Λοιπόν… Θα με πάρετε κι εμένα στο «χωριό» ένα Πάσχα; Βλέποντας το ποτάμι της αυτοκινούμενης λαμαρίνας να εγκαταλείπει την πόλη, παρατηρώντας τα ευτυχισμένα πρόσωπα των οδηγών και επιβατών, αλλά και τον πόλεμο των αμνοεριφίων στα παράθυρα των «οχτώμιση», ένιωσα (μια ακόμα φορά) πόσο ακοινώνητος είμαι. Με παρακολούθησα προσεκτικά τις γιορτές του Πάσχα και τίποτα… Ούτε αμνοερίφιο αγόρασα, ούτε αρνί σούβλισα (τι φταίει το κακόμοιρο;), ούτε δημοτικά χόρεψα, ούτε Άντζελα Δημητρίου άκουσα. Μόνο στον Επιτάφιο πήγα, στην Παιανία με τους φίλους μου που μένουν μόνιμα εκεί, αλλά ούτε κι εκεί μου βγήκε η πρέπουσα κατάνυξη.
Δεν ήταν πάντα έτσι… Την παλιά, «καλή» εποχή (μη θυμώνεις, Νίκο Μάργαρη… Αστειεύομαι!) η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν διαφορετική. Στα σπίτια ζούσαμε το Θείο Δράμα και η κάθε μέρα είχε τη σημασία της με αποκορύφωμα την ολονυκτία της Μεγάλης Παρασκευής και βέβαια τις λειτουργίες που οδηγούσαν στην Ανάσταση. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι ήταν περισσότερο «ευλαβείς» ή αν τα τιμούσαν περισσότερο τα έθιμά τους… Αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι (και πιο πολύ τα παιδιά) λάβαιναν ενεργά μέρος και όλοι ήταν όχι απλώς ευχαριστημένοι, αλλά ευτυχισμένοι που ο Χριστός κατάφερε να …αναστηθεί!
Σήμερα είμαστε ευχαριστημένοι που βρήκαμε να παρκάρουμε κοντά στην εκκλησία, γι’ αυτό σας λέω ότι, κάποια μέρα, θα τα παρατήσω όλα και θα πάω να ζήσω στο Πάπιγγο σαν το Νίκο τον Σαξώνη, μπας και ξαναδώ το Χριστό να ανασταίνεται. Φαντάζομαι, μάλιστα, ότι δεν θα τον πειράξει, αν πάρω μαζί μου την Ιντεγκράλε, γιατί στην περιοχή έχει καταπληκτικούς δρόμους για «πυροβολισμούς», αφήστε που, αν Του το ζητήσω, δεν αποκλείεται να έλθει μαζί μου, μια και σε έναν τόσο καλό θεό αποκλείεται να μην αρέσουν τα καλά αυτοκίνητα!
Αν σ’ αυτές τις γραμμές διακρίνετε μια κάποια χαρμολύπη (που λέει και ο Κώστας Ζουράρις) έχετε δίκιο, γιατί γράφονται το Μεγάλο Σάββατο που στην Αττική είναι μια μέρα μαγική. Κι αυτό, γιατί όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα -και ιδιαίτερα τη Μεγάλη Παρασκευή- έβρεχε ασταμάτητα και η γη είναι όχι απλά ευχαριστημένη, αλλά ευτυχισμένη. Τα χόρτα, άγρια και ήμερα, «την έχουν βρει», τα δέντρα είναι καταπράσινα, στα ρυάκια κυλάει νερό, και ο Καββαθάς (ως γνήσιος Ιχθύς!) κοντεύει να τρελαθεί απ’ τη χαρά του. Μακάρι οι βροχές να συνεχιστούν, μπας και γίνουμε κι εμείς «Ευρώπη» σύμφωνα με τη «θεωρία» μου που λέει πως ό,τι έχουν κάνει το οφείλουν στη βροχή. Γιατί; Διότι, όταν βρέχει, η γη παράγει και όταν η γη παράγει, οι αγρότες είναι πλούσιοι και όταν οι αγρότες είναι πλούσιοι, γίνονται κόμητες, δούκες, βασιλείς και τα κράτη γίνονται υπερδυνάμεις. Εντάξει… Ομολογώ πως είναι λίγο… «τραβηγμένο», αλλά φαντάζεσθε πώς θα ήταν η Ελλάδα αν έβρεχε περισσότερο; Παράδεισος… Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνω όσους λένε ότι δεν τους αρέσει η βροχή. Το νερό είναι ζωή -όπως και ο ήλιος- αλλά δεν θα μας πείραζε αν είχαμε περισσότερο απ’ το πρώτο και λιγότερο απ’ το δεύτερο.
Βροχή λοιπόν τη Μεγάλη Παρασκευή και μια ανοιξιάτικη λιακάδα που «έσπαγε κόκαλα» το Μεγάλο Σάββατο. Την τίμησα δεόντως. Πήρα μια καρέκλα και κάθισα, μία ολόκληρη ώρα, στον κήπο παρακολουθώντας τα σπουργίτια να χτίζουν τις φωλιές τους. Μετά είχα τύψεις που δεν εργαζόμουν. Αυτά παθαίνει κανείς έπειτα από 36 χρόνια στο επάγγελμα.
Μη πηγαίνοντας στο χωριό (δεν έχω πλέον, αλλά έχουν οι φίλοι μου) έχασα και τις σκηνές απείρου κάλλους που πρέπει να εκτυλίχθηκαν στους εθνικούς δρόμους τις ημέρες της Μεγάλης Φυγής. Ιδιαίτερα εκείνες με τους μπεμπέδες (και τις μπέμπες) που έκλεισαν την εθνική στο Καπανδρίτι, επειδή δεν θέλουν να γίνουν χωματερές στην περιοχή τους. Σαν τους άλλους που δεν θέλουν να γίνει η περιφερειακή του Υμηττού. Και τους τρίτους που δεν θέλουν να γίνει η Σταυρού-Ελευσίνας. Και τους τέταρτους που δεν θέλουν να λειτουργήσουν τα ορυχεία χρυσού στην Κασσάνδρα. Και τους πέμπτους που οχυρώνουν το Παλαιό Ψυχικό. Και τους έκτους που χτίζουν τείχη στο εμπορικό κέντρο. Και τους έβδομους που κάνουν τον έναν πεζόδρομο μετά τον άλλο στην… Αργυρούπολη, στον Υμηττό, στον Άγιο Δημήτριο. Όπου θέλουν, όταν θέλουν, όπως θέλουν. O καθένας ανάλογα με το κέφι και τα συμφέροντά του, και το «κράτος» να παρακολουθεί(;) αμήχανο.
