Όλοι τους, από τους 300 του Λεωνίδα ως τους άνδρες και τις γυναίκες του Ζέρβα και του Βελουχιώτη, θα ζήλευαν τους αντάρτες των πόλεων που ξεσηκώθηκαν ενάντια στον στυγνό κατακτητή και το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης. Χρόνια είχε η χώρα να ζήσει τέτοιες στιγμές εθνικής υπερηφάνειας και ανάτασης όπως την ημέρα όπου οι κάτοικοι του Κολωνακίου αλλά και συνδικαλιστές πήραν τ’ άρματα και, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, επετέθησαν σε «λάθος» εχθρό· ο οποίος εχθρός δεν ήταν οι παιδεραστές της διπλανής πόρτας και οι τύποι που πουλάνε ναρκωτικά έξω από τα σχολεία, αλλά το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οπως ίσως γνωρίζετε, το εν λόγω μέτρο ήταν το τελευταίο μιας σειράς πραγματικά επαναστατικών μέτρων που η τοπική αυτοδιοίκηση (ΤΑ) αλλά και το ίδιο το κράτος ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’60. Το πρώτο απ’ αυτά, όπως ίσως θυμούνται οι παλαιότεροι, ήταν εκείνο που έλεγε ότι όλες οι καινούργιες πολυκατοικίες έπρεπε να διαθέτουν υπόγειους χώρους στάθμευσης (τους οποίους, εν καιρώ πολέμου, οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν και ως καταφύγια). Το μέτρο ίσχυσε σε μια-δυο περιπτώσεις (των οποίων οι ιδιοκτήτες δεν είχαν «δόντι» ή δεν λάδωσαν τους υπαλλήλους των υπηρεσιών), αλλά γρήγορα ατόνησε ή χάθηκε στον δαίδαλο των νόμων που το τζουτζιακό κράτος παράγει με εντατικό ρυθμό (από 5 ως 10 νόμους την ημέρα).
Αυτό, σε συνδυασμό με την έκρηξη της αστυφιλίας και την κάθετη αύξηση του αριθμού των «γιωταχί», είχε ως αποτέλεσμα οι μισοί Τζούτζιοι να δώσουν τα «οικόπεδά» τους στους άλλους μισούς σαν αντιπαροχή και οι πόλεις να γεμίσουν με «δυάρια», «τριάρια» και «τεσσάρια», οι ένοικοι των οποίων διέθεταν από δύο ως τέσσερα «γιωταχί». Ετσι, και ενώ μέχρι μια εποχή το μεγαλύτερο πρόβλημα των κατοίκων των πόλεων – χωριών της Τζουτζίας ήταν το αν ο περιπτεράς ή η «ΕΒΓΑ» θα τους φωνάξει στο τηλέφωνο, από τη δεκαετία του ’70 και μετά ήταν το πού θα βρουν θέση για να «παρκάρουν» τα «γιωταχί» τους.
Οσο τα χρόνια περνούσαν και ο πληθυσμός των «γιωταχί» μεγάλωνε τόσο το πρόβλημα της στάθμευσης γινόταν εντονότερο. Οι κάτοικοι άρχισαν να παρκάρουν στα πεζοδρόμια, στα πάρκα, στις γωνίες, ακόμη και μέσα στα σπίτια άλλων κατοίκων. Βλέποντας την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί οι αρμόδιοι πήραν μια πραγματικά ιστορική απόφαση: σε ειδική σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε τότε στο
ΥΠΕΧΩΔΕ αποφασίστηκε η εξαφάνιση του «γιωταχί». Πιο συγκεκριμένα, οι αρμόδιοι αποφάσισαν πως θα κάνουν ότι δεν το βλέπουν και έτσι το πρόβλημα θα λυθεί αυτομάτως.
Μάταια κάποιοι τους έλεγαν ότι το «γιωταχί» είναι αναπόσπαστο τμήμα των κοινωνιών του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα και ότι μόνο μετά το 2020 θα μπορούμε να μιλάμε για πόλεις χωρίς αυτοκίνητα. Εκείνοι επέμεναν ότι, αν καταθέσουν την πρότασή τους για την «ποιότητα ζωής» στις «απάνθρωπες τσιμεντουπόλεις», τα προβλήματα της στάθμευσης και της ρύπανσης και του θορύβου θα λυθούν, επίσης αυτομάτως.
Σε «υλοποίηση» αυτής της πολιτικής αποφασίστηκε η επέκταση του μέτρου των πεζοδρόμων που, υποτίθεται, θα απήλλασσαν τις γειτονιές από τα «γιωταχί» και θα βελτίωναν την ποιότητα ζωής. Και ναι μεν οι πόλεις γέμισαν πεζόδρομους (κάθε Τζούτζιος που είχε «μέσο» έκανε τον δρόμο του πεζόδρομο για να «παρκάρει» εκείνος και η σέκτα της περιοχής), αλλά το αποτέλεσμα ήταν τα άλλα «γιωταχί» να παρκάρουν στους διπλανούς δρόμους τώρα πλέον, μέσα στις εισόδους των κατοικιών των άλλων κατοίκων.
Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν πέρασε πολύς καιρός και στον κάθε πεζόδρομο έκαναν την εμφάνισή τους από 3 ως 7 «μπαράκια» που αμέσως τοποθέτησαν τραπέζια και ομπρέλες για τους θαμώνες τους· οι οποίοι θαμώνες δεν ήταν, όπως ίσως καταλάβατε, οι κάτοικοι του συγκεκριμένου πεζόδρομου, αλλά άτομα που έφθαναν με «γιωταχί» και δίκυκλα από όλες τις περιοχές της πόλης.
Ετσι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 εμφανίστηκε το φαινόμενο οι περισσότεροι δρόμοι της Τζουτζίας να είναι κατειλημμένοι από «γιωταχί» και τραπεζοκαθίσματα και οι κάτοικοι να κάνουν σλάλομ ανάμεσά τους προκειμένου να μεταβούν στο σπίτι ή στη δουλειά τους.
Θα περίμενε κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια (κάπου 30) οι «αρμόδιοι» θα είχαν «δει» το πρόβλημα και θα είχαν λάβει τα κατάλληλα μέτρα (μεγάλα υπόγεια και υπέργεια γκαράζ, κατασκευή ανισόπεδων διαβάσεων, δρόμων ταχείας κυκλοφορίας και οτιδήποτε ήταν απαραίτητο προκειμένου να ανακουφιστούν οι μεγαλουπόλεις του 2000). Ακολουθώντας όμως πιστά το δόγμα «αν δεν κοιτάς το πρόβλημα θα εξαφανισθεί», φθάσαμε στο 1996 όπου κάποιος πεφωτισμένος νους επέβαλε το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης. Οι πλέον ψύχραιμοι είπαν ότι ήταν πιο εύκολο να βάλεις σε τάξη τη Θεωρία του Χάους παρά να ελέγξεις τη στάθμευση με τον τρόπο που επέλεξαν οι «αρμόδιοι», αλλά η φωνή τους δεν ακούστηκε.
Θα μου πείτε: Εδώ δεν ακουγόταν όταν ήταν και εκείνοι «αρμόδιοι» (τόσο μεγάλα ήταν τα συμφέροντα και τα λαδώματα), και θα ακουστεί τώρα που είναι αναρμόδιοι;
RSS - Posts
