της Ελίνας Γαληνού
από το “Infognomon”
Τίποτα δεν μπορεί κανείς να προβλέψει. Ολα είναι πιθανά και όλα μοιάζουν εξ΄ίσου απίθανα, εκτός από ένα. Κάθε μέρα που περνάει, η χώρα μας βυθίζεται στο αδιέξοδο ενός χρέους μη αντιμετωπίσιμου πλέον και ενός ελλείμματος που παρ΄όλη την σκληρή λιτότητα, αντί να μειωθεί, αυξήθηκε.
Η προοπτική της αναδιάθρωσης του ελληνικού χρέους, βρισκόταν το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο διαβουλεύσεων εγχωρίων και ξένων ιθυνόντων, ενώ στην κοινή γνώμη διαχέονταν διάφορα αντιφατικά σενάρια που άλλοτε τρόμαζαν και άλλοτε έμοιαζαν πιό παρήγορα. Το υπουργείο Οικονομικών, αναζητά απεγνωσμένα τρόπους είσπραξης κάποιων εσόδων επιβάλλοντας διάφορα ακόμα “ψαλλιδίσματα” εισοδημάτων, είτε μέσω κατάργησης μερικών ακόμα επιδομάτων, είτε φοροαπαλλαγών. Ολα αυτά όμως, θα έπρεπε ήδη να έχει αναγνωρίσει ότι αποδείχτηκαν ατελέσφορα, αφού οι πενταροδεκάρες που συγκεντρώνονται μέσω της “εξορθολογισμένης αφαίμαξης”, δεν λύνουν το πρόβλημα, ούτε αριθμητικά ούτε κατ΄ουσίαν. Παράλληλα, η τιμή πετρελαίου ακολουθεί ανοδική τροχιά λόγω των ταραχών στην Μέση Ανατολή και τη Λιβύη, πράγμα που επιδρά αρνητικότερα στην ήδη χειμαζόμενη Οικονομία μας.
Ωστόσο η κυβέρνησή μας δηλώνει αισιόδοξη και σίγουρη ότι “δεν θα χρειαστεί αναδιάρθρωση” βεβαιώνοντας μάλιστα ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να αποπληρώσει όλο της το χρέος και θα είναι έτοιμη να βγεί στις αγορές ως το 2013. Κατά το 2015, ίσως μάλιστα αρχίσει να βγαίνει και από την ύφεση…Ευσεβείς οι πόθοι, αλλά…οι αγορές δεν αφουγκράζονται προς το παρόν αυτές τις προσδοκίες. Οταν μιλάνε τα σπρέντς δανεισμού όπως μιλάνε τώρα, ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο, τα στόματα των λογικών ανθρώπων, μάλλον κλείνουν. Τι άλλο θέλει να δεί κανείς για να πειστεί ότι η εφαρμογή του Μνημονίου, όχι μόνο δεν βοήθησε να τιθασευτούν οι αγορές, αλλά τις εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο;
Η προοπτική αναδιάρθρωσης του χρέους, θεωρητικά μοιάζει σαν μια λύση αλλά με κόστος αδρό. Κόστος από το κούρεμα της αξίας των ομολόγων-το οποίο αν φτάσει στα πιθανολογούμενα ποσοστά του 30%-40%, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο θα επιδράσει στις ελληνικές τράπεζες, την ήδη καθηλωμένη ρευστότητα της αγοράς, τα διαθέσιμα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων και εν γένει, την διαθεσιμότητα χρήματος. Σε τέτοια περίπτωση, ακόμα και οι πιθανότητες μερικής παύσης πληρωμών μισθών και συντάξεων δεν είναι εντελώς άστοχες. Η προοπτική επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, εν συνδυσμώ ή όχι με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων και περίοδο χάριτος, συζητείται και αυτή, αλλά διχάζει τις γνώμες των ΄”ισχυρών” της Ευρωζώνης, καθώς θεωρούν ότι επηρεάζεται αρνητικά ο υπό σχηματισμό Ευρωπαικός Μηχανισμός Στήριξης και ίσως, οι ιδιώτες επενδυτές που θα μετέχουν σ΄αυτόν. Η περίπτωση εξαγοράς των προβληματικών μας ομολόγων και η αντικατάστασή τους από νεώτερα-προυποθέτει χρήμα και βελτίωση όρων δανεισμού μας-εάν υπάρξει. Στο μεταξύ, εν αναμονή της τρόικας επικρατεί κάποια νευρικότητα στους κόλπους της κυβέρνησης, καθώς είναι μάλλον αναμενόμενο ότι θα ζητηθούν νέα σκληρότερα μέτρα προκειμένου να εξοικονομηθεί μέσα στην τριετία ένα υπολογίσιμο ποσό, προς επιστροφή των δανεικών μας. Αυτά μας λένε, αυτά ακούμε μαζί με την έωλη κινδυνολογία ότι “αν δεν ικανοποιηθούν οι δανειστές μας, δεν θα μας δώσουν άλλα..”
Τι θα αποφασιστεί εν τέλει δεν γνωρίζουμε, αλλά το πιθανότερο απ΄όλα είναι πως έχουμε μέλλον με το Μνημόνιο και με τα ολοένα σκληρότερα μέτρα. Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή, είτε θέλει να το δεί είτε όχι, δεν κατάφερε να πείσει ούτε τους εταίρους μας στην ΕΕ, ούτε τις αγορές ούτε και την τρόικα ότι μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά την πολιτική του Μνημονίου που η ίδια προσυπέγραψε πέρυσι τέτοια εποχή. Και επιτέλους, η περίπτωσή μας, δεν ήταν πρωτοφανής στα χρονικά της παγκόσμιας Ιστορίας. Εχουν κατά περιόδους αντιμετωπίσει και άλλες χώρες παρόμοιες καταστάσεις και ακόμα δυσκολότερες. Ομως ούτε αυτοκτόνησαν, ούτε κάθισαν με τα χέρια σταυρωμένα να περιμένουν το μάνα εξ΄ουρανού, παρά αναζήτησαν και βρήκαν διεξόδους. Με εμάς εδώ τι επιτέλους γίνεται και όλα εξωθούνται επί τα χείρω; Αυτό το σενάριο με το ελληνικό αδιέξοδο, παραείναι περίεργο πλέον…
0 Comments
Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω μία άλλη άποψη: το πρόβλημα είναι 100% πολιτικό. Η χώρα, που από το 1975 κυβερνήθηκε από 5 παιδικές χαρές κυβερνιέται τώρα από τα Νηπιαγωγεία Καστρίου, Φιλοθέης & Ρεματιάς Χαλανδρίου