Ώστε έτσι λοιπόν. Οι ελληνικοί δρόμοι είναι 19 (ή 36, τι σημασία έχει πια;) φορές πιο επικίνδυνοι από τους βρετανικούς και 7 (ή 10) από τους ολλανδικούς ή τους γερμανικούς. Μας το είπαν πρόσφατα οι «Ευρωπαίοι», η είδηση έγινε πρώτο θέμα στα «οκτώμισι» και χύθηκαν τα απαραίτητα κροκοδείλια δάκρυα για την «κατάντια» της Ελλάδας στον τομέα της οδικής ασφάλειας.
Και αφού έγιναν όλα αυτά τα μεγάλα και συνταρακτικά, το θέμα ξεχάστηκε και στους δρόμους της χώρας οι «οδηγοί» συνέχισαν να παίζουν ρωσική ρουλέτα. Οχι όμως όπως στις σκηνές του μεγαλοφυούς «Ελαφοκυνηγού», όπου αληθινοί άνδρες έπαιζαν ρουλέτα με τον θάνατο, αλλά όπως σε χολιγουντιανή προπολεμική κωμωδία καταστροφής όπου τα επιβατικά αυτοκίνητα που οδηγούν αγαθοί και αστείοι χαρακτήρες συγκρούονται το ένα με το άλλο και όλα μαζί με τοίχους, κολόνες και μεγαλύτερα οχήματα, ακόμη και τρένα.
Παράδειγμα: το άτομο που παρασύρθηκε (και σκοτώθηκε) από το τρένο τις προάλλες προσπέρασε λίγα μέτρα πριν τη φυλασσόμενη διάβαση τρία άλλα αυτοκίνητα και προσπάθησε να σπάσει και την κατεβασμένη μπαριέρα! Αν αυτό δεν είναι υλικό για κωμωδία καταστροφής, τότε τι είναι;
Αλλο: οδηγώ στην αριστερή λωρίδα στην Εθνική οδό Νο 1. Μπροστά μου κινούνται τρία αυτοκίνητα, οι οδηγοί των οποίων κοιτάνε, σαν λύκοι, κατευθείαν εμπρός. Οι άλλες δύο λωρίδες (η μεσαία και η δεξιά) είναι άδειες. Περιμένω να δω πότε θα με… δουν. Η ώρα και τα χιλιόμετρα περνάνε, αλλά τίποτα. Ξαφνικά ο οδηγός του λευκού Πεζό σηκώνει το βλέμμα στον καθρέφτη οπισθοπορίας, βλέπει ότι πίσω του υπάρχει άλλο αυτοκίνητο και κάνει δεξιά χωρίς να ελέγξει τη μεσαία λωρίδα, στην οποία υπάρχει εδώ και αρκετή ώρα οικογενειακό που «πάει με 80».
Γίνονται διάφορα κωμικοτραγικά, το ατύχημα αποφεύγεται και το ταξίδι συνεχίζεται ώσπου να πλησιάσουμε το επόμενο «γιωταχί» και η ιστορία να επαναληφθεί.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό στους δρόμους αυτής της χώρας συμβαίνουν απίθανα πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία δεν έχουν, πρέπει να τονίσουμε, σχέση με την ποιότητα ή την κατάσταση των δρόμων, που είναι ένα άλλο μεγάλο (και πονεμένο) κεφάλαιο. Οπως το ατύχημα που είδα σε δρόμο των Μεσογείων το προπερασμένο Σάββατο, όπου ο οδηγός που κινείται κανονικά εμπρός μου εμβολίζει το αυτοκίνητο ενός ηλιθίου που παραβιάζει τη διπλή διαχωριστική γραμμή και στρίβει αριστερά, προφανώς πιστεύοντας ότι «προλαβαίνει να περάσει».
Ευτυχώς σε αυτό το ατύχημα υπήρξαν μόνο υλικές ζημιές, αλλά σε άλλα οι νεκροί και οι τραυματίες είναι, όπως χαρακτηριστικά γράφουν οι εφημερίδες, περισσότεροι από τα θύματα του πολέμου στη Βοσνία.
Για περισσότερα από 30 χρόνια τώρα λέμε ότι το πρόβλημα των τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα ξεκινάει και σχεδόν τελειώνει στους οδηγούς, που πρέπει να είναι οι χειρότεροι του… πλανήτη. Και λέμε «σχεδόν» γιατί σημαντικό ρόλο στο μεγάλο θανατικό παίζουν και οι δρόμοι. Ενας καλός, υπεύθυνος και, αν επιτρέπεται να πούμε, έξυπνος οδηγός μπορεί να αντιμετωπίσει αυτούς τους κινδύνους αφού γνωρίζει ότι το διαλυμένο κράτος όπου ζει ως εκεί φθάνει.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα δεκάδες ειδικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων) έχουν κάνει δεκάδες προτάσεις για τη βελτίωση των διαδικασιών εκπαίδευσης και εξέτασης των υποψηφίων οδηγών, χωρίς ούτε μία απ’ αυτές να γίνει δεκτή από την πολιτεία (για λόγους που δεν… αντέχουμε πλέον να αναφέρουμε).
Ισως η χρήση της λέξης «έξυπνος» να ξενίσει γιατί υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ακόμη και ένας διαπιστωμένος (από τον γιατρό)… βλαξ είναι σε θέση να οδηγήσει αυτοκίνητο. Αυτοί οι «πολλοί» πιστεύουν ότι για να είναι κανείς ασφαλής αρκεί να «μην τρέχει» και να «τηρεί τον ΚΟΚ». Οι ψυχραιμότεροι όμως βλέπουν ότι για την αντιμετώπιση της λαίλαπας δεν αρκούν τα αστυνομικά μέτρα και οι συμβουλές που δίνει πριν από τις μεγάλες εξόδους η Τροχαία.
Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των ατυχημάτων απαιτεί τη χωρίς καθυστέρηση ριζική αναθεώρηση του τρόπου που χορηγούνται οι άδειες οδήγησης, καθώς και άλλες, γενναίες αποφάσεις από την πλευρά της πολιτείας.
Επειδή όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο πρόκειται να γίνει, ας καθήσουμε αναπαυτικά στο κάθισμά μας και μέσα από το παρμπρίζ μας ας παρακολουθήσουμε τις σκηνές της «κωμωδίας» που εξελίσσεται κάθε λεπτό στους ελληνικούς δρόμους. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε για να μην παίξουμε κι εμείς στο έργο είναι να μένουμε μακριά από το σετ και να μην ενοχλούμε τους «ηθοποιούς» που εντελώς ξαφνικά αποφασίζουν να παίξουν ρωσική ρουλέτα.
RSS - Posts
