Πως η Ελλάδα οδηγείται σκόπιμα στην πτώχευση

Για όσους δεν εθελοτυφλούν
του Βασίλη Βιλιάρδοου
“Τα βαθύτερα αίτια πίσω από τα γεγονότα, τα οποία οδηγούν μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, όπως για παράδειγμα την Ελλάδα, στα ελλείμματα στην υπερχρέωση και στην υποδούλωση, είναι η μακροχρόνια, απόλυτα αιτιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία – προς την Πολιτική, προς τους Θεσμούς, προς το «πλαίσιο» λειτουργίας (επιχειρηματικό, φορολογικό κα.), καθώς επίσης προς τις πάσης φύσεως υπόλοιπες «εξουσίες» (ΜΜΕ, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ.)”.
Ανάλυση
Περίληψη: Είναι χρεοκοπημένη η πατρίδα μας; Η κρίση χρέους και δανεισμού είναι η κορυφή του παγόβουνου του προβλήματος της «δύσης» ή ένα τοπικό πρόβλημα της Ελλάδας; Ποιο είναι το συνολικό χρέος, το δημόσιο και ιδιωτικό δηλαδή, των άλλων δυτικών κρατών; Γιατί οδηγούνται σε ευρω-κρατικοποίηση οι τράπεζες μας, αφού χρωστούν πολύ λιγότερα από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές; Τι σχεδιάζεται για τη σύνοδο κορυφής; Που οφείλεται η γαλλογερμανική διαμάχη; Ποια είναι η αλήθεια για τις γερμανικές επανορθώσεις; Μήπως θα μπορούσαμε να τις εκχωρήσουμε στους δανειστές μας, ανακτώντας την εθνική κυριαρχία, την αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας;  Ποιες είναι οι άλλες λύσεις μας; Μπορεί να τις εφαρμόσει ο υπουργός οικονομικών μας; Είναι προσχεδιασμένο το τέλος της μεταβατικής κυβέρνησης μας, μετά την ψήφιση των νομοσχεδίων; Σε ποια παγίδα μας οδηγεί; Πως μπορεί να επιλυθεί η κρίση χρέους της Ευρωζώνης;
Κατά την άποψη μας, αυτό που λείπει από τη χώρα μας, από όλους εμάς δηλαδή, είναι η σαφής γνώση της καθαρής θέσης μας –ο Ισολογισμός της Ελλάδας, στον οποίο να φαίνεται τόσο το Ενεργητικό (αυτά που είναι στην ιδιοκτησία της), όσο και το Παθητικό της (αυτά που οφείλει). Χωρίς μία τέτοια απεικόνιση μεγεθών, αυτονόητη για κάθε μικρή ή μεγάλη επιχείρηση, είναι προφανώς πολύ δύσκολο να οδηγηθούμε σε υπεύθυνα συμπεράσματα για ένα ολόκληρο κράτος – αφενός μεν για τα ουσιώδη προβλήματα του, αφετέρου για τις εναλλακτικές λύσεις τους.
Χωρίς έναν κρατικό Ισολογισμό λοιπόν, δεν μπορούμε να συμπεράνουμε, εάν η σημερινή οικονομική κρίση είναι μία κρίση ρευστότητας και δανεισμού, η οποία προέρχεται από την (σκόπιμη ή μη) εσφαλμένη διαχείριση των οικονομικών μας, ή εάν η χώρα μας είναι χρεοκοπημένη – γεγονός που θα σήμαινε ότι, το παθητικό της είναι αδύνατον ποτέ να καλυφθεί από το ενεργητικό. Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τον ενδεχόμενο, τρίτο βασικό «πυλώνα» του Ενεργητικού μας – τις πιθανές απαιτήσεις μας δηλαδή απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).
Από την άλλη πλευρά τώρα, οφείλουμε να δούμε την καθαρή θέση της χώρας μας, συγκριτικά με την υπόλοιπη Δύση.Εάν η Ελλάδα είναι δηλαδή σε πολύ δυσμενέστερη θέση από όλα τα άλλα κράτη, οπότε θα έπρεπε να αποδεχθούμε τη «μοίρα» μας «στωικά», ή εάν η κρίση χρέους της πατρίδας μας είναι η «κορυφή του παγόβουνου» του προβλήματος χρέους ολόκληρης της Δύσης – οπότε δεν αποτελεί απλά ένα τοπικό πρόβλημα, το οποίο επιδεινώνεται από τους «οκνηρούς, φοροφυγάδες, ανίκανους, μη παραγωγικούς και απείθαρχους Έλληνες» (όπως δυστυχώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση διεθνώς – μία κυβέρνηση η οποία ανακοινώνει συνεχώς ότι θα τιμωρήσει παραδειγματικά κάποιους πολίτες, όταν έχει αθωώσει όλους ανεξαιρέτως τους τεκμηριωμένα διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους πολιτικούς, μεταξύ άλλων λόγω παραγραφής).
Όσον αφορά το πρώτο θέμα μας, τον Ισολογισμό της Ελλάδας, γνωρίζοντας ότι η δημόσια περιουσία της είναι της τάξης των300 δις €, καθώς επίσης ότι υπάρχει ανεκμετάλλευτος πλούτος στο υπέδαφος της (δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να τον αξιολογήσουμε, αφού κάτι τέτοιο δεν ανήκει στο γνωστικό μας πεδίο), έναντι δημοσίου χρέους 360 δις €, συμπεραίνουμε εύκολα ότι, η χώρα μας δεν μπορεί να θεωρηθεί χρεοκοπημένη, εάν το υπέδαφος της αξίζει πάνω από 60 δις € – πολύ περισσότερο βέβαια, εάν ο ενδεχόμενος τρίτος βασικός «πυλώνας» του Ενεργητικού της Ελλάδας, οι απαιτήσεις της δηλαδή απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις), έχουν πράγματι αντικείμενο. Ο Πίνακας Ι διευκολύνει την κατανόηση του θέματος:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ισολογισμός του Ελληνικού Δημοσίου, σε δις €

* Οι εταιρείες αξιολόγησης δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το συνολικό χρέος στις εκτιμήσεις τους, επειδή στόχος τους είναι η μεταφορά της δημόσιας περιουσίας στις επιχειρήσεις, στα πλαίσια της ιδιωτικοποίησης των πάντων που θέλουν να επιβάλλουν τα παιδιά του Σικάγου.