Τι «να παρακολουθεί» δηλαδή… Ούτε καν ξέρει τι του γίνεται, γιατί δεκάρα δε δίνουν οι ορδές των αργόμισθων που το «υπηρετούν». Ένας που ενδιαφέρθηκε και προσπάθησε να μιλήσει μετατέθηκε στον 3ο όροφο, 8ο γραφείο δεξιά και εξαφανίστηκε. Έλεγα λοιπόν ότι «έχασα» το θέαμα. Και πολύ «μερσεντέ», ρε παιδάκι μου. Τις είδα στα «οχτώμιση» που και φέτος έλεγαν ότι πέρυσι και πρόπερσι και προ-πρόπερσι μέχρι το 1970… Μεγάλη η κίνηση, η τροχαία έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, δυστυχώς, και παρά τα μέτρα, η άσφαλτος βάφτηκε πάλι με αίμα και μπλα-μπλα-μπλα-μπλιάχ.
Καλά, ε; Εμφανίστηκε και ελικόπτερο της αστυνομίας! Πρόοδος. Μόνο και μόνο για να παίρνουν πτητικό επίδομα κάποιοι, γιατί δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει κάποιος που το πετάει πραγματικά… Σαν τα αεροπλάνα του Λιμενικού που σαπίζουν στο Τατόι αντί να περιπολούν στο Αιγαίο. Γι’ αυτά είμαστε τώρα; Να πέσει και κανένα και να μας χάσουν τα παιδάκια μας; Οι παραστάσεις του τσούρμου, του μπουλουκιού καλά κρατούν… Οι μεν παριστάνουν τους πολίτες, οι δε τα σώματα ασφαλείας, οι τρίτοι τους πιλότους, οι τέταρτοι τους οδηγούς κ.ο.κ. Ένα απίστευτο παιδικό θέατρο που λειτουργεί πέρα κι έξω από κάθε νόμο και κάθε λογική. O καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει, κανείς δεν ελέγχει κανέναν και απλώς τα πράγματα συμβαίνουν είτε από κεκτημένη ταχύτητα, είτε επειδή κάποιοι κερδίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια πουλώντας ελικόπτερα, αεροπλάνα, σκάφη κ.λπ.
Κάπου διάβαζα για μια έκθεση της αμερικανικής DIA που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι το Αιγαίο, που είναι ο παράδεισος των εμπόρων ναρκωτικών. Και πώς να μην είναι; Ποιος ελέγχει τα αμέτρητα νησιά; Μη μου πείτε οι «άνδρες του Λιμενικού» ή η Αστυνομία, γιατί θα γίνω ακόμα πιο κακός. Κανείς δεν ελέγχει τίποτα. Τις στήλες του ΠΡΟ-ΠΟ μπορεί, τις έρημες παραλίες αποκλείεται. Το ίδιο και με τους «οδηγούς». Αυτό το απίθανο λεφούσι των ασχέτων που δολοφονεί και δολοφονείται στους δρόμους.
«Θλιβερά πρωτεία» έγραφε η Καθημερινή της 19ης Ιανουαρίου «μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αριθμό τροχαίων δυστυχημάτων κατέχει η Ελλάδα… Το 1994 σημειώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα 23.893 τροχαία δυστυχήματα, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν θανάσιμα 2.076 άτομα και ελαφρότερα άλλα 32.059… Το 1995, μόνο μέχρι τον Οκτώβριο, σε 23.089 δυστυχήματα έχασαν τη ζωή τους 2.136 άτομα και 31.240 τραυματίστηκαν. Αριθμοί που θυμίζουν απολογισμό «πολεμικού μετώπου» συμπληρώνει ο συντάκτης του άρθρου Κώστας Μιχαηλίδης. Λάθος, κ. συνάδελφε. Οι αριθμοί δεν θυμίζουν πολεμικό μέτωπο, αλλά ίδρυμα φρενοβλαβών.
Κάποια μέρα να έρθεις μαζί μου να σου δείξω πώς τα εν λόγω αμνοερίφια οδηγούνται μόνα τους στη σφαγή! Θα σου δείξω τις αρετές τους: άγνοια, ανοησία, βλακεία, ανικανότητα, ηλιθιότητα. Ιδιαίτερα η τελευταία σπάει κόκαλα. Σου μιλάω για πολύ ηλίθιους. Για σοβαρά διανοητικά καθυστερημένους στους οποίους η πολιτεία έχει δώσει άδεια οδήγησης. Σε μια από τις (άπειρες) κουβέντες για τα αίτια των τροχαίων δυστυχημάτων στην Ελλάδα, ένας από τους συνομιλητές μου (υπουργός Συγκοινωνιών) με κατηγόρησε για τις «απόλυτες» και «ελιτίστικες» θέσεις μου. «Μ’ αυτά που λες μόνο οι ικανοί και οι έξυπνοι πρέπει να οδηγούν», είπε. «Και βέβαια», απάντησα. «Αν θέλεις πραγματικά να μειώσεις το φόρο του αίματος πρέπει να κάνεις τις εξετάσεις για απόκτηση άδειας οδήγησης αυτοκινήτου δυσκολότερες από εκείνες για την απόκτηση άδειας χειριστού αεροσκαφών. Όμως δεν θέλεις, γιατί, αν μειωθούν τα θύματα και οι δολοφόνοι, το κράτος θα χάσει χρήματα από τους φόρους και μετά πώς θα θρέψεις τους ψηφοφόρους σου;»
Το ότι οι απόψεις μου δεν του άρεσαν φάνηκε από το γεγονός ότι δεν με ξανακάλεσε στην επιτροπή για την αναμόρφωση του συστήματος των εξετάσεων ή κάτι τέτοιο. Από τη μια η ανικανότητα/ηλιθιότητα από την άλλη η κατάσταση των δρόμων (διαβάστε στο Εν Λευκώ), και να οι 2.136 νεκροί μέχρι τον Οκτώβριο του ‘95 (δεν θα ‘ναι και άλλοι 150 το δίμηνο Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου;). Θέλετε ένα -καθημερινό- παράδειγμα βλακείας; Σ’ ένα δρόμο με δύο λωρίδες και όταν ο βλαξ θέλει να στρίψει αριστερά, δεν σταματάει «καβάλα» και παράλληλα στη διαχωριστική γραμμή (για να επιτρέψει να περάσουν τα αυτοκίνητα που τον ακολουθούν), αλλά δεξιά της και υπό γωνία 45ο, μπλοκάροντας την κυκλοφορία.
