Ταλαίπωροι Αεροπόροι, μιάς αντιαεροπορικής χώρας…

Δεκαετίες τώρα γράφω για την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά αεροδρόμια. Κύρια υπεύθυνη για την κατάντια, που αγγπίζει τα όρια της δολιοφθοράς, η συντεχνία των “αερολιμενικών”. Διαβάστε το κείμενο του Σωτήρη Αντωνόπουλου και θα καταλάβατε…_Κ.Κ.

Ως εκπαιδευτής της Αερολέσχης Μεσογείων, αποφάσισα να πετάξω μέχρι την Ρόδο, ώστε να δώσω την ευκαιρία σε μέλη και μαθητές μου, που ζούν και εργάζονται σ’ αυτό το υπέροχο νησί, να δούν τον τόπο τους από ψηλά ή και να επισκεφτούν προορισμούς που υπό άλλες συνθήκες (μη αεροπορικές), είναι από δύσκολο έως ανέφικτο να φτάσουν (βλέπε Κάσο, Καστελλόριζο, Λέρο, Σητιά, Αστυπάλαια…).

Η Οδύσεια ξεκίνησε από νωρίς. Από τα τρία αεροδρόμια της Ρόδου, το ένα (Κάλαθος), δεν ιφύσταται πρακτικώς. Διότι ένας άλλος λαός, μη τριτοκοσμικός, μη τεχνοφοβικός ξεκίνησε να το κατασκευάζει, αλλά δεν ευτύχησε να το τελειώσει. Εννοείται ότι στην χώρα των νεοραγιάδων δεν ευδοκιμούν τέτοια “πράγματα”. Οι γρεκίλοι δεν αρέσκονται σε προοδευτιλίκια! Μόνο τα τσιφτετέλια και τα σουβλάκια έχουν ενδιαφέρον γι’ αυτούς.

Το δεύτερο αεροδρόμιο, αυτό των Μαριτσών (Ιταλογενές και αυτό…), φάνταζε να είναι η καλύτερη ιδέα, διότι το τρίτο (Διεθνής Αερολιμένας, Διαγόρας) είναι αρκετά απασχολημένο με πτήσεις αερογραμμών και άρα -από νεοελληνικής σκοπιάς- αφιλόξενο.

Χωρίς καθυστέρηση εστάλει μέσω ΕΛΑΟ, στο ΓΕΑ/Α1, fax με αίτημα να μου επιτραπεί η προσγείωση σ’ αυτό το αεροδρόμιο. Η απάντηση του ΓΕΑ ήταν ότι τα Μαριτσά δεν ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία (όντως, το αεροδρόμιο αναφέρεται ως civilian  στο AIP) άρα δεν δύναται να εξεταστεί κάτι τέτοιο. Θεωρητικά θα έπρεπε να καταθέσω μόνο ένα σχέδιο πτήσης. Πρακτικά μου απαγορεύτηκε η προσγείωση, διότι δεν υπάρχει κλιμάκιο της Υ.Π.Α στα Μαριτσά ώστε να με εξυπηρετήσει…Κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν ότι για να προσγειωθώ, δεν θέλω ούτε QNH,  ούτε άνεμο, ούτε πυροσβεστικό όχημα, ούτε σηματωρό, ούτε να τους βλέπω. Επιπλέον του προαναφερθέντως προβλήματος, η μονάδα φύλαξης του αεροδρομίου είναι της Πολεμικής Αεροπορίας. Έπρεπε λοιπόν να ενημερωθεί να εγκρίνει και να ελέγξει τα άτομα που θα έρχονταν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η Ρόδος έχει ένα, κι όχι τρία αεροδρόμια.

Λόγω NOTAM, έπρεπε να ενημερώσω τουλάχιστον 24 ώρες πριν ότι επιθυμώ να προσγειωθώ και να σταθμεύσω  στον Διαγόρα. 48 ώρες πριν την άφιξή μου τηλεφώνησα στα τηλέφωνα που αναγράφονταν στο MAIP. Δεν απήντησε ποτέ κανένας. Επειδή είχα το τηλέφωνο του approach (εξαιτίας της ιδιότητάς μου ως συγκυβερνήτης στο Super Puma που επιχειρεί από το νησί), κάλεσα εκεί (αλίμονο αν κι εκεί δεν απαντούσαν) και τους ζήτησα το νούμερο του αερολιμενικού. Έτσι έβγαλα άκρη. Εγώ… επειδή ξέρω… Αλήθεια αν ήμουν ξένος και δεν είχα το νούμερό τους? Μαντεύω ότι δεν θα πήγαινα ποτέ. Στο Ελλαδιστάν όλα μπορεί να λειτουργήσουν μόνο με διαπροσωπικές σχέσεις…