Προφανώς λοιπόν, με κριτήριο την ως άνω καθαρή θέση μας, δεν είμαστε χρεοκοπημένοι, εάν το υπέδαφος μας έχει αξία άνω των 60 δις € – ενώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ ότι, το εάν είμαστε χρεοκοπημένοι έχει τεράστια διαφορά, από το εάν έχουμε χρεοκοπήσει. Για παράδειγμα, εάν μία επιχείρηση έχει ένα ακίνητο αξίας 10 εκ. € και χρέη 1 εκ. €, αλλά λειτουργεί με ζημία, οπότε δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου της ή τους λοιπούς πιστωτές της, τότε χρεοκοπεί – παρά το ότι έχει πολλαπλάσια των δανείων της περιουσιακά στοιχεία, αφού η καθαρή της θέση είναι θετική κατά 9 εκ. €. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ελλάδα, η οποία διαθέτει μεν πολύ μεγάλη δημόσια περιουσία, αλλά λειτουργεί με ζημίες(ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού), επειδή δεν τη διαχειρίζεται σωστά.  
Από την ανάλυση μας συμπεραίνουμε επομένως ότι, το κράτος δεν διαχειρίζεται σωστά τα οικονομικά του, οπότε κινδυνεύουμε σοβαρά να χρεοκοπήσουμε χωρίς να είμαστε χρεοκοπημένοι – ενώ πιθανολογούμε παράλληλα ότι οδηγούμαστε («χειραγωγούμαστε») σκόπιμα στη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση, αφού προηγουμένως θα μας έχουν «εκμεταλλευθεί» οι μπράβοι των τοκογλύφων (χρησιμοποιώντας μας δυστυχώς σαν το Δούρειο Ίππο, ο οποίος τοποθετήθηκε στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική κερκόπορτα που άφησε ορθάνοιχτη το «καθεστώς Merkel», από το οποίο κινδυνεύει περισσότερο από όλους μας η ίδια η Γερμανία, κυρίως ξανά με την απομόνωση της – άρθρο μας).
Ξεκινώντας τώρα από τη σύγκριση της χώρας μας με την υπόλοιπη Δύση, θα συνεχίσουμε το κείμενο μας με μία περιληπτική αναφορά στις γερμανικές επανορθώσεις, οι οποίες αποτελούν αναμφίβολα ένα σημαντικό «στοιχείο» του Ενεργητικού της Ελλάδας – εάν και εφόσον αποφασίσει επιτέλους κάποια σοβαρή Ελληνική κυβέρνηση να τις διεκδικήσει, ανεξάρτητα από τα σημερινά, έντονα προβλήματα μας.
ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
“Οι βασικές αιτίες της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης ευρίσκονται στην έκρηξη του ιδιωτικού δανεισμού. Από το ξεκίνημα του κοινού νομίσματος, από το 1999 δηλαδή, έως το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, τα ιδιωτικά χρέη αυξήθηκαν σε τεράστιο βαθμό – ενώ τα κράτη είχαν ακολουθήσει μία πολιτική σχετικής λιτότητας” (Πηγή: ΜΜ-IMF).
Όπως φαίνεται, τα δημόσια χρέη των περισσοτέρων χωρών της Ευρωζώνης αυξήθηκαν μετά την κρίση του 2008 – σε ορισμένες περιπτώσεις δε, όπως σε αυτήν της Ιρλανδίας, σχεδόν τετραπλασιάστηκαν μέσα σε τρία μόλις χρόνια. Η αιτία ήταν η ανάληψη των υποχρεώσεων του ιδιωτικού τομέα από τα κράτη – κυρίως των τραπεζών, οι οποίες διαφορετικά θα είχαν χρεοκοπήσει (κάτι που δεν ισχύει για την Ελλάδα, ο ιδιωτικός τομέας της οποίας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, ήταν υγιέστατος, πριν από την εισβολή τουλάχιστον του ΔΝΤ).
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, είναι αδύνατον να μειώσουν τα κράτη το δημόσιο χρέος τους, όσο συνεχίζουν να ενισχύουν τράπεζες και επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα περιορίζονται τα έσοδα τους – παράλληλα με τη μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών, σαν αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, της εγκληματικής πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (μειώσεις μισθών, υψηλή φορολόγηση κλπ.), η οποία προκαλεί ύφεση και στη συνέχεια στασιμοπληθωρισμό.