Προσέξτε τους και θα με θυμηθείτε. Αν μάλιστα κάνετε τον κόπο να κάνετε και λίγο… face control, θα με θυμηθείτε. Σ’ έναν άλλο δρόμο (κοντά στην Καλαμπάκα) ένα ζώο προσπαθεί να προσπεράσει, πάνω σε αριστερή «φουρκέτα», ένα τρακτέρ. Στη μέση του ελιγμού όμως αλλάζει γνώμη και ακινητοποιεί το αυτοκίνητό του! Εντελώς. Τελείως και υπό γωνία 45ο! Το πώς τον απέφυγε ο αντιθέτως ερχόμενος, δε λέγεται! Δεκάδες, εκατοντάδες τα περιστατικά κάθε στιγμή…
Τι αξία όμως έχουν όλα αυτά; Καμία απολύτως. Λόγια είναι μόνο που γράφονται ή λέγονται για να «ξεσπάμε», όταν γράφουμε στα περιοδικά ή στις εφημερίδες ή όταν συζητούμε με τους φίλους μας. Όπως τα περισσότερα προβλήματα στη σύγχρονη Ελλάδα, έτσι και το θέμα της οδικής ασφάλειας είναι θαμμένο κάτω από δεκάδες στρώματα παρεξηγήσεων και παραισθήσεων.
Άλλο θέμα… Που αφορά τις δοκιμές που κάνουμε και τις «συμπάθειες» που δείχνουμε, όπως μας γράφουν μερικοί αναγνώστες, σε ορισμένα αυτοκίνητα. Ας τα πάρουμε ένα-ένα και πρώτα ας δούμε αν έχουμε «συμπάθειες». Και βέβαια έχουμε και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Πρώτα απ’ όλα βλέπουμε με συμπάθεια κάθε κατασκευαστή που εμπλέκεται στους αγώνες. Πάντα λέγαμε ότι οι αγώνες είναι το μεγάλο σχολείο μέσα απ’ το οποίο τα επιβατικά αυτοκίνητα γίνονται καλύτερα και ασφαλέστερα. Μετά βλέπουμε με «συμπάθεια» κάθε κατασκευαστή που δείχνει φροντίδα για τον πραγματικό οδηγό. Μας αρέσει κάθε αυτοκίνητο που ανταποκρίνεται με αμεσότητα και ακρίβεια στις εντολές του οδηγού σε αντίθεση με εκείνα που ακολουθούν το δικό τους, συνήθως άσχετο, δρόμο.
Λίγο μας νοιάζει αν το συγκεκριμένο μοντέλο έχει κατασκευαστεί στην Ευρώπη, στην Ιαπωνία, στην Πολυνησία ή στην Παταγονία. Να όμως που υπάρχουν διαφορές σ’ αυτόν τον τομέα. Το ότι οι Γάλλοι μηχανικοί εξακολουθούν (στην πλειοψηφία τους) να παραμένουν «άπιαστοι» στη σχεδίαση αναρτήσεων είναι κάτι που ξέρει ακόμα και ο κ. Γιαννάκης Ασχετογιαννάκης. Αυτό σίγουρα οφείλεται στην ιδιαιτερότητα των γαλλικών δρόμων που δεν είναι βέβαια όλοι «οτορούτ» ούτε «περιφερίκ». Οι επαρχιακοί δρόμοι, αυτοί που είναι «χαμένοι» στη γαλλική επαρχία, είναι δρόμοι στενοί, γεμάτοι απανωτές καμπύλες, ανωφέρειες και κατωφέρειες, πράγμα που κάνει οδηγούς και αναρτήσεις να «δουλεύουν» συνεχώς στο τιμόνι, αφήστε δε που η επιφάνειά τους δεν είναι από τις καλύτερες. Φυσικό είναι/ήταν λοιπόν οι Γάλλοι κατασκευαστές για να αναπτύξουν ιδιαίτερες ικανότητες στη σχεδίαση/συμπεριφορά των αναρτήσεων και, φυσικά, της άνεσης. Δεν θα αναφέρω (πάλι) τις «επαναστάσεις» που έκανε η Σιτροέν άλλοτε και τώρα, ούτε την ικανότητα των Ρενό 4L να κρατάνε το δρόμο σαν βδέλλες.
