Του Σωκράτη Παπαχατζή
Δεν ξέρω, ίσως τελικά να είμαι αναίσθητος. Όταν πάντως βλέπω στην τηλεόραση το δάκρυ του Ομπάμα να “δίνει το στίγμα της θλίψης των ΗΠΑ”, όταν βλέπω τους κατοίκους του Κονέκτικατ με τα κεράκια στα χέρια, στο πλαίσιο της καθιερωμένης ολονυκτίας, κι όταν κοιτάω φαρδιά πλατιά τη λεζάντα “Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΡΗΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ‘ΓΙΑΤΙ'”, ε τότε, η φρίκη μου καλύπτεται στιγμιαία από ένα κύμα αηδίας. Γιατί ανεξαρτήτως “προσώπων” και “υποθέσεων”, πρωταγωνιστής κάθε ταινίας [ή video game] made in USA είναι πάντα το ΠΙΣΤΟΛΙ. Και οι εκατόμβες των θυμάτων σε κάθε μια τους, δείχνουν το σεβασμό για τη ζωή του μέσου Αμερικάνου, ανθρώπου γαλουχημένου για να είναι κομπάρσος σε σκηνές θρίλερ, ρωμαϊκούς θριάμβους και μεγαλοϊδεατικά projects,.
Ως εκ τούτου, η “ψυχολογική υποστήριξη” και οι αναλύσεις περί το “σκοτεινό” background του X δράστη, εξατμίζονται μπροστά σε ένα απλό “monkey see monkey do”. Κι όσοι είναι πολύ πολυάσχολοι για να δουν πως ψυχαγωγούνται τα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους, ή πολύ “φιλελεύθεροι” για να “τολμήσουν” να παραβιάσουν την ιδιωτική τους σφαίρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν εκ των υστέρων είναι να θρηνούν και να αναρωτιούνται.
Στην Αμερική τα war games, πέραν του ότι λειτουργούν ως εστίες χειραγώγησης και προπαγάνδας [στο πλαίσιο των σεναρίων τους, οι “καλοί” είναι πάντα οι Αμερικανοί, οι “κακοί” είναι πάντα Ιρανοί, Πακιστανοί, Αφγανοί κλπ.], είναι βασισμένα σε πραγματικές ή υπό σχεδιασμό επιχειρήσεις του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών [δολιοφθορές, συλλήψεις ύποπτων για τρομοκρατία…]. Αποτελώντας πιστή προσομοίωση αυτών, αποστολή έχουν να μυούν κόσμο στο state of mind του “πολεμιστή”, αλιεύοντας ταυτόχρονα στελέχη για τους ιδιωτικούς στρατούς και την επίσημη πολεμική μηχανή των ΗΠΑ. Λεπτομέρεια που συχνά μας διαφεύγει είναι ότι ο αληθινός πόλεμος διεξάγεται ήδη με τρόπο που ελάχιστα διαφέρει από την ψηφιακή προσομοίωση.
Έχω κρατήσει την ανάμνηση του νατοϊκού πιλότου στη διάρκεια των βομβαρδισμών της Σερβίας. Την έπαρση στο ηλίθιο, παρανοημένο βλέμμα του. Τη φράση που κάποιοι τον δασκάλεψαν να λέει: “We are the Sega generation”!!!
Το πράγμα είναι τόσο προχωρημένο που δεν χρειάζεται κάποιον δημοσιογράφο για να το …αποκαλύψει,. Λέγεται ανοικτά από εκπρόσωπους του αμερικανικού στρατού. Ο εξ αυτών, ταξίαρχος Gary Anderson έχει δηλώσει: “η νέα γενιά έχει μάθει να πυροβολεί πολύ πριν καταταγεί στο στρατό, εξ αιτίας των βιντεοπαιχνιδιών”.
Για να μη μιλήσουμε για τη συνεργασία των εταιριών βιντεοπαιχνιδιών με οργανισμούς όπως το Πεντάγωνο ή η CIA, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις [Kumra Games, Atomic Games κλπ.] εμφανίζονται ως μέτοχοι – συνέταιροί τους…
Κι αν όλα αυτά αφορούν, προς το παρόν, τις ΗΠΑ, μετ’ ου πολύ το σχέδιο θα συμπεριλάβει …εμάς και ολόκληρο τον πλανήτη.