Στον Πίνακα IΙ τώρα που ακολουθεί, αναγράφονται τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, ορισμένων δυτικών χωρών, έτσι ώστε να δούμε που ακριβώς ευρίσκεται η χώρα μας σήμερα, ενώ ακολουθεί μία περιληπτική ανάλυση τους:
ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Πηγή: MM (IMF)
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Ιρλανδία: Αν και η χώρα είχε δημόσιο χρέος περί το 30% επί του ΑΕΠ της πριν από την κρίση, η ανάληψη ενός μέρους των χρεών των τραπεζών, την οδήγησε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στο 109%. Εν τούτοις, το πρόβλημα της συνεχίζει να μην είναι τόσο το δημόσιο χρέος, όσο το ιδιωτικό – αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο όλων των χωρών, οι οποίες αναλύονται στο πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας του ΔΝΤ. Παρά το ότι λοιπόν ανακοινώνεται ότι, θα εξέλθει από την κρίση και θα απευθυνθεί στις αγορές το 2013, δεν μπορούμε να μην αμφιβάλλουμε. Κατά την άποψη μας οι δύστυχοι πολίτες της, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να αναλάβουν το χρέος των τραπεζών, καθώς επίσης να υποταχθούν στις εντολές του ΔΝΤ, απλά «ταΐζονται» με ελπίδες – έτσι ώστε να υπομένουν αδιαμαρτύρητα τη λεηλασία τους.
Μ. Βρετανία: Ουσιαστικά τα προβλήματα της είναι αντίστοιχα με αυτά της Ιρλανδίας – οπότε, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα. Προς στιγμήν διασώζεται από το μέγεθος της οικονομίας της, από το νόμισμα της, καθώς επίσης από τις Η.Π.Α. – κάτι που δεν θα διατηρηθεί για πολύ χρόνο ακόμη, με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη. Εάν κάποιος δε επενδύσει ξανά στην υποτίμηση του νομίσματος της, όπως κάποτε ο G.Soros, μάλλον δεν θα χάσει τα χρήματα του.
Ιαπωνία: Το δημόσιο χρέος της συνεχίζει να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ στον πλανήτη, ενώ δεν μπορεί να καταπολεμηθεί, παρά τα συνεχή προγράμματα των τελευταίων είκοσι ετών, με στόχο την αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης. Παραμένει λοιπόν «παράδειγμα» των τρομακτικών συνεπειών του αποπληθωρισμού, αν και έχει την τύχη να δανείζεται με το χαμηλότερο επιτόκιο παγκοσμίως, κυρίως από τους πολίτες της – τους μεγαλύτερους αποταμιευτές του πλανήτη. Το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως, μετά την κρίση δηλαδή, η κατανάλωση έχει σχεδόν μηδενισθεί, με τα εμπορικά κέντρα να ερημώνουν, ενώ οι τράπεζες έχουν υψηλό χρέος, οι επιχειρήσεις επίσης και η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη – προοπτικές μάλλον «ζοφερές» για το μέλλον της χώρας.
Ισπανία: Το κυριότερο πρόβλημα της, μετά την ανεργία, την κρίση ακινήτων και την τραπεζική κρίση (ανάλογη εξέλιξη με την Ιρλανδία), είναι τα τεράστια χρέη των δήμων της – κυρίως δε της Βαρκελώνης. Επίσης, τα χρέη των επιχειρήσεων της, τα οποία αργά ή γρήγορα θα έχουν αρκετά σοβαρές συνέπειες για το κράτος.
Γαλλία: Τόσο οι επιχειρήσεις της, όσο και οι τράπεζες, έχουν αρκετά μεγάλα χρέη – ενώ φαίνεται πως «αποκρύπτει» κάποια προβλήματα της, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω. Η πιθανότατη απώλεια της αξιολόγησης της (ΑΑΑ), θα δημιουργήσει εκρηκτικά προβλήματα στην Ευρωζώνη.
Βέλγιο:  Αποτελώντας κρυφό φορολογικό παράδεισο για τις πολυεθνικές, η χώρα έχει τη δυνατότητα να διατηρεί σταθερό το μεγάλο δημόσιο χρέος της, σε σχέση με το ΑΕΠ – λόγω της συνεχούς ανάπτυξης της. Εν τούτοις, είναι πιθανότατα ο επόμενος υποψήφιος μειωμένης αξιολόγησης – γεγονός που θα της δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, εάν αυξηθούν παράλληλα τα επιτόκια δανεισμού, λόγω του υψηλού χρέους της σε απόλυτα μεγέθη.
Πορτογαλία: Εκτός από τις τράπεζες, όλοι οι άλλοι δείκτες της είναι αρνητικοί – ενώ οι δυνατότητες νέων προγραμμάτων λιτότητας είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Κατά την άποψη μας, η χώρα ευρίσκεται στο χείλος της καταστροφής – γεγονός που μάλλον θα παρασύρει και τη γείτονα Ισπανία.
Ιταλία: Έχει τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα (δημόσιο), αν και σημαντικά μεγαλύτερα στον κλάδο των τραπεζών. Κατά την άποψη μας, εάν τυχόν ελεγχθεί από το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της θα ξεπεράσει πολύ γρήγορα το 150% – αφού πολλοί δημόσιοι φορείς της (νοσοκομεία, δήμοι κλπ.), είναι τουλάχιστον υπερχρεωμένοι (κρυφά). Η Cosco βέβαια (άρθρο μας), η Κίνα κατ’ επέκταση, καθώς επίσης η εσωτερική χρηματοδότηση των ομολόγων της και οι «έκνομες» ισχυρές οργανώσεις της, αποτελούν ίσως δικλείδες ασφαλείας.
Η.Π.Α.: Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων, των τραπεζών, των ελλειμμάτων κλπ. έχει μετατρέψει την υπερδύναμη σε μία πυρηνική βόμβα τεραστίων διαστάσεων για τον πλανήτη. Οι κοινωνικές αναταραχές, καθώς επίσης οι πιθανές αιματηρές εξεγέρσεις, θα έχουν ανυπολόγιστα αποτελέσματα για όλους μας – πόσο  μάλλον εάν επιταχυνθεί η μετανάστευση των κεφαλαίων στην Ασία (άρθρο μας).