Ακόμα και σήμερα, τα περισσότερα γαλλικά μοντέλα αποτελούν υπόδειγμα οδικής συμπεριφοράς και δεν πιστεύω να αμφιβάλλει κανείς ότι ένα Πεζό 106 για παράδειγμα καμία σχέση δεν έχει μ’ ένα Σουζούκι Άλτο… Τα ίδια (αν και σε άλλους τομείς) μπορεί να πει κανείς για τα γερμανικά αυτοκίνητα -και πάλι όχι για όλα. Δεν πιστεύω να υπάρχει έστω και ένας αναγνώστης που να πιστεύει ότι μια «κανονική» Μερτσέντες C κρατάει καλύτερα το δρόμο από ένα Πεζό 406! Να όμως που η τελευταία κρατάει (λόγω εξαιρετικής ποιότητας κατασκευής, αλλά και μεγαλύτερης τιμής αγοράς ας μην ξεχνάμε) πολύ περισσότερα χρόνια από ένα Πεζό (αν και αυτό δεν είναι τόσο σίγουρο αν κρίνουμε από τα …303 που εξακολουθούν να κυκλοφορούν!). Να όμως που ένας άλλος γερμανός κατασκευαστής, η BMW, φρόντισε (τα τελευταία χρόνια) να σχεδιάσει και να κατασκευάσει αυτοκίνητα που διαθέτουν ποιότητα και εξαιρετικά οδικά χαρακτηριστικά. Γιατί τα «τελευταία χρόνια;». Διότι εσείς πείτε μου πόσοι άνθρωποι έφυγαν από το δρόμο, τραυματίστηκαν ή και σκοτώθηκαν οδηγώντας τις 1600 και 2002; Από ποιότητα αυτά τα μοντέλα ήταν αξεπέραστα (ακόμα κυκλοφορούν και μοιάζουν καινούρια), αλλά από κράτημα…
Θέλετε να πάμε στις Η.Π.Α; Το τι έφτιαχναν οι άνθρωποι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘80 όλοι το γνωρίζουμε. Αυτά δεν ήταν αυτοκίνητα αλλά καταδρομικά, φρεγάτες, αυτοκινούμενοι γοτθικοί ναοί ό,τι τέλος πάντων εκτός από αυτοκίνητα (πάντα με μια-δυο εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα). Δείτε τα σήμερα… Ακόμα καλύτερα, δείτε τι ετοιμάζουν οι άνθρωποι. Μια εποχή λοιπόν γελούσαμε με τα γερμανικά, αμερικανικά και ιαπωνικά αυτοκίνητα (ξεχάσαμε τα Ντάτσουν 120Y). Μια άλλη μείναμε με το στόμα ανοιχτό (300ZX). Ας πάρουμε τα τελευταία, τα ιαπωνικά. Ποιος από ‘μας στους 4T (αλλά και ποιος αναγνώστης) αμφέβαλε ποτέ για την ποιότητα κατασκευής τους. Ακόμα και το πιο φθηνό γιαπωνέζικο έχει λιγότερες βλάβες από το πιο ακριβό ευρωπαϊκό (δείτε τους αποκαλυπτικούς πίνακες της Γερμανικής Λέσχης Αυτοκινήτου, της ADAC). Ποια είναι πρώτα σε αξιοπιστία; Τα Τογιότα και τα Νισάν!
Διαθέτουν όμως τα Κορόλα, τα Καρίνα, τα Σάνι, τα Αλμέρα και τα Μπελένο τα οδικά χαρακτηριστικά ενός γαλλικού ή ιταλικού αυτοκινήτου; Όχι. Και αντίθετα; Διαθέτουν τα ιταλικά αυτοκίνητα την αξιοπιστία των ιαπωνικών; Και πάλι όχι, αν και τον τελευταίο καιρό, όπως μπορείτε να διαβάσετε στις σελίδες των Διαλόγων, αρκετοί ιδιοκτήτες ιαπωνικών αυτοκινήτων διαμαρτύρονται για προβλήματα ποιότητας.
Γιατί τα ιαπωνικά ή τα γερμανικά αυτοκίνητα είναι πιο αξιόπιστα από τα ιταλικά; Διότι κατασκευάζονται από λαούς με διαφορετικές κουλτούρες. Όλοι ξέρουμε πώς εργάζονται οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες και πώς οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Έλληνες. H «φιλοσοφία» του κάθε λαού αντανακλάται σε ό,τι κάνει, και γιατί η κατασκευή αυτοκινήτων να αποτελέσει εξαίρεση.
Ας δούμε ένα εντελώς χαρακτηριστικό παράδειγμα: το Χιουντάι Λάντρα J2 -τις εντυπώσεις μας από τη δοκιμή μακράς διαρκείας τις δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος. Τα περισσότερα χιλιόμετρα έγιναν από εμένα και θα σας πω πάλι κάτι που συχνά λέω (και που θεωρώ μέγα προτέρημα για ένα σύγχρονο επιβατικό αυτοκίνητο). Δεν με απασχόλησε ούτε για ένα λεπτό. Δεν το σκέφθηκα. Δεν έπαθε τίποτα, δεν έτριξε, δεν «κοπάνησε». Έβαζα εμπρός και έφευγα προσπερνώντας το 98% των οχημάτων (128 ίπποι είναι αυτοί) και το μόνο που με απασχολούσε ήταν η τραχύτητα της λειτουργίας του κινητήρα και το δύστροπο (ιδιαίτερα στην επιλογή της «δευτέρας») κιβώτιο, άντε και η αισθητική του που δεν μου ταιριάζει, αλλά ταιριάζει σε εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, επομένως άκυρη η παρατήρηση.
Τι να πω τώρα για το Χιουντάι; Ότι δεν είναι καλό, επειδή είναι κορεάτικο; Τίποτα πέρα απ’ το ότι μια διαιρεμένη χώρα κατάφερε να χτίσει μια από τις πλέον ισχυρές αυτοκινητοβιομηχανίες στον κόσμο και μπράβο της. «Συμπαθούμε» λοιπόν κάποια αυτοκίνητα και «αντιπαθούμε» άλλα; Και βέβαια… Σε προσωπικό επίπεδο, όμως. Για παράδειγμα, δε «συμπαθώ» τα «δήθεν». Τα δήθεν GTi, τα δήθεν οικογενειακά (που τουμπάρουν ακόμα και ακίνητα), τα δήθεν «πλούσια», τα δήθεν σπορ, τα δήθεν κοινωνικά σύμβολα. Μ’ αρέσουν τα γρήγορα και μικρά αυτοκίνητα που τα έχει σχεδιάσει ένας άνθρωπος (ή ομάδα ανθρώπων) που εκτός από μηχανολογική ικανότητα διαθέτει και κουλτούρα. Που, όταν σχεδιάζει, λαμβάνει υπόψη του το περιβάλλον και την πόλη, τις σημερινές και τις μελλοντικές συνθήκες κυκλοφορίας. Με λίγα λόγια, μ’ αρέσουν τ’ αυτοκίνητα που