Ημερομηνία: ( 05-06-2005 )
Όταν, το 1950, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν πρότεινε την ενοποίηση των βιομηχανιών χάλυβα και άνθρακα της (τότε) Δυτικής Γερμανίας με εκείνες της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου, του Βελγίου, της Ιταλίας και της Ολλανδίας δε μπορούσε να φανταστεί ότι θα οδηγούσε σε αυτό που, μέχρι τα δημοψηφίσματα στις δύο από τις ιδρυτικές χώρες, αποκαλούσαμε Ενωμένη Ευρώπη. Θυμάμαι τις συζητήσεις που έκαναν οι «μεγάλοι» στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Τις ελπίδες που εξέφραζαν οι γονείς για μια Ευρώπη που, κάποια μέρα, θα μπορούσε ακόμα να συνεργαστεί για να μη ξαναζήσει τον όλεθρο που είχαν φέρει οι αμέτρητες συγκρούσεις από το 1870 μέχρι και το 1945 ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Ο ECSC είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που, τα επόμενα χρόνια οι έξη χώρες αποφάσισαν να κάνουν το μεγάλο βήμα και, το 1957, υπέγραψαν τη Συνθήκη της Ρώμης με την οποία γεννήθηκε η ΕΟ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (EURATOM) και μετά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο. Επειδή δε μπορώ να μιλήσω για τα όνειρα και τις ελπίδες των …400 εκατομμυρίων ευρωπαίων θα αναφερθώ στη ταπεινότητα μου. Πρώτα απ’ όλα, πέρα και πάνω από την οικονομική και τελωνιακή ένωση, τα «φθηνά γιωταχί» και τα το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα (για το οποίο κάθε άλλο παρά σίγουρος είμαι ότι ήταν καλή ιδέα) περίμενα ότι η ένωση κρατών της Γηραιάς Ηπείρου θα είχε κοινή πολιτική σε ένα τομέα που, χωρίς αυτόν, καμία συμφωνία, οικονομική, μορφωτική ή στρατηγική, δε μπορεί να σταθεί στα πόδια της.
Περίμενα ότι η Ευρώπη θα είχε κοινή αμυντική πολιτική και ότι όλα τα κράτη-μέλη θα έσπευδαν α. να υπερασπιστούν το κράτος που θα δεχόταν επίθεση και β. θα απαγόρευαν ή, έστω, θα έλεγχαν απόλυτα την εγκατάσταση ξένων βάσεων στο έδαφος της Ένωσης. Άντί αυτού και ανάμεσα σε άλλα άκρως δυσκοίλια αλλά και τρομακτικά (τρόμο-υστερία, επισημοποίηση του χαφιεδισμού) βλέπω στο ευρωσύνταγμα, καμιά 30αριά λόγους που τα κράτη δεν «αναμειγνύονται στα εσωτερικά» των χωρών-μελών, εκτός από ορισμένες περιπτώσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρότερων όπως, για παράδειγμα της Αγγλίας και της υποψήφιας για ένταξη (σιγά μη μπει) Τουρκίας που κατέχουν (με νόμο) εδάφη ενός κράτους-μέλους (της Κύπρου).
Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να ψηφίσω «όχι» (αν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν τα «κότσια» να κάνουν δημοψήφισμα). Ένα ακόμα σημείο, πέρα από το άρθρο 1.3 στους «Στόχους» που λέει ότι «η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς» και εκείνο που στέλνει τις εργασιακές σχέσεις πιο πίσω και από τις εργατικές εξεγέρσεις στο Σικάγο το …1886, υπάρχει κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι κάποιος ή κάποιοι με δουλεύουν χοντρά. Και αυτό είναι ότι, η Ε.Ε. έχει ήδη μεταβληθεί σε (ελεύθερο) πεδίο δράσης της Αυτοκρατορίας που, εγκαθιστά τη μία βάση μετά την άλλη σε χώρες σαν την Αλβανία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ελλάδα (Σούδα, Θεσσαλονίκη), τη «Μακεδονία» (;), τη Κύπρο (μέσω των σώγαμπρων Βρετανών) για να μην αναφερθώ στις χώρες της Μαγκρέμπ (Μαρόκο, Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτος) που, αργά αλλά σταθερά μεταβάλλονται σε προχωρημένα φυλάκια της Αυτοκρατορίας.