Γερμανία: Η Αχίλλειος πτέρνα της είναι η μεγαλύτερη παγκοσμίως μόχλευση του τραπεζικού της συστήματος, η οποία μπορεί να απειλήσει σοβαρά την πραγματική της οικονομία – κατ’ επέκταση τα νοικοκυριά της, τα οποία αποταμιεύουν κυρίως σε μετρητά (ακριβώς για το λόγο αυτό φοβούνται τον πληθωρισμό και επιλέγουν το «σκληρό νόμισμα»). Επίσης το κοινωνικό κράτος της, το οποίο έχει αναλάβει μελλοντικές υποχρεώσεις απέναντι στους Πολίτες του (έμμεσο εσωτερικό χρέος), της τάξης των 5.000 δις €.
Ελλάδα: Τα μεγέθη της χώρας μας, σε σχέση με το 2008, έχουν επιδεινωθεί, αφού το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό), αυξήθηκε από περίπου 254% του ΑΕΠ, στο 333% – γεγονός όμως που οφείλεται στην πτώση του ΑΕΠ, λόγω κυρίως της υφεσιακής πολιτικής, στην οποία την καταδίκασε σκόπιμα το ΔΝΤ.
Εν τούτοις, η Ελλάδα συνεχίζει να ευρίσκεται σε εξαιρετική συγκριτικά θέση, αφού έχει το ίδιο περίπου συνολικό χρέος (333%) με τη Γερμανία (321%), παρά τη μείωση του ΑΕΠ της – ενώ διαθέτει, σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, μεγάλη δημόσια περιουσία. Για παράδειγμα, τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Μεγάλη Βρετανία, έχουν ιδιωτικοποιήσει σχεδόν τα πάντα – επίσης η Γερμανία, σε μεγάλο βαθμό.
Επομένως η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη θέση, ακόμη και από τη Γερμανία – ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες της οι οποίες, με 22% του ΑΕΠ, είναι πολύ λιγότερο χρεωμένες, από όλα τα άλλα κράτη. Οι Ελληνικές επιχειρήσεις οφείλουν επίσης ελάχιστα συγκριτικά, ενώ τα νοικοκυριά μας δεν ξεπερνούν το μέσον όρο. Τέλος, οι πιθανοί κίνδυνοι των υγιών τραπεζών και επιχειρήσεων δεν οφείλονται στις ίδιες, αλλά στην ενδεχόμενη χρεοκοπία του δημοσίου – η οποία δεν έχει «τιμολογηθεί» ακόμη για καμία από τις άλλες χώρες.
Κατά την άποψη μας λοιπόν, όλα αυτά θα έπρεπε να μας προβληματίσουν σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά τις πραγματικές «προθέσεις» των μπράβων των τοκογλύφων – οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε χρεοκοπημένοι (δυστυχώς με τη μάλλον αθέλητη βοήθεια της κυβέρνησης μας), έτσι ώστε να αναγκάσουν να εκποιήσουμε τα πάντα χωρίς λόγο, σε τουλάχιστον εξευτελιστικές τιμές – ένα γεγονός που τεκμηριώνεται απόλυτα από τον Πίνακα ΙΙ.
Η ΜΟΧΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ
Λίγο πριν από τη σύνοδο κορυφής η οποία, ως συνήθως, θα καταλήξει σε νέες πιέσεις της Ευρωζώνης, εκ μέρους των αγορών (άρθρο μας), η Γερμανία φαίνεται να επιθυμεί τη μετατροπή του μηχανισμού διάσωσης (EFSF) σε ένα κερδοσκοπικό εργαλείο – μέσω της αύξησης των κεφαλαίων του με τη βοήθεια της μόχλευσης, για την οποία μέχρι σήμερα κατηγορούσε τις αγορές.
Αναλυτικότερα, προτείνεται η ίδρυση μίας εταιρείας ειδικού σκοπού εκ μέρους της  Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, η οποίαθα χρηματοδοτείται από το EFSF, με στόχο την αγορά ασφαλισμένων με CDS ομολόγων υπερχρεωμένων κρατών, δια της έκδοσης δικών της ομολόγων – δηλαδή, με τον δανεισμό της από τις αγορές, ο οποίος δεν επιτρέπεται στο EFSF (η ΕΚΤ θα πρέπει τότε να αποδέχεται ως εγγύηση τα ομόλογα της εταιρείας ειδικού σκοπού).
Είτε λοιπόν μέσω της εταιρείας ειδικού σκοπού, είτε απ’ ευθείας από το EFSF, τα ομόλογα θα ασφαλίζονται με CDS οπότε, σε περίπτωση απώλειας τους, ο δανειστής θα έχανε μόνο το 20% της αξίας τους – επομένως θα μπορούσε να δανείσει τα πενταπλάσια, οπότε θα αυξάνονταν θεωρητικά τα κεφάλαια του μηχανισμού στήριξης, από 440 δις € σήμερα, στο 2 τρις €.
Εάν οι κυβερνήσεις των κρατών της Ευρωζώνης συμφωνούσαν σε κάτι τέτοιο, τότε θα σήμαινε ότι, αφενός μεν θα αποδεχόταν τα CDS και τη μόχλευση, αφετέρου θα ανταγωνιζόταν τις αγορές – αφού η μόχλευση δεν είναι τίποτα άλλο, από την αύξηση των κεφαλαίων του μηχανισμού στήριξης, με τη βοήθεια του δανεισμού. Κατά την άποψη μας όμως, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η απαίτηση εγγυήσεων ή/και ασφαλειών εκ μέρους όλων όσων αγοράζουν ομόλογα δημοσίου, τα οποία μέχρι σήμερα δεν συνδέονταν με κάτι τέτοιο – οπότε η αύξηση του κόστους δανεισμού (επιτόκια), με καταστροφικά αποτελέσματα για όλες τις χώρες του πλανήτη.
