Ημερομηνία: (21-07-2008)
Κατάληξα στο συμπέρασμα ότι το κυνήγι για το χαμένο δισκοπότηρο πρέπει να πάρει τέλος. Κι αυτό όχι επειδή ο υφυπ. Ναυτιλίας Μανόλης Κεφαλογιάννης είχε το θάρρος να δηλώσει ότι ο ίδιος, η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση, οι μεγαλοεκδότες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι είναι καραγκιόζηδες αλλά επειδή η προσομοίωση έθιξε το Καραγκιόζη και, από τη περασμένη Τρίτη αρνείται να με συνοδεύσει στην αναζήτηση των χαμένων ευκαιριών. «Αρκετές προσβολές έχω εισπράξει από το 453 μ.Χ και μετά», είπε, «enough is enough».
Όσοι μου κάνετε τι τιμή να διαβάζετε το «Επί Παντός» θα έχετε διαγνώσει την αγωνία που διακατέχει εδώ και δεκαετίες τα κείμενά μου να επιτύχω στη προσπάθεια να βρεθεί το Χαμένο Δισκοπότηρο. Όχι το κανονικό, αυτό του Νταν Μπράουν και του Κώδικα Νταβίντσι αλλά ένα μικρό και ασήμαντο που, χάθηκε αμέσως μετά τον Εμφύλιο. Αν κάποιος το βρει θα το καταλάβει γιατί έχει μία επιγραφή που λεει «Προσωπική και Εθνική Αξιοπρέπεια». Δε λεω πως η έρευνα είναι εύκολη αφού, πληροφορίες του ίδιου του Καραγκιόζη λένε, ότι τη μεν πρώτη τη πάτησε ένα θηριώδες 4Χ4 (που είναι το «όνειρο» του νεοέλληνα) ενώ η δεύτερη απωλέσθηκε στα Ίμια, στα Σκόπια, στα κότερα των νταβατζήδων και στο 7ώροφο(;) μπούνκερ που πετάχτηκε δίπλα και πίσω από την αμερικανική πρεσβεία (και το πολιτιστικό κέντρο που φέρει το τίτλο «Μέγαρο Μουσικής»). Η προσπάθεια του γράφοντος σε τίποτα δε θυμίζει την αναζήτηση του χαμένου δισκοπότηρου από το βασιλιά Αρθούρο και του ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Περισσότερο φέρνει προς τη ταινία-σταθμό των Monty Python “The Life of Brian”, στην οποία πέντε (ή μήπως ήταν τέσσερις;) πάμπτωχοι και ρακένδυτοι ιππότες περιδιάβαιναν το Δάσος του Σέργουντ κάνοντας με το δάχτυλο στο στόμα τον ήχο που κάνουν οι οπλές των αλόγων. Με λίγα λόγια ο γράφων ήταν (και είναι) ένας ιππότης της κακιάς ώρας, ένας καραγκιόζης που, μία ζωή τώρα, προσπαθεί να ανακαλύψει ίχνη αξιοπρέπειας σε αυτό που αποκαλείται ελληνικό κράτος.
Όλες, μα απολύτως όλες, οι προσπάθειες που κατέβαλα για να προκαλέσω τη προσοχή του θιάσου σκιών στον οποίο, εύστοχα κατά τη γνώμη μου, αναφέρθηκε ο Νίκος Κεφαλογιάννης, απέτυχαν. Από τη πρόταση το Γκάζι να γίνει Κέντρο Έρευνας και Εφαρμοσμένης Τεχνολογίας, στο οποίοι μαθητές και σπουδαστές θα μπορούσαν να σχεδιάσουν και να φτιάξουν πράγματα με τα ίδια τους τα χέρια, μέχρι την ιδέα για ένα αγώνα με οχήματα που θα χρησιμοποιούσαν εναλλακτικές πηγές ενέργειας από την Ολυμπία στην εκάστοτε Ολυμπιακή Πόλη πετάχτηκαν στο καλάθι της Καλύβας του Καραγκιόζη. Το αποτέλεσμα ήταν (είναι) η Ελλάδα να χάσει τη μοναδική ευκαιρία να γίνει το κέντρο της έρευνας για τις ΑΠΕ ιδιαίτερα τώρα που το πετρέλαιο πλησιάζει (και σύντομα θα περάσει) τα 70$ το βαρέλι.
Η «εγγραφή» της συγκεκριμένης πρότασης στα παλαιότερα των υποδημάτων των αρμοδίων δε σημαίνει πως έφτασε το τέλος του κόσμου για τη ψωροκώσταινα αλλά μόνο ότι πλησιάζει γοργά. Κι’ αυτό γιατί, μόνο ένας καραγκιόζης δεν είναι σε θέση να καταλάβει τη σημασία του γεγονότος.
Επειδή όμως αυτά περιγράφονται σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου για το κυνήγι του χαμένου δισκοπότηρου που έχει το τίτλο «Πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο» θα αναφερθώ στο νέο νομοσχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας που έχει σα στόχο τη προώθηση της ακόμα μεγαλύτερης χρήσης του …πετρελαίου! Αν δηλαδή κάποιος (καραγκιόζης, έλληνας ή νεότουρκος δεν έχει σημασία) επιθυμεί να επενδύσει στο τομέα πρέπει να γνωρίζει ότι μαύρο φίδι που τον έφαγε αφού, θα έχει πεθάνει τουλάχιστον τρεις φορές μέχρι να καταφέρει να πάρει την άδεια εγκατάστασης από τις υπηρεσίες -που ως επί τω πλείστον ελέγχονται από νταβατζήδες.
Στο ίδιο κεφάλαιο εντάσσεται και η «αξιοποίηση» του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού που όπως είναι γνωστό θα γίνει Μητροπολιτικό Καραγιοζοπάρκο αλλά και του αεροδρομίου Τατοίου που εδώ και τέσσερα χρόνια κάποιοι επώνυμοι καραγκιόζηδες ξεκίνησαν «αγώνα» για την απομάκρυνσή του επειδή α: «θέτει σε κίνδυνο την υγεία των παιδιών τους και β: τα αεροπλάνα των αερολεσχών δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν. Οι εν λόγω καραγκιόζηδες έχουν στόχο να μετατρέψουν και το Τατόι σε «μητροπολιτικό πάρκο» πράγμα που σημαίνει ότι οι σαν γνήσιοι αναξιοπρεπείς απάτριδες, θα φάνε καλά από τους εργολάβους που θα αναλάβουν να «υλοποιήσουν» μία ήπια βρε αδελφέ οικιστική ανάπτυξη όπως ήδη κάνουν στο παρθένο δάσος της τέως «βασιλικής περιουσίας».
Με λίγα λόγια και για να μην απεραντολογώ (γιατί με «πιέζει» και το Black Diamond που βρίσκεται ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι μου) ο υφυπ Μανόλης Κεφαλογιάννης όχι μόνο είχε δίκιο αλλά γεια στο στόμα του και αν θέλει ένα βοηθό καραγκιόζη παρακαλώ να στείλει ένα e-mail στη διεύθυνση pilot@technicalpress.gr.
Μετά από όλα αυτά τι θα λέγατε αν κάναμε ένα νέο κόμμα με τίτλο ΚΚΕ (Καραγκιοζικό Κόμμα Ελλάδας). Είναι βέβαιο ότι θα πάρει ένα 4-5% πράγμα που σημαίνει ότι μετά το 1453 θα είναι η πρώτη φορά που ο ήρωας θα επιστρέψει στο σπίτι του._Κ.Κ.
RSS - Posts
