Του Σωκράτη Παπαχατζή
Στο πλαίσιο μιας “οικουμενικά” διευρυμένης πραγματικότητας, η εποπτεία γίνεται a priori ανέφικτη, και ο ρόλος του ΜΜΕ στη συγκρότηση του πολίτη ως φαντασιακής οντότητας, ακόμα πιο καθοριστικός. Ο τελευταίος έχει να επιλέξει ανάμεσα στο χάος της πολυφωνίας και την φιλτραρισμένη από το “μέσο” οπτική – εκδοχή των γεγονότων. Όμως το πρώτο για το οποίο μεριμνά ένας οργανισμός, είναι η ίδια του η επιβίωση. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να μην ισχύει για το ίδιο το “μέσο”.
Αποστολή της τηλεόρασης δεν είναι η ενημέρωση, πολλώ δε μάλλον …με άποψη. Είναι η διαφήμιση της πανταχού παρουσίας της, της δυνατότητας για κάλυψη συνολικά της επιφάνειας του πλανήτη. Ένα αδιάκοπο μπαράζ από ασήμαντες, έως γελοίες λεπτομέρειες, συντηρεί αυτή την ψευδαίσθηση.
Τη μέρα των εκλογών, κάμερες φυτεμένες σε εκλογικά κέντρα καταγράφουν …ιστορία εν τη γενέσει, απαθανατίζοντας “τη στιγμή” που ο Παυλόπουλος, ο Τσίπρας, οι βουλευτές, οι υποψήφιοι δήμαρχοι / περιφερειάρχες, προσέρχονται, απέρχονται, και φυσικά ψηφίζουν. Με πάσαν σοβαρότητα αναγγέλλεται ότι στις 6:30 θα έχουμε τα πρώτα exit poll, τα οποία θα ανακοινώσει ο διευθυντής της MRB αυτοπροσώπως.
Η ακρίβεια αποτελεί top priority [“ο πρωθυπουργός έφτασε στις 10:35, με πέντε λεπτών καθυστέρηση”…] καθότι λειτουργεί σαν τίτλος ιδιοκτησίας, πιστοποιώντας το αδιαμφισβήτητο της κατοχής του γεγονότος, και την ισχύ που συνεπάγεται. Το ίδιο το γεγονός είναι ελάσσονος σημασίας, όπως και οι “τάσεις” στις οποίες εκπαιδεύεται ο πολίτης [στην παρούσα συγκυρία, ο …εφιαλτικός κίνδυνος για την άνοδο της ακροδεξιάς…]. Ανακοινώσεις, ρεπορτάζ, σχόλια, αναλύσεις και αντιπαραθέσεις, συνθέτουν απλώς τον ύμνο στον θρίαμβο της τηλεοπτικής πραγματικότητας.
Και το ρεφρέν του ύμνου: “εδώ και τώρα, και πάντα, και παντού, θα βρίσκομαι κοντά σου”.
RSS - Posts
One comment
Αυτές τις μέρες στο Παρίσι, όπως συμβαίνει συχνά, γίνεται μια μουσική κοσμογονία.
Πριν λίγες μέρες απολαύσαμε σε μια συναυλία με το Ensemble InterContemporain de Paris τέσσερα κοντσέρτα (για πιάνο, για κόρνο, για βιολοντσέλο και για βιολί) του Ligeti και το «War Requiem» του Britten.
Μια φράση ιστορική του ποιητή Wilfred Owen, σε ποιήματα του οποίου βασίζεται το «War Requiem»:
«… My subject is War, and the pity of War. The Poetry is in the pity».
Ας ανακαλύψουμε, λοιπόν, αυτή την ποίηση και όχι μόνο μέσα στην καθημερινή ελληνική θλίψη…
Σήμερα το πρωί, έστειλα σε φίλους μου το παρακάτω μήνυμα για ένα διαφορετικό «εκλογικό» τριήμερο, το οποίο μπορεί να απλαύσει κανείς, ακόμα, και στην Ελλάδα διαδικτυακά, χωρίς συνδρομή, σε μια άλλη διάσταση των ΜΜΕ:
«ΕΚΛΟΓΙΚΟ» ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗ PHILHARMONIE DE PARIS
(Μακρυά από την ασχήμια του τόπου μας, που «ενεδρεύει να μας καταβροχθίσει», όπως έλεγε και η Ρένα Χατζηδάκη (Μαρίνα) στην «Κατάσταση Πολιορκίας» την περίοδο της στρατιωτικής χούντας.
Δυστυχώς, τα ίδια λόγια μπορούμε να χρησιμοποιούμε και σήμερα, μισό αιώνα μετά, την περίοδο της οικονομικής χούντας.
Φανταστικό, λοιπόν, «εκλογικό» τριήμερο στη Philharmonie de Paris.
Την Παρασκευή το βράδυ με τη «Λειτουργία σε Σι ελάσσονα» του Bach με το Ensemble Pygmalion του Bordeaux σε μια γαλλική, ας μου επιτραπεί η έκφραση, εκτέλεση, απαλλαγμένη από τα εκνευριστικά αργόσυρτα μουσειακά γερμανικά tempi και με όργανα εποχής. Ακόμα και το κόρνο και οι τρομπέτες ήταν χωρίς πιστόνια και μάλιστα σε δύσκολα και δεξιοτεχνικά περάσματα με συνεχή δέκατα έκτα.
Το Σάββατο το «Te Deum» του Berlioz και σε πρώτη εκτέλεση το «Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα» («Reflections») του Michael Jarrell* με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Γαλλικής Ραδιοφωνίας.
Και βέβαια το φανταστικό «εκλογικό» τριήμερο κλείνει την Κυριακή ώρα 16.30 (17.30 ώρα Ελλάδας σε απευθείας διαδικτυακή μετάδοση στην ιστοσελίδα live.philharmoniedeparis.fr) με την ορχήστρα «Les Siècles» του François-Xavier Roth, την Εθνική χορωδία νέων της Σκωτίας, κλπ, με τη «Φανταστική Συμφωνία» και τη συμφωνική φαντασία «Lélio» ή «Le retour à la vie» (Η επιστροφή στη ζωή) για ορχήστρα με πιάνο, αφηγητή, σολίστες και χορωδία. Τα έργα αυτά που σπάνια παίζονται μαζί αντικατοπτρίζουν τα θορυβώδη πάθη και αγάπες του Berlioz.
Όλα τα προγράμματα θα παραμείνουν για 2-3 μήνες στην ιστοσελίδα live.philharmoniedeparis.fr όπου μπορείτε να τα δείτε / ακούστε ολόκληρα.
Βέβαια, αυτές οι συναυλίες αφορούν μόνο ένα μέρος των εκδηλώσεων του τριημέρου που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος και από το διαδίκτυο, ανάμεσα σε μια πληθώρα, τις ίδιες μέρες, άλλων δραστηριοτήτων, πχ προβολών, συναυλιών, εργαστηρίων, συζητήσεων, εκθέσεων, κλπ, κλπ.
Δημήτρης Αθανασιάδης
* Για μια παραπέρα γνωριμία με τον Μichael Jarrell το έργο του «Des Nuages et des Brouillards»:
https://youtu.be/2by3aXXd6Pg