Με απλούστερα λόγια, εάν συζητηθεί η πρόταση της (πρωσικής πλέον) Γερμανίας της κυρίας Merkel, προβλέπουμε ότι στο μέλλον δεν θα έχει κανένα κράτος πρόσβαση στις αγορές, εάν δεν είναι ασφαλισμένο με CDS ή/και εάν δεν καλύπτει τα ομόλογα του με εμπράγματες εγγυήσεις – όπως συμβαίνει ακόμη και στις πλέον υγιείς επιχειρήσεις, όταν υπάρχει ένα γενικότερο πρόβλημα, μία κρίση καλύτερα αξιοπιστίας/εμπιστοσύνης στην αγορά.
Πρόκειται λοιπόν για ένα τεραστίων διαστάσεων σφάλμα, το οποίο θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα σε όλα τα κράτη-οφειλέτες, ενώ θα οδηγήσει το κόστος δανεισμού στα ύψη. Η Ευρώπη αδυνατεί προφανώς να κατανοήσει το αυτονόητο: το ότι δηλαδή όταν ψάχνει κανείς στα εσωτερικά των κρατών, βρίσκει τόσα πολλά σκουπίδια, τα οποία αφενός μεν τον τρομοκρατούν, αφετέρου τον υποχρεώνουν να αλλάξει ριζικά στρατηγική – κάτι που θα πληρώσει ολόκληρος ο κόσμος πάρα πολύ ακριβά.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, η Γερμανία ευρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τη Γαλλία, η οποία επιθυμεί να χρησιμοποιήσει το EFSF, μετατρέποντας το σε τράπεζα, κυρίως για τη στήριξη των δικών της τραπεζών – εύλογα όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Οι μεγαλύτεροι πιστωτές – ξένες τράπεζες της Ελλάδας, με νέα στοιχεία

Πηγή: EBA
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της BIS, οι γαλλικές τράπεζες έχουν ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου αξίας  8 δις €, οι θυγατρικές τους στην Ελλάδα έχουν δανείσει τις επιχειρήσεις με 43 δις €, ενώ διαθέτουν Ισπανικά ομόλογα ύψους 30 δις € και Ιταλικά 106 δις €. Είναι εκτεθειμένες λοιπόν με δάνεια άνω των 150 δις € σε χώρες, οι οποίες αντιμετωπίζουν προβλήματα – ένα τεράστιο ποσόν, σε σχέση με τα κεφάλαια τους.
Όπως διαπιστώνεται από τον Πίνακα ΙΙΙ, το τραπεζικό σύστημα της Γαλλίας είναι πολύ πιο εκτεθειμένο στα Ελληνικά ομόλογα, από όσο το Γερμανικό – γεγονός που ισχύει και για τις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου. Επί πλέον αυτών, η Γερμανία θεωρεί τη Γαλλία ως το μεγαλύτερο «ψεύτη» της Ένωσης αφού, όπως ισχυρίζεται, έχει αποκρύψει σημαντικότατα στοιχεία από την Ευρωζώνη, σε σχέση με τα οικονομικά της – με αποτέλεσμα να επιβαρυνθούν σημαντικά στο μέλλον όλοι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι Πολίτες.
Αναλυτικότερα η Γερμανία θεωρεί ότι, τα φτωχότερα κράτη της Αφρικής, τα οποία διακρίνονται τόσο για τον αναλφαβητισμό, όσο και για τη διαφθορά των κυβερνήσεων τους, είναι συνδεδεμένα από πολλά χρόνια τώρα με το Ευρώ, μέσω της Γαλλίας. Οι χώρες δε της Ευρωζώνης δεν μπορούν να συμμετέχουν στις αποφάσεις αυτών των αφρικανικών κρατών, αφού ανήκουν στη ζώνη CFA, η οποία κυριαρχείται από τη Γαλλία.
Πρόκειται λοιπόν για μία επόμενη «πυριτιδαποθήκη» στα θεμέλια της Ευρωζώνης, η οποία έχει αποκρυφτεί δόλια από τη Γαλλία – πάντοτε κατά τους γερμανικούς ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους διακινδυνεύονται απώλειες πολλών εκατοντάδων δις €, οι οποίες θα επιβαρύνουν όλους τους Ευρωπαίους Πολίτες.
Η πιθανή αυτή απειλή οφείλεται στη συμφωνία, η οποία υπεγράφη από τον τέως αυστριακό πρόεδρο της Ευρωζώνης R.Edlingerκαι επέτρεψε σε ορισμένες από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής (συνολικού πληθυσμού 130 εκ.), πρώην αποικίες της Γαλλίας, να συνδεθούν με το κοινό νόμισμα – χωρίς η ΕΚΤ να έχει καμία δυνατότητα ανάμιξης! Η Αφρικανική νομισματική ένωση όμως, δεν συνδέθηκε απλά και μόνο με το Ευρώ, αφού παράλληλα εισέρρευσαν δισεκατομμύρια στην Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας, εκ μέρους της – γεγονός που θα αποτελέσει ενδεχομένως ένα τεράστιο μελλοντικό πρόβλημα για το Ευρώ.
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουμε ακούσει πάρα πολλά για τις συγκεκριμένες απαιτήσεις της χώρας μας – πρόσφατα από σημαντικό Γάλλο οικονομολόγο, ο οποίος τις τοποθέτησε στα 565 δις € (συμπεριλαμβανομένων των τόκων). Επίσης, από τον επιφανή Γερμανό ιστορικό κ. A.Ritschl (άρθρο μας), ο οποίος είπε χαρακτηριστικά ότι:
“Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους…..Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Τα ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες”.
