν με κινέζικα κόστη και πουλάν με ευρωπαϊκές τιμές. Έτσι θα αυξήσει την παραγωγή της η ΕΕ? (Γέλια)
Περί “λαϊκισμού”! Οι αρχαίοι έλεγαν πως σοφία είναι να ξέρεις τί σημαίνουν τα ονόματα. Εδώ και δεκαετίες (απο την εποχή του αείμνηστου εθνικού γκομενιάρη, πατέρα του νυν Πρωταθλητή της Πολιτικής Ορθότητας που παρεπιμπτόντως το παίζει και πρωθυπουργός), ο λαϊκισμός αναφέρεται στον πολιτικό λόγο σαν συνώνυμο της ΔΗΜΑΓΩΓΙΑΣ. Σας πληροφορώ πως ήταν ένα σοβαρότατο πολιτικό κίνημα (populism) του 19ου αιώνα, όταν αμερικανοί αγρότες συνασπίσθηκαν ενάντια στις τράπεζες που τους έπιναν το αίμα. Το κίνημα χάθηκε στο τέλος του αιώνα όταν απορροφήθηκε απο τους Δημοκρατικούς.
Είναι όμως πολύ χρήσιμο για τους κρατούντες να χρησιμοποιούν μια απαξιωτική λέξη που να περιέχει την λέξη ‘ΛΑΟΣ’. (βλ. λαουτζίκος) Δεν είναι τυχαίο πως είναι μια αγαπημένη λέξη της κ. Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβέλου-Χριστοφοράκου.
Δεν διαφωνώ με τα λεγόμενα του κ. Λυγερού, αλλα λίγο προσοχή…