Εν πάση περιπτώση, μίλησα με την αερολιμενικό, η οποία “στράβωσε” λίγο, αλλά -δεν έχω παράπονο- μου είπε ότι υπήρχε θέση στάθμευσης για μία εβδομάδα που ήθελα. Μου τόνισε ωστόσο ότι πρέπει να βρώ και handler. Ζήτησα και βρήκα τα τηλέφωνα από  Goldair, olympic και swissport. Η πρώτη εταιρία μου ζητούσε 89 ευρώ για να με εξυπηρετήσει. Μάλιστα αρνήθηκε να δεχτεί την κάτρα μέλους της AOPA! Το έχω μετανοιώσει που δεν συγκράτησα την συνομιλία…Η Ολυμπιακή έχει προέλευση από το νεο-ελληνικό δημόσιο, άρα δεν το σήκωσε ποτέ. Τέλος, η swissport και πιό συγκεκριμένα ο κύριος Φαρμακίδης (ο οποίος τυγχάνει ο ίδιος ιδιώτης αεροπόρος της τοπικής αερολέσχης) με εξέπληξε ευχάριστα δεχόμενος να μας εξυπηρετήσει με τον πλέον οικονομικό τρόπο…Τον ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.

Την Τρίτη 27/7/10, μετέβην στο αεροδρόμιο για να πετάξω μία πτήση. Ήδη απ’ το βράδυ της Δευτέρας, έπερνα επανειλλημένως τηλέφωνα στην BP του αεροδρομίου. Μάταια όμως. Το καύσιμο με έβγαζε εύκολα μέχρι Κω. Μάλιστα αρκούσε και για να επιστρέψω. Προκειμένου να μην χάνω χρόνο συμπλήρωσα τα απαραίτητα έγγραφα. Απαιτείται ένα ελάχιστο 15 λεπτών για General declaration και ένα ελάχιστο άλλων 15 λεπτών για σχέδιο πτήσης, αφού παντού ήμουν στο “περίμενε”. Στο ενδιάμεσο πήρα τηλέφωνο στον πύργο της Κω. Το σήκωσε ένας φίλος ελεγκτής. Του εξήγησα ότι μετά την προσγείωσή μου θα πήγαινα στην πόλη, με το κάνιστρό μου χωρητικότητας 20 λίτρων, για να προμηθευτώ καύσιμο για το αεροπλάνο (είχα βρεί και βενζινάδικο που διέθεται 100αρα βενζίνη και μου είχαν κρατήσει μία ποσότητα). Υπολόγιζα όμως χωρίς τον νεοέλληνα, διότι μετά από επικοινωνία με τον αερολιμενικό της Κω, μου απαγόρεψαν να κάνω κάτι τέτοιο, αφού -λέει – δεν προβλέπεται από τον κανονισμό!!!

Σας παραπέμπω στον Κανονισμό ανεφοδιασμού καυσίμου Ελαφρών και Υπερελαφρών αεροσκαφών δημοσιευμένο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, Αρ. Φύλλου 1263 – 26 Ιουνίου 2009, για να πιστοποιήσετε ότι μου έλεγαν αρλούμπες. Δεν το έκανα θέμα (μην χαλάσω και τις σχέσεις μου μαζί τους…).

Σε “έρευνα” που έκανα στα γειτνιάζοντα αεροδρόμια, συνειδητοποίησα, ότι όλοι οι αρμόδιοι φορείς αγνοούσαν το ΦΕΚ που από πέρυσι επιτρέπει τον ανεφοδιασμό ελαφρών α/φων με μπετόνι (κάνιστρο) από τον κυβερνήτη τους. Κι εγώ τώρα, τι πρέπει να κάνω; Να περιμένω να βάλουν μυαλό? Να περιμένω να φτάσει το ΦΕΚ στους υπεύθυνους; Να το σηκώσει η BP; Να λυθεί η απεργία; Να σταματήσω να πετάω για να μην τους ενοχλώ και να είμαι και πιό “ασφαλής” στο έδαφος;

Πρέπει κάποιοι να θυμηθούν για ποιο λόγο βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται και τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στους χειριστές και δεν πρέπει να ξεχνούν ότι άγνοια τού νόμου δεν δικαιολογείτε σε δημόσιο υπάλληλο όταν μάλιστα κατέχει διευθυντική θέση.
Δεν είναι δυνατόν να κουβαλάει ο χειριστής μαζί του μια τσάντα με αποδεικτικά χαρτιά σε μια προσπάθεια να αποδείξει αποφάσεις του Ελληνικού Κράτους σε ανθρώπους που θα έπρεπε να τα γνωρίζουν πρώτοι, αφού η δουλειά τους είναι να εκτελέσουν τις αποφάσεις αυτές και όχι να τις σχολιάσουν. Αντί να σκεφτούν, μας ειρωνεύονται με ύφος 100 καρδιναλίων.

Για συνέλθετε λίγο. Έχει δίκιο μάλλον ο ιδρυτής του GreekHelicopters.gr που λέει ότι “για να εκτελέσεις με ηρεμία μια πτήση στην Ελλάδα πρέπει να έχεις μαζί σου δικηγόρο”.