Για ποιά Ενωμένη Ευρώπη μιλάμε όταν, κάθε 100 χιλιόμετρα υπάρχει μία αμερικάνικη βάση που ελέγχει τα πάντα από τα τηλεφωνήματα και τα φαξ, μέχρι τα ηλεκτρονικά μηνύματα, τα χαρακτηριστικά (διαβατήρια με βιομετρικά στοιχεία) ακόμα και το τρόπο που βαδίζουμε (μέσα από τις 70.000 καταγραφικές κάμερες που έχουν τοποθετηθεί για να μας προστατεύσουν από τη «τρομοκρατία»). Αν αυτή είναι η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι Σουμάν και Μονέ αλλά και η γενιά του ’60 και η άλλη της μεταπολίτευσης, τότε η ταπεινότητά μου ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν και κάτι πρέπει να κάνει η Διεύθυνση για να με επαναφέρει στη πραγματικότητα.
Θα πείτε… Μα τίποτα καλό δεν έχει η βάρους 3 κιλών και 500(;) σελίδων Ευρωπαϊκή Συνθήκη; Κάπου διάβασα ότι το αμερικανικό Σύνταγμα, που ίσως είναι το καλύτερο στο κόσμο, δεν είναι παραπάνω από 10 ή 12 σελίδες με τις προσθήκες και τις υπογραφές. Και βέβαια έχει! Το απίστευτο αυτό κατασκεύασμα, που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς μιας ομάδας ανέραστων, συγκαμένων γραφειοκρατών και χαρτογιακάδων, περιέχει δεκάδες άρθρα και διατάξεις που, αν ψηφιστεί, θα καταργήσει οποιαδήποτε εθνική νομοθεσία και θα μεταβάλει τους λαούς της Ευρώπης σε μάζα που, το μόνο που θα κάνει θα είναι να δουλεύει, να καταναλώνει, να τρώει και να κοιμάται στους ρυθμούς του καραόκε της Eurotyflovision, που θα ωρύονται στα «σαλόνια» των «μερσεντέ» και των «μπεμβέ» ευτυχισμένων δούλων.
Γιατί, παρά το γεγονός ότι έκανα το κόπο να το διαβάσω, σε λίγα σημεία είδα αναφορές στη ανάδειξη της ιστορίας και της κουλτούρας του κάθε κράτους-μέλους χωριστά, στη στήριξη των ιδιαιτεροτήτων, τη διαφύλαξη των συνόρων και, πάνω και πέρα από όλο, τη διαφύλαξη των δημοκρατικών κατακτήσεων των λαών. Αυτό που βγαίνει μέσα από αυτό το πραγματικά ζοφερό κείμενο είναι μία απεγνωσμένη προσπάθεια για την όσο πιο γρήγορα γίνεται εγκαθίδρυση του κράτους του Μεγάλου Αδελφού πράξη με την οποία, όπως είπα και πιο πάνω, η ταπεινότητά μου δεν συμφωνεί. Θα (ξανα)πείτε… Επειδή δεν συμφωνείς οι χαρτογιακάδες θα αποσύρουν τη Συνθήκη; Κοιτάξετε… Οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Νορβηγοί, η ταπεινότητά μου, εσείς, ο Αλέκος, ο Τάκης, οι Έλληνες, οι Ισπανοί… Που ξέρετε; Με την άρνησή μας μπορεί να καταφέρουμε να χτίσουμε την Ευρώπη των λαών και των ονείρων μας αντί των γραφειοκρατών και των πιονιών της Αυτοκρατορίας.
RSS - Posts