αρέσουν στους δρόμους των πόλεων και της υπαίθρου. Θα ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω με μια Τζάγκιουαρ ή μια Μερτσέντες στην Ελλάδα, αλλά όχι στην Ελβετία ή στην Αγγλία. Πάνω απ’ όλα όμως μου αρέσουν (και τολμώ να πω …μας αρέσουν) τα αυτοκίνητα που «καταλαβαίνουν» τις οδηγικές μας επιθυμίες και που μας κάνουν να χαμογελάμε όταν τα οδηγούμε περνώντας απαρατήρητοι μέσα στο κυκλοφοριακό ποτάμι! O χρόνος που μας μένει για τον εαυτό μας είναι πλέον τόσο λίγος, ώστε είναι κρίμα να τον ξοδεύουμε σε συνεργεία και σε μικροπροβλήματα. Αν λοιπόν πραγματικά θέλετε να βοηθήσετε εμάς, αλλά και τους άλλους αναγνώστες, για να δούμε (όλοι) ποια αυτοκίνητα πρέπει να «συμπαθούμε» και ποια όχι, γράψτε τις εμπειρίες σας από τη χρήση τους κι εμείς θα τις δημοσιεύσουμε στις σελίδες των Διαλόγων (μια και το Κουπόνι Αξιοπιστίας φαίνεται ότι μάλλον δεν σας συγκινεί). Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δούμε ποιοι κατασκευαστές σέβονται τον καταναλωτή και ποιοι όχι. Σωστά;
O μήνας που πέρασε πάντως ήταν «πλούσιος» σε αυτοκινητιστικές εμπειρίες, μερικές από τις οποίες ξανάφεραν το παλιό χαμόγελο στα χείλη. Μια μέρα, για παράδειγμα, έλαβα την εντολή να μεταβώ στα Μετέωρα με το MGF όπου βρίσκονταν τα BMW Z3 και Ρενό Μεγκάν 2.0 για μετρήσεις, αλλά και για τις ανάγκες της φωτογράφισης του εξωφύλλου του περασμένου τεύχους. Μην έχοντας κανένα περιθώριο άρνησης (ο κίνδυνος της απόλυσης είναι πάντα ορατός!) έφυγα από το γραφείο στις 13.00 με συνεπιβάτη τον Βασίλη Γιαννακόπουλο και στις 17.00 ήμουν στο χώρο μπροστά στα μοναστήρια. Αν αφαιρέσουμε τη μία ώρα που χρειαστήκαμε για να «βγούμε» από την Αθήνα, καλύψαμε την απόσταση σε τρεις ώρες ακριβώς, πράγμα που σημαίνει ότι πήγαμε -σχετικά- γρήγορα. Δεν θα σας μιλήσω για τις απίθανες στιγμές που ζήσαμε με τους «οδηγούς» που συναντήσαμε στο δρόμο ούτε για την κατάσταση της «εθνικής» οδού και τις παγίδες που κρύβει για τον ανυποψίαστο (και κακό) οδηγό. Αυτός δεν είναι δρόμος, αλλά καρμανιόλα και πολύ χαρήκαμε όταν φτάσαμε στο Δομοκό και άρχισαν οι στροφές!
Οι εντυπώσεις μου από το MGF ενίσχυσαν τη θέση μας ότι ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο στους δρόμους μιας «ευρωπαϊκής» χώρας. Όταν το οδήγησα στην Αγγλία έγραψα ότι το μικρό διθέσιο θύμισε (στους παλιότερους) τα MGA, MGB και MGB GT. Στους (καλής ποιότητας και άριστου βαθμού αντιολισθητικότητας) βρετανικούς δρόμους «κρατούσε» το δρόμο όπως θα περίμενε κανείς από ένα αυτοκίνητο με τον κινητήρα στο «κέντρο» ή πιο απλά ήταν σταθερό και με γρήγορη απόκριση στις εντολές του οδηγού. Στους ελληνικούς δρόμους όμως με τον μηδενικό συντελεστή τριβής, «γύριζε» εύκολα αν σήκωνες απότομα το πόδι από το γκάζι στη μέση μιας στροφής (και μην πείτε ότι δεν γίνονται αυτά πριν βρείτε στο δρόμο σας τον πανηλίθιο με το Σάνι που ακινητοποιήθηκε στη μέση μιας αριστερής φουρκέτας τη στιγμή που προσπερνούσε ένα τρακτέρ!). Αυτές τις στιγμές το MGF θυμίζει την καλή (αλλά για καλούς οδηγούς) συμπεριφορά των Φίατ X19 και Λάντσια Στράτος που το μεγαλύτερο μέρος της μάζας/βάρους βρισκόταν συγκεντρωμένο γύρω από τον κάθετο άξονα (ας μην εμπλακούμε στην παλιά συζήτηση των πολικών ροπών αδράνειας που μόνο ένας …Διονύσης Χοϊδάς θα μπορούσε να εξηγήσει με σαφήνεια!). Τα αυτοκίνητα αυτής της διάταξης κρατάνε το δρόμο σαν βδέλλες, αλλά διώχνουν το πίσω (ή το εμπρός) μέρος όταν ο οδηγός ξεπεράσει το όριο.
Ένα ακόμα σημείο που δεν με έκανε να αισθανθώ άνετα ήταν η ασάφεια του ηλεκτρικά υποβοηθούμενου συστήματος διεύθυνσης συν το γεγονός ότι η γεωμετρία του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είχε επηρεασθεί από κάποια λακκούβα (που είχε πέσει ο προηγούμενος οδηγός του). Ένα ακόμα σημείο που επηρέασε την καλή εικόνα είναι ο θόρυβος στο διαμέρισμα των επιβατών (από τον αέρα και τον κινητήρα) που στο μεγάλο ταξίδι γίνεται από ευχάριστος κουραστικός. Για λόγους σύγκρισης επέστρεψα στην Αθήνα με το -επίσης νέο- BMWZ3 για το οποίο τόσα καλά (όπως και για το Εμ Τζι) είχα διαβάσει στον ξένο και ελληνικό Τύπο. Το ταξίδι έγινε νύχτα (8 με 1) και το συμπέρασμα είναι ότι η Z3 ανταποκρίθηκε σαν μια κανονική …318 (με δύο όμως θέσεις). Το κράτημα είναι πιο προβλέψιμο (λόγω κατανομής βάρους), το αμάξωμα συμπαγές και ιδιαίτερα άκαμπτο για ανοιχτό αυτοκίνητο. Βέβαια, οι 115 ίπποι που αποδίδει ο κινητήρας κάθε άλλο παρά αρκετοί είναι, με αποτέλεσμα να με περάσουν τουλάχιστον τρία …ταξί, που, προς μεγάλη μου έκπληξη, οι οδηγοί τους ήταν ιδιαίτερα καλοί! Ένας απ’ αυτούς μάλιστα (Μερτσέντες ντίζελ) πήγαινε με …180 χλμ./ώρα!