RSS - Posts
15 Comments
Δεν γνωριζω αν ο συντακτης του κειμενου ασχολειται με τα βιντεοπαιχνιδια.Εγω προσωπικα ασχολουμαι απο μικρο παιδι και τωρα στα 28 μου,η συνηθεια δεν εχει φυγει και ενα τετραωρο την εβδομαδα θα το ξεκλεψω για να παιξω!
Ενω συμφωνω με τον συντακτη οτι την τελευταια δεκαετια τα παιχνιδια first person shooter,προσπαθουν οντως να περασουν υπουλα τις γεωπολιτικες θεσεις των μεγαλων δυναμεων,διαφωνω καθετα με την αποψη οτι μονο αυτα ευθυνονται σε μεγαλο βαθμο για να οδηγησουν ενα ψυχασθενη στο να γινει μακελαρης.Αν ευθυνονται τα βιντεοπαιχνιδια για την καταντια της αμερικανικης κοινωνιας τοτε η απαγορευση τους θα ηταν η λυση,πραγμα που δε θα ελυνε το θεμα κατα την αποψη μου.Θελω να πω οτι τα βιντεοπαιχνιδια αυτου του ειδους μπορει ναι μεν να επερρεασουν αρνητικα μια ψυχωτικη προσωπικοτητα,ομως ειναι ενα μονο κομματακι του παζλ αυτης της προσωπικοτητας!Ο ανθρωπος επηρρεαζεται απο το συνολο των βιωματων του και οχι μονο απο καποια συγκεκριμενα.Αλλιώς θα πρεπει να καταληξουμε στο παραλογο συμπερασμα οτι οσοι παίζουν τετοιου ειδους παιχνιδια-και ειναι δεκαδες εκατομμυρια ανα τον κοσμο οι παικτες-ειναι και πιθανοι serial killer!
Φυσικά δεν είναι όλοι οι ανά τον κόσμο παίκτες των shooting games υποψήφιοι serial killers. Οι διαταραγμένοι όμως εξ αυτών, πιθανά είναι. Και εκτός από τους “από χέρι” διαταραγμένους, υπάρχουν και οι ευεπηρέαστοι, υπάρχουν κι εκείνοι που ισορροπούν σε μια λεπτή κλωστή, κοκ.
Άλλωστε το πράγμα δεν περιορίζεται στα βιντεοπαιχνίδια. Στις κινηματογραφικές ταινίες, ακόμα και στα σίριαλ [ελληνικών και …τουρκικών μη εξαιρουμένων] το σύνθημα φαίνεται να είναι: “ΟΛΟΙ ΜΕ ΠΙΣΤΟΛΙΑ. Στις μισές απ’ τις σκηνές, για να μην πω και περισσότερες, κάποιος πυροβολεί, ή έστω σημαδεύει κάποιον.
Ένα τέτοιο, προαγωγικό της αυτοδικίας κόνσεπτ, αντανακλώμενο ως επιρροή στην κοινωνία, μπορεί να μεταφραστεί πολύ απλά ως “Πόλεμος όλων εναντίον όλων”.
Όπερ και το ζητούμενο.
Είναι αλήθεια οτι παραγωγές ταινιών που δείχνουν σκηνές με όπλα, επιδοτούνται απο την Αμερικανική Ένωση Βιομηχανίας Όπλων?
Υποθέτω δεν εννοείτε την Αμερικανική «Εθνική Ένωση Όπλων» [National Riffle Association] αλλά το γνωστό «στρατιωτικο/βιομηχανικό σύμπλεγμα» [για την απειλή που αυτό αντιπροσωπεύει, έκανε λόγο, ήδη το 1961, ο απερχόμενος τότε πρόεδρος Άιζενχάουερ].
Ως προς την εμπλοκή του εν λόγω συμπλέγματος στις δραστηριότητες των media και της βιομηχανίας του θεάματος, σας παραπέμπω στο βιβλίο ‘The Complex’ του Nick Turse [συνεργάτη των LA Times]. Για μια πιο «θεωρητική» προσέγγιση του θέματος, παραπέμπω στο εξαιρετικό ‘Πόλεμος και Κινηματογράφος’ [δοκίμιο] του Πολ Βιριλιό.
Το δεύτερο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Αν σας αρκεί η δική μου απάντηση: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι επιδοτούνται αφειδώς και ποικιλοτρόπως.
Ευχαριστώ πολύ.