“Οι Έλληνες”, συνεχίζει ο ιστορικός, “γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε. Εάν λοιπόν υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισα μας – αφού, με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου, «οι πολεμικές αποζημιώσεις, οι οποίες δεν πληρώθηκαν το 1953, θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση τυχόν επανένωσης της Γερμανίας».
Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν πολύ καλύτερα όχι μόνο να αναδιοργανώναμε την ελληνική Οικονομία με δικό μας αποκλειστικά κόστος, αλλά να το κάναμε πλουσιοπάροχα. Εάν, αντί να συμμορφωθούμε με τους διεθνείς νόμους και να πληρώσουμε τα χρέη μας, συνεχίσουμε να παριστάνουμε τον πλούσιο τραπεζίτη, ο οποίος καπνίζει ήρεμα το πούρο του και δεν θέλει να πληρώσει τα χρέη του, εκβιάζοντας τους πιστωτές του, τότε κάποια στιγμή θα μας έλθει ένας τεράστιος λογαριασμός. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστηΓερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α. το 1953”.
Περαιτέρω ένας άλλος σημαντικός Γερμανός ιστορικός, ο K.H.Roth, παραθέτει σε δύο πρόσφατα άρθρα του πάρα πολλά στοιχεία, τα οποία επιβεβαιώνουν τις απαιτήσεις της Ελλάδας – επιμένοντας στην καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων στη χώρα μας.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι, υπάρχουν πάρα πολλοί Γερμανοί επιστήμονες, οι οποίοι κατανοούν τις υποχρεώσεις της χώρας τους και δεν επηρεάζονται από το «καθεστώς» της κυρίας Merkel – το οποία είναι μειοψηφικό, κάνει πάρα πολλά λάθη, απειλεί την Ευρωπαϊκή συνοχή και θέτει σε κίνδυνο την ίδια τη Γερμανία, ερήμην των Πολιτών της (ουσιαστικά στηρίζεται μόνο από το Spiegel, το οποίο πολλές φορές φαίνεται να επιβάλλει τις απόψεις του στην κυβέρνηση).
Συνεχίζοντας, η λύση που προτείνει ο κ. K.H.Roth, είναι να μην επιβαρύνουν οι αποζημιώσεις τους Γερμανούς πολίτες, αλλά τη Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα (η οποία είναι ουσιαστικά διάδοχος της Τράπεζας του 3^ου Ράιχ), καθώς επίσης τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας – οι οποίες «λήστεψαν» στην κυριολεξία τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας, μέσω της δήθεν Γερμανο-Ελληνικής «Εταιρείας Εμπορικών Συναλλαγών» (Degrides).
Ειδικότερα, στις 14. Ιανουαρίου του 1946 στο Παρίσι, συζητήθηκε και ψηφίσθηκε το Σύμφωνο Αποζημιώσεων, με βάση το οποίο η Γερμανία υποχρεώθηκε να καταβάλλει «επανορθώσεις», συνολικού ύψους 7,1 δις $ – με κριτήριο την αγοραστική αξία του δολαρίου το 1938. Στην Ελλάδα αντιστοιχούσε το 3,5% αυτού του ποσού (248,5 εκ. $), για τις καταστροφές που υπέστη την περίοδο του πολέμου, καθώς επίσης για το δάνειο, το οποίο εξαναγκάσθηκε να χορηγήσει η Εθνική Τράπεζα, το 1942, στο γερμανικό στρατό, για την κάλυψη των εξόδων του! Συνολικά πρόκειται για 106,5 δις $ σε τιμές του 2010 ή για 79 δις € περίπου (χωρίς τόκους, πάντοτε σύμφωνα με το Γερμανό ειδικό).
Χωρίς να αναλωθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, οι οποίες είναι αρκετά ενοχοποιητικές για την πολιτική ηγεσία της χώρας μας κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, η Ελλάδα εισέπραξε με κόπο περίπου 1,78 δις $ σε τρεις δόσεις (με αξίες 2010), από τα 106,5 δις $ των απαιτήσεων της – ένα πραγματικά ελάχιστο ποσόν, σε σχέση με το συνολικό.
Επομένως, η Γερμανία της οφείλει ακόμη 104,72 δις $, πάντοτε χωρίς τους τόκους, παρά το ότι είναι αρκετοί αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται πως, η είσοδος της χώρας μας στην Ευρωζώνη «διευκολύνθηκε» σκόπιμα από τη Γερμανία – με αντάλλαγμα τη μη απαίτηση της καταβολής των επανορθώσεων (ανεπίσημα φυσικά, αφού το θέμα των αποζημιώσεων παραμένει πολιτικά ακόμη ανοιχτό – ενώ κάτι τέτοιο θα χαρακτηριζόταν εύλογα ως εσχάτη προδοσία).
Εάν σκεφθεί δε κανείς ότι, με επιτόκιο 5% (το βασικό της Fed έφτασε κάποιες εποχές στο 20%), τα χρέη διπλασιάζονται ανά 15 χρόνια (10-20-40-80 κλπ.), τότε οι γερμανικές επανορθώσεις, ύψους 105 δις € περίπου σε σημερινές αξίες, φθάνουν εύκολα στα 565 δις € – τα οποία υπολόγισε πρόσφατα ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος, με χαμηλότερο επιτόκιο από το 5%.