Καλό για ταξίδι, προβλέψιμο στις στροφές, αλλά όχι ιδιαίτερα γρήγορο, το Z3 χρειάζεται τον κινητήρα των 140 ίππων για να αναδείξει το «χαρακτήρα» του. Να όμως που, με αυτά που θα γράψω, το στίγμα θα δείξει (πάλι) το πρόσωπό του. Κανένα απ’ αυτά, ούτε καν το MX-5, δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά μιας δίλιτρης Αλφα Σπάιντερ τουϊνσπάρκ (για να μη μιλήσουμε για την V6). Τα MGF και Z3 είναι «ρόουντστερς», αλλά η Αλφα είναι ένα πραγματικό σπορ αυτοκίνητο, με έναν κινητήρα-διαμάντι και κράτημα, κιβώτιο και φρένα που συναντώνται σε πολύ ακριβά αυτοκίνητα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τα αμαξώματά τους δεν τα πάνε και πολύ καλά με τους ελληνικούς δρόμους! H ακαμψία τους δεν είναι η καλύτερη δυνατή και μετά το πεντακοσιοστό χαντάκι και τη χιλιοστή λακκούβα, οι θόρυβοι από παντού είναι κάτι περισσότερο από ενοχλητικοί. Το Γκρούπο πρέπει να κάνει ακόμα μεγάλη προσπάθεια για να φθάσει την ποιότητα κατασκευής στο σημείο που απαιτεί ο σημερινός καταναλωτής. Λοιπόν… Το «καλό» MGF κοστίζει 11 εκ. ενώ τα BMWZ3 και Άλφα Σπάιντερ 12 εκ. H απόφαση δική σας!
H έκπληξη πάντως, όπως ίσως διαβάσατε στο προηγούμενο τεύχος, δεν ήλθε από τα διθέσια, αλλά από το δίλιτρο Ρενό Μεγκάν. Αυτό το «κουπέ», με το τεράστιο τιμόνι και την παράξενη θέση οδήγησης είναι ένα από τα καλύτερα οικογενειακά αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει. Ταχύτατο, με απίστευτα αποθέματα ευστάθειας (κοινό το συμπέρασμα ότι οι στροφές της Κακιάς Σκάλας γίνονται ευθείες ακόμα και με 180 χλμ./ώρα), με άριστα φρένα και, τελικά, πολύ καλό και ακριβές σύστημα διεύθυνσης. Ένα μπράβο λοιπόν στους Γάλλους γι’ αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο που μπαίνει στην ίδια κλάση με τα Άουντι A4 1.8 Κουάτρο των 150 ίππων.
Λίγες μέρες αργότερα πήραμε στο περιοδικό ένα A4 Κουάτρο που με μετατροπή της «Πάουερτιμ» απέδιδε 240 ίππους (δείτε σχετικό άρθρο σε άλλες σελίδες αυτού του τεύχους). Το είχα μια εβδομάδα και το επέστρεψα με βαριά καρδιά, αφού ευχαριστήθηκα να το οδηγώ. H μεγάλη απόδοση του κινητήρα και η πάρα πολύ καλή ευστάθεια και λόγω της τετρακίνησης μεταμορφώνουν το A4 σε πραγματικό «εργαλείο». Το προσπέρασμα γίνεται εύκολα (και γρήγορα), τα φρένα είναι υποδειγματικά, το ίδιο και η ποιότητα. Συχνά μιλάμε για «συμπαγή» αμαξώματα, αλλά εδώ έχουμε και κάτι ακόμα: τέλεια μόνωση του χώρου επιβατών από τους θορύβους του δρόμου (ακόμα και του χωματόδρομου). Κάθε φορά που οδηγώ ένα (καλό) Άουντι θυμάμαι τις παλιότερες εποχές με τα τουλάχιστον «παράξενα» μοντέλα και λέω πόσο ένας και μόνο άνθρωπος -στην προκειμένη περίπτωση ο Πιχ- μπορεί να αλλάξει το προφίλ μιας εταιρίας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πώς η συγκεκριμένη μετατροπή θα «συμπεριφερθεί» έπειτα από 30-40.000 χιλιόμετρα, αλλά αν μπορείτε να διαθέσετε το απαιτούμενο ποσό (και ανήκετε στην κατηγορία των οδηγών) δείτε αυτό το A4. Στο δρόμο είναι «άλλο πράγμα» θυμίζοντας στους «πυροβολημένους» τις παλιές «καλές» εποχές.
Μία των ημερών του Απριλίου πήγα και στο Τουρίνο για την Έκθεση. Ξέρετε… Ένα ακόμα ταξίδι αναψυχής… Απόγευμα Κυριακής-βράδυ Δευτέρας. Είχα καιρό να πάω (οι κακές αναμνήσεις από τις εκθέσεις αυτοκινήτου δεν λένε να με εγκαταλείψουν, αφού κάθε βράδυ επέστρεφα στο ξενοδοχείο με ματωμένα δάχτυλα από το περπάτημα και το κουβάλημα).
Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω εκεί όλους μαζί, για να δείτε όχι τόσο τις δημιουργίες των ιταλών σχεδιαστών, αλλά την αισθητική που κουβαλάνε, που να πάρει ο διάβολος! Για να δείτε τι έκαναν με το Λινγκότο (το παλιό εργοστάσιο της Φίατ), να δείτε πώς καθάρισαν τα κτίρια της πόλης, να δείτε και τα αυτοκίνητα.
Το «αστέρι» της έκθεσης δεν ήταν ιταλικό, αλλά γερμανικό. H νέα Μερτσέντες SLK που παρουσιάστηκε (επίσημα, γιατί όλα τα έντυπα είχαν δημοσιεύσει φωτογραφίες της) στο περίπτερο της εταιρίας που ήταν …καλύτερο από το αυτοκίνητο! Σας μιλάω για μια αισθητική που, δυστυχώς, δεν μπορεί να περιγραφεί (ούτε να φωτογραφηθεί λόγω μεγέθους). Στημένο σε πολλά επίπεδα, με άφθονη χρήση ξύλου (όσοι πήγατε στη Γενεύη θα είδατε μια ακόμα εκδοχή αυτής της αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων), με τρία-τέσσερα κατάλευκα «κοντέινερς» (ένα από αυτά έκρυβε την SLK) και πολύ …χρήμα ήταν το καλύτερο απ’ όλα.