Ο Σωκράτης Παπαχατζής είτε δεν έχει παίξει ποτέ του βιντεοπαιχνίδια fps ή νομίζει πως μόνο τα παιδιά στην Αμερική τα παιζουν.
Τα βιντεοπαιχνίδια αφορούν μόνο στο 2% του προβλήματος. Το 98% αποτελείται από την ηλιθιότητα και την μικρόνοια των “βλάχων” που βομβαρδίζουν αδιάκριτα χώρες και λαούς
Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ισχυρίζομαι απλώς ότι τα blockbusters και τα video games αποτελούν “πολιτιστικούς” βραχίονες της πολιτικής των συγκεκριμένων “βλάχων”.
Η αλήθεια είναι ότι και η αδερφή μου ανησυχεί πολύ που ο μικρός έχει κολλήσει με τα πλαστικά πιστόλια και το σπάιντερμαν και γράφει σταρχίδια του τις κούκλες και τη χέλο κίτυ.
κακως…η χελο κιτυ ειναι ενα κι ενα για τα αγορακια…κανε την εκπληξη στις γιορτες και παρε στον ανιψιο σου κατι που θα κανει εντυπωση…
αν κανενας σε ρωτησει αν εχεις πιει,πυροβολησε τον με αυτο…
http://www.kittyhell.com/2010/02/16/hello-kitty-pink-gun/
Να γιατί ο πονεμένος έλληνας γουστάρει Κασιδιάρη: πιστεύει ότι θα μπορεί κι αυτός μια μέρα να βαράει γυναικούλες. Μέχρι τότε.. Σαμαράς και χέλο κίτυ!
Τα video games βασικά σε μαθαίνουν να πυροβολείς. Το να ξέρεις να πυβολείς σε ένα monitor, όμως, δεν σε κάνει μαζικό δολοφόνο, όπως λέτε και οι περισσότεροι εδώ πιο πάνω. Γιατί ενώ κι εγώ έχω βγάλει τα μάτια μου στο counterstrike δεν έχω (κι ούτε θέλω) να σκοτώσω κανέναν; Γιατί χρειάζονται και μερικά πράγματα παραπάνω, που ο Αμερικάνος τα έχει, ενώ εγώ όχι:
1) Πρόσβαση σε πραγματικό όπλο.
2) Απενοχοποίηση του να πυροβολείς σε ζωντανό στόχο.
3) Πίστη οτι τα προβλήματα λύνονται με τα όπλα.
Το lobbying της βιομηχανίας όπλων είναι πολύ ισχυρό, οπότε με την κατάλληλη νομοθεσία εξασφαλίζεται το 1.
Για τα 2 και 3 έχει γίνει condition όλος ο αμερικάνικος λαός από τη δεκαετία του ’70, όταν διαπίστωσαν οτι αυτά ήταν σημαντικοί λόγοι για την ήττα στο Βιετνάμ. Οι πολίτες δεν ήθελαν να καταταγούν γιατί δεν καταλάβαιναν τι δουλειά είχαν εκεί πέρα (“τα προβλήματα δεν λύνονται με όπλα”), ενώ όταν πήγαιναν εκεί το ρίχνανε στα ναρκωτικά γιατί σκοτώνανε και αθώο κοσμάκη (απενοχοποίηση παράπλευρης απώλειας).
Όλα αυτά τα προβλήματα “τα δουλέψανε” με τον γνωστό μεθοδικό αμερικάνικο τρόπο (ρίξανε και μπόλικα “MBA” στο πρόβλημα) και να τ’ αποτελέσματα. Η αμερικανική κοινωνία δεν έχει κανένα δισταγμό να εκτελεί επιθετικούς πολέμους από τη μία, από την άλλη τους εκτελεί ακόμα και στο εσωτερικό της.