Περαιτέρω υπενθυμίζουμε πως στις 4. Μαΐου του έτους 2000, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε την απόφαση του δικαστηρίου της Λειβαδιάς, σύμφωνα με την οποία η Γερμανία όφειλε να αποζημιώσει με το ποσόν των 54 εκ. € τα θύματα του Διστόμου. Η κυβέρνηση της Γερμανίας αρνήθηκε να πληρώσει, οπότε ο Άρειος Πάγος επέτρεψε τη δήμευση γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα.
Όταν όμως ο δικαστικός κλητήρας θέλησε να κατασχέσει το γερμανικό ακίνητο, στο οποίο στεγάζεται το Ινστιτούτο Γκαίτε, ο τότε υπουργός δικαιοσύνης της Ελλάδας δεν έδωσε τη συγκατάθεση του και εμπόδισε την κατάσχεση – ένα γεγονός, το οποίο είναι δύσκολο να ερμηνεύσουμε. Σε κάθε περίπτωση, τα θύματα του Διστόμου αναγκάσθηκαν να καταφύγουν εναντίον της Γερμανίας μαζί με την Ιταλία – καταλήγοντας στη δίκη, η οποία διεξήχθη πρόσφατα στη Χάγη.
ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΜΑΣ
“Οι δυτικές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αγοράζουν χρόνο, κάτι που δεν σας βοηθάει καθόλου. Η Ελλάδα χρειάζεται μία πραγματική λύση, αφού δεν είναι συνετό να καταπολεμάς μία κρίση χρέους με τεράστια, νέα χρέη…… Οι Γερμανοί αποφασίσαμε στην ενοποίηση ότι, δεν έχει νόημα να μειώνεις συνεχώς τις δαπάνες και να αυξάνεις τους φόρους. Επενδύσαμε πολύ, περί τα 150 δις € ετησίως για δέκα χρόνια και αυξήσαμε τις εργατικές αμοιβές στην ανατολική Γερμανία. Είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα” (G. Steingart – Handelsblatt).
Καταρχήν λοιπόν, απλά και μόνο με έναν νέο δανεισμό, πόσο μάλλον σε συνθήκες «υφεσιακής» λιτότητας, δεν λύνεται το πρόβλημα μας. Αντίθετα, μεταφέρεται επαυξημένο στο μέλλον, με τον ταυτόχρονο περιορισμό των δυνατοτήτων επίλυσης του.
Έχοντας τώρα αναφερθεί στο παρελθόν στις διάφορες δυνατότητες μας, ειδικά στις απαιτήσεις μας από την ΕΕ και από την κυβέρνηση μας, όπως επίσης στις υποχρεώσεις μας (Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση), επαναλαμβάνουμε ότι, θα μπορούσε να εγκριθεί και για εμάς μέρος της βοήθειας, η οποία δόθηκε στη Γερμανία το 1953 (video). Ειδικότερα στη Γερμανία προσφέρθηκαν τα παρακάτω:
(α)  Διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, της τάξης του 50%, χωρίς ενυπόθηκες εγγυήσεις για τα υπόλοιπα ή υποχρεώσεις για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας της,
(β)  Επιμήκυνση της αποπληρωμής των υπολοίπων, με εφικτές δόσεις οι οποίες δεν υπερέβαιναν το 4% των εξαγωγών της,
(γ)  Χαμηλά επιτόκια, έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται δυσανάλογα ο ετήσιος προϋπολογισμός της,
(δ)  Αναβολή της πληρωμής του μεγαλύτερου μέρους των πολεμικών επανορθώσεων, μέχρι την ενδεχόμενη επανένωση της.
Φυσικά οφείλει να προηγηθεί άμεσα η «αναβολή» πληρωμών, εντός του ευρώ (χωρίς να απαιτήσουμε μη εθελούσια διαγραφή του χρέους), έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα μας να διαπραγματευθεί σωστά, εκμεταλλευόμενη τα τεράστια πλεονεκτήματα της – πριν είναι πολύ αργά για την Ευρώπη και για όλους μας (άρθρο: «απορρύθμιση, κατάρρευση, πραξικόπημα»)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
“Οι δυσοίωνες προβλέψεις δεν έχουν στόχο να διασπείρουν την απαισιοδοξία ή τον πανικό, αλλά να αποφευχθούν τα λάθη και να μην γίνουν πραγματικότητα – επίσης, να κινητοποιήσουν τους Πολίτες όλων των χωρών, οι οποίοι πρέπει να πάψουν να εμπιστεύονται το μέλλον τους στις κυβερνήσεις-υπαλλήλους των τραπεζών ή/και των σκιωδών οργανώσεων της παγκόσμιας ελίτ”.
Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι, η Ελλάδα δεν είναι χρεοκοπημένη και μπορεί να μη χρεοκοπήσει – αρκεί να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά της, χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, απαιτώντας παράλληλα την είσπραξη αυτών που της οφείλει αναμφίβολα η Γερμανία. Εν τούτοις, χρειάζονται εξαιρετικά ικανά, ανιδιοτελή, αδιάφθορα και ιδίως «επαρκή» άτομα στην ανώτατη ηγεσία της – αφού, όσο καλός και αν είναι ένας υπουργός, εάν δεν έχει τις αντίστοιχες γνώσεις, όπως και την εμπειρία, είναι αδύνατον να τα καταφέρει.
Φυσικά θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση κάποιος, ισχυριζόμενος πως ο υπουργός οικονομικών, για παράδειγμα, αν και δεν είναι ο ίδιος οικονομολόγος, είναι ικανότατος νομικός επιστήμονας, ενώ έχει τους κατάλληλους συμβούλους, οι οποίοι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το αντικείμενο (το ίδιο ισχύει για τον όποιο υπουργό Υγείας, Δικαιοσύνης κλπ.).