Το αυτοκίνητο; Θα το οδηγήσουμε σύντομα και θα σας πούμε, αλλά έχω την εντύπωση ότι με αυτό το λιτό, σχεδόν σπαρτιάτικο ρόουντστερ, η Μερτσέντες έχει φτιάξει ένα νικητή και, ίσως, ένα ακόμα συλλεκτικό κομμάτι σαν τις 190SL.
Στις 10 το πρωί στο εκπληκτικό «οντιτόριουμ» του Λινγκότο, δόθηκε η συνέντευξη Τύπου στην οποία ο νέος «αρχηγός» Τεστόρε μίλησε για τα σχέδια και το μέλλον του ιταλικού κολοσσού στις αναπτυσσόμενες αγορές του κόσμου. Εργοστάσια στη Βραζιλία, στην Κίνα και αλλού, και να πάλι η «φίλη και γείτων» Τουρκία, η οποία «είναι πολύ καλός συνεργάτης της Φίατ, αφού εκεί υπάρχει εδώ και χρόνια εργοστάσιο της εταιρίας».
Κάθε φορά που ακούω για εργοστάσια σε Πολωνίες, Τσεχίες, Κίνες, Βραζιλίες, Γιουγκοσλαβίες, Σκόπια (εκεί, λέγεται, θα φτιάχνουν το Αουντι A3), Ρουμανίες, Πορτογαλίες, αλλά όχι …Ελλάδες με πιάνει το …παράπονο, αλλά δεν βαριέστε… Το τρένο πέρασε και αφού δεν ξέρουμε τι αληθινά είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Εκάλη ή πώς σκοτώθηκε ο γιατρός στη Βάρη, πώς είναι δυνατόν να ασχοληθούμε με τόσο μπανάλ θέματα…
Πάντως η Φίατ παρουσίασε το Πάλιο, το «παγκόσμιο» αυτοκίνητο της εταιρίας που θα οδηγήσουμε στη Βραζιλία. Τα υπόλοιπα εκθέματα ήταν αναμενόμενα. Παραλλαγές στα Φίατ Μπράβο/Μπράβα, Φεράρι, Λαμποργκίνι και Μαζεράτι (δεν ξέρω τι ήταν πιο ενδιαφέρον, τα αυτοκίνητα ή οι δύο …δεσποινίδες που τα κοσμούσαν!), Τζιανίνι (είχαν ένα «πεντακοσαράκι» αληθινό κουκλί!), εξωτικές δημιουργίες της Ιταλντιζάιν, της Πινιφαρίνα, του Τζουτζάρο και του Μπερτόνε, αλλά και άλλων μικρότερων σχεδιαστών/κατασκευαστών.
Περπάτησα, μίλησα με παλιούς φίλους και επέστρεψα στο ξενοδοχείο, γιατί στις 9 το βράδυ έπρεπε να παρακολουθήσουμε (κάπου …750 δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο) την Κα Ντιον Γουόργουϊκ να τραγουδάει παλιές και νέες επιτυχίες, πράγμα το οποίο έκανα, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι την άκουσα κιόλας. H μέρα τελείωσε με την επέλαση των 750 καλεσμένων στο μπουφέ που μου θύμισε τις επελάσεις σε παρουσιάσεις νέων μοντέλων στα αθηναϊκά ξενοδοχεία!
Αναφέρθηκα στη Βραζιλία και θυμήθηκα τη μοναδική φορά που πήγα στην πραγματικά εκπληκτική αυτή χώρα. Πριν από πολλά χρόνια, για ένα και μόνο σαββατοκύριακο για την παρουσίαση του Ούνο τούρμπο. Έφυγα από την Αθήνα την Παρασκευή το μεσημέρι και επέστρεψα τη Δευτέρα την ίδια ώρα έχοντας παρακολουθήσει και το Γκραν Πρι (ναι, έτρεχε και ο Αϊρτόν Σένα -αν σας ενδιαφέρει, διαβάστε το σχετικό ρεπορτάζ στο τεύχος 176, Μάιος ‘85. Από τότε μέχρι σήμερα η Βραζιλία έχει κάνει όχι απλώς προόδους, αλλά άλματα. Για παράδειγμα, ο πληθωρισμός έπεσε από το 50 στο 2% το 1995 και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην εμπνευσμένη ηγεσία του προέδρου Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο, που κέρδισε τις εκλογές το 1994 και έβαλε τη χώρα στον 21ο αιώνα.
Σίγουρα θα ρωτήσετε ποιο ήταν το «θαύμα» του νέου προέδρου. Απλά, ο άνθρωπος ακολούθησε την Κοινή Λογική. Ιδιωτικοποίησε τους κρατικούς ελέφαντες, μείωσε τα έξοδα του δημόσιου τομέα και αναμόρφωσε την εργατική νομοθεσία. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει ξένη εταιρία που να μην κάνει επενδύσεις στη χώρα, και το αποτέλεσμα του …αποτελέσματος είναι να μειωθεί η ανεργία και να ανακατανεμηθεί το εισόδημα σε μια χώρα που το 1% των 160 εκατομμυρίων κατοίκων είναι όχι απλά πλούσιο, αλλά filthy rich και το 20% όχι απλώς φτωχό, αλλά filthy poor όπως βλέπουμε και στα παράθυρα των «οχτώμιση» όταν αυτά αναφέρονται στη Βραζιλία.
H κυβέρνηση Καρντόζο χρησιμοποιεί τώρα το χρήμα που ρέει άφθονο στη Βραζιλία για να αλλάξει το πρόσωπο της επαρχίας του Ρίο Ιανέιρο όπου υπάρχουν και τα μεγαλύτερα προβλήματα. Γιατί; Εκεί, και σε μια ακτίνα 550 χιλιομέτρων, ζει το 32% του πληθυσμού, λειτουργεί το 65% των βιομηχανιών και των εταιριών παροχής υπηρεσιών και βγαίνει το 40% της αγροτικής παραγωγής της χώρας! Αληθινό κοινωνικό και οικονομικό «τέρας» δηλαδή με όλα τα καλά και τα κακά του.
Παρόλα αυτά η «μηχανή» που κινεί τη Βραζιλία βρίσκεται στο Σάο Πάολο. Με 32 εκατομμύρια κατοίκους, 60.000 επιχειρήσεις και 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενους, με 2.000 τράπεζες, η επαρχία είναι η πιο πλούσια από τις 26 της χώρας, μια και το ΑΕΠ ξεπερνάει τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια, είναι δηλαδή το μεγαλύτερο στη νότια Αμερική με την εξαίρεση του Μεξικού και της ίδιας της Βραζιλίας (650 δισ.$)!
