Εγώ φταίω που ο διάβολος δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω; Εκεί που περίμενα υπομονετικά να ανοίξει η κυκλοφορία, αναπνέοντας οξείδια του θείου από την εξάτμιση του «ταρίφα» εμπρός και σκεφτόμουν πως είναι καιρός να γράψω ένα σημείωμα για τις προοπτικές των κινητήρων εσωτερικής καύσης όχι πως κανείς ενδιαφέρεται, αλλά για να ‘χουμε κάτι να συζητάμε , κάτι γίνεται και βλέπω την αιτία της ταλαιπωρίας μου. Κάθετα στη μέση του δρόμου, καβάλα στη διπλή διαχωριστική γραμμή, έχει «καθήσει» μια κυρία με το αμερικανικό 4Χ4 και δεν λέει να το κουνήσει. Εντυπωσιακή, μυστηριώδης πίσω από τα σκουρόχρωμα WEB της, η εν λόγω έχει ανοίξει τα alarm και μιλάει στο κινητό! Οσοι καταφέρνουν να περάσουν από τις Συμπληγάδες έχουν κάτι να πουν που δυστυχώς δεν μπορώ να σας μεταφέρω. «Κυρία μου», κάνω το λάθος να της πω από το δίκυκλό μου, «δεν μπορείτε να πάτε στο πλάι και να μιλήσετε με την ησυχία σας;». «Αντε χάσου, ρε μ…», με στόλισε, και κάθε σκέψη να γράψω ένα κομμάτι για τις προοπτικές των μηχανών εσωτερικής καύσης χάθηκε στο βάθος του δρόμου. Σαν καλός υπήκοος ακολούθησα τη συμβουλή της και «χάθηκα» στον δρόμο με τη σπασμένη άσφαλτο και τις λακκούβες που έχει να φτιαχτεί από τη δεκαετία του ’50. Οδηγώντας και προσέχοντας να μην τσακιστώ από τα φρεάτια της ΕΥΔΑΠ, της ΔΕΗ και του ΟΤΕ που προεξέχουν 25-30 εκατοστά πάνω από την «άσφαλτο» και με την άνεση που μου πρόσφερε το σκουτεράκι που οδηγούσα, άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά μας στον δρόμο. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αν πράγματι είναι έτσι ή αν η αγανάκτηση με έχει τυφλώσει, αλλά έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Η αγένεια, η αδιαφορία, η βλακεία, η ανοησία, η «στραβωμάρα» και η «γαϊδουριά» έχουν καταρρίψει όλα τα ρεκόρ· τρανή απόδειξη, ο τεράστιος, πέρα από κάθε «λογική», αριθμός των νεκρών και τραυματιών. Οι πιο συνηθισμένες γαϊδουροσυμπεριφορές (τα ευγενικά και ήρεμα τετράποδα καμία σχέση δεν έχουν με ορισμένα από τα εποχούμενα δίποδα) είναι η παραβίαση της προτεραιότητας, η στροφή χωρίς δείκτη πορείας, η βραδυπορία, το «κοκάλωμα» χωρίς τη χρήση alarm ή κάποιας προειδοποιητικής χειρονομίας (για προμήθεια τσιγάρων, εφημερίδας, πεπονιών ή γαριδακίων για τον παχουλό στο πίσω κάθισμα) και η στάθμευση σε διπλή και τριπλή σειρά. Οπως καταλαβαίνετε, απ’ όλες τις γαϊδουριές μας η χειρότερη και πιο επικίνδυνη είναι η παραβίαση της προτεραιότητας, που τον τελευταίο καιρό τείνει να μεταβληθεί σε εθνικό σπορ. Οδηγείς σε δρόμο που έχει προτεραιότητα και είσαι σίγουρος ότι όλο και κάποιος (ή κάποια) θα «πεταχτεί» μπροστά παραβιάζοντας το Stop και 99 στις 100 φορές το εν λόγω εποχούμενο δίποδο πράγματι «πετάγεται» με τραγικά αποτελέσματα.
Advertisement: 0:28
Η ίδια απαράδεκτη συμπεριφορά συναντάται στα δίποδα που δεν χρησιμοποιούν τους δείκτες πορείας όταν στρίβουν. Αν μεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις (από το αυτοκίνητο που οδηγούν, την κατάσταση που βρίσκεται, τον τρόπο που κάθονται στο τιμόνι, ακόμη και από το σχήμα του κρανίου τους), τότε έχεις κάποιες πιθανότητες να αποφύγεις να γίνεις αυτοκόλλητο στη δεξιά ή στην αριστερή πόρτα τους. Αν όμως είσαι απαίδευτος και νομίζεις ότι όσοι πήραν δίπλωμα ξέρουν και να οδηγούν, τότε τι γίνεται; Απλά γίνεσαι στατιστική στα «οχτώμισι».
Θυμάστε τι λένε; «Είκοσι πέντε νεκροί και 250 τραυματίες είναι ο τραγικός απολογισμός της εορταστικής (ή και μη) εξόδου» και στη συνέχεια «αναλύουν» τα αίτια αποδίδοντας ευθύνες στον δρόμο (που είναι «καρμανιόλα»), στις λαμαρίνες (που τσαλακώθηκαν και εγκλώβισαν το παλικάρι), στην νταλίκα (που δίπλωσε και έπεσε πάνω στο λεωφορείο) και σε διάφορα άλλα παράξενα, αστεία και εντέλει μεταφυσικά. Μία από τις χειρότερες «γαϊδουριές», που όμως φοράει τον μανδύα της «υπεύθυνης συμπεριφοράς» και καθαρίζει, είναι η βραδυπορία. Η λεωφόρος στενάζει από την κίνηση, η κυκλοφορία έχει στραγγαλίσει την πόλη, τα δηλητήρια από τις εξατμίσεις και τις «πρώτες – δευτέρες» εκατοντάδων χιλιάδων οχημάτων ανεβαίνουν στην ατμόσφαιρα δημιουργώντας το «νέφος» της συλλογικής μας παράνοιας και ο τύπος εμπρός σέρνεται ακολουθώντας το «όριο». Πίσω του έχει δημιουργηθεί ένα μεταλλικό φίδι μήκους πέντε χιλιομέτρων, αλλά αυτός (και άλλοι 200 σαν αυτόν) τίποτα. Είναι τόση η τρομάρα που παίρνει από την οδήγηση του Μπαντζάι που ούτε καν διανοείται να πατήσει λίγο περισσότερο το «γκάζι». Η πολιτική του ορθότητα (και ο έμφυτος φόβος σε καθετί μηχανικό) του επιβάλλει να κινείται με το όριο ταχύτητας, αλλά δεν του λέει τίποτα για τους εκατοντάδες χιλιάδες τόνους δηλητήρια που σαλίγκαροι σαν αυτόν εκλύουν στην ατμόσφαιρα. «Πάρτε τα πόδια σας, κύριέ μου (ή κυρία μου)», έχεις τον καιρό να πεις αν τους ακολουθείς, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, πηγαίνοντας δίπλα τους και επιστρέφοντας στη θέση σου ΧΩΡΙΣ να σταματήσει η κυκλοφορία, και σε κοιτάνε με το… αθώο ύφος του μακριά νυχτωμένου ή με τη δήθεν «μαγκιά» που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο τμήμα των συγκεκριμένων υβριδίων.
Οπως όλοι οι αναβάτες δικύκλων γνωρίζουν (και όπως εκατοντάδες έχουν «δοκιμάσει» και βιώσει στο ΚΑΤ), το «κοκάλωμα» είναι ακόμη ένα από τα γνωρίσματα των «οδηγών» της εκπληκτικής ευρωπαϊκής φυλής μας. Οι grand masters σε αυτό το ευγενές κυνήγι κεφαλών (αθώων δικυκλιστών) είναι βέβαια η «συμπαθής τάξη» των γνωστών επαγγελματιών. Με την εξαίρεση μερικών δεκάδων νέων, ευγενών και εντέλει πολιτισμένων ταξιτζήδων, οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα για τη ζωή σου προκειμένου να «πάρουν πελάτη». Και στην περίπτωση που κάποιος από τους συνδικαλιστές τους μού πει ότι «βγάζουν δύσκολα το ψωμί τους», θα απαντήσω πως δεν υπάρχει ούτε ένας αξιοπρεπής, σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος στην Ελλάδα που να μη «βγάζει δύσκολα το ψωμί του». Και θα τον παρέπεμπα στα ΚΑΤ Κηφισιάς και Βούλας για να δει πόσοι νέοι άνθρωποι μεταφέρονται εκεί κάθε ημέρα έχοντας γίνει γραμματόσημα στο πορτ μπαγκάζ κάποιου «επαγγελματία» που κοκάλωσε για να «πάρει πελάτη». Και να μου πει αν η αναπηρία ή ο θάνατος ενός νέου δεν αξίζει μια ματιά στον καθρέφτη και κάποιο έγκαιρο σήμα από την πλευρά του επαγγελματία ή του ερασιτέχνη ξερόλα… Το ότι ο υπογράφων έχει αποφύγει να γίνει γράμμα του σήματος ή σήμα του γράμματος είναι γιατί γνωρίζει τις παγίδες όπου μπορεί να πέσει ένα γραμματόσημο και αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Αφησα τελευταία τη στάθμευση σε διπλή και τριπλή σειρά γιατί, έστω και αν δεν θέτει (πολύ) σε κίνδυνο τη ζωή μας, είναι μια κατ’ εξοχήν αντικοινωνική, 100% «γαϊδουρινή» πράξη που χαρακτηρίζει άτομα (και λαούς;) που πάσχουν (σκεφθείτε το και θα δείτε πως έτσι είναι) από υφέρποντα φασισμό. Οι δικαιολογίες είναι βέβαια χιλιάδες (προς το όργανο της τάξης: αρρώστησε το παιδί μου, η γυναίκα μου, η πεθερά μου· προς οδηγό που «κλείστηκε», δεν μπορεί να φύγει και δεν διαθέτει εξουσία για να τον πάει στο αυτόφωρο: άντε πάγαινε, ρε… (συμπληρώστε τη γνωστή λέξη – τίτλο τιμής). Πώς θα απαλλαγούμε λοιπόν από την πανούκλα (γιατί περί πανούκλας πρόκειται); Οι αναγνώστες του «Βήματος» και οι «αρμόδιοι» δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στις προτάσεις που υποβάλλουν οι ειδικοί τα τελευταία… 30 χρόνια, χωρίς βεβαίως κανενός να ιδρώνει (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) το αφτί.
RSS - Posts