Στην περίπτωση αυτή θα απαντούσαμε λέγοντας ότι, εμείς τουλάχιστον, μη έχοντας γνώσεις Ιατρικής, πόσο μάλλον εμπειρία σε εγχειρίσεις, δεν θα αποτολμούσαμε να κάνουμε μία σοβαρή επέμβαση σε κάποιον ασθενή – όσο έμπειρους χειρουργούς ή ικανούς ιατρικούς συμβούλους και αν είχαμε στην υπηρεσία μας.
Περαιτέρω, παρά το ότι οι δύο πρόσφατες διαδηλώσεις θεωρήθηκαν (πολύ σωστά) εξαιρετικά επιτυχημένες, ενώ είναι αυτές που απελευθέρωσαν την 6^η δόση του δανείου (το γεγονός που στην κυριολεξία τρομοκρατεί τις κυβερνήσεις και τις οργανώσεις της ελίτ, είναι η «μετάδοση» των κοινωνικών αναταραχών σε όλη τη Δύση), η κυβέρνηση έχει εκτελέσει πλέον την προσχεδιασμένη αποστολή της (εν αγνοία των βουλευτών, ενδεχομένως και πολλών υπουργών) – ενώ όλα έχουν προβλεφθεί ήδη από τους έμπειρους εισβολείς.
Κατά την πάγια τακτική λοιπόν των παιδιών του Σικάγου, αφού όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια περάσουν από μία «μεταβατική κυβέρνηση» (η οποία θα εισπράξει όλη την οργή των «υπηκόων» της), χωρίς ως συνήθως να είναι κατοχυρωμένα από την απόλυτη πλειοψηφία (180 βουλευτές), θα ακολουθήσει αμέσως μετά η επόμενη κυβέρνηση «σωτηρίας» – η οποία, αφενός μεν θα τα κατοχυρώσει «τελεσίδικα», χωρίς μεγάλες αντιδράσεις από το «πλήθος», αφετέρου θα τα δρομολογήσει σταδιακά στην πράξη, διατηρώντας φυσικά όλα τα εγκληματικά μέτρα (με την εκλεπτυσμένη αιτιολογία ότι, το κράτος έχει συνέχεια και πρέπει να σεβόμαστε τα υπογεγραμμένα).
Όλα αυτά όπως στο «παράδειγμα» της Τουρκίας όπου, αφού ολόκληρη σχεδόν η πολιτική ηγεσία κατέρρευσε, μετά την από κοινού ψήφιση των νομοσχεδίων (για την λήψη των δόσεων του ΔΝΤ), εν μέσω μεγάλων κοινωνικών αναταραχών, ο σημερινός πρόεδρος της, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία αμέσως μετά, ήταν στην πραγματικότητα αυτός που ξεπούλησε τα πάντα στις πολυεθνικές, μοιράσθηκε διαχρονικά την εθνική κυριαρχία της Τουρκίας με τους εισβολείς, ενώ διατήρησε φυσικά τους μισθούς των 300 € (άρθρο μας).
Είναι προφανώς το χειρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιθανότερο σενάριο από όλα όσα μπορούν να μας συμβούν (πολύ χειρότερο ακόμη και από τη δραχμή), η μεγαλύτερη από όλες τις παγίδες καλύτερα – ενώ πολύ δύσκολα θα το αποφύγουμε,εάν δεν διώξουμε αμέσως το ΔΝΤ και εάν δεν αποστασιοποιηθούμε από όλους όσους υποστηρίζουν τα προγράμματα του(άμεσα ή έμμεσα – με δήθεν αλλαγές δηλαδή).
Κλείνοντας, παρά το ότι αρκετοί θεωρούν το Ευρώ ως ένα «θνησιγενές» νόμισμα, ως ένα μοιραίο, θανατηφόρο λάθος δηλαδή, όπως συμβαίνει και με την ίδια την Ευρωζώνη, εμείς πιστεύουμε ότι είναι δυνατόν να αντιστραφεί η «τάση» – με την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη η Γερμανία, αφού δεν φαίνεται να συμφωνεί με όλους τους άλλους, έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει μόνη της και μπορεί να συνεχίσει να στηρίζεται σε ένα δικό της «σκληρό νόμισμα», το οποίο είναι καταστροφικό για όλες τις υπόλοιπες χώρες (αν και κατά την άποψη μας θα ήταν προτιμότερο να καθαιρεθεί το «καθεστώςMerkel», αφού στην πραγματικότητα είναι αυτό που απειλεί την ενωμένη Ευρώπη και όχι η Γερμανία – οι περισσότεροι Πολίτες της οποίας έχουν ένα αρκετά υψηλό δημοκρατικό και πολιτιστικό επίπεδο).
Σε μία τέτοια περίπτωση, εάν η προβλεπόμενη υποτίμηση του Ευρώ μετά την έξοδο της Γερμανίας, η οποία θα αυξήσει σημαντικά την ανταγωνιστικότητα της Ευρωζώνης, συνδυαστεί με την παροχή μεγαλύτερης «ρευστότητας» από την ΕΚΤ (πληθωρισμό), καθώς επίσης με τη μετατροπή της σε πραγματική κεντρική τράπεζα (όπως η Fed), η οποία θα αγοράζει ομόλογα δημοσίου, η επίλυση του προβλήματος της υπερχρέωσης θα είναι απολύτως εφικτή – επίσης για την Ελλάδα.
VIDEO:
http://www.youtube.com/user/vviliardos#p/a/u/0/djh7g3zi1sA
http://www.bigroadstv.com/web-tv/40-reportage.html
Αθήνα, 22. Οκτωβρίου 2011
viliardos@kbanalysis.com