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί όλες οι μεγάλες εταιρίες (και όχι μόνο οι …αυτοκινητοβιομηχανίες) επιλέγουν τη Βραζιλία για να επεκταθούν. Δέκα σελίδες δεν θα αρκούσαν για να σας περιγράψω τη μετάλλαξη μιας χώρας που μέχρι το 1985 ζούσε κάτω από δικτατορικό καθεστώς.
Την παρακολουθώ από μακριά, την αγαπώ και τη σέβομαι (οι άνθρωποί της είναι εκπληκτικοί), αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ -ακόμα- να λείψω μια εβδομάδα από το περιοδικό για να την επισκεφθώ (αποδεχόμενος την πρόσκληση της Φίατ για την οδήγηση του Πάλιο). Κάποια μέρα, αν η υγεία και η υπομονή δεν με εγκαταλείψουν, θα πάω στο Ρίο ή στο Σάο Πάολο (ή Σάουν Πάουλου, όπως το προφέρουν) και θα ανοίξω μάτια, αυτιά και πόρους στα χρώματα, στους ήχους και στις μυρουδιές της υπέροχης αυτής χώρας (εντάξει… θα πάω και στο καρναβάλι). Το μόνο που εύχομαι είναι να μην είμαι πολύ …γέρος, γιατί τι δουλειά έχει ένας ηλικιωμένος δίπλα στις μουλάτες;!
Μη μπορώντας να πάω στο Ρίο, πήγα στον κινηματογράφο «Έλλη», είδα το «Dead Μan» του Τζιμ Τζάρμους και, βέβαια, «έφυγα» στην εφαπτομένη. Τι δουλειά ήταν αυτή! Φωτογραφία και τοπία που θύμιζαν Αϊζενστάιν, Φορντ, Κουροσάβα, Μπρεσόν και Μπέργκμαν μαζί. Εκπληκτική η ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ (ο νέος εξελίσσεται σε ιερό τέρας του Χόλιγουντ) και οι μικρότητες χάθηκαν στον ορίζοντα. Θυμάμαι ένα άλλο αριστούργημα του Τζάρμους, το «Down by Law» με τον Τομ Γουέιτς και τον Ρομπέρτο Μπενίνι. Μαυρόασπρο κι αυτό με το ίδιο υπόγειο χιούμορ και ένα τέλος που είναι, στην ουσία, η αρχή. Ό,τι και να σας πω για το «Dead Μan» είναι λίγο. Δείτε το και θα με θυμηθείτε. Είδα και το «Μary Reilly» του Σ. Φρίαρς και διαπίστωσα ότι η Τζούλια Ρόμπερτς δεν είναι μόνο …Pretty Woman. Όσο για τον άλλον, τον Μάλκοβιτς, τι να πω… Λοιπόν… Ποιος θέλει να γράφει για …κινηματογράφο στους 4T;
Πάλι με τα «προσωπικά» μου και σίγουρα θα με βαρεθήκατε. Έτσι που έκανα τη ζωή μου δεν διαφέρω από τον Γουόλτερ Μίτι, τον ήρωα μιας παλιάς ταινίας με τον Ντάνι Κέι. Οι «υποχρεώσεις» και τα προβλήματα με μεταβάλουν σε armchair traveler (ταξιδιώτη της …πολυθρόνας). Θα μπορούσα να έχω πάει στη Βόρνεο και να παρακολουθήσω την ελληνική ομάδα να έρχεται πρώτη στο Κάμελ Τρόφι, στη Βραζιλία, στις ΗΠΑ (για την παρουσίαση του Όπελ Σίντρα), σε κάποιο Γκραν Πρι, παντού… Τα χρόνια όμως περνούν, οι υποχρεώσεις όλο και μεγαλώνουν (και μαζί τους και τα προβλήματα) και ο ταξιδιώτης μέσα μου χάνεται στη δίνη της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας που, σημειώστε, δεν είναι πάντα όμορφη και ευγενική. Έχει στιγμές που είναι τόσο άσχημες, ώστε με κάνουν να αναρωτιέμαι αν εγώ έχω μείνει πίσω και οι άλλοι έχουν …προχωρήσει.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σας πω γιατί κανείς από τους 4T δεν αποδέχτηκε την πρόσκληση της Τζένεραλ Μότορς για το ταξίδι στις ΗΠΑ. Στο σχετικό φαξ που λάβαμε από την εδώ αντιπροσωπεία μάς ζητήθηκε να προσκομίσουμε (προκειμένου να πάρουμε «βίζα» από την πρεσβεία) τα παρακάτω, άκρως εξευτελιστικά και μειωτικά για έλληνες δημοσιογράφους. 1. Εκκαθαριστικό σημείωμα από την εφορία 2. Βιβλιάριο καταθέσεων του συντάκτη. 3. Βεβαίωση του εντύπου ότι ο συνεργάτης που το εκπροσωπεί εργάζεται σ’ αυτό (στους 4T για τη συγκεκριμένη περίπτωση). 4. Μια φωτογραφία. 5. Πρόσκληση της Όπελ Ελλάς. Μια λοιπόν και η αμερικανική πρεσβεία θεωρεί ότι έλληνες δημοσιογράφοι (που καλούνται από μια αμερικανική εταιρία) μπορεί να μείνουν …παράνομα στις ΗΠΑ και, ως εκ τούτου, ζητάει «εγγυήσεις» από τους ίδιους και τα έντυπα που εκπροσωπούν, σκεφθήκαμε να τους καθησυχάσουμε αποποιούμενοι την πρόσκληση. Δεν ξέρουμε αν το ατόπημα οφείλεται στην Τζένεραλ Μότορς Ελλάς ή σε κάποιον χαρτογιακά της αμερικανικής πρεσβείας, γι’ αυτό περιμένουμε κάποια εξήγηση (αν όχι συγγνώμη). Μια όμως και είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να δοθεί, θα παρουσιάσουμε το αυτοκίνητο, όταν και εφόσον έλθει στην Ελλάδα._Κ.Κ.
RSS - Posts