Αποτρόπαια εγκλήματα γίνονταν πολύ πριν τη μαζική επέλαση της βίας και της πορνογραφίας στην τέχνη από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 κι εντεύθεν και θα συνεχίσουν να γίνονται και μετά τη διαφαινόμενη επιστροφή στη σεμνοτυφία και τον πουριτανισμό. Τα παιδάκια-στρατιώτες στην Αφρική δεν έχουν καμία πρόσβαση σε βιντεοπαιχνίδια ούτε βλέπουν ταινίες με το Σταλόνε. Για μένα το πραγματικό ερώτημα είναι τι ωθεί τους κατοίκους ορισμένων βόρειων (για την ώρα) χωρών στην απρόσωπη βία, να βγαίνουν δηλαδή μ’ ένα τουφέκι στο χέρι κι όποιον πάρει ο χάρος – και απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα απαιτούν πολύ περισσότερα από το “videogames and movies made me do it” που τυπικά πλέον χρησιμοποιούν οι δικηγόροι στην Αμερική ελλείψει ευλογοφανούς εξήγησης. Δεν με πολυενδιαφέρει επίσης αν η CIA και ο στρατός χρηματοδοτούν την ανάπτυξη συγκεκριμένων βιντεοπαιχνιδιών (είναι απίστευτο πόσο εύκολα ο δύσπιστος ΣΠ ενστερνίζεται κάθε είδους κουτσομπολιά όταν τον βολεύουν), αρκεί να μου αρέσει το αποτέλεσμα, αν και το χοντροκομμένο γούστο των στρατοκρατών του πενταγώνου εγγυάται σταθερά για το αντίθετο. Οι εταιρίες όπλων χρηματοδοτούν εδώ και δεκαετίες τις ελληνικές κυβερνήσεις που ψηφίζετε δαγκωτά και τώρα σας φταίνε τα παιχνίδια, η τηλεόραση, τα κόμικς, οι τσόντες, το χέβι μέταλ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο γουστάρει ο κοσμάκης για να ξεδίνει. Προτείνω λοιπόν στον αγαπητό ΣΠ να παίξει (έξυπνος είναι, θα τo βγάλει!) το original DeusEx του 2000, έναν ανεπανάληπτο cyberpunk συνδυασμό FPS/RPG που συγχρόνως θα ικανοποιήσει στο έπακρο τις ανάγκες του για θεωρίες συνωμοσίας. Αν και πολύ φοβάμαι ότι θα το πάρει στα σοβαρά και θα κολλήσει..
Το ότι τυχόν περιορισμός της παραγωγής “πολεμικών” ταινιών και video games [που τέτοια τύχη…] θα ισοδυναμούσε με επιστροφή στη σεμνοτυφία και τον πουριτανισμό είναι μια όντως προωθημένη άποψη. Όπως και το ότι “αποτρόπαια εγκλήματα γίνονταν πάντα”, λες και δεν υπάρχει ποσοτικός πέρα από τον ποιοτικό προσδιορισμό τους.
Το τι προκαλεί στους ανθρώπους τυφλή επιθετικότητα [λες και οι ίδιοι λόγοι την προκαλούν στον καθένα] είναι αρμοδιότητα των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων.
Όμως εδώ ασχολούμαστε όχι με το τι τους συμβαίνει, αλλά με το πως το εξωτερικεύουν. Και ο τρόπος που το εξωτερικεύουν – ένα περίεργο πράμα… – είναι κοινός για όλες τις ετερόκλητες περιπτώσεις.
Και τα ερωτήματα που όντως περιμένουν απάντηση είναι:
Για ποιο λόγο έχει φτάσει σε ανεξέλεγκτα ύψη η χρήση βίας σε video games και κινηματογραφικές / τηλεοπτικές ταινίες [ή μήπως δεν έχει φτάσει;].
Για ποιο λόγο 9.9 στις 10 ταινίες είναι ταινίες δράσης και καταστροφής; [ή μήπως δεν είναι;]
Για ποιο λόγο οι πάντες σ’ αυτές κυκλοφορούν με πιστόλια; [ή μήπως δεν κυκλοφορούν;].
Και τι σχέση έχει με όλα αυτά η απίστευτη άνοδος της εγκληματικότητας για την οποία μιλούν όλοι [ή μήπως όχι;]
Γιατί εδώ καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε ως …καινοφανή την άποψη ότι η βιομηχανία του θεάματος [υπάρχει για να ] προμηθεύει αφηγήσεις, ρόλους και κώδικες έκφρασης στο φιλοθεάμον κοινό.
Στον παρακάτω σύνδεσμο πάντως κάθε άλλο παρα άνοδος της εγκληματικότητας υπάρχει την τελευταία 20ετία. Το videogame DOOM που τόσο είχε κατηγορηθεί οτι θα καταστρέψει την νεολαία, κυκλοφόρησε το 1993!
http://www.bbc.co.uk/news/world-us-canada